อยากทำงานมีเงินเดือนเหมือนกันเลยค่ะ

เพราะตอนนี้ที่เพิ่งย้ายมาอยู่นี่กับสามี เราก็มีภาระหนักคือเรื่องบ้าน ต้องตกแต่งเยอะค่ะ เพราะบ้านที่ซื้อมาเขาไม่ได้ทำอะไรไว้เลยเท่าไหร่ เราเลยต้องมาตกแต่งกันเอง

แต่ทำงานคนเดียวกินอยู่ 2 คน ไหนจะเงินกู้เรื่องบ้านอีก ไม่ไหวค่ะ ดีนะที่ยังไม่มีลูก ตอนนี้เลยต้องประหยัดกันสุดฤทธิ์เลยค่ะ

สู้ สู้ นะคะ

บ้านนี้พ่อบ้านก็ทำงานคนเดียวเหมือนกัน เลี้ยงหลายชีวิตเลยทีเดียว5555(เกือบ10ชีวิตแน่ะ) ส่วนตัวตั้งใจไว้ ลูกชายคนเล็กเข้าเรียนอนุบาลปีนี้แล้ว ก็จะหางานเล็กๆๆน้อยๆๆทำ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครรับหรือป่าว

ส่วนเรื่องเก็บออม เมื่อก่อนมีลูกคนเดียว แล้วอยู่ห้องเล็ก ก็มีเงินเก็บไว้หลายค่ะ แต่พอมีคนที่2 ย้ายไปบ้านใหม่ ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มตามตัว เดือนนึงไม่เหลือเก็บจริงๆๆนะ หาวิธีอยู่เนี่ย แล้วยิ่งอยู่โตเกียว สิ่งเล้ากิเลสยิ่งเยอะเลย

โห อ่านเเล้วทึ่ง เราส่งเเม่เดือนละห้าพัน ยังหาไม่ทันเลยคะ เเถมพ่อกับเเม่ก็เเทบไม่ได้ใช้เลย เพราะว่าต้องเอาไปจ่ายค่างวดรถของพี่ชายต่อ เฮ้อ อ่านเเล้วก็นึกถึงตัวเอง เงินเก็บส่วนตัวนี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเลยคะ สามีเก็บหมด โชคดีสามีเป็นคนเก็บเงินเก่ง(เเถมใช้เก่งด้วย) บ้านนี้ก็ทำงานคนเดียวคะ ไม่มีลูกมีเต้า ว่าเเล้ว เราก็ต้องปรับปรุงตัวเองใหม่เเล้วคะ

ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ มากๆเลยนะคะ

เขียนไปครั้งนึงแล้ว หายหมดเลย เซ็งจัง
กลับมาเขียนใหม่จะมาชมค่ะ
น่ารักมากๆๆ เลยที่ทำอะไรๆดีๆให้
คุณพ่อคุณแม่ที่ไทยค่ะ เก่งมากๆ
พี่ไม่มีเงินเก็บที่ไทยเลยหง่ะ

หวัดดีค่ะพี่วรรณ ตั้งแต่ปีใหม่แล้วว่าจะเข้ามาทักทาย (今年もよろしくお願いいたします。) นึกออกทีไรก้อตอนไม่ได้ใูู้ช้คอมที่มีภาษาไทย ^^; แห่ะๆ

วันนี้แวะมาอ่านเรื่องบล็อคนี้แล้วอยากมาให้กำลังใจค่ะ พี่วรรณขนาดไม่มีรายได้ตัวเองยังส่งเงินให้ที่บ้าน แสดงว่าคุยกับสามีไว้แต่แรกแล้วสิคะ จอยว่าสามีพี่วรรณเข้่าใจได้นะคะถ้าจะขอมีเงินเดือนไว้เก็บหรือใช้จ่ายส่วนตัวบ้างนิดหน่อย อาจจะเกริ่นไว้ก่อนแล้วขอไว้ว่าถ้าเิงินเดือนเค้าขึ้นถึง xxx เยนเมื่อไหร่ ขอไว้ xx เท่านี้นะ ตอนนี้ยังไม่เอาก้อได้ อะไรทำนองนี้ น่าจะไม่ใูช่เรื่องอึดอัดที่จะพูดนะคะ เพราะก้อไม่ได้ขอตอนที่เค้าลำบาก เรื่องค่าใช้จ่ายในครอบครัวและเึงินเผื่ออนาคตนี่มันหยุมหยิมมากเลยเนาะ อ่านดูรายการที่ต้องคิดเผื่อไว้ของพี่วรรณแล้วแอบหวั่นใจว่าถึงคราวตัวเองจะทำได้ดีมั๊ยนี่

