Bloggang.com : ข้าวโพดแมวติสต์แตก : "ผมมันก็แค่ ผู้ชายอ่อนแอ"

"ผมมันก็แค่ ผู้ชายอ่อนแอ"

“สัญญานะว่าแก้วไปต่างประเทศแล้วจะไม่มีแฟนใหม่”

“แก้วไม่อยากสัญญาในสิ่งที่แก้วไม่รู้ว่าแก้วจะทำได้รึเปล่า อย่าให้คำสัญญามาผูกมัดเราสองคนเลยนะ”

“หมายความว่าแก้วไม่ได้รักผมมากพอ เพราะแก้วคิดจะไปมีใครใหม่ใช่มั้ย”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แก้วหมายถึงเราทั้งสองคนต่างหาก วันพรุ่งนี้หากแก้วหรือแม้กระทั่งเตยเองอาจจะพบเจอใครที่ถูกใจมากกว่าหากเราทั้งคู่ไม่มั่นคงมากพอและเกิดหวั่นไหว คำสัญญาจะไม่ผูกมัดเราทั้งคู่”

“แก้วพูดเหมือนเตรียมตัวจะไปมีแฟนใหม่อย่างนั้นแหละ”

“เตยเข้าใจหน่อยสิ แก้วไม่ได้คิดจะไปมีใครใหม่แต่ไม่มีใครรู้นี่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แก้วบอกเตยได้แค่ว่าแก้วจะรักษาความรักที่เรามีต่อกันไว้ให้ดีที่สุด นี่คือสิ่งที่แก้วสัญญาได้ในตอนนี้”

ผมรู้สึกน้อยใจว่าเธอคงไม่ได้รักผมมากพอที่จะสัญญาว่าจะมั่นคงกับผมเพียงคนเดียว

ผมกับแก้วรู้จักและก็รักกันมานานกว่าสามปี เป็นเพราะเธอเบื่อความจำเจของงานที่ทำอยู่ทุกวันเธอจึงยื่นเรืองขอทางบริษัทเพื่อไปทำงานที่สาขาต่างประเทศ ผมเองไม่อยากให้เธอไปแต่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่เธอต้องการและเป็นความใฝ่ฝันของเธอ แม้จะรู้สึกเป็นห่วงและหวาดกลัวความห่างไกลระหว่างเราแค่ไหน แต่ผมก็ต้องยอมให้เธอไป

ผมจำได้ดีว่าวันแรกที่เธอรู้ว่าเธอจะได้ไปต่างประเทศ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอเฝ้าแต่พูดถึงและตื่นเต้นตลอดเวลาเพื่อเตรียมตัวไปต่างประเทศ

“แก้วไปไม่นานหรอกนะเตย แค่ปีเดียวเอง ทำงานแป๊บๆก็กลับมาแล้ว แล้วแก้วจะโทรมาหาบ่อยๆนะ”

“สำหรับแก้วอาจจะไม่นาน แต่สำหรับคนรออย่างผมหนึ่งปีมันนานเหมือนตลอดกาลเลยนะแก้ว”

“ไม่เอาน่า เตยอย่าพูดให้แก้วรู้สึกแย่สิ น่านะแล้วแก้วจะไปดูโลกเผื่อเตยนะจ๊ะ”

“ผมเข้าใจ ผมจะรอแก้วนะ”

วันที่ผมไปส่งเธอที่สนามบิน เธอดูเข้มแข็งมากไม่มีใบหน้าที่แสดงความเสียใจหรืออาลัยอาวรณ์ผมเลย กลับยิ้มหน้าชื่น ผมซะอีกที่รู้สึกเหมือนกับว่าของรักกำลังจะหลุดลอยไป

“เตยน่ะ ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ แก้วไม่ได้ไปแล้วไปลับนะ บอกแล้วงัยว่าแค่ปีเดียวแก้วก็กลับมาแล้ว อีกย่างแก้วไปเพื่ออนาคตของเรานะ พอเก็บตังส์ได้เยอะๆ แก้วจะได้เอาตังส์ไปขอเตยกับ:-)ัย”

“ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก ยังงัยแก้วก็ดูแลตัวเองดีๆนะ อยู่ไกลๆผมอย่างนี้อย่าซนนักล่ะ แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะ”

