ทกข์ ควรกาหนดรู้ (ทุกข์ คือ โลก ธรรมชาติของความเป็นโลก)

- คือ การดำรงชีพอยู่ด้วยสมมติกิเลสของปลอม

สมทัย ควรละ (สมุทัย คือ โลก สิ่งที่เป็นโลก)

- คือ สมมติกิเลสของปลวม

นิโรธ ควรท่าให้แจ้ง (นีโรธ คือ โลกุตระ ธรรมชาติความเป็นโลกุตระ)

- คือ การดำรงชีพอยู่โดยพ้นจากสมมติกิเลสของปลอมแล้ว

มรรค ควรเจริญให้มาก (มรรค คือ โลกุตระ สิ่งที่เป็นโลกุตระ, ธรรมทางเข้าสู่โลกุตระ)

- คือ รู้เห็นตามจริงต่างหากจากสมมติ ทำจิตให้ผ่องใส มีใจเอื้อเฟื้อ เว้นจากความเบียดเบียน ไม่ติดใจข้องแวะโลก

 

(.)*จิตรู้สมมติ เป็นสมุทัย (.)

(.)*ผลอันเกิดจากจิตรู้สมมติ เป็นทุกข์*(.)

(.)*จิตเห็นจริงต่างหากจากสมมติ เป็นมรรค(.)*

(ผลอันเกิดจากจิตเห็นจริงต่างหากจากสมมติ เป็นนิโรธ)