Bloggang.com : Gracie Lou Freebush :

Something between Us [7]

[ . . * ~ . . a R e . . y o U . . a l r i G h t ? . . ~ * . . ]

ฮยุนจองยังคงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เขาเหยียดขายาวเอามือเท้าคางจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

เฟลอร์มองของสองสิ่งในมือ สูดลมหายใจแรงก่อนก้าวเข้าไป

เธอนั่งลงอีกริมหนึ่งของเก้าอี้ ยื่นของในมือให้โดยไม่มองหน้าเขา

“หนาวจะตายชัก ใครจะกินเข้าไปได้”

เฟลอร์ก็ไม่เซ้าซี้ วางไอศกรีมโคนนั้นไว้ข้างตัวแล้วแกะอีกอันหนึ่งส่งเข้าปากตัวเอง

รสชาติขมของช็อคโกแลตซอสติดปลายลิ้นเข้ากันได้ดีกับถั่วมันๆ พอกัดอีกคำรสนุ่มๆของไอศกรีมวานิลาผสมกับรสเข้มๆของไอศกรีมช็อคโกแลตก็ลงไปละลายอยู่ในปาก

เธอเผลอทำเสียงอือออด้วยความพอใจจนคนข้างๆอดรนทนไม่ได้ เอื้อมมือมาคว้าไอศกรีมอันที่อยู่ในมือเฟลอร์ไปกัดบ้าง

เฟลอร์ทำท่าจะประท้วง แต่เห็นท่าทางกัดไอศกรีมคำโตแล้วก็เปลี่ยนใจแกะไอศกรีมที่วางอยู่เข้าปากใหม่อีกครั้ง

ยิ่งดึกเหมือนลมจะยิ่งแรง แต่คนสองคนในสวนต่างก็กินไอศกรีมของตัวเองไปอย่างเงียบๆ

พออันที่อยู่ในมือของตัวเองหมด ฮยุนจองก็มองครึ่งโคนที่เหลือในมือเฟลอร์ด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ เด็กสาวเหลือบมองอย่างระแวงแต่ฮยุนจองก็อาศัยความเร็วคว้าไปได้

เขาไม่ได้กัดทั้งอัน แต่กัดตรงปลายที่เป็นส่วนที่มีช็อคโกแลตมากที่สุด ก่อนจะส่งคืนให้เฟลอร์ !!

นั่นเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดเลยนะ >o<

เฟลอร์หน้างอ ริมฝีปากบางบิดโค้ง ชักฉุนขึ้นมาบ้าง

"ไม่กินแล้วเหรอ" ฮยุนจองถามด้วยใบหน้าใสซื่อเชียว

นายกล้าถามคำถามนี้เหรอ.. หน้าเฟลอร์งอหงิกเข้าไปอีก >.<

นายหมียิ่งได้ใจ ถือโอกาสนี้ยัดส่วนที่เหลือเข้าปากหน้าตาเฉย TToTT

“เธอ..มันบ้า !! หนาวขนาดนี้แล้วยังมากินไอศกรีมอีก”

ว๊ากกกก!!!! ที่นายกินเข้าไปนั่นมันของชั้นน้าาา.. กินมากกว่าคนซื้อแล้วยังมาว่าเค้าอีก ><”

....

…แต่ท่าค้อนตากลับนั่นดูตลกชะมัด ^_^

เฟลอร์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา นายหมีหันมามองหน้าเธอแล้วทนหน้างออยู่ได้ไม่นานก็พลอยหัวเราะไปด้วยอีกคน

จู่ๆเด็กสาวก็ลุกขึ้นมา กระชับเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ตัวเก่งเข้าหาตัว

“หนาวชะมัดเลย ทำไมคืนนี้มันถึงได้หนาวอย่างนี้น้า กลับบ้านดีกว่า” ว่าแล้วก็สไลด์โรลเลอร์เบลดหันหลังกลับไปเสียเฉยๆ

