ตอนที่ 1 แด่..เธอด้วยดวงใจ

ความรักสำคัญไฉน ใครอาจบอก


เรารู้จักกันในวันงานปีใหม่ของโรงเรียน เราเรียนภาคค่ำด้วยกัน อัมรเป็นหญิงสาวน่ารัก ไม่ค่อยพูดจากับใคร เธอมีเพื่อนเรียนเพียงไม่กี่คน เพราะเธอเป็นคนเก็บตัว อัมรเป็นชาวเหนือโดยกำเหนิด ผิวพรรณจึงสะอาดสะอ้าน ใบหน้ากลมมล คิ้วบาง จมูกมีสันเล็กน้อย ปากงามเป็นรูปกระจับ ตากลม ผมเคียงบ่า เวลามองเธอช่างเพลินใจอย่างบอกไม่ถูก

เจ้าเหมียวเพื่อนอัมร เดินมาหาผมกระซิบว่า "สนไหม เพื่อนฉันหนะ สวยนะ รวยด้วย " ผมไม่พูดอะไร เพราะความอดอยากยากจน ทำให้ผมต้องมาศึกษาหาความรู้ตอนกลางคืน เช้าก็ต้องทำงานหาเงิน เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายทางบ้าน เราเป็นคนจน ต้องรู้จักเจียมตัว รู้จักประหยัด เพราะเราไม่มีที่ดิน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองเหมือนอย่างคนไทยที่เป็นเจ้าของประเทศ

"ไม่หละ ผมจีบผู้หญิงไม่เป็น"
"เถอะน่า เดียวฉันจัดการเอง เธอรออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน"

ผมยังไม่ทันพูดอะไร เจ้าเหมียวก็เดินไปหาอัมรทันที
เห็นยัยเหมียวพูดคุยกับอัมรอยู่พักหนึ่งทั้งคู่ก็เดินมาหาผม

"จุ้ย นี่ อัมร เพื่อนเรา" เจ้าเหมียวแนะนำ
"สวัสดีค่ะ" เสียงนุ่มนวล อ่อนหวานของอัมรทักอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับ" ผมพูดได้เท่านี้ เพราะความประหม่า ขวยอาย
"เอ้า..พูดกันแค่นี้เองหรือ.." เจ้าเหมียวเริ่มโวยวาย
"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำผลไม้มาให้นะ แล้วคุยกันด้วย ไม่ใช่นั่งเงียบเป็นเปล่าสากอยู่ละ"
เหมียวพูดแล้วก็เดินไปทันที ปล่อยให้เรานั่งอยู่กันสองคน

เสียงเพลงจากลำโพงไร้คุณภาพดังจนแสบแก้วหู เราต่างนั่งหันหน้ามองดูพวกเพื่อน ๆ นักศึกษาภาคค่ำที่ออกไปเต้นกันอย่างสนุกสนาน ไม่ได้พูดคุยกันนอกจากหันมายิ้มให้กันเป็นบางครั้ง

"บ้านคุณอยู่ที่ไหนค่ะ" อัมรพูดยิ้ม ๆ หลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน
"อยู่ฝั่งธนฯครับ อยู่แถวสำเหร่" ผมตอบเพียงสั้น ๆ
"ทำงานที่ไหนค่ะ" อัมรเริ่มป้อนคำถาม
"บริษัทประกันฯ ครับ" เหมือนถูกสอบสัมภาษณ์

คืนนั้นเรานั่งพูดคุยกันเพียงเท่านี้จริง ๆ ถึงแม้ว่าเราจะนั่งอยู่ด้วยกันเป็นชั่วโมง แต่ก็ไม่มีคำพูดอื่นออกจากปากของเราทั้งสอง

แต่ในจิตใจของผมเวลานั้นเหมือนกับกำลังนั่งอยู่บนสรวงสวรรค์ อยู่ใกล้นางฟ้า ที่สวย น่ารัก เหมือนอยู่ในแดนแห่งความสุข ที่ตลอดชีวิตไม่เคยพบพานมาก่อน

ส่วนอัมรนั้นผมไม่ทราบว่าเธอจะรู้สึกเหมือนผมหรือไม่ แต่ดูใบหน้าอันขาวเนียนของเธอ เห็นแต่ความสดใส มีรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากเป็นบางครั้ง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว สำหรับครั้งแรกของการเริ่มต้นของเรา เราต่างเป็นคนพูดน้อย ความรู้สึกหลาย ๆ อย่างที่เรามีต่อกันมันเป็นความชัดเจนยิ่งกว่าคำพูด เป็นร้อยเป็นพันคำ

ตลอดการเดินทางกลับบ้าน ผมรู้สึกจิตใจช่างเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก บางครั้งหัวใจเหมือนกับกำลังจะล่องลอยออกไปจากร่างกาย บางครั้งมันก็โล่งไปหมด นี้หรือคือความรัก มันช่างมีความสุขเสียนี่กระไร

คืนนั้นทั้งคืน ผมนอนไม่หลับ อยากจะให้ถึงตอนเช้าเร็ว ๆ เพราะพรุ่งนี้เราก็จะพบกันอีก

อ้า......ความรัก มันช่างหอมหวานอะไรเช่นนี้...
โอ้..อัมรินทร์ ชื่อนี้ช่างไพเราะเสนาะโสตเสียนี่กะไร .......


.............(ต่อ)

Create Date : 03 กันยายน 2554		0 comments
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2554 22:30:47 น.
Counter : 696 Pageviews.
Share Tweet