ล่าสุด... จะเรียกว่าไปหาเรื่อง หรือมีปัญหากับคนอื่นก็คงจะไม่ใช่ ถึงอย่างนั้นก็มีล่ะนะ...

เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาเฟิร์นมีเรียนวิชาชื่อ Instructional Design เกี่ยวกับการออกแบบการสอน การอบรม ประมาณนั้น ทีนี้อาจารย์ให้จับคู่ทำงาน เฟิร์นก็คู่กับแบมเพราะว่าน้ำหวานป่วยวันนั้น แต่ปกติทำงานก็คู่กับแบมบาง หวานบ้างแล้วแต่ว่าวันไหนใครตกลงกันอย่างไร

ทีนี้วิชานี้จะใกล้เคียงกับอีกตัวหนึ่งซึ่งเคยเรียนผ่านมาแล้วชื่อ Human Resource Development and Ethics เคยทำโปรเจคเป็นการจัดงานสัมมนา หรือที่เรียกว่า Orientation ในแบบที่เต็มรูปแบบ คือมีพิธีกร มีประธาน มีีพวก Manager ขึ้นกล่าวตรงสถานที่จัดงานจริง มีการ Training จริง มีการเตรียมสถานที่ วันเ เวลา ตารางงาน ผู้เข้าร่วมงาน อาหาร เครื่องดื่ม ตอนนั้นเรียกได้ว่าหนักกว่าของวิชานี้เยอะมาก เพราะนี่ยังสอนการเขียนการออกแบบก่อน แต่นั่นให้ทฤษฎีแล้วทำเลย โดยที่ตอนนั้นก็โดนเอาเปรียบจริงๆ นั่นล่ะ เพราะพวกรุ่นพี่โยนให้กลุ่มเฟิร์นทำงานก่อน ทั้งที่พวกเขาน่าจะทำเป็นตัวอย่างแท้ๆ แต่ก็นะ... ทำใจ

โชคดีอย่างหนึ่งที่เรียนวิชานั้นรู้เรื่อง พอมาเขียนเข้าจริงๆ ใน Instructional Design เลยไม่รู้สึกว่ามันยากเย็นอะไร อาจเพราะเคยลงงานจริง เคยกระทั่งใส่ชุดนิสิต เข้า Macro ไปเดินซื้อของทั้งรองเ้ท้าคัทชู เคราะห์ดีใส่รองเท้าเบอร์เดียวกับแบมเลยมีแตะหูหนีบให้ใส่ไปเดินต่อ ไม่อย่างนั้นได้เท้าบวม ไม่ก็หน้าทิ่มกันสองคนนี่ล่ะ

ทว่าเรื่องมันก็เกิดตรงที่ว่าเฟิร์นกับแบมต่างคนต่างทำงานมาก่อนด้วยกันทั้งคู่ เวลาเขียนก็เลยคุยไป ทำไป เล่นไป (เล่นซะมาก) แต่ทางอาจารย์ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เดินมาถามแบมซะอีกว่าทำเรื่องอะไรกัน มีแนวทางอย่างไร ตอนนั้นแบมตอบได้สบายมาก อาจารย์ถึงกับออกปากชมว่าแบมเก่งขึ้นมาก ซึ่งตอนนั้นเราก็แอบภูมิใจนะ เพราะอย่างน้อยจากตอนแรกแบมเป็นคนที่เรียนช้า ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ว่าพอเราเรียนไปด้วยกัน คอยช่วยเหลือกันมันทำให้การเรียนของเพื่อนดีขึ้น เทอมที่แล้วแบมเองได้ A วิชาของอาจารย์ท่านนี้มาด้วย ทำให้อาจารย์ภูมิใจมาก เฟิร์นเองก็ดีใจกับเพื่อนมากด้วย อยากให้แบมเก็บเรื่องนี้เป็นแรงบันดาลใจให้แบมขยันต่อไปเรื่อยๆ

เอ้า! นอกเรื่องอีกละ...

