ว่าจะหยุดอัพบล็อกซัก4-5วันเอาเวลาไปปักผ้าให้เสร็จ
แต่ปักผ้าไปฟังเพลงไปอยู่ดีๆก็ได้ยินเพลงนี้ขึ้นมา ทำเอาทิ้งงานทุกอย่างลงหมดเลย หยุดนั่งนิ่งๆฟังเพลงนี้ไปคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
.......นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยินเสียงของคนบางคนร้องเพลงนี้ให้ฟัง
.......นานจนเราชินไปแล้วเหรอเนี่ย ทั้งๆที่เมื่อก่อนเคยได้ฟังเพลงนี้กล่อมนอนทุกคืน
พอร้องจบเพลงเขาจะกระซิบเบาๆ "นู๋นิดหลับรึยังคะ" ถ้าตอบว่า "ยังค่ะ" ก็จะร้องต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าไม่มีเสียงตอบกลับ เขาจะพูดแค่ "ราตรีสวัสดิ์...ฝันดีนะครับ"
.......บ่อยครั้งที่เรายังไม่หลับ แต่ก็แอบเงียบไว้เพราะรู้ว่าเขาทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน อยากส่งเขาเข้านอนบ้าง
.......รอจนเขาเงียบไปซักพักก็แอบกระซิบเบาๆ "ฝันดีนะคะ"
.......เราไม่เคยวางโทรศัพท์กันเลยเวลานอน จนตอนเช้าใครตื่นก่อนก็จะวางแล้วโทรมาปลุกอีกคนเพื่อกล่าวคำว่า "อรุณสวัสดิ์"
.......มีความสุขมากนะช่วงนั้น มีความสุขที่มีใครคนหนึ่งอยากได้ยินเสียงของเราเป็นคนแรกยามตื่นนอน และคนสุดท้ายก่อนหลับฝัน มันทำให้เราไม่รู้สึกว่าเราอยู่ไกลกันเลย เราได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจของกันและกัน
.......แต่ตอนนี้...ทุกอย่างดูแย่ไปหมด ไม่ใช่เพราะใครคนไหนเปลี่ยนไป .......แต่เป็นเพราะ...สถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่างหาก
.......เคยถามเขาว่า เอาตุ๊กตาหมีไปด้วยไม่อายเพื่อนหรือลูกน้องเหรอ ? .......คำตอบที่ได้ฟังทำให้ได้รับรู้...และเข้าใจถึงความรู้สึกของคนที่อยู่ทางโน้นได้เป็นอย่างดี
"อายทำไม...มีบางคนเอาคิตตี้สีชมพูตัวใหญ่กว่านี้ไปก็มี...แฟนซื้อให้เหมือนกัน"
และมีอีกหลายๆคนที่ต่างก็มีของแทนใจคนรักที่นำติดตัวไปด้วย... ในยามว่างต่างก็หามุมของตัวเองนั่งเล่นนั่งมองของที่แฟนมอบให้ ด้วยอารมณ์ของความ...รัก...คิดถึง...เป็นห่วง
**ใครๆก็หวังที่จะได้กลับไปอยู่กับคนที่รักทั้งนั้น** **หวังแค่เพียงเหตุร้ายๆจะยุติลงโดยเร็ว**
ตุ๊กตาหมีสีขาวแทนใจนู๋นิดอยู่กะพ่อหมีที่ยะลา
ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลแทนใจคุณตะหานอยู่กับแม่หมีที่เชียงใหม่
เมื่อไหร่นะที่ลูกหมีสองตัวจะได้อยู่ใกล้ๆกัน
เฮ้ออออ...ว่าจะเขียนไม่ให้เศร้านะ แต่นึกถึงทีไรหดหู่ใจทุกที น่าเห็นใจเจ้าหน้าที่ทางโน้นจริงๆค่ะ
|
อ่านแล้วน่ารักมากเลย
ไว้จะแวะมาเยี่ยมนะคะ
ขออนุญาติแอดนะคะ