ฮยุนจองลากเฟลอร์มาจนถึงจนถึงหาดทรายมืดไกลจากรัศมีแสงไฟของโรงแรม


“ She's over there. Always be there anytime you want, Just Call!!!!”


เฟลอร์มองท้องฟ้าแล้วมองหน้าฮยุนจอง


เขาพยักหน้าน้อยๆ ตาคู่สีดำเหมือนนิลกำลังส่งผ่านความเข้มแข็ง ความกล้าหาญมายังเธอ


“Go.... Call your Mom. Tell her you are here right now... Tell her how much you missed her ..ไปสิ เรียกหาแม่เธอ บอกว่าเธออยู่ตรงนี้ บอกว่าเธอคิดถึงท่านมากแค่ไหน”


ฮยุนจองรุนหลังเด็กสาวที่ยังคงลังเล


เฟลอร์เดินไปข้างหน้าช้าๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนับพันนับหมื่น แล้วป้องปากตะโกนออกไปสุดเสียง


“Mommy... Are you looking at me? I am here… I missed you … I do really miss you… Can you hear me, Mommy? Can you feel how much I missed you? ”

...

.......

ฮยุนจองรู้สึกร้าวในอก เขาก้าวเข้าไปใกล้ๆร่างที่ทอดบนพื้นทราย คิดจะเอื้อมมือไปแตะไหล่บางห่อคู้และไหวโยนด้วยแรงสะอื้นน่าสงสารนั้น


“Give me one more minute. I will be alright”


เสียงสั่นเครือ ขาดเป็นห้วงๆ เป็นผลให้มือใหญ่ชะงักค้าง

...

.

.. . ...


เสียงสะอื้นจางหายไปแล้ว ในความเงียบเหลือเพียงเสียงเกลียวคลื่นซัดหาฝั่ง ฮยุนจองมองร่างบางตรงหน้าที่กำลังต่อสู้กับความอ่อนแอในใจของตัวเอง


เฟลอร์เบือนหน้ามาช้าๆ นัยน์ตาแดงก่ำคู่นั้นดูอ้างว้างอย่างน่าใจหาย


“กอดฉันหน่อยได้ไหม”


ฮยุนจองเข้าไปใกล้และกอดร่างนั้นแนบอกอย่างอ่อนโยน ยิ่งสัมผัสถึงแขนเรียวที่โอบรัดรอบตัวเขา ทั้งร่างบางที่เบียดซุกเข้ามา เขายิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้น ยิ่งอยากหยิบยื่นไออุ่นจากอ้อมอก จากหัวใจ ละลายความหนาวเหน็บของคนในอ้อมกอดให้มากขึ้น



... น้ำตาทุกหยาดหยดที่อกเสื้อด้านซ้ายซึมซาบเข้าสู่หัวใจฮยุนจองช้าๆ


...หัวใจเขากำลังสั่นไหว...

---

หลังจากทริปนั้น ฮยุนจองก็ไม่ได้เจอกับเฟลอร์อีก แต่ก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเขาเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องอัดและซ้อมเต้นอย่างหนัก จนวันหนึ่งเมื่อเขามีโอกาสพักและมาเยี่ยมซวนซวนที่บ้านโดยไม่ได้นัดมาก่อน


เป้ใบใหญ่คุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะกลางส่วนรับแขกทำให้ชายหนุ่มลิกคิ้วกับซวนซวนเป็นเชิงถาม เพราะไม่เห็นวี่แววเจ้าของเลยสักนิด


“ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่มั้ง”


ซวนซวนทำท่ากระซิบกระซาบบุ้ยใบ้ไปทางห้องนั่งเล่น


“ยายนั่นเป็นเด็กขี้แยขนาดนั้นเทียวเหรอ”


ฮยุนจองถามด้วยความประหลาดใจ เพราะทุกทีเห็นแต่ท่าทางเฉยๆ ออกจะแข็งแกร่งด้วยซ้ำ ถ้าไม่นับคืนที่หาดนั่น!!


“ดูหนังเรื่องนี้เมื่อไหร่เป็นเรื่องทุกที แต่ก็ชอบดูเสียจริงเชียว” ซวนซวนส่ายหน้าแล้วก็เข้าไปทำครัวต่อ


ฮยุนจองขมวดคิ้ว เขาลองย่องเข้าไปดู





..ก็หนังการ์ตูนอ่ะ... เด็กชะมัด... (--“)


อ๊ะ... แต่กำลังร้องไห้จริงด้วยแฮะ


“บ่อน้ำตาตื้นจริงน้าหมู่นี้”