“นี่... ขอบใจนะ” ฮยุนจองรีบลุกตะโกนไล่หลังมา

เฟลอร์หมุนตัวกลับมาอีกครั้ง เธอย่นจมูกใส่หน้านายหมี

“แค่ขอบคุณไม่พอหรอก คุณติดเงินฉันยี่สิบเหรียญ ...อ๊ะ...ไม่ใช่สิ สามสิบเหรียญต่างหาก เพราะคุณกินไปตั้งอันครึ่งแน่ะ”

“แล้วชั้นจะใช้ให้” เสียงพูดของนายหมีอ่อนโยน แล้วยิ้มนั่นก็ดูอบอุ่น

อีกโหมดของชิมฮยุนจองที่เฟลอร์เพิ่งเคยสัมผัส... น่าขนลุก +_+

เฟลอร์หันกลับแล้วสไลด์โรลเลอร์เบลดออกไปตามทาง ถึงอย่างนั้นก็ยังฝากเสียงลอยตามลมมา

“รีบกลับบ้านล่ะ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่เป็นหวัด”

ฮยุนจองมองจนร่างนั้นลับหายไปในความมืด รอยยิ้มค่อยๆระบายบนใบหน้า

....ยายนี่เป็นคนแบบไหนกันนะ ^^

26 กรกฎาคม XX

เพิ่งรู้ว่าการกินไอศกรีมท่ามกลางสายลมเย็นๆนี่มันช่วยคลายเครียดได้!!
ถ้ามีโอกาส คุณน่าจะลองดูบ้างนะ

แต่มันเสี่ยงกับการเป็นหวัดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน... ฮ๊าดดดดเช่ย ==;;;

~~ HJ ~~

“เฟล่อออออออออออรรรรรรรรรรรร์...”

เจ๊อันอันกรี๊ดเสียงหลงเมื่อเฟลอร์เดินเข้าไปถึงล๊อบบี้โรงแรม ใจที่เหลืออยู่นิดเดียวของเด็กสาวยิ่งหดเล็กลงไปอีก

“ต๊ายยยยยยย...ตาย...ตาย...ตาย...ตายแล้วววววว”

เสื้อขาวเปื้อนเลือดเป็นวงใหญ่ แขนเสื้อด้านขวาขาดรุ่งริ่ง ด้านซ้ายโดนตัดจนถึงต้นแขนแถมมีผ้าพันแผลยาวนับจากศอกยาวลงมาจนถึงข้อมือ กางเกงเปื้อนฝุ่น และสภาพผมยุ่งที่แม้เจ้าตัวพยายามจัดแต่ง แต่สภาพมันคงเหลือรับจริงๆ

“ไปทำอะไรมาก เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ฮยุนจองกระโจนผลุงเดียวถึงตัว

“โอ๊ยยย...” เฟลอร์ร้องเสียงดังเมื่อมือเขาโดนแผลที่แขนซ้ายของเธอเต็มแรง

“ขอโทษ...” นายหมีว่าแล้วสำรวจทั่วร่างเธออย่างเอาเป็นเอาตายให้แน่ใจจริงๆว่าเธอไม่เป็นอะไร

“มานั่งนี่ แล้วรีบเล่ามาให้หมดเลยนะว่าหล่อนไปทำอะไรมา”

เจ๊อันลากหล่อนไปยังเก้าอี้ตัวใกล้ที่สุดที่จื้อเหลียงเลื่อนรอไว้ให้แล้ว

“ให้ผมช่วยเล่าไหมฮะ”

ทุกคนหันขวับไปตามเสียง

ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ลักยิ้มน้อยๆข้างขวาของเขานั้นละลายหัวใจเจ๊อันทันที (...มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย... ^^”)

Flash Back

“เอี๊ยดดดดดดดด!!!!!!!!!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....”