“แหมเตยสั่งอย่างกะเป็นญาติผู้ใหญ่เลย ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แก้วสู้ตายอยู่แล้ว”

“รักษาตัวเองดีๆนะ ผมรักแก้วนะครับ”

“แก้วก็รักเตยค่ะ ไปล่ะนะ”

และแล้วเธอก็บินจากผมไป ผมขับรถกลับบ้านด้วยหัวใจโหวงๆ มันรู้สึกบางสิ่งบางอย่างหายไปจากชีวิต เหมือนมีรูโหว่อยู่ในหัวใจ นี่ผมจากเธอไม่ถึงสิบนาทีแต่ผมรู้สึกคิดถึงเธอเหลือเกิน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

“หวัดดีครับ เตยครับ”

“หวัดดีจ้า นี่แก้วนะมาถึงเรียบร้อยปลอดภัยครับผม แหมอยากให้เตยมาอยู่ด้วยกันที่นี่จังเลย ทะเลซ้วย สวย ชายหาดขาวสะอาดมากๆเลย แถมอากาศที่นี่ก็บริสุทธิ์มากกกกกเลยล่ะ”

“แก้ว เป็นงัยบ้างครับ ดีใจจังที่แก้วโทรมา แก้วอยู่ที่นั่นสบายมั้ย”

“สบายดีจ้า แล้วเตยล่ะ”

“ผมก็เหมือนเดิมแหละ แต่ที่ไม่ดีเพราะคิดถึงแก้วน่ะ”

“แก้วก็คิดถึงเตยจ๊ะ อยู่ที่นี่เหงามากๆเลยล่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเพราะว่าแก้วรู้ว่ามีใครบางคนคิดถึงแก้วตลอดเวลา มันทำให้แก้วหายเหงาไปเยอะ”

“มีใครมาจีบแก้วบ้างรึเปล่า”

“โอ้โห ถามตรงประเด็นเลยนะ สวยๆอย่างนี้ไม่มีได้งัยล่ะ แต่แก้วไม่สนใจหรอกน่าวางใจได้”

“แก้วน่ะ ห้ามไปเที่ยวกับใครนะ ห้ามรับนัดผู้ชายพวกนั้นด้วย “

“เตยก็หึงไปได้ แก้วรู้หรอกน่าว่าต้องทำยังงัย ไม่เอานะคุยกันเรืองอื่นดีกว่า”

ผมยอมรับว่าผมขี้หึง ก็ผมไม่อยากสูญเสียเธอไปนี่ครับแถมเธอเองก็น่ารัก และร่าเริงอย่างนั้น ใครอยู่ใกล้ก็คงอดใจรักเธอไม่ไหว ผมกลัวเธอจะใจอ่อนไปกับผู้ชายพวกนั้น

“หวัดดีจ้า เตย นี่แก้วนะ”

“อ้อ แก้วพอดีผมติดงานนะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่แล้วกันนะ”

“ตกลงค่ะ แก้วคิดถึงเตยนะ”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ช่วงหลังๆนี้ผมยุ่งกับงานที่ทำจนแทบไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย บางครั้งเธอโทรมาหาผมแต่ผมยุ่งทำให้คุยกับเธอไม่ได้ บางครั้งผมจะโทรหาเธอพอรู้ตัวอีกทีก็ดึกมากแล้วสำหรับเธอ ได้แต่สัญญากับตัวเองว่าจะโทรหาเธอวันรุ่งขึ้น แต่ก็ยุ่งจนลืมทุกที

“เตย ทำไมเดี๋ยวนี้เตยไม่ค่อยว่างคุยกับแก้วเลยล่ะ”

“ก็ผมยุ่งน่ะเข้าใจบ้างสิแก้ว บางทีผมโทรไปแก้วก็หลับไปแล้ว พอจะโทรตอนที่แก้วว่างผมก็ไม่ว่าง”

“ไม่เป็นไรนะ ถ้าเตยยุ่งมากงั้นแก้วส่งเมล์หาเตยแทนละกัน จะได้ไม่รบกวนเวลาเตย”

“แก้วแค่นี้ก่อนนะ ผมมีประชุม”

