Bloggang.com : Gracie Lou Freebush :

Something between Us [12]

[ . . * ~ . . . t H e . . p a S t . . . ~ * . . ]

เข็มสั้นของนาฬิกาข้อมือชี้ไปที่เลขเก้าตรงเผงเมื่อเฟลอร์วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงประตูสวนสาธารณะ ลานจอดรถด้านหน้าว่างเปล่ายืนยันสี่งที่กังวลมาตลอดทาง ไม่มีรถยนต์คุ้นตา ไม่มีร่างสูงใหญ่ของใครคนที่นัดไว้

“คุณนั่นเอง... สวัสดีครับ”

เพื่อนร่วมงานของลุงถังคนที่นั่งอยู่ในป้อมทักทายเฟลอร์เพราะคุ้นหน้ากันอยู่บ้าง

“สวัสดีค่ะ” เด็กสาวตอบสั้นๆเพราะยังหายใจหอบเหนื่อย

“ลุงถังเข้าไปตรวจความเรียบร้อยในสวนครับ แต่ไปสักพักนึงแล้วเดี๋ยวคงกลับ คุณจะเข้ามาไหมครับ ผมจะเปิดประตูให้”

เฟลอร์ส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนัดกับเพื่อนไว้หน้าสวน แต่เลยเวลานัดมากแล้ว เขาคงไม่รอแล้วล่ะ” ประโยคหลังเบาลงราวเจ้าตัวต้องการรำพึงกับตัวเองมากกว่า

เฟลอร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมามอง ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลือกกดโทรซ้ำ... มีแต่เสียงบอกรับฝากข้อความหลังสัญญาณเหมือนเดิม เหมือนความพยายามเกือบสิบครั้งก่อนหน้านี้... เฟลอร์ถอนหายใจยาว ถ้าฮยุนจองจะปิดโทรศัพท์มือถือก็เข้าใจได้ไม่ยากหรอก หนึ่งชั่วโมงเต็มๆที่เธอมาช้า

เด็กสาวบอกลายามคนเดิม เหลียวไปกวาดตามองโดยรอบอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินห่างออกมาอย่างเหงาๆ

...

“มาสายแล้วยังจะหนีไปดื้อๆอย่างนี้อีกเหรอ... ยัยหอยทาก”

เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังเรียกให้เฟลอร์หันขวับ เมื่อเห็นว่าใครที่เพิ่งเดินออกมาจากในสวนสาธารณะพร้อมลุงถังเธอก็คลี่ยิ้มกว้างขึ้นทันที เฟลอร์ก้าวยาวๆเกือบเหมือนวิ่งเข้าไปหาใครคนนั้น

“ขอโทษค่ะ... ฉันนึกว่าคุณจะไม่รอเสียแล้ว แต่คุณ... โอ๊ย”

เฟลอร์ร้องเสียงหลงเมื่อฮยุนจองดีดหน้าผากดังเป๊าะ

“ฉันไม่รอเธอได้ด้วยเหรอ ไม่ต้องพูดมากแล้ว รีบไปกันเถอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว วันนี้อยู่ในห้องอัดทั้งวันเลย ได้กินแซนวิชไปคู่เดียวเอง... ผมไปก่อนนะครับคุณลุง”

ฮยุนจองหันไปโค้งให้ลุงถัง

“เชิญครับ ขอบคุณแทนเจ้าของเหมียวอ้วนนั่นด้วยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณเจ้านั่นคงทนนอนหนาวบนต้นไม้ทั้งคืนแน่”

ฮยุนจองพยักหน้ารับแล้วลากเฟลอร์ให้เดินตามมาด้วยทำเอาเธอโค้งทัักทายกับลุงถังแทบไม่ทัน

“คุณ... อย่าลืมล้างแผลแล้วหายาใส่เสียด้วยนะครับ แมวฉีดยาแล้วก็จริง แต่ให้แผลสะอาดไว้ก่อนดีกว่า”

“ครับลุง”