รถที่เพิ่งเฉี่ยวเฟลอร์จนไถลล้มข้างทางชนเด็กตัวเล็กที่กำลังจะข้ามถนนลอยขึ้นสูงก่อนจะตกลงมาราวกับตุ๊กตา

เด็กสาวผุดลุกลืมความจุกของตัวเอง เธอสไลด์โรลเลอร์เบลดไปถึงร่างเด็กคนนั้นในทันที เลือดแดงฉานนองเต็มพื้นคอนกรีต แม่ของเด็กกรีดร้องอย่างเสียขวัญเรียกชื่อลูกชายและกำลังจะคว้าตัว แต่ถูกปัดมือออกโดยเร็ว

“อย่าจับตัวเขา ถ้าขยับเขาอาจจะเจ็บมากกว่านี้ก็ได้”

เฟลอร์ลืมตัวพูดเป็นภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อ

ผู้หญิงคนนั้นไม่เข้าใจที่เฟลอร์พูดหรืออาจจะห่วงลูกชายจนไม่มีสติใดๆแล้ว เธอจึงยังคงพยายามคว้าตัวเด็กดีแต่มีใครคนหนึ่งช่วยจับไว้

เด็กชายตัวเล็กหมดสติแน่นิ่งไปแล้ว เฟลอร์แตะหน้าอกด้านซ้ายก่อนจะเลื่อนไปแตะชีพจรที่ต้นคอ

หัวใจหยุดเต้น!!

เด็กสาวทุบตำแหน่งหัวใจค่อนข้างแรง

คราวนี้แม่เด็กทั้งกรีดร้องทั้งก่นด่า แต่เฟลอร์ยังทุบต่อไป เธอทำอย่างนี้อยู่สองสามครั้งชีพจรเด็กก็กลับมาเต้นอีกครั้ง เด็กชายกระพริบตาเบาๆ

“มีใครมีผ้าสะอาดบ้างไหมคะ เราต้องห้ามเลือดให้เขาก่อน”

คนที่พอรู้ภาษาอังกฤษบ้างช่วยแปลแต่มีแต่คนมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างงงๆ

เฟลอร์ตัดสินใจฉีกแขนเสื้อเชิ้ตขาวของเธอเอามากดแผลแตกที่ศีรษะเด็กเอาไว้ก่อน แต่เลือดไหลมากอย่างนี้เป็นสัญญาณอันตราย

“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”

ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามา

“เราต้องรีบพาเด็กส่งโรงพยาบาลด่วนที่สุดค่ะ” เฟลอร์เงยหน้าบอก

“ไปรถผมก็ได้” เขาว่าแล้วทำท่าจะซ้อนร่างเด็กชาย

“เดี๋ยวนะคะ” เฟลอร์สำรวจร่างเด็กชายอย่างเบามือ

ปาฏิหาริย์ที่เด็กคนนี้ไม่มีส่วนไหนแตกหัก

เฟลอร์พยักหน้ากับชายหนุ่มคนนั้นให้อุ้มเด็กไปได้

“นี่... คุณหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ” เฟลอร์ดุเสียงแข็งระหว่างที่นั่งรถไปด้วยกันตอนหลัง

“แกได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ก็จะใจเสียเข้าไปอีก... คุณต้องเข้มแข็งเพื่อเขานะ” ประโยคท้ายหางเสียงอ่อนลงมานิดนึง

ได้ผล ผู้หญิงคนนั้นพยายามกลั้นสะอื้นสุดแรง

“แม่...” เสียงเรียกเด็กชายเบาราวกระซิบแต่นั่นเป็นเสียงสวรรค์สำหรับคนเป็นแม่แล้ว

“แม่อยู่นี่แล้ว เสี่ยวหลาง ไม่ต้องกลัวนะคนเก่ง แม่อยู่นี่แล้ว”

เธอปลอบลูกชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่นั่นก็เป็นความเข้มแข็งอย่างที่สุดในเวลานี้แล้ว

เฟลอร์เบือนหน้าหนี เชิดหน้าพยายามกดความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวอยู่ในใจ...

