ไดอารี่นี้ตั้งใจเขียนไว้ให้พี่อ่าน............

.......ฝากถึงเรื่องราวความรู้สึกของผู้หญิงที่รอ...ที่ห่วง...ที่คิดถึงผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งรู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นมอบหัวใจให้กับประเทศชาติและประชาชนไปแล้ว...สิ่งเดียวที่เขาให้เราได้ก็คือ...ความรัก...ส่วนการดูแล...ปกป้อง...ปลอบโยน...ใส่ใจ...เขาได้มอบให้สิ่งอื่น..ที่เรียกว่า..หน้าที่..ไปหมดแล้ว...

.......ไม่ว่าวันข้างหน้าเราจะต้องห่างกัน อาจจะไม่ได้ยินข่าวคราวของกันและกัน อาจจะไม่ได้อยู่ในฐานะของคนรัก แต่เราก็จะไม่ลืมกัน...ใช่ไหม



29/11/2551 18.18น.
.......3 เดือนเต็มๆแล้วสินะที่เราจากกัน อีก 2 วันก็จะถึงวันเกิดแล้ว รู้ดีว่าพี่คงมาไม่ได้ ตอนนี้แม้แต่ติดต่อกันก็ยังทำไม่ได้เลย เดือนนี้ทั้งเดือนเราคุยกันไปสักกี่นาทีกันนะ รักษาสุขภาพด้วยนะ.....เป็นห่วง

30/11/2551 10.31น.
.......พรุ่งนี้แล้วสินะ วันที่เราสัญญาว่าจะเจอกัน...แต่ก็แค่นั้น ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่ผิดสัญญา ....จะจำได้หรือเปล่า...จะโทรมาไหม...กี่วันแล้วนะที่ไม่ได้ยินเสียง...กี่วันแล้วที่ไม่รู้ว่าพี่สบายดีไหม...สิ้นเดือนพ.ย.ที่บอกไว้ สุดท้ายพี่ก็ไม่ได้ย้ายกลับหัวหินใช่ไหม บอกกันตรงๆก็ได้...จะได้ไม่ต้องมีความหวัง...เพื่อที่จะผิดหวัง...เหนื่อยใจจังค่ะ

01/12/2551 22.42 น.
.......สุดท้ายก็ผิดหวังเหมือนเคย แต่วันนี้มันไม่มีน้ำตาอีกต่อไป ... คิดถึงนะคะ ดูแลตัวเองดีๆนะ

02/12/2551 23.42 น.
.......วันนี้ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย คิดถึงนะคะ

03/12/2551 11.10 น.
.......ขอบคุณสำหรับ"happy birthday ย้อนหลัง"ค่ะ มันมีค่ามากกว่าทุกของขวัญเลยรู้ไหม ขอบคุณที่ติดต่อมา...แต่คงดีกว่าถ้าเราได้พบกัน
.......23.55 น. พี่คะ วันนี้คิดถึงจนสุดหัวใจเลยรู้ไหม ทรมานใจเหลือเกิน

06/12/51 13.34 น.
.......เราคุยกันรู้เรื่องรึยังนะ...เราคุยกันไปถึงไหนแล้ว เราเข้าใจตรงกันหรือยัง แล้วเราจะได้คุยกันอีกไหม

08/12/51 10.09 น.
........ตกลงตอนนี้เราเลิกกันรึยังคะเนี่ย ตอนนี้ระหว่างเรามันยังไง

19/12/51 23.06 น.
.......16 วันที่เราไม่ได้ติดต่อกันเลย เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงพี่ วันนี้ได้คุยกันถึงแม้จะไม่นานแต่ก็สุขใจอย่างที่สุด ขอบคุณนะคะที่เรายังเหมือนเดิม ขอบคุณคำว่ารักที่ได้ยินอีกครั้ง รักษาตัวให้หายไวๆนะคะ จะรอพี่เสมอค่ะ...เราคงได้พบกันในไม่ช้า...รักนะคะ