หาดใหญ่ ก.ย. 51...เมืองที่เราสองคนต่างก็ไม่คุ้นเคย

ก่อนจากกัน...เราจะหมั้นกันก่อน...เพื่อว่าอาจคลายความอ้างว้างยามอยู่ห่างกันได้บ้างไม่มากก็น้อย

คืนนั้น...เราเดินหาซื้อแหวนกันไปทั่ว...ด้วยความที่เราไม่ชำนาญพื้นที่กันซักเท่าไหร่ ห้างก็ปิดกันหมดแล้ว เหลือแต่ตลาดกลางคืนที่ขายกันตามข้างทาง

พี่เค้าจับมือเราไว้มั่น ดูท่าทางเขาจริงจังเหลือเกิน เดินไปจนสุดทางวนไปวนมาก็ไม่มีร้านที่ขายแหวนเลย จนเราถอดใจ ว่าไม่เป็นไร ไม่ซื้อก็ได้ เราคงไม่ใช่เนื้อคู่กันจริงๆ

แต่เหมือนโชคชะตากำหนดไว้ ระหว่างเดินกลับอีกทาง เราก็ได้เจอร้านที่มีแหวนขายพอดี (ซึ่งเขากำลังจะเก็บร้าน) เป็นแหวนสีเงิน กลมเกลี้ยง เรียบๆ ธรรมดาๆ

" วง 35 น้อง 3 วงร้อยเอาไปเลย" ???? (มันมีแค่แบบนี้จริงๆ)

เราต่างมองหน้ากัน และตอบอย่างไม่ลังเล " เอา 2 วงพอครับ "

4 ก.ย. 51 23.00 น. เราก็ได้สวมแหวนให้กันและกัน แม้จะไม่ใช่แหวนราคาแพง ไม่ได้หรูหรา แต่เป็นแหวนที่เราซื้อมา ด้วย "หัวใจ"ของเราสองคน

เราไม่ได้สัญญาว่า....เราจะรักกันตลอดไป

แต่เราบอกกันว่า...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เราจะทะเลาะกันขนาดไหน...หรือเราอาจจะต้องเลิกกันไปซักวันหนึ่ง...เราก็จะไม่มีวันถอดแหวนออก

หากวันใดอยากถอดมันออก...ต้องให้คนที่สวมให้เป็นคนถอดออกเท่านั้น

ไม่ว่าความรู้สึกวันนั้นจะเป็นอย่างไรก็ตาม......

จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ เรายังไม่ได้พบกันอีกเลย แต่แหวนวงละ35บาทวงนั้นก็ยังอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเราทั้งสองคน