กลับมาๆ คือวันนั้นเฟิร์นกับแบมก็เลยออกแนวๆ ทำไป เล่นๆผ คุยกับอาจารย์ไปพลางๆ พอหมดคาบทีนี้ล่ะเรื่องเริ่มเกิด เพราะอาจารย์เรียกตอบคำถามเกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานของงานที่แต่ละคู่วางกันเอาไว้ แล้วเหมือนกับท่านจะไม่ได้พึงพอใจในคำตอบของคู่อื่นๆ เท่าไหร่ และท่านก็ไม่ได้หันมาระบุถามคู่เฟิร์นกับแบมอีกต่างหาก (น่าจะเพราะท่านยืนดูแต่แรก) พอทุกคู่เวียนกันตอบหมดเท่านั้นล่ะ อาจารย์ขอกระดาษที่เฟิร์นกับแบมเขียนเอาไป สองคนก็นึกว่าส่งยังไม่ได้เขียนชื่อ จะคว้าก็คว้าไม่ทัน ที่ไหนได้เอาไปขึ้นฉายสไลด์ที่หน้าห้อง พี้อมกับคำตบท้ายที่ว่า

"อาทิตย์หน้าสอบ... เขียนได้แบบนี้ถึงจะได้คะแนนดี"

จบข่าว หันไปนี่รู้เลยว่าโดนหมั่นไส้อีกแน่ๆ ก็ทั้งที่เฟิร์นกับแบมเขียนไปเล่นไปแท้ๆ กลับเขียนเข้าไปสองหน้ากระดาษ แถมเขียนไม่พอแอบ ย่อแบบรู้กันเองไว้อีกต่างหาก ส่วนจริงๆ ก็โดนอาจารย์ตินะว่าเขียนช้า แต่ท่านก็ทราบล่ะว่าเราทำไปเล่นไป ก็ท่านไม่ได้บอกแต่แรกนี่นาว่าจะสอบอะไรแบบนั้น

พอหมดคาบแบบจริงๆ กระดาษแผ่นนั้นกลายเป็นที่ต้องการของคนหมู่มาก ทีแรกเพื่อนก็มาขอไป เฟิร์นกับแบมก็อือ... เอาดิ ถ่ายรูปไปก็ได้ คนจีนเองก็ขอด้วยเราก็ไม่ได้ว่าอะไร ในคาบสอนได้ก็สอน งานแบ่งได้ก็แบ่ง แต่ติดตรงที่ว่าเพื่อนคนไทย (โบ) ที่ขอกระดาษไปทีแรกเดินหน้ามุ่ยกลับมาหาเฟิร์นกับแบม ก็เลยอดไม่ได้ต้องถามว่าเป็นอะไร โบก็มาบอกว่ามีเพื่อนกลุ่มกนึ่งให้โบไปุ่ายเอกสารงานของเฟิร์นกับแบมให้ แล้วอามณ์ตอนนั้นฝนจะตก ที่ถ่ายเอกสารต้องข้ามไปอีกคณะหนึ่ง นึกในใจเลยว่าทำไมไม่ถ่ายรูปเอา เห็นแก่ตัวใช้เพื่อน... โมโหเล็กๆ นะตอนนั้น

แบมเลยบอกว่าโบไม่ต้องทำ ถ้า้ขาอยากได้เขาก็มาเอาเองนั่นล่ะ เฟิร์นก็พยักหน้าตามนั้น มันไม่ยุติธรรมเลย อีกอย่างเฟิร์นกับแบมรู้เรื่องที่เขาว่าเพื่อนคนอื่น แถมยังหวงความรู้ หวงงาน รู้ก็ไม่ยอมบอกเพื่อนจากปากของเพื่อนหลายๆ คน ประโยคหนึ่งซึ่งหลังจากเพื่อนไปถามงานจากเขา เขากลับตอบเพื่อนว่า

"ก็ตอบแบบที่เรียนมานั่นล่ะ ไม่รู้หรือไง?"

อยากจะรู้นักถ้าเขาโดนแบบเดียวกันจะรู้สึกอย่างไรกันบ้าง ทำไมนะคนพวกนี้ถึงได้เห็นแก่ตัว และไร้ความเห็นอกเห็นใจเพื่อน ในขณะที่ไม่ว่าคนอื่นทำอะไรได้ดีกว่าต้องขอเอางานเขาไปดู ไปลอก เอาออกมาเป็นของตัวเองอย่างหน้าไม่อาย...

แปลกนัก...