หลังเข้าไปนานนับชั่วโมง หมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“เด็กปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องอยู่โรงพยาบาลดูแผลแตกที่ศีรษะสักพักนะครับ”

แม่เด็กถึงกับทรุดตัวร้องไห้โฮ เฟลอร์กับชายหนุ่มอีกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก

“โชคดีที่พวกคุณรู้วิธีปฐมพยาบาล ไม่อย่างนั้นแกคงไม่รอด เอ๊ะ... นั่นแขนคุณก็เจ็บด้วยหรือ”

คำทักของหมอทำให้เฟลอร์ต้องก้มมองสภาพตัวเอง

แถบเสื้อด้านซ้ายนั้นนอกจากฝุ่นแล้วก็มีเลือดซึมออกมามากตลอดทั้งแถบ เด็กสาวเริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากเหตุการณ์ตื่นเต้นจบลงด้วยดี

เฟลอร์ทำแผลเสร็จออกมาจากห้องชายหนุ่มคนเดิมก็ยังยืนรออยู่ เขายิ้มรับทันทีที่เห็นเธอ ใบหน้าคมเข้มดูอ่อนโยนลง

“จะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนดี ผมว่าคุณเองก็ควรต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและพักผ่อนนะ”

คำถามเขาทำให้เฟลอร์หุบยิ้มกะทันหัน!!!!

นาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาเกือบสิบโมงเช้าแล้ว... >o<

Flash come

“ต๊ายยยยยยยยยย...”

เจ๊อันก็เอามือทาบอกพร้อมอุทานเป็นครั้งที่ร้อย

“ชีวิตหล่อนจะโลดโผนไปหรือเปล่ายะ แม่ฟลอเร้น ไน้ติ้งเกล!!! คราวก่อนตอนเจ๊ซวนหล่อนก็นอนโรงบาลเป็นครึ่งเดือนเลยไม่ใช่หรือยะ โอ๊ย...ฉันเป็นพ่อแม่ยายนี่ต้องหัวใจวาย หายใจขัด วันละพันหน”

ว่าแล้วก็เอามือแตะขมับทำท่าจะเป็นลมทรุดนั่งที่เก้าอี้ข้างตัวเฟลอร์

เจ๊อันตีบทนางเอกผู้อ่อนไหวได้แตกกระจุย แต่คนมาใหม่ตาโต จื้อเหลียงเลยรับหน้าที่เป็นคนเล่าเสียเอง ขนาดไม่ได้ใส่ไข่ เทียนหลางฟังแล้วยังมองมาอย่างทึ่งๆ นั่นยิ่งทำให้เจ้าของเรื่องยุกยิกนั่งไม่สุข

“ก็เฟลอร์เห็นว่าพอจะช่วยได้” เฟลอร์แก้ตัวไม่เต็มเสียงนัก

เจ๊อันค้อนปะหลับปะเหลือกแล้วดมยาดมอีกเฮือกใหญ่

“หล่อนน่ะไม่ธรรมดาหรอกนะคะคุณเทียนหลาง ซุปเปอร์วูแม่นตัวจริงของแท้ ที่หล่อนยังไม่ได้ทำคือเหาะโชว์พวกเราแค่นั้นเอง”

“เจ๊อ่ะ...” เจ๊อันแดกดันให้เฟลอร์ยิ่งรู้สึกขายหน้าหนักเข้าไปอีก

“ไม่ต้องมาจ๊งมาเจ๊อ่ะ... รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนพักซะ”

“แต่ว่า...” เฟลอร์ลังเลเพราะรู้สึกผิด ก็เวลานี้กองถ่าย MV ตัวแรกของฮยุนจองกำลังจะเริ่มงาน และเธอมาที่นี่ก็เพื่อเป็นผู้ช่วยของเจ๊ใหญ่ฝ่ายคอสตูม

“นี่หล่อน อย่าบอกเชียวนะว่าจะไปทำงานสภาพเนี๊ยะ”

