Bloggang.com : the Vicky : ~'~'~' ของเก่าเล่าเรื่อง '~'~'~

~'~'~' ของเก่าเล่าเรื่อง '~'~'~

"ของเก่า" ในที่นี้แปลว่าของเก่าใช้แล้วจริงๆ ที่ไม่ใช่ antique นะคะ อิ อิ

สองสามวันนี้เป็นโรคเศร้าซึมค่ะเพราะถูกแฮ๊ปกระเป๋าถือไปซะแล้วค่ะ... คือไปเรียนแล้วลืมกระเป๋าไว้ในห้อง (ไม่รู้ลืมได้ไง ...แก่แว๊ว) ตอนนั้นสองทุ่มแล้ว มันเป็นวิชาสุดท้ายและเจ้าหน้าที่ก็ล็อกห้อง-ตึกหลังจากนั้น วันรุ่งขึ้นวิ่งไปที่ห้องนี้แต่ 8 โมงเช้า ปรากฏว่ามันหายไปแล้วค่ะ คนทำความสะอาดห้องบอกว่าไม่เห็น...งือ งือ...(เธอต้องจิ๊กของชั้นไปแน่ๆ เลยเพราะห้องนี้ล็อกตลอด คนที่เข้าได้ต้องมีกุญแจเท่านั้น) ตอนนี้เลยต้องทำใจอย่างเดียวค่ะ (แอบแช่งคนเอาไปนิดหน่อย)

ในกระเป๋านั้นมีทุกอย่างตั้งแต่เงินสด บัตรเครดิต เอทีเอ็ม บัตรประจำตัวต่างๆ มือถือ กุญแจบ้าน ลิปสติคใหม่ตั้ง 3 แท่ง ตอนนี้ก็เลยหมดตัว นั่งอยู่บ้าน กินมาม่า ออกไปไหนไม่ได้... ไม่กล้าไป...ขาดความมั่นใจอย่างรุนแรงเพราะไม่มีอะไรติดตัวเลย..อุ อุ

เบื่อจัง...ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือด้วย หงุดหงิดค่ะ...อิ อิ ข้ออ้างทำเก ...จะไม่ต้องอ่านหนังสือ.... วันนี้เรามาอัพบล็อกเรื่องใหม่ที่สดชื่นกันหน่อยดีกว่า วันนี้วิคเล่าเรื่องของที่มีคุณค่าทางใจของวิคดีไหมคะ... ไม่ได้มาโอ้อวดอะไรนะคะ เพราะของแต่ละชิ้นนั้นไม่ได้มีราคาแพง.....เพียงแต่เมื่อหยิบมาใช้แล้วจะทำให้นึกถึงความหลัง... นึกถึงความรู้สึกดีดี... แล้วมีความสุขค่ะ

ชิ้นนี้เป็นสร้อยไข่มุกสีขาวสลับม่วงซึ่งร้อยโดยสมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าจุฬาภรณวลัยลักษณ์ อัครราชกุมารี ค่ะ... คงจำกันได้มีอยู่ช่วงหนึ่งที่พระองค์ท่านร้อยสร้อยจำหน่ายเพื่อนำเงินสมทบทุนในสถาบันวิจัยจุฬาภรณ์ วิคได้สร้อยเส้นนี้มาเมื่อพระองค์ท่านเสด็จฯ ที่อัมสเตอร์ดัม เนเธอร์แลนด์ค่ะ ไม่ค่อยมีสตางค์แต่ก็อยากซื้อเป็นที่ระลึกและอยากได้รับพระราชทานจากมือท่านด้วยค่ะ จริงๆ เขามีกล่องสวยมากใส่ให้ด้วย... แต่เจ้ากรรม มาหมดตรงเราพอดี... คุณข้าหลวงบอกว่าถ้าเจอกันอย่าลืมทวง...อ้าว คุณป้าคะ แล้วจะเจอกันเมื่อไหร่ที่ไหนล่ะคะเนี่ย ป่านนั้นคุณป้าก็ลืมหนูไปแล้วววว

ของชิ้นนี้เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ได้รับจากหนุ่มตอนยังเรียนอยู่ ป.ตรีค่ะ พี่เขาก็ยังเป็นแพทย์ฝึกหัด เป็นจี้ทองรูปหัวใจ มีเพชรเม็ดเล็กมาก..กกก 2 เม็ด เม็ดนึงห้อยตุ้งติ้งอยู่ตรงกลาง อีกเม็ดฝังอยู่บนหัวใจค่ะ ตอนนี้พี่เค๊าทนรอไม่ไหวหนีไปแต่งงานซะแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเราก็ยังดีเหมือนเดิมค่ะ

ชิ้นต่อมาก็จากหนุ่มค่ะ...หนุ่มเกาหลีนั่นไง...เป็นตุ้มหูมุกค่ะ จริงๆ เค๊ามีของฝากเยอะมาก แต่ส่วนใหญ่เป็นของแต่งตัวและของกิน มีชิ้นนี้แหละค่ะที่เก็บไว้ได้ และเป็นตุ้มหูที่วิคใส่ติดหูตลอดเพราะใช้ง่าย ดูดี ไม่เรื่องมาก (เกลียดตัวกินไข่...เย๊...) เค๊าบอกว่าแม่ฝากมาให้ค่ะ ตอนนี้แม่เค๊าเสียไปแล้วด้วยโรคมะเร็ง วิคเลยยิ่งเก็บไว้ด้วยความระลึกถึง เพราะเคยเจอทั้งครอบครัว พ่อแม่เค๊าเอ็นดูวิคมากทีเดียวค่ะ