แบมบอกว่าไม่ให้เอากระดาษไป โบก็พยักหน้าเห็นด้วยนั่นล่ะ เจ้าตัวก็เคยโดนฤทธิ์อีกกลุ่มในห้องนั่นอยู่ไม่น้อย ส่วนเฟิร์นไม่เคยโดนกับตัวเองนะ มีก็เรื่องดูถูกเรื่องเงิน เรื่องรูแร่างหน้าตา อันนั้นก็ไม่ได้อะไร ยอมรับว่าไม่ได้สวยเท่าทางนั้น แล้วก็ไม่ได้หรูหรา ฟุ่มเฟือยเท่าล่ะนะ แต่ที่มั่นใจก็คือการเรียน เพราะปัจจุบันที่ยังไม่มีใครกล้าทำอะไรเฟิร์นมากนักคงเพราะพวกเขายังต้องพึ่งนั่นล่ะ ีกอย่างคงเพราะตอนเข้ามาแรกๆ เขาพยามจะจิก จะข่ม แรกๆ เฟิร์นก็เฉยๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่พอเริ่มหนักข้อ เฟิร์นก็ไม่ทน หันมองหน้านิ่งๆ ไม่ตอบโต้ แต่บางทีก็มีบ้าง ก็คนนี่นะไม่ใช่พระอิฐพระปูนจะทนได้ตลอด 24 ชั่วโมงนี่นา

หลังจากวันนั้นมาถึงเมื่อวานคนหนึ่งในกลุ่มอีกกลุ่มก็มาถามหาชีทใบงานของเฟิร์นกับแบมจากเฟิร์น ทั้งที่เจ้าตัวก็รู้อยู่ว่าอยู่ที่แบม เฟิร์นก็บอกไปแล้วว่าไม่มีชีทที่เฟิร์น ทางนั้นก็ยังอุตส่าห์มาพูโทำนองว่าไม่รู้วันนั้นใครเอาไปถ่ายเอกสารเนอะ... แหม่... ก็วันนั้นคุณจิกหัวใช้เพื่อนข้าพเจ้าไปอยู่ไม่ใช่หรือคะ อย่ามาเนียนน่า... เฮ้อ...

เจอน้องแบมออนไลน์ก็เอาข้อความส่งไปให้ดู แบมนี่ถึงกับขำไม่พอ ยังสมเพชทางนั้นเพราะไม่รู้ว่าทำมไม่กล้าไปของานจากแบม อีกอย่างคือแบมบอกว่าพวกนั้นไม่คุยกับแบมมาพักใหญ่แล้วโดยไม่ทราบสาเหคุ เรื่องนี้เฟิร์นก็เพิ่งรู้ตอนแบมบอกนี่ล่ะ เพราะปกติก็ไม่ได้คุยกันขนาดนั้น เขาไม่คุยเราก็เฉยๆ ไม่ได้ไปอะไร หรือวุ่นวายกับทางนั้นมากมายอยู่แล้ว เรียกว่าไม่จำเป็นไม่ยุ่งก็ได้

แต่ว่านะ... ตอนนี้กังวลใจแปลกๆ เหมือนมีลางสังหรณ์ว่าจะมีปัญหาตามมาอย่างคาดไม่ถึงจากเรื่องนี้นั่นล่ะ เพื่อนหลายๆ คนคงสะใจ เพราะอีกกลุ่มทำเขาไว้เยอะ แต่เฟิร์นกำลังคิดว่าถ้าวิชาไหนเฟิร์นไม่ได้เรียนด้วยล่ะ? แล้วถ้าพวกนั้นหาทางแกล้งเพื่อนอีกล่ะ? แล้วพวกเพื่อนๆ จะทำอย่างไรกัน?

เอาจริงๆ ไม่อยากให้มีปัญหากัน แต่เห็นใจเพื่อนนะ เฟิร์นเองเข้ามาตอน ปี 2 ย้ายคณะเข้ามา แต่พวกนี้เขาอยู่กันมาตั้งแต่ ปี1 พอฟังวีรกรรมที่พวกเขาถูกกดหัวไว้ตลอดก็เคืองเหมือนกัน คนอะไรเหยียบคนอื่นได้ เหยียบคนอื่นดี ตอนนี้เพื่อนเอาคืนได้ก็ไม่แปลกหรอกที่จะโดน ขนาดแบมว่าใจเย็นยังไม่ทนแล้ว นับประสาอะไรกับคนอื่นๆ ที่ปกติใจร้อนขนาดนั้น

เฮ้อ............................................................................................

คิดจนนอนไม่หลับ เฟิร์นทำผิดหรือเปล่าเนี่ย? ขออย่าให้เกิดเรื่องเลยเถอะ มันน่าเบื่อนะ แล้วก็เหนื่อยด้วย ไม่ชอบเลยจริงๆ