Bloggang.com : Be a good guy : ประตูบานสุดท้ายของหัวใจที่ชอกช้ำ

ประตูบานสุดท้ายของหัวใจที่ชอกช้ำ

https://www.youtube.com/watch?v=hwh908JPAuw<

หากหัวใจของคนเรามี 4 ห้องจริง คงมีบางห้องที่เราปิดตาย ไม่เคยคิดที่จะเปิดมันออกมา เพราะห้องนั้นมีไว้เก็บเรื่องราวของความทรงจำอันเจ็บปวด เว้นเสียแต่ว่า มีบางอย่างเข้ามาสั่นกระทบเรียกที่บานประตู

ทั่วทั้งเมืองนิวยอร์ค ฝนยังคงตกหนัก ตั้งแต่เมื่อคืน จนย่ำรุ่ง เรื่อยมาถึงเช้า แม้ถึงขณะนี้บ่ายแก่ๆแล้วก็ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย อากาศข้างนอกหนาวเหน็บจับใจ แต่ข้างในร้านอบอุ่นด้วยเครื่องทำความร้อน ความแตกต่างกันของพื้นที่สองแห่งทำให้เกิดไอน้ำเกาะฝ้ามัวไปทั่วแผ่นกระจก ก่อนค่อยๆรวมตัวกันรินไหลลงไปสู่เบื้องล่าง

นั่งมองหยดน้ำหลายสายอยู่เงียบๆ ส่วนมือพับผ้าไปด้วยความเคยชิน พับครึ่งกลางกลับมือซ้าย พับขอบมือขวา สอดเข้าเก็บมุม แล้วไปเริ่มผืนใหม่ ซ้ำไปซ้ำมา มองผ้าที่พับเรียบร้อยสวยงาม

"นี่เราจะทำงานนี้ได้อีกนานไหมหนอ ยิ่งทำยิ่งลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ของเราลงเรื่อยๆ"

ใจยังคงเหม่อมองออกไปหน้าร้าน ผ่านสายฝนหยดน้ำที่ไหลริน ก่อนมีภาพของชายหญิงชาวเอเชียแทรกเข้ามาอยู่ในสายตาด้วย

"ลูกค้า มาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่"

เดินออกไปรับลูกค้า เชิญหนุ่มสาวชาวเกาหลีเข้ามานั่งตามโต๊ะที่ต้องการ ก่อนวางเมนูลงช้าๆ

"Hi would you like anything to drink?

เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดเหมือนไม่มีใครสนใจสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า เวท ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"น้ำเปล่า" พิกุลคำแรกที่ร่วงออกจากปากของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะหันหน้าเหม่อมองออกไปยังนอกร้าน

เราเดินกลับมาด้วยความงงๆ ไม่รู้ไปโกรธกันมาจากไหน เห้อ...แบบนี้จะทานข้าวอร่อยไหมนี่

"จะทานอะไรดีครับ"
"ข้าวอบสัปปะรด" ฝ่ายหญิงชิงพูด ก่อนหันไปจ้องหน้าฝ่ายชายด้วยแววตาเย็นชา
"ไม่กิน" ฝ่ายชายกระแทกเสียง ก่อนยกมือขึ้นกอดอก แล้วเบือนหน้าหนีออกไปนอกร้านอีกครั้ง

เราเดินกลับมาด้วยความกังวลใจ อย่ามาฟ้อนอารีดังกันในร้านล่ะกัน กดคีย์อาหารเข้าไปไม่ถึง 5 นาที ข้าวอบสัปปะรดลูกใหญ่ก็เสร็จออกมาพร้อมเสิร์ฟ เราวางจานลงช้าๆ

"Enjoy"

แล้วถอยหลังออกมาสังเกตการณ์อยู่ห่างๆแบบคนชอบสู่รู้เรื่องชาวบ้าน ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆอีก เสียงที่มีในร้านตอนนี้คือเสียงสายฝนจากข้างนอก ข้าวถูกตักเข้าปากไม่ถึงสามคำ ฝ่ายหญิงก็ลุกจากโต๊ะเดินเข้าห้องน้ำไป

สักพักเธอเดินออกมาอีกครั้ง จ่ายเงินค่าอาหาร พร้อมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เหมือนเธอพยายามสะกดกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อคนแปลกหน้าอย่างเรา แต่เธอทำได้ไม่ดี น้ำตากับเงินแทบจะไหลออกมาพร้อมๆกัน

"Thank you" อีกประโยคที่เราได้ยิน พร้อมกระชับเสื้อโค้ท ก่อนเดินตรงไปที่ประตู เปิดออกแล้วเดินจากไปพร้อมสายฝนที่ยังโปรยปรายลงมา ข้างนอกทั้งฝนตก ทั้งอากาศหนาว แต่เธอเดินออกไปด้วยใจเด็ดเดี่ยว

เราเดินกลับไปโต๊ะอีกครั้ง ยกสัปปะรดลูกเดิมขึ้นมา สายตาเรามองเห็นน้ำที่ไหลรินลงมาอาบสองแก้มของชายหนุ่ม เขากำลังร้องไห้อยู่คนเดียว เขากำลังร้องไห้แข่งกับสายฝน

อีกคนเดินร้องไห้ตากฝน อีกคนร้องไห้ในร้าน เจ็บปวดเหมือนกัน มีเพียงเราคนอื่นที่รู้ แต่เขาทั้งคู่คงไม่รู้ ทำไมผู้หญิงเลือกเดินจากไป ทำไมผู้ชายไม่ตามไปนะ เราคิดขึ้นมาในตอนนั้น