“ทำไมคุณถึงไม่จอดที่ลานจอดรถของสวนสาธารณะล่ะคะ” เฟลอร์ถามเมื่อเดินตามฮยุนของมายังรถของเขาซึ่งจอดอยู่บนถนนเล็กๆที่สายหนึ่งที่อยู่ถัดออกมา

“ตอนฉันมาลานจอดรถมันไม่ว่างนี่นา”

คนฟังตาโต

“คุณมาตั้งแต่กี่โมงกัน”

“ห้าโมงเย็น” คนถูกถามตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่เฟลอร์ทวนคำเสียงสูง

“ห้าโมงเย็น”

“ก้องานฉันเสร็จตอนนั้นนี่นา ฉันไม่อยากผิดนัดเธออีกก็เลยคิดว่ามารอก่อนดีกว่า”

... เวลานัดสองทุ่ม แต่เขามารอตั้งแต่ห้าโมงเย็น... แถมเธอยังสายไปอีกตั้งชั่วโมงนึง

“นี่... รีบขึ้นรถสิ ฉันหิวแสบท้องแล้วนะ”

นายหมีเสียงดังทำเอาเฟลอร์รีบสลัดความรู้สึกผิดทิ้งชั่วครู่แล้วก้าวขึ้นรถก่อนคนโมโหหิวจะอาละวาด

“ขอโทษนะคะ”

เฟลอร์พูดเบาๆเมื่อรถขับออกมาสู่ถนนใหญ่ที่ค่อนข้างโล่ง

“เมื่อวานฉันปล่อยให้เธอรอ ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน วันนี้ฉันรอบ้างจะเป็นไรไป”

คนพูดทำเสียงเรียบๆแต่ไม่ิปิดบังนัยประชด แล้วก็ยิ่งสมใจเมื่อเห็นคนฟังยิ่งร้อนตัวไปใหญ่

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นนะคะ วันนี้มีอุบัติเหตุบนทางด่วนรถติดมากเลย ฉันโทรหาคุณตั้งหลายครั้งแล้วแต่คุณก็ไม่รับสายฉัน ฉันก็เลยไม่รู้จะบอกคุณยังไง”

โทรศัพท์เหรอ... ไม่เห็นจะได้ยินเลย

ฮยุนจองเอามือแตะกระเป๋ากางเกงด้านที่เขามักจะใส่โทรศัพท์ไว้แต่มันไม่มี เขาลองหาที่กระเป๋าอีกด้านก้อไม่มี ก่อนจะนึกออก... โทรศัพท์อยู่ที่ช่องวางของระหว่างคนนั่นกับคนขับ ก่อนเขามาหาเฟลอร์จื้อเหลียงติดรถมาทำธุระด้วยแล้วขอยืมโทรศัพท์เขาใช้เพราะลืมของตัวเองแบตหมด

ฮยุนจองเปิดดูเห็น missed call นับสิบครั้งก้อพอเห็นความว้าวุ่นใจของเฟลอร์ เขายิ้ม...ส่ายหน้า ยายนี่ยิ่งเป็นคนช่างคิดมากอยู่ด้วย พอแล้ว...เลิกแกล้งดีกว่า

“เลิกทำหน้าอย่างนั้นได้แล้วน่า... ฉันล้อเธอเล่นหรอก จะว่าไปฉันมารอเธอก้อดีนะ ได้คุยกับลุงถังแล้วก้อเลยได้กินขนมฝีมือป้าถังด้วย”

“อร่อยมากๆเลยใช่ไหมคะ”

“ใช่” ฮยุนจองยิ้ม ยังติดใจรสชาติขนมแป้งทอดไส้ถั่วแดงข้างนอกกรอบนิดๆ ข้างในหอมนุ่ม “ไม่ใช่อร่อยเลิศอย่างที่ทำขายตามร้าน แต่มันมีรสชาติ...อืม... บอกไม่ถูก”

“รสชาติของบ้าน... รสมือของแม่... ”

“อืม... ใช่... ใช่อย่างนั้นจริงๆ เธอก้อรู้สึกอย่างนั้นใช่ไหม”

....

