Bloggang.com : Gracie Lou Freebush : Something between Us [6]

Something between Us [6]

[ . . * . . W h o . t A k e . M y . s e A t . . * . . ]

“เฟลอร์จ๋าาาาาา... มานี่หน่อยเร้ววววววววว...” O_O!!!!!

เสียงหวานเกินจำเป็นของเจ๊อันอันทำเอาเฟลอร์สะดุ้ง เด็กสาวกลั้นใจหันไปทางเจ๊คนสวยช้าๆ..

หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆเหรอ ... (_ _)"

“Highhhhhhh…...” นายหมียิ้มตาหยีโบกมือทักทาย ไม่รู้เลยล่ะสิว่าเมื่อคืนก่อเหตุอะไรไว้บ้าง

“เดี๋ยวเฟลอร์ช่วยวัดตัวฮยุนจองหน่อยนะจ้ะ"

“เจ๊!!!!!!!!”

ไม่ใช่เสียงเฟลอร์หรอกเพราะเธออ้าปากกว้าง หน้าเหวอไปแล้ว แต่เป็นบรรดาพี่สาวคนสวยทั้งหลายที่ร้องเสียงหลงและทำท่าเหมือนเตรียมประท้วงเต็มที่

“ช๊าทททททททททอั่พพพ... พวกหล่อนหยุดเดี๋ยวนี้ นี่เป็นวิธีที่ยุติธรรมที่สุดแล้ว”

ยุติธรรมตรงไหน!!! TT_TT --- เฟลอร์อยากถาม

"เพราะพอชั้นให้ใครคนนึงทำ อิพวกที่เหลือก้อหาว่าชั้นลำเอียงอีก ให้เฟลอร์นี่แหละ.. ตัดปัญหา ที่สำคัญฮยุนจองจะได้ไม่ช้ำซะก่อนได้ใส่เสื้อผ้าสุดเริ่ดของชั้น"

เฟลอร์ได้ยินแล้วอยากร้องไห้ ยิ่งได้ยินเสียงนายหมีหัวเราะขัน ยิ่งเหลียวไปมองพี่ๆค้อนปะหลับปะเหลือกแล้วก็ยอมถอยห่างออกไปโดยดี ยิ่ง...

ฮือ..ฮือ..อย่างเพิ่งไปจิ่ อยู่ช่วยกันก่อน T_T

เฟลอร์พยายามไม่ให้มือสั่น

บ้าจริง..ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้นะ >o<

นายบ้านี่อกกว้างพิลึก ตอนที่ต้องโอบไปข้างหลังเพื่อวัดรอบอกมันก็เหมือนเธอกำลังโอบกอดเขาอยู่อย่างนั้นแหละ

...โอย...ภาพเมื่อคืนมันกลับมาฉายใหม่ในหัวอย่างช่วยไม่ได้ TT_TT

“อุ๊ย...” เฟลอร์อุทานเมื่อมือใหญ่ทาบทับหน้าผากโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

“เป็นไข้เหรอ” นายหมีบ้าทำเอาตกอกตกใจหมด เจ๊อันเลิกเมาท์เดินหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” เฟลอร์ก้มหน้าก้มตาจดตัวเลขยิกๆแล้วเดินอ้อมไปวัดข้างหลังแทน
(เดินอ้อมน่ะถูกแล้วอ่ะ...เพราะนายหมียักษ์ตัวใหญ่มาก ^^” )

“แล้วทำไมหน้าแดงล่ะ”

ฮยุนจองทำท่าจะเอี้ยวตัวมาถามอีกแต่เฟลอร์ทำน้ำเสียงดุๆใส่

“คุณอย่าขยับสิ อย่างนี้ฉันวัดตัวลำบาก”

“เธออยู่ใกล้ซวนซวนมากเกินไปแล้วรู้ป่าว...” ฮยุนจองพูดลอยๆ

เฟลอร์เดินกลับมาจดตัวเลขอีกทีเป็นอันเรียบร้อย

“เสร็จแล้วค่ะ”

“ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไม” นายหมียื่นหน้ามาชิดทำเอาเฟลอร์เกือบผวา

“ทะ...ทำไม”

ลูกกะตาดำคมกริ๊บในกรอบตายาวรีนั้นเต้นระยิบ นายหมียิ้มซะหวานเจี๊ยบ

“เก๊าะดุอย่างนี้...เดี๋ยวก้อต้องขึ้นไปอยู่บนคานเป็นเพื่อนซวนซวนหรอก”

“ชิ..ม..ฮ..ยุ..น..จ..อ..ง !!!”