หรือเขาทั้งคู่ไม่ใช่พระเอกนางเอกในนิยาย เขาทั้งคู่ต่างเป็นคนจริงๆที่ต้องมาแยกจากกันในวันนี้ ที่ร้านอาหารแห่งนี้

บางคนมักผูกพันกับเวลา สถานที่ หากที่ร้านแห่งนี้จะเคยเป็นที่ที่เขารักกัน แต่วันนี้มันคงเป็นวันสุดท้ายด้วย ที่เขามาบอกเลิกกัน

เราก็ได้แต่คาดเดาไปต่างๆนานา เหมือนนั่งมองชีวิตของคนอื่นอยู่เงียบๆ แต่ความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านี้ เราสัมผัสมันได้ดี

"ผมมีแฟนใหม่แล้ว เราคบกันแบบพี่น้องดีกว่านะครับ"
"ผมคงไม่ตามพี่มานิวยอร์คแล้วนะครับ พี่ลืมผมเสียเถอะ"

เหมือนประโยคนี้ก้องเข้ามาในหูอีกครั้ง ก่อนที่น้ำตาเราจะไหลลงไปพร้อมกับสายฝน เราพยายามฝืนใจออกแรงปิดประตู

"หากไม่มีความทรงจำอันใดเข้ามาแทรก ประตูบานนี้คงถูกปิดตายไปตลอดชีวิต"

เพลงจากยูทูบ "บอกใจยังไงดี" ของต่าย อรทัย ประพันธ์ โดย วสุ ห้าวหาญ

ภาพจากเวป //www.stevewalkerart.com/

Create Date : 29 ตุลาคม 2550

Last Update : 29 ตุลาคม 2550 8:15:25 น.

10 comments

Counter : 747 Pageviews.

อ่านแล้วเจ็บปวดไปกับจขบ. และชายหญิงคู่นั้น

โดย: รักเดียว IP: 68.193.146.169 วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:8:39:25 น.

เข้ามาเยี่ยมน้องหมิวค่ะ อ่านข้างบนแล้วก็ปลง เฮ้อ ชีวิต
เน๊อะ

โดย: วิสกี้โซดา IP: 71.143.112.185 วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:9:10:53 น.

พี่หมิวค่ะ

อ่านแล้วเจ็บปวดค่ะ เรื่องระหว่างคนสองคนนั้นพูดยากมากค่ะ ความรักใช่จะสวยงามเสมอไป แต่ยีนส์เชื่อว่าทุกๆ คนไม่มีวันลืมมันแน่นอน

สถานที่บางแห่งแม้มันจะมีความเจ็บปวดและทุกข์ใจมากๆ มาย แม้จะมีความสุขที่น้อยนิด แต่คนเราก็มักจะจดจำและไม่สามารถลืมมันไปได้เลย

ขอเป็นกำลังใจให้พี่หมิวเสมอคะ

ขอให้พี่หมิวหลับฝันดี...คิดถึงเสมอคะ

โดย: roslita

วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:9:47:41 น.

เศร้า ได้ใจอ่ะครับ
จะสงสาร ชาวเกาหลี
หรือ ชาวไทยดี

โดย: Kang Dong Ye

วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:10:35:50 น.

ใช่ค่ะ อ่านแล้ว อึ้ง รู้สึกหดหู่ ตามไปด้วยเลยค่ะ นึกภาพออกทันทีเลย กับบรรยากาศแบบนี้
คุณสหมิว เขียนได้ดีมากค่ะ

โดย: Gamkaew IP: 203.121.163.146 วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:13:55:05 น.

It's so sadddd story.

โดย: Mudmee (Princess in the Blue

) วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:14:38:30 น.

ความทรงจำ มีไว้ทำร้ายตัวเองบ้าง

โดย: pecochan

วันที่: 29 ตุลาคม 2550 เวลา:23:55:08 น.

พี่หมิวค่ะ

พรุ่งนี้วันฮัลโลวีน ไม่รู้พี่ยุ่งหรือเปล่า
ยังไงก็ดูแลรักษาสุขภาพบ้างนะคะ

ยีนส์ขอให้พี่หมิวมีแต่ความสุข สนุกมาก ๆ ในวันฮัลโลวีนค่ะ ...

โดย: roslita

วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:9:59:13 น.

ดีค่ะ .. น้องหมิว อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกคนไกลบ้านดีทีเดียว บรรยากาศและความทรงจำหลายๆ อย่างทำให้ใจเหงาและเศร้าไปพร้อมกับสายฝน...เลือกและเก็บแต่ความทรงจำดีๆ ไว้นะคะ เราจะยิ้มกับมันได้เมื่อยามคิดถึง แต่อย่าเศร้าไปกับมันนะคะ ทุกอย่างล้วนมีเส้นทางของมัน ชีวิตวันนี้ต้องสู้ต่อไปนะคนดีของพี่..เป็นกำลังใจให้น้องเสมอ พี่เชื่อว่าสักวันหมิวความดีที่หมิวทำจะส่งผลให้หมิวสุขทั้งกายและใจจ้ะ...

โดย: PoH13

วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:11:17:25 น.

ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป
แม้ว่าประตูแห่งความทรงจำจะเปิดหรือปิด
ความเศร้ามันทำให้เราเหนคุณค่าของความสุข
แล้วเวลาจะช่วยเยียวยาความปวดร้าวในใจ
สู้ต่อไปนะคะ.....คุณหมิว

โดย: จาดา (nikanda

) วันที่: 7 มกราคม 2551 เวลา:20:39:04 น.