เจ๊อันเอานิ้วชี้ที่มีแหวนพลอยวงเท่าไข่ห่านชี้หน้า

“ทุเรศลูกนัยน์ตาเป็นที่สุด ไม่เอาหรอกนะยะ ...แล้วชั้นเนี้ยะใคร... อันอันเดอะเกรทนะยะ ไอ้เรื่องลุยเดี่ยวแค่นี้สบายมาก จิ๊บจิ๊บ...ชิวชิว... ไม่ต้องอ้าปากเถียง ขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยให้ไว อย่าให้ต้องใช้กำลัง”

จื้อเหลียงพยักหน้าเห็นด้วย ฮยุนจองถอนหายใจแล้วส่ายหน้าระอา เทียนหลางยิ้มให้อย่างเห็นใจ

“ขอบคุณค่ะเจ๊อัน” เฟลอร์หมดปัญญาค้าน

“ไม่ส่งนะยะ นี่... แล้วถึงจะเจอใครจะตายระหว่างทาง ก็ให้นึกสภาพซอมบี้ของตัวเองไว้ให้มากล่ะ”

เสียงเจ๊อันอันตะโกนไล่หลังไม่เบานัก เฟลอร์อายจนแทบจะรีบวิ่งเข้าลิฟท์

เฟลอร์รู้สึกตัวเมื่อมีใครคนหนึ่งทรุดนั่งบนเตียงและเอามือมาแตะหน้าผาก

“เจ๊อันหรือคะ” เธอถามทั้งที่ยังหลับตา

“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”

เสียงคุ้นหูทำให้เฟลอร์เบิกตาโพลง ทำไมเป็นฮยุนจองล่ะ ...O_O

เด็กสาวขยับตัวทำท่าจะลุก เขาก็ขยับมาช่วยประคอง กลิ่นน้ำหอมผู้ชายกับกลิ่นเหงื่อจางๆทำให้แก้มร้อนผ่าวอีกแล้ว

“ขอโทษที เพิ่งเสร็จงานยังไม่ได้อาบน้ำเลย แวะเข้ามาดูเธอก่อน”

ฮยุนจองออกตัวเมื่อเห็นเฟลอร์ทำท่าเบี่ยงหลบ

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” เฟลอร์รีบปฏิเสธ

นายหมียิ้มกว้างเห็นฟันหมดปาก

“ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ เพราะอย่างฉันน่ะ...เนื้อหอมตลอดเวลาอยู่แล้ว... 5555”

นายหมีบ้า หลงตัวเองชะมัด - -“

“ล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปกินอาหารเย็นกันเถอะ”

“แล้วคนอื่นๆล่ะ”

“ถ้าหมายถึงอันอันกับจื้อเหลียงล่ะก็ เขาจัดการเรื่องงานเสร็จก็ไปรอที่ห้องอาหารเลย ฉันบอกจะขึ้นมาอาบน้ำ พวกเขาก็เลยให้ฉันมาดูเธอด้วย ฉันเรียกเธอตั้งนานไม่มีเสียงตอบ เลยต้องขอให้พนักงานเขาเอากุญแจสำรองมาเปิดให้”

“ฉันกินยาแก้ปวดกับแก้อักเสบเข้าไปเลยหลับสนิท หน้าฉันมีอะไรเหรอ...”

ประโยคหลังถามเพราะฮยุนจองเอาแต่จ้องหน้า

ไม่รู้เป็นไง เฟลอร์ทนประสายสายตากับลูกกะตาคมกริ๊บคู่นี้ไม่ได้สักทีสิน่า

ฮยุนจองหัวเราะหึหึในคอ เอามือจิ้มหน้าผากเฟลอร์เบาๆ

“เธอนี่มันสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลกจริงๆ”

เฟลอร์อ้าปากจะว่ากลับแต่นายหมีแล่นไปถึงประตูโน่นแล้ว

“ฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมารับ อย่าหนีลงไปก่อนนะจ้ะที่รัก จุ๊บส์...”

หมีบ้า... ทำมาเป็นส่งจูบหว่านเสน่ห์ ฉันไม่ใช่เจ๊อันอันนะ >o<

Create Date : 05 มีนาคม 2549

0 comments

Last Update : 6 มีนาคม 2549 21:41:38 น.

Counter : 350 Pageviews.