ชิ้นนี้คือแหวนเพชรวงแรกที่วิคซื้อเองค่ะ สืบเนื่องมาจากการอกหักจากหนุ่มเกาหลีนั่นแหละ เลยรู้สึกว่าฉันต้องเข้มแข็ง เลยเก็บตังค์+เอาเงินเก็บไปซื้อเพชรมาเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งเหมือนเพชร (คิดเข้าไปด้าย...แต่ก็ดีทำให้เรามีแหวนสวยๆ ใส่) วงนี้ก็ใส่ติดนิ้วมากหลายปีแล้วค่ะ ของจริงเล็กนะคะ รวมแล้ว 45 ตังค์ แต่ถ่ายรูปออกมาดูเหมือนใหญ่ อย่าเข้าใจผิดนะคะ

สร้อยอำพันจากรัสเซีย คนที่รักมากซื้อมาฝากจากมอสโกค่ะ เป็นอำพันขนาดใหญ่ สีเข้มแบบอำพัน...สวยใสและคุณภาพดีมากชิ้นนึงที่วิคเคยเห็นมาค่ะ ตอนได้มาโมโหเล็กๆ เพราะเสียดายตังค์ ของแบบนี้ซื้อมาก็ค่าหมดไป สู้เอาไปซื้อเครื่องประดับแบบ precious หรือ semi-precous stone มาให้เราดีกว่า... และดูแก่เชียว (มีแต่แหม่มแก่ๆ ที่ชอบใส่) คิดจะแกะออกมาทำสร้อยอย่างอื่น...แต่ตอนนี้เก็บไว้อย่างนี้ดีกว่าค่ะ ดูเท่และ original ดี ว่างๆ ก็เอามาใส่กับยีนส์ก็เท่ไปอีกแบบค่ะ

สร้อยไข่มุกสีชมพูอมส้มจากบังคลาเทศ จากคนเดียวกับที่ซื้ออำพันให้ จริงๆ เขาซื้อมาให้ 3 สีเลยค่ะพร้อมตุ้มหู... มีชมพู ขาว และเทา (สีเทาทำขาดไปแล้วที่นี่...ยังไม่ได้ไปร้อยใหม่) สร้อยเส้นนี้ใช้ง่าย วิคใช้ประจำเหมือนกันค่ะ

นาฬิกาของคุณยาย เป็นนาฬิกาเงิน Omega รุ่น Ladymatic ขนาดปัดเส้นผ่าศูนย์กลาง 1 ซม.ข้างในเป็นคริสตัล นาฬิกาเรือนนี้เก่ามากอายุกว่า 60 ปี แต่ยังสวยดูไม่เก่าเลย ตอนมาถึงวิคมันไม่มีสายค่ะ ต้องส่งไปใส่ที่สวิสเซอร์แลนด์ เพราะร้านของโอเมก้าทั่วไปไม่มีสายเล็กขนาดนี้ เคยเอาไปให้ช่างที่เซนทรัล (ที่ไม่ใช่ร้านของโอเมก้า---ขี้เหนียว) ทำความสะอาดหน้าปัด เขาขอซื้อต่อทันทีค่ะ... วิคชอบมันมากเพราะนึกถึงวันเวลาที่กว่ามันจะเดินทางมาถึงเรา และคิดถึงคุณยายด้วยค่ะ

ของทุกชิ้นมีคุณค่าทางใจหมด ...นอกจากนี้ วิคยังชอบเก็บกระดาษเล็กๆ น้อยๆ การ์ด โปสการ์ด ที่มีคนเขียนให้ เช่น รูปวาดหน้าวิค (ไม่เหมือนเลย ขี้เหร่มาก) ในเศษกระดาษเล็กๆ ที่เพื่อนผู้หญิงคนนึงเขียนให้สมัยอยู่ ม. 3 ก็ยังมีนะคะ... ของเหล่านี้อาจจะไร้ค่าในสายตาของคนอื่น แต่เมื่อวิคหยิบมันขึ้นมาดู มันสามารถทำให้วิคยิ้มได้และระลึกถึงความสุข...ความงามของมิตรภาพระหว่างเพื่อนมนุษย์ด้วยกันค่ะ... แม้ว่าของบางชิ้นคนให้จะไม่มีความเกี่ยวข้องกับเราอีกต่อไปแล้วก็ตาม

คิดถึงนะคะ
ขอให้เพื่อนๆ มีความสุขทุกวันค่ะ
ใครมีอะไรส่งหลังไมค์+อีเมล์ถึงวิคได้เช่นเดิมค่ะ

ขอขอบคุณ :
เพลง Take me to you heart จากหนูบัวค่ะ

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2550 20:50:34 น.

0 comments

Counter : 2017 Pageviews.