ผมรู้ว่าผมเองที่เป็นคนละเลยแก้ว ผมผิดเองที่ทำให้แก้วเสียใจ ผมขลาดกลัวที่จะต้องเสียใจ จนกระทั่งผมต้องทำร้ายเธอ

สวัสดีค่ะเตย

แก้วรู้ว่า แก้วไม่ควรที่จะติดต่อกับเตยอีก แต่แก้วอยากให้เตยรู้ว่าแก้วไม่โกรธเตยในสิ่งที่เตยได้ตัดสินใจลงไป คนเรามีทางเดินให้เลือกมากมาย และแต่ละทางเดินนั้นก็มีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน

แก้วอยากจะขอบคุณเตยสำหรับวันเวลาดีๆที่เราเคยมีร่วมกัน แก้วไม่เคยเสียใจเลยสักครั้งที่ได้รู้จักและรักกับเตย หากสิ่งเดียวที่แก้วจะเสียใจก็คือแก้วไม่สามารถเป็นคนรักของเตยได้ตลอดไปอย่างที่แก้วหวังไว้

เห็นมั้ยว่าคำสัญญาไม่มีค่าเท่าการกระทำ แต่บางทีการกระทำของแก้วคงไม่ชัดเจนพอสำหรับเตย มันจึงทำให้เตยไม่สามารถรับรู้ถึงความรักมากมายที่แก้วมีต่อเตย

จำได้มั้ยวันที่เตยมาส่งแก้วที่สนามบิน วันนั้นแก้วต้องกลั้นน้ำตาแทบแย่ เพราะแก้วไม่อยากให้เตยเป็นห่วงแก้ว แก้วต้องทำเป็นเข้มแข็งแม้ว่าวินาทีนั้นถ้าเตยบอกว่าอย่าไป แก้วก็พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับเตย

แก้วนั่งร้องไห้ตลอดทางที่บินมาที่นี่ ชีวิตที่นี่มันไม่ได้ง่ายและสบายอย่างที่ใครๆคิด แก้วไม่มีครอบครัว คนที่แก้วรักและรู้ใจอยู่ใกล้ๆ แต่แก้วมั่นใจว่าวันนึงที่แก้วกลับไป แก้วจะมีคนๆนึงที่ยังรักและรอแก้วอยู่เสมอ ซึ่งมันเป็นกำลังใจอย่างดีให้กับแก้ว แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ

อย่างที่แก้วบอกตอนต้นว่าแก้วเคารพการตัดสินใจของเตย เพราะฉะนั้นสิ่งที่แก้วทำได้ในฐานะคนรักเก่า คงเป็นแค่เพียงขอให้เตยโชคดีและมีความสุขกับเค้าคนนั้น

เตยเป็นคนดี แก้วคิดว่าใครที่อยู่ใกล้ๆก็คงอดใจรักเตยไม่ไหว ยังงัยก็ขอให้เตยมีความสุขมากๆละกันนะ แก้วหวังว่าเค้าคนนั้นของเตยคงจะรักเตยได้เท่าๆหรือมากกว่าที่แก้วรักเตยตลอดมา

แก้ว

ใช่ครับผมเองที่เป็นคนนอกใจเธอ ทำไมน่ะเหรอครับเพราะผมกลัวว่าเธอจะทิ้งผมไป ผมทนไม่ได้ที่จะรอคอยรับความเจ็บปวดจากการถูกทิ้ง ผมจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายมีคนรักใหม่

วันที่แก้วกลับมาเมืองไทย แม้รู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเจอกับเธอ แต่ผมก็ยังไปดักรอเธอที่สนามบิน

“แก้วครับ”

“เตย”

เราต่างเงียบด้วยกันทั้งคู่

“มีใครมารับแก้วรึเปล่า”

“เอ่อแก้วจะนั่งแท็กซี่กลับน่ะค่ะ เตยมารับใครเหรอ”

“ผมมารับแก้ว”

“แก้วว่าอย่าดีกว่า แก้วกลับเองได้”

“ให้ผมไปส่งเถอะนะ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนกัน”