จอยยังไม่ได้แต่ง แต่ก้อคุยเปิดอกเรื่องที่มาที่ไปของเงินว่า คือบอกไว้ก่อนว่า จอยต้องส่งกลับบ้าน xxx เยนนะ ทำมานานแล้ว มันก้อมาจากน้ำพักน้ำแรงจอยเอง ถ้าแต่งงาน มีลูกแล้วต้องออกจากงาน ลำพังเึิงินเดือนแฟนจอยคนเดียวคงจัดลำบาก ทุกวันนี้ำพยายามส่งไปให้ที่บ้านเท่าตัวจากที่เคยส่ง เพราะถ้ามีลูก ก้อให้ที่บ้านหักเอาจากที่ส่งไปเผื่อตอนนี้แทน (เท่าที่ส่งมาก้อมีเผื่อขาดครึ่งปี ถ้าเกิดอีกสองปีจอยมีลูกก้อเว้นส่งให้ที่บ้านไปได้สองปีครึ่ง ก้อคิดว่าน่าจะพอสำหรับเวลาที่จะกลับมาทำงานอีกที ยอมเหนื่อยตอนนี้แทนจะได้ไม่มีห่วงทีหลัง ดีอย่างที่จอยมีเวลาวางแผนแต่เนิ่นๆ แต่ถ้าอยู่ดีๆตกงานก้อคงมึนไปเลย 555

ปล. เงินเนนคิงมันไม่ได้ขึ้นแบบ linear นะึคะเพราะเงินเดือนคุณสามีไม่ได้เท่าเดิมไปจนเกษียณ ฉะนั้น อีกสามสิบปีไม่ต้องห่วงค่ะ มีใูช้สบายเลยล่ะ ^^

น้องจอย
สวัสดีปีใหม่ด้วยจ้า
ไอ้เรื่องเงินนะ คุณสามีไม่ได้ถือไว้คะ
ไอ้เราถือไว้เองหมดเลย แล้วต้องดูแลเองนะคะ
มันเลยหนักใจว่าต้องวางแผนอะไรบ้าง

เดี๋ยวกำลังจะเขียนตอนใหม่แล้ว
รออ่านนะจ๊ะ

ไปอ่านตอนใหม่มาแล้วค่า แต่ไหงกลับมาตอบตอนเก่าล่ะเนาะ ฮ่าๆๆ พี่วรรณวางแผนเก่งงี้ อีกหน่อยต้องไปขอเข้าคอร์สรับคำแนะนำมั่งแล้ว

ที่จริงแต่ก่อนพอได้ยินใครๆเล่าว่า เนี่ยผู้ชายญี่ปุ่นน่ะ เค้ายกเงินเดือนให้ภรรยาหมดเลย ให้ภรรยาจัดการให้ตัวเองก้อแค่ขอเบี้ยเลี้ยงไปใช้แต่ละวัน ไอ้เราก้อคิดว่าโหทำไมประเสริฐจังอ่ะ แต่พอสัมผัสอยู่กะชาวญี่ปุ่นไปนานๆเข้า เริ่มเข้าใจวิถีชีวิต เลยได้รู้ว่าไอ้การได้เงินเดือนทั้งหมดของสามีเนี่ย มันยิ่งน่าลำบากใจ ยิ่งใช้จ่ายยากซะยิ่งกว่าได้มาแค่เดือนละนิดแต่เป็นส่วนของตัวเองซะอีก พอย้ายมาอยู่ใกล้แฟนแล้ว พี่แกก้อเริ่มถามทำนองปรึกษาเวลาแกจะอยากซื้ออะไร ไอ้เราก้องงจะแย่ ก้อเงินคุณอ่ะ จะซื้อไรก้อเรื่องของคุณ ไม่ได้ใช้กระเป๋าใบเดียวกันซะหน่อย แต่ไปๆมาๆมันเหมือนกะเป็นแพนเทิร์นของคู่รักคนญี่ปุ่นคือเวลาจะซื้อหาอะไร ก้อต้องบอกกันทั้งคู่ เดี๋ยวนี้เวลาจอยจะซื้อของชิ้นใหญ่ๆอะไร(ด้วยเงินตัวเองแท้ๆ)ยังต้องปรึกษาเค้าเลยค่ะ คิดแล้วก้อยังแปลกใจตัวเองทำไมต้องไปทำตามเค้าด้วยแฮะ....

ว่าแต่พี่วรรณใจดีจังค่ะ แม่สามีไม่ได้ขอให้ช่วยออกค่าใช้จ่ายในบ้านแท้ๆก้อยังอาสาช่วยออกด้วย (แต่คิดอีกทาง มันก้อเป็นการเสริมสร้างความสัมพันธ์และมุมมองอันดีกับแม่สามีเนอะ อิอิ)