เสียงราวฟ้าผ่าฟาดเปรี้ยงมาบนกบาลนายหมี ถึงไม่หันไปมองก็รู้แล้วว่ายมฑูตมารอรับวิญญาณอยู่ข้างหลังแล้ว ฮยุนจองเบิ่งตาโต

“ผมล้อเล่นนนนนน....”

หมียักษ์ว่าแล้วก็วิ่งแผล็วออกจากห้องโดยมีซวนซวนวิ่งตามไปติดๆ

นายชะตาขาดแน่ โฮะ..โฮะ..โฮะ...^o^

“หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ คุณหนู”

คนดูแลสวนทักเมื่อเฟลอร์สวมโรลเลอร์เบลดวิ่งมาตามทางในเวลาใกล้พลบค่ำ คนในสวนแทบจะไม่เหลือสักคนเพราะสวนใกล้ปิดแล้วนั่นเอง

“ช่วงนี้งานมันยุ่งๆน่ะค่ะ ลุงถังสบายดีนะคะ”

“สบายดีครับ เอ้อ...ขนมที่คุณหนูฝากยายแก่ไปวันนั้นอร่อยมากเลยครับ ขอบคุณนะครับ”

ยายแก่ที่ว่าก็คือป้าถังที่มาดูแลทำงานบ้านให้คุณลุงของเฟลอร์แบบเช้าไปเย็นกลับนั่นเอง

เฟลอร์ยิ้มกว้าง

"ลุงก็ชอบใช่ไหมคะ เฟลอร์ก็ชอบมากเหมือนกัน"

“คุณหนูจะเข้าไปไหมครับ ผมกำลังจะออกตรวจพอดี”

ลุงถังขึ้นรถจักรยานประจำตำแหน่งเรียบร้อย ที่จริงแกก็ถามไปอย่างนั้นแหละเพราะอีกฝ่ายไม่เคยปฏิเสธ

เฟลอร์ทำท่าตะเบ๊ะขึงขังรับคำ ทำให้ลุงถังอดหัวเราะเอ็นดูไม่ได้ เสียงใสเลยประสานหัวเราะด้วย

จักรยานและโรลเลอร์เบลดวิ่งไปตามถนนคดเคี้ยวในสวนอย่างไม่รีบเร่ง อากาศตอนนี้กำลังเย็นสบาย เฟลอร์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดรู้สึกปลอดโปร่ง ผ่อนคลาย หลังจากต้องทำงานหนักอยู่ในออฟฟิศมาหลายวัน แต่แล้ว..

“เอี๊ยดดดด....”

ลุงถังต้องรีบแตะเบรคจนหน้าคะมำเพราะเฟลอร์คว้าแขนแกไว้ กำลังจะอ้าปากถามอีกฝ่ายก็ทำท่าจุ๊ปากบอกให้เงียบเสียงเสียอีก

คุณหนูของแกมองไปข้างหน้า คิ้วเรียวขมวดมุ่น จากนั้นก็ขยี้ตาตัวเองเพ่งมองฝ่าความมืดออกไปอีกที

“ไม่ใช่หรอกมั้ง” เสียงขมุบขมิบว่าอย่างนั้นแต่หน้าตายุ่งยากใจเทียว

ลุงถังมองตามแล้วก็บอกว่า

“คุณคนนั้นนั่งมาตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว ตรงที่เป็นเก้าอี้ตัวโปรดของคุณหนูน่ะ หน้าคุ้นๆว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ลุงจำไม่ได้”