ผมต้องอ้อนวอนเธออยู่นานกว่าเธอจะยอมให้ผมไปส่ง ผมลอบมองดูเธอ เธอผอมจนน่าตกใจและดูไม่สดใสเหมือนเดิม ผมรู้สึกผิดต่อเธอมากๆ ผมไม่ได้ไปส่งเธอที่บ้านทันที แต่พาเธอไปร้านอาหารริมทะเลซึ่งเป็นร้านประจำที่เราเคยมาด้วยกันบ่อยๆ

“แวะกินอะไรกันหน่อยนะแก้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนานผมมีเรื่องอยากรู้ตั้งเยอะว่าแก้วไปทำอะไรมาบ้าง”

“เตยยังต้องการอะไรจากแก้วอีกเหรอ”

“แก้ว ผมรู้ว่าผมผิด ผมอยากจะ....”

“เตยไม่ผิดหรอก แก้วบอกแล้วงัยว่ามันเป็นเรื่องที่เราไม่อาจคาดเดาได้ อย่าทำให้เรื่องมันยากไปกว่านี้เลยนะ”

“แต่ผมไม่ได้รักเค้าเลยนะแก้ว มันเป็นเพราะผมเหงาที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น”

“พอเถอะเตย ให้แก้วได้รู้จักแค่เตยคนเดิมที่แก้วเคยรู้จักดีกว่า แก้วไม่อยากรู้จักเตยผู้ชายเห็นแก่ตัว และอ่อนแอคนนั้น”

“ผมอยากให้เรากลับมาเริ่มต้นใหม่”

“เตยรู้มั้ยว่า มันยากแค่ไหนสำหรับแก้วในการที่จะลืมทุกอย่างระหว่างเรา รู้มั้ยว่าแก้วต้องเผชิญอะไรบ้างในวันที่รู้ว่าเตยมีผู้หญิงอื่น และรู้มั้ยว่าแก้วเจ็บแค่ไหน”

“แก้ว ผมอยากอธิบาย”

“แก้วไม่โทษเตย มันเป็นเพราะแก้วเองที่รักเตยไม่มากพอ เตยเลยไม่เคยรู้ว่าความรักของแก้วมันมากแค่ไหน ความรักของแก้วมันไม่ช่วยให้เตยหายเหงา และมันไม่สร้างความมั่นคงให้กับเตย”

“แต่ผมยังรักแก้วอยู่นะครับ”

“เตยได้เลือกแล้วว่าเตยจะไม่รอแก้วในวันนั้น และแก้วผ่านความเจ็บปวดตรงนั้นมามากพอแล้ว แก้วกลัวกับความรักของเตย แก้วกลัวความอ่อนแอของเตย ในเมื่อเตยเลือกแล้ว แก้วก็อยากให้เตยเคารพการตัดสินใจของตัวเองและแก้วด้วย"

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นแก้วร้องไห้ ทั้งๆที่ผมเคยสัญญากับแก้วว่าผมจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจ แต่ผมเองกลับรักษาสัญญานั้นไม่ได้ ในวันนั้นผมคาดคั้นให้แก้วสัญญาว่าจะไม่มีคนใหม่ แต่ผมมันแค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง ที่หวาดกลัวและรักตัวเองมากเกินไปจริงๆ ถูกของแก้ว ผมเองเลือกที่จะทิ้งเธอ ผมเองก็ไม่ควรทวงสิทธิ์นั้นกลับคืน

ความรักของผม มันเป็นความรักจากหัวใจผู้ชายอ่อนแอคนหนึ่งที่ไม่คู่ควรกับหัวใจที่มั่นคงของแก้ว ผมต้องเสียผู้หญิงที่รักและมีค่ามากที่สุดในชีวิตผมไปเพียงเพราะความขลาดกลัวของผมนั่นเอง

Create Date : 30 มีนาคม 2551

Last Update : 30 มีนาคม 2551 18:36:38 น.

2 comments

Counter : 623 Pageviews.

ว้า..แย่จัง

เรื่องจังของข้าวโพดหรือเปล่าเนี่ย

โดย: klint77

วันที่: 12 เมษายน 2551 เวลา:13:13:49 น.

ง๊ะ อ่านแล้ว ไหงพระเอกทำตัวงี้เนี่ย
สรุปแล้ว เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งค่ะ

โดย: beuysliv

วันที่: 13 พฤศจิกายน 2551 เวลา:3:18:59 น.