ฮยุนจองจู่โจมเข้าไปนั่งบนโซฟาที่เฟลอร์นั่งพิงอยู่ทำเอาเจ้าตัวตกใจรีบป้ายน้ำตาโดยเร็ว อีกมือหนึ่งก็รีบคว้ารีโมทปิดเครื่องเล่น DVD


ยายนี่ถึงจะร้องไห้ก็ยังสวยแฮะ... แต่นั่นแหละ ฮยุนจองไม่ชอบน้ำตายายคนนี้นี่นา


“อ่ะ....” เขาอ้าแขนกว้าง ทำหน้ากรุ้มกริ่ม ตาเรียวเล็กเป็นประกายระยิบ เฟลอร์ที่เพิ่งหันมามองหน้าแดงแจ๋


ทำไม คืนนั้น ต้องเป็นนายนี่ด้วยน้าาา TT^TT


เฟลอร์ลุกหนีจะออกไปนอกห้อง แต่ฮยุนจองก็กางแขนกั้นเสียก่อน แถมยังก้มหน้าลงมาพูดเสียงง้อๆสุดฤทธิ์


“ไม่ล้อแล้วก็ได้... มาดูต่อเหอะ”


“ไม่อยากดู เบื่อแล้ว”


น้ำเสียงเฟลอร์ยังติดจะงอน ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยประจำ แต่ไม่รู้เป็นไง นายหมีชอบทำให้เธอเหมือนไม่เป็นตัวเองอยู่เรื่อยเทียว


“ไม่ดูก็ไม่ดู...”


เฟลอร์แหงนมองหน้าไม่แน่ใจ ผิดนิสัยเอาแต่ใจของหมียักษ์อย่างแรง


“แต่ว่า...”


มือใหญ่ยื่นแบมาตรงหน้า


“ยังทำหน้างงอีก...ก็ของขวัญวันเกิดฉันไง”


“มะ...ไม่มี”


เด็กสาวอึกอัก เล่นมาทวงกะทันหันอย่างนี้ใครจะไปเตรียมให้ทันเล่า ~ *^*


“ไม่มี !!!" นายหมีขึ้นเสียงแทบเป็นตะโกน


"เธอบอกว่าไม่มีของขวัญวันเกิดให้ฉันอย่างนั้นเหรอ ได้ยังไงกัน”


ท่ากัดริมฝีปากล่างหน้าบูดนั้นเหมือนเด็กเกเรที่ถูกขัดใจไม่มีผิด...เด็กโข่ง


เฟลอร์ก้มหน้าพยายามกลั้นหัวเราะ เลยไม่เห็นแววตานายหมีที่เปลี่ยนเป็นประกายเจ้าเล่ห์


“ก็ได้... สำหรับเธอพิเศษก็ได้ แค่นี้ก็พอ...”


แค่นี้... แค่ไหนกัน... กรี๊ดดดดด >o<


นายหมีทำแก้มป้องยื่นหน้ามาเสียชิด แถมยังเอานิ้วชี้เคาะแก้มตัวเองอีก


“เร็วสิ” เสียงเร่งยิกๆ


O_O ;;;;




“โอ๊ย...”


ฮยุนจองร้องเมื่อถูกฟาดหัวเต็มแรง


“ชอบทำเรื่องงี่เง่าอยู่เรื่อยเลย นายเนี่ยะ”


ขอบคุณซวนซวนที่เข้ามาช่วยชีวิตทันเวลาพอดี


“กีบหนักชะมัด” ฮยุนจองลูบหัวป้อย ทำปากขมุบขมิบไม่กล้าพูดออกมาดังๆ


“ว่าไงน้าาาาาา...” ซวนซวนเงื้อม้วนหนังสือพิมพ์ในมืออีกครั้ง


ได้ผล...นายหมีดีดตัวผลุงออกจากห้องแทบจะในทันที


“ไปกินข้าวกันเถอะเฟลอร์ อย่าไปสนใจนายนี่เลย อยู่แต่ในห้องอัดไม่เห็นหน้าผู้คนนานเลยบ้าเป็นพักๆ ไม่กัดหรอก”


“ผมคนนะ...ไม่ใช่กระต่าย” ฮยุนจองเถียง


“ฉันก็ไม่ได้ว่านายเป็นกระต่ายนี่ แต่เป็น...”


“หิวข้าวแล้ว... กินข้าว...กินข้าว...”


นายหมีรีบตะโกนก่อนที่ซวนซวนก็เอ่ยชื่อเจ้าตัวที่ว่านั่นออกมา แล้วรีบตักข้าวเข้าปากทำราวกับว่าหิวเสียเต็มประดา



เฟลอร์ซ่อนยิ้มไม่ให้ใครเห็น ก็จะไปแน่ใจได้ไงล่ะว่านายเนี่ยะจะอาฆาตหรือเปล่า ^o^