ท่านั่งเอาศอกวางบนเข่าแล้วซบหน้ากับฝ่ามือนั้นเหมือนเจ้าตัวกำลังจมอยู่ในความคิดบางอย่าง แว่วๆเหมือนซวนซวนจะเล่าว่าช่วงนี้ฮยุนจองอัดเพลงอยู่เพลงหนึ่งมาสองสามอาทิตย์แล้วแต่ไม่ก้าวหน้าไปไหนสักที ทำเอาทั้งเขาและทั้งโปรดิวเซอร์รวมถึงทีมงานคนอื่นๆเครียดไปตามๆกัน

ถ้าเขาได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้างๆอะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้

“เขาเป็นเพื่อนเฟลอร์เองค่ะลุง ช่วงนี้งานมันเครียดคงมีอะไรให้ต้องคิดเยอะ ขอให้เขาอยู่ก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวสักพักเขาก็คงจะกลับเองล่ะค่ะ”

ลุงถังมองเด็กสาวที่แกนึกเอ็นดู หันไปมองคนที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นแล้วก็พยักหน้า

เฟลอร์กล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนทั้งคู่จะก้าวห่างออกมาจากมุมนั้นอย่างเงียบๆ

...

..

กว่าเฟลอร์จะก้าวขึ้นมาจากอ่างน้ำอุ่นแสนสบายก็กินเวลากว่าชั่วโมง ต้องขอบคุณเจ๊อันอันที่พาไปร้านน้ำมันหอมเล็กๆน่ารักนั่น กลิ่นลาเวนเดอร์กรุ่นๆเข้ากันได้ดีกับเพลงแจสช้าๆหวานๆเหลือเกิน

เฟลอร์ยังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำและเช็ดผมแค่พอหมาดๆเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เฟลอร์เหลือบมองนาฬิกาบนผนัง.. ใกล้สี่ทุ่มแล้ว คุณลุงคงโทรมาจากต่างจังหวัดเหมือนสองคืนที่ผ่านมา โทรมาเช็คว่าหลานสาวแอบทำงานดึกหรือเปล่า เฟลอร์ยิ้ม.. นึกถึงนมสดอุ่นๆจากมือใหญ่หากสี่ทุ่มแล้วหลานสาวยังนั่งทำงานง่วนอยู่ มือเดิมลูบหัวเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า "อย่านอนดึกนะลูก" ก่อนร่างสูงใหญ่จะเดินออกไปอย่างเงียบๆ กลับเข้าห้องทำงานของตัวเองเหมือนกัน

"สวัสดีค่ะ คุณลุงโทรมาปลุกเฟลอร์นะคะเนี่ย" เด็กสาวแกล้งทำเสียงง่วงนอน

"โอ๊ะ.. ขอโทษครับคุณหนู"

เจ้าของเสียงระล่ำระลักปลายสายทำให้เฟลอร์แปลกใจ

"ลุงถังเหรอคะ.."

"ครับคุณหนู ขอโทษจริงๆครับที่โทรมารบกวน แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำไงดี เพื่อนคุณหนูน่ะครับยังไม่กลับเลย นี่มันก็ดึกแล้วนะครับ อากาศเย็นลงเรื่อยๆด้วย"

... ฮยุนจอง ...

"เดี๋ยวเฟลอร์จัดการเองนะคะ ขอบคุณมากค่ะลุงถัง"

เฟลอร์วางสายแล้วรีบลุกไปหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเพื่อจะค้นหาเบอร์จื้อเหลียงหรือไม่ก็ซวนซวน..

..

..ไม่มี..

นึกออกแล้วเมื่อเย็นเธอคุยกับเจ้าของร้านขายผ้าแล้วตกลงกันไม่ได้เลยส่งโทรศัพท์ให้พี่เหมยซึ่งเป็นหนึ่งในทีมคอสตูมเป็นคนจัดการ หลังจากนั้นๆก็มัวยุ่งจนลืมไปเลย ตอนนี้จะติดต่อพี่จื้อเหลียงกับเจ๊ซวนได้ไงเล่า --"

เฟลอร์เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ลังเล พอจับโรลเลอร์เบลดคู่ใจได้ก็รีบสปีดออกจากบ้านแทบจะในทันที

Create Date : 04 มีนาคม 2549

Last Update : 4 มีนาคม 2549 19:49:41 น.

0 comments

Counter : 339 Pageviews.