ความเงียบในรถทำให้ฮยุนจองเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆ เฟลอร์เบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงแอบถอนหายใจยาว

...แม่... เขาเผลอไปแตะแผลของยายคนนี้อีกแล้วเหรอ

“เจ้าเหมียวนั่นตัวกะเปี๊ยกเดียวแต่เล็บคมเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ” ฮยุนจองทำทียกแขนขึ้นมามองแล้วเปรยกับตัวเองดังๆตามด้วยเสียงสูดปากยาวเหมือนเจ็บเสียเต็มประดา

และความสามารถในการแสดงของเขาก็ไม่เคยพลาดเสียด้วย

เฟลอร์หันกลับมามอง...เพิ่งนึกได้ถึงสิ่งที่ลุงถังพูดกับนายหมีก่อนขึ้นรถ พอเห็นรอยข่วนเป็นทางยาวก็นิ่วหน้า มือบางแตะแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเบาๆ แม้ไฟจากถนนจะมีไม่มากพอ แต่เฟลอร์ก้อพอนึกภาพรอยทางแดงบนผิวขาวจัดออกอยู่หรอก

“เจ็บมากไหมคะ”

“แสบมากกว่า”

“เดี๋ยวเราแวะร้านขายยาหน่อยไหม ล้างแผลทายาก่อนอย่างที่ลุงถังบอก”

“แผลนิดเดียวไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่หรอกน่า” ฮยุนจองไม่ใ่ส่ใจ แค่ดึงคนช่างคิดออกมาจากปมเศร้าในใจได้ก้อพอแล้วนี่

“แต่ถ้ามันสกปรก ถึงแผลเล็กก้อกลายเป็นแผลใหญ่ได้นะคะ”

“แต่ถ้าหิวมากๆ น้ำย่อยก็กัดกระเพาะทะลุได้เหมือนกันนะ” ฮยุนจองว่า แถมพยาธิในจะส่งเสียงดังโครกครากเป็นการขานรับอีก

เฟลอร์หัวเราะ... ไม่เซ้าซี้อีก แต่หยิบกระเป๋ามาค้นของยุกยิก ครู่เดียวก็ได้ของที่ต้องการ

“งั้นติดพลาสเตอร์ยาไปก่อนแล้วกันนะคะ”

ฮยุนจองเหลือบมองเฟลอร์แล้วกลับไปมองถนนพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยื่นแขนให้อีกฝ่ายอย่างยอมแพ้... ไม่งั้นเรื่องคงไม่จบง่ายๆ แล้วเขาต้องยืดเวลาหิ้วท้องรอไปอีก

ร้านบะหมี่ที่ฮยุนจองพามาเป็นเพียงเพิงเล็กๆข้างทาง เจ้าของเป็นสองสามีภรรยาท่าทางใจดีและดูจะคุ้นเคยกับนายหมีอยู่พอควร เพราะทั้งคู่ได้รับสิทธิ์พิเศษให้เข้าไปนั่งโต๊ะหลังร้าน หลบสายตาผู้คนมิดชิด

ถึงเ็ป็นร้านเล็กๆแต่ทุกโต๊ะก็ถูกจับจองหมด ลูกค้าวีไอพีเลยต้องนั่งรออย่างใจเย็น ...จนกระทั่ง

“นี่มันอะไรของเธอเนี่ย” นายหมีว๊ากเสียงไม่ค่อยนักเมื่อเห็นพลาสเตอร์ยาที่ติดบนแขนชัดๆ เฟลอร์รีบคว้ามือใหญ่ก่อนเขาจะแกะมันออก

“ติดไปก่อนเุถอะนะคะ แป๊บเีดียว เดี๋ยวพอกินบะหมี่เสร็จ ค่อยไปหาซื้ออันใหม่มาเปลี่ยน”

“ไม่เอา” นายหมีเสียงแข็ง “ให้ฉันติดสติ๊กเกอร์ลายการ์ตูนสีชมพูหวานเจี๊ยบเนี่ย ยอมแขนเน่าตัดทิ้งดีกว่า”

“Piglet นี่ลายโปรดของฉันเลยนะ แล้วฉันอุตส่าห์เสียสละให้ ไม่ขอบคุณแล้วยังมาแกะของฉันทิ้งอีก คุณไม่คิดว่าใจดำไปหน่อยเหรอ”

