BlogGang.com : : Kimhanvisuwat : ผาด พาสิกรณ์ - ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ (รวมเรื่องสั้น)

ไม่ว่าฤดูร้อนปีไหนๆ กลางวันและกลางคืนที่ผ่านไป คงเป็นเวลาที่เท่ากันเสมอ

กันยายน 2565

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

28 กันยายน 2565

ผาด พาสิกรณ์ - ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ (รวมเรื่องสั้น)

ผาด พาสิกรณ์ - ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ (รวมเรื่องสั้น)

ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ
งานเขียนของคุณผาด พาสิกรณ์
ผมพลิกหน้ากระดาษหาคำนำไม่เจอ...

ปัจฉิมดำริ... (สินะ)
ลองพลิกอ่านแวบๆ ด้วยอดที่จะสอดรู้สอดเห็นมิได้
เฮ้ย...บทนี้ต้องเก็บไว้อ่านตอนจบ

เลยพลิกหน้าสารบัญ
อ่านเรื่องที่ 3 เป็นอันดับแรก
ยอมรับว่าเรื่องนี้สลับมุมมองได้ ผัวะ มาก
ถ้าเปรียบเหมือนการตบหน้า
ก็เป็นการตบหน้าแบบไม่ให้แต่ละฝั่งรู้ตัว
ในขณะที่เส้นของความเป็นจริง ค่อยๆ ดำเนินไปจนจบเรื่อง

เรื่องที่สามนี่...อ่านสนุกดี
เพราะเดาทางไม่ออกว่าปลายสุดเรื่องสั้นจะออกแนวไหน
คิดๆ อยู่ว่าเรื่องแรกจะเป็นแบบไหน

เรื่องแรกถ้าเทียบกับการตบหน้า
ถือว่าเป็นการตบ ผัวะ เพี๊ยะ ไปมาแบบฉวัดเฉวียน
บนสนทนาคือแบบโดนใจสุดๆ
เป็น "ความ" ที่ให้หัวเราะออกมาได้ง่ายๆ

ไม่ใช่ความตลกที่ผ่านเลยเสียด้วย
เชื่อว่าถ้าได้อ่านแล้วจะรู้สึกว่า...
ไม่เสียสายตา ได้รับความรู้สึกแปลกใหม่
และสำหรับคนเส้นตื้น คุณจะหยุดหัวเราะก็ต่อเมื่อจบเรื่องนั่นแหละ

ก็ชอบเรื่อง "คนตัดไม้กับรุกขเทวดา 2009"ไปโดยปริยาย

ส่วนเรื่อง "รอยที่บาดลึกว่า"
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว พอเดาปลายทางเรื่องได้ แต่ไม่ชัดเจนนัก
คุณผาดได้ถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมา
ทำให้เข้าใจมุมแห่งความรู้สึกได้ชัดขึ้น และชัดขึ้นกว่าที่เคยชัด...

และก็คงไม่อาจเทียบได้อีกแล้วว่าชอบเรื่องไหนที่สุด
เพราะ "บนเส้นทางสู่แรงบันดาลใจ" เป็นเรื่องสั้นบทที่...ชอบอีกแล้ว

บทนี้เป็นบทที่เริงร่าแก่ใจมาก
ผู้ประพันธ์อายุประมาณรุ่นพี่ผมแน่
เวลาผมได้อ่าน รู้สึกเหมือนวันวานมันพริ้งพรายวับแวมเอาดื้อๆ
ล่องลอยไปกับผีเสื้อ ตามไปด้วยการไปลองเปิดเพลงนี้ของคุณชรัสฟัง

ผมเคยฟังเสียงคุณชรัสร้องเพลงนี้หนแรก ก็ปี 65 เดือนนี้แหละครับ
ส่วนเพลงนี้...ผมได้ยินใครสักคนร้องครั้งแรก ก็พวกเด็กตัวป่วนแถวบ้าน
ร้องมันท่อนเดียวจนติดหู พอๆ กับวลี "ลูกไก่ของยองเจ" ในวันเวลานั้น

เป็นอันว่าความหลังมันกระเพื่อมขึ้นมาทีละทศวรรษ
และอีกทีละสองทศวรรษกันเลยทีเดียว

แล้ว...ผีเสื้อโดนรถชน
คราวนี้ผมมานึกถึงความเรียงในหน้าเกือบสุดท้าย
มันก็จริงอย่างที่ผู้เขียน เขียน...

"บทบาทของชาวดิน" เป็นเรื่องล่าสุดที่ผมเพิ่งอ่าน
ใช้เวลา 3 วันกว่าๆ ชอบแนวคิดนี้นะครับ

สำหรับผมคือเปิดโลกทัศน์เลยก็ว่าได้
เรื่องที่พวกสัตว์โลกน่ารักไม่รู้กฏของมนุษย์กับใบโฉนด
เหมือนย้อนวัยกลับไปอ่านหนังสือตอนรุ่นๆ แล้วรู้สึกว่า
"เอ่อ...จริง นี่เราไม่รู้อะไรเลยเหรอเนี่ย ทำไมเราไม่คิดได้แบบนี้"

ส่วนที่ชอบ
ก็ความน่ารักของประดาสัตว์ต่างๆ ที่รายล้อม
อิริยาบถถูกถ่ายทอดออกมาเสียจนน่ารักไปหมด

บุคลิกของตาฉุย
ก็เป็นบุคลิกที่ผมก็แสนจะคุ้นเคยดังญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง
บางทีเราก็กลายเป็นสนิทสนมกับตัวละครไปเลยโดยไม่รู้ตัว

เพียงเวลาแค่สายลมพัดผ่านหน้าหลังอาบน้ำเสร็จ
มานั่งเป่าพัดลม กางหนังสือเล่มกะทัดรัดออกอ่าน
ก็เหมือนจมอยู่ในความสงบ เฝ้ามองดูเรื่องราวผ่านสายตาไป

ผมออกจะทึ่มเสียหน่อย
อาจใช้เวลาอ่านนานไปบ้าง
กว่าจะเข้าใจก็ปาไปเป็นวัน ลากไปแรมเดือน

แต่ให้ต้องมานั่งบันทึกทั้งที่อ่านยังไม่จบ
ก็คงเป็นความรู้สึกชื่นชอบ และรู้สึกดีขึ้นมาดื้อๆ จริงๆ
จนต้องมาบันทึกความรู้สึกแรกไว้

หากผิดพลาดหรือล่วงเกินผู้ประพันธ์และงานเขียนประการใด
ก็ขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยครับ

รวมเรื่องสั้นชุด ไปยาลใหญ่ในปัจฉิมดำริ
ผู้เขียน ผาด พาสิกรณ์
สำนักพิมพ์คเณศบุรี : Ganeshbury Publishing
พิมพ์ครั้งที่หนึ่ง มีนาคม 2553

Create Date : 28 กันยายน 2565

Last Update : 28 กันยายน 2565 21:15:27 น.

1 comments

Counter : 619 Pageviews.