ตอนที่ 3 เยาวลักษณ์

เช้าวันนี้ผมทำงานอย่างมีความสุข เป็นความอิ่มเอมของจิตใจเสียมากกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างดูมันสดชื่นไปหมด แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง ห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่เลิกงาน ผมเดินออกจากบริษัทอย่างคนอารมณ์ดี จนเพื่อน ๆ ที่ทำงานต่างทักกันว่าวันนี้เห็นหน้าตาสดชื่นยิ้มแย้มทั้งวัน ทำไมจะไม่ยิ้มแย้มละ.....

ผมรีบมาถึงโรงเรียนแต่เย็น แต่ก็สายกว่าอัมรฯ เธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นชัยพฤษ์ เวลานี้ดอกสีเหลืองห้อยย้อยเป็นระย้าอย่างสลวย ยามมันไหวแกว่งตามสายลม ดูดั่งฝูงผึ้งงานต่างพากันบินเวียนวนหาน้ำหวานจากมวลดอกไม้อย่างเป็นระเบียบ เธอคนงามยอดนางอัปสรบนสวรรค์กำลังนั่งรอคอยเราอยู่หรือไม่หนอ ผมเดินเข้าไปหาด้วยหัวใจที่เต้นระทึกอยู่ตลอดเวลา เธอจำเราได้ไม เธอคิดอย่างไรกับเรา เร็วเกินไปไหมที่เราจะเข้าใจอย่างนั้น

"สวัสดีค่ะ " เธอทักผมพร้อมรอยยิ้มที่ประดับลักยิ้มน้อย ๆ อยู่ทั้งสองพวงแก้ม ผมตื่นเต้นจนไม่ทราบว่าจะสรรหาคำพูดอะไรมาพูดด้วยในขณะนั้น
"สวัสดีครับ สบายดีไหมครับ" ทำไม่พูดแบบนั้นไปได้นะเรา
"ค่ะ คุณนั่งกับอัมรฯไหมค่ะ" เธอพูดพร้อมมองไปที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าง

อัมรฯเป็นคนฉลาดคิด และใช่คำพูดที่เข้าใจความรู้สึกของผู้อื่นเสมอ ความอ่อนหวานที่แฝงด้วยไหวพริบ ทำให้ผมดูจะเป็นคนโง่ไปอย่างน่าละอาย

เรานั่งพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง เยาวลักษณ์ เพื่อนร่วมห้องเรียนของผมก็เดินผ่านมา เธอคนนี้มีน้ำใจกับผมมาโดยตลอด ทุกวันเธอจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากผมเสมอ
"อ้าว..อยู่นี่เอง วันนี้ทำไมยังไม่เข้าห้องอีก" คำพูดที่ถามผม แต่สายตาของเธอหันไปมองอัมร
"เดียวจะเข้าห้องแล้ว เธอไปก่อนซิ" ผมพูดเชิงขอร้อง
แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
"ไม่เป็นไร ขึ้นพร้อมกันก็ได้ ฉันยังไม่รีบ" ดวงตายังคงจับจ้องไปที่อัมรอย่างไม่พอใจ
"คุณไปก่อนก็ได้ค่ะ อัมรฯก็กำลังจะไปเหมือนกัน" อัมรฯ เป็นคนฉลาดเธออ่านสายตาของเยาวลักษณ์ออกว่าไม่พอใจบางอย่าง
"ครับ" ผมพูดได้เพียงนั้น

อัมรฯ ส่งยิ่้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่ประทับใจผมอีกครั้ง

เยาวลักษณ์ เป็นเพื่อนเรียนของผมตั้งแต่ผมเข้ามาเรียนภาคค่ำตั้งแต่เทรอมแรก เราสนิทกันมาก แต่เธอมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง คือถ้าผมพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่น เธอต้องแสดงอาการไม่พอใจทุกครั้ง ทั้งที่ผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอ นอกจากความเป็นเพื่อน จนสาว ๆ ต่างพากันห่างจากผมแทบทุกคน มีแต่เจ้าเหมียวเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมถอย ถ้าสองคนนี้เจอกันเมื่อไร มีเรื่องยาวทุกที

ผมนั่งรอจนอัมรฯเดินขึ้นชั้นเรียนแล้ว ผมจึงลุกขึ้นเพื่อเข้าห้องเรียน
"ใคร" เยาวลักษณ์ ถามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ
"เพื่อน" ผมตอบสั้น ๆ
"ฉันทำไม ไม่รู้จัก" เธอจะรู้จักกับใคร เพราะไม่มีสาวคนไหนเข้าใกล้ผมได้เลย
"รู้จักกันเมื่อวาน"
"อ๋อ ฉันไม่มางานโรงเรียนวันเดียว มีแฟนเลยหรือ"
"เปล่า พึ่งรู้จักกัน" ผมพูด แล้วก็ต้องแปลกใจตัวเองว่า ทำไม่เราต้องปฏิเสธด้วย ผมออกเดินเพื่อตัดปัญหา
เยาวลักษณ์เดิมตามมาอย่างกระชั้นชิด เธอยังคงพูดอย่างไม่หยุด ทั้งป้อนคำถามสารพัดที่จะถามได้ แต่ผมก็พยายามพูดให้เธอเข้าใจ ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามไม่เข้าใจเอาลย

เยาวลักษณ์เป็นเด็กกำพร้าแม่มาแต่กำเนิด คุณพ่อของเธอเป็นคนขับรถแท็กซี่ ชอบเมาเหล้าเมื่อกับบ้าน เธอจึงขาดความอบอุ่น เธอมักจะมีปัญหากับทุกคนโดยเฉพาะผู้ชาย แต่สำหรับผม ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอดี ผมจึงโอนอ่อนกับเธอทุกครั้งที่เธออารมณ์เสีย จึงทำให้เธอชอบอยู่ใกล้ชิดผม จนเป็นเพื่อนสนิท ปัญหาของเธอคือ ไม่ต้องการให้ใครมาใกล้ผม

ส่วนความรู้สึกลึก ๆ ในใจของเธอผมไม่ทราบว่าเธอคิดอะไรกับผม แต่สำหรับผมแล้วขอยืนยันว่า ผมรักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง

รอตอนต่อไป...........

Create Date : 27 ตุลาคม 2554		0 comments
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2554 22:53:49 น.
Counter : 1558 Pageviews.
Share Tweet