“ไม่” เสียงยืนยันหนักแน่น

“ฉันตามหาตั้งนานกว่าฉันจะได้พลาสเตอร์ยาลายนี้ แล้วไม่ใช่ได้มาง่ายๆด้วย ฉันต้องเอาลาย Tigger ที่ฉันชอบมากที่ฉันเก็บไว้ตั้งนานไปแลกมาเชียวนะ”

“สะสมพลาสเตอร์ยาเนี่ยนะ” ฮยุนจองมองคนตรงหน้าอึ้งๆ ก่อนจะส่ายหน้าปลงๆ “ช่างเถอะ... ยังไงเธอก็เหนือความคาดหมายอยู่แล้ว”

เหนือความคาดหมาย ... ยังไงยะ >.<

เฟลอร์จะกำลังจะย้อนถามแต่พอดีบะหมี่สองชามใหญ่ถูกยกเข้ามาเสิร์ฟเสียก่อน ระฆังหมดยกดังขึ้น นักมวยสองฝ่ายเลยต้องแยกย้ายเข้ามุม

“เผ็ดไปเหรอ” ฮยุนจองถามเมื่อเห็นท่าทางค่อยๆคีบบะหมี่ส่งเข้าปาก และเหงื่อที่ซึมตามแนวไรผมทั้งที่่่โต๊ะที่นั่งอยู่นี่ก็ไม่ร้อนเลยสักนิด

เฟลอร์สูดปากก่อนเงยหน้ามายิ้มเจื่อนๆ

“แต่ก็อร่อยนะคะ”

“น้ำหรือว่าบะหมี่ล่ะ” ฮยุนจองดักคอ ก็น้ำในแก้วของเฟลอร์เหลือแทบจะนับหยดได้ “เดี๋ยวฉัันไปเอาน้ำมาใ้ห้อีกก็แล้วกัน หรือสั่งชามใหม่เอาไหม ไม่ใส่น้ำแกงแดง”

ฮยุนจองทำท่าจะลุกแต่เฟลอร์รั้งเขาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันออกไปดูเอง คุณกินเถอะ เดี๋่ยวเกิดออกไปเจอแฟนๆล่ะก้ออาจไม่ได้นั่งกินอร่อยอยู่อย่างนี้ก็ได้”

ฮยุนจองเห็นจริงด้วย... ไม่ได้ห่วงตัวเองหรอกนะ แต่ห่วงคนที่มาด้วยนี่แหละ

“แน่ใจนะว่าไปเองได้”

เฟลอร์พยักหน้ายิ้มๆ... ไม่ต้องห่วงมากขนาดนั้นหรอก ฉันโตแล้วน่า ^^”

“ดี... งั้นสั่งน้ำพุทราใส่น้ำแข็งเกล็ดมาให้ด้วยแล้วกัน อยู่ร้านติดๆกันนี่แหละ”

ได้ทีเลยนะนายหมี... แง่ม - -“

ร้านน้ำแข็งเกล็ดของนายหมีก็มีคนรอคิวอยู่พอสมควรเพราะเขาขายของหวานอย่างอื่นด้วย ระหว่างรอ... เฟลอร์ก็เตร่ไปยังแผงนิตยสารที่อยู่ใกล้ๆ การฝึกภาษาไม่จำเป็นว่าต้องอยู่ในห้องเรียบอย่างเดียวนี่นา

...แฉชีวิตนางเอกดังเคยถ่ายหนังเอวีมาก่อน...

เฟลอร์ตาโต ... เมื่อเห็นภาพนางเอกคนที่ว่าในสภาพที่แทบไม่มีเสื้อผ้าติดกายทำท่าช้อนตามองกล้องได้ัชัด คงเป็นภาพที่ถ่ายไว้ก่อนหน้าหลายปีแล้วเป็นแน่ เพราะใบหน้านั้นยังดูอ่อนเยาว์อยู่เลย... แต่ใครจะสนใจล่ะว่ามันเป็นอดีต... ข่าวแบบนี้ยังไงก็ขายได้อยู่แล้ว

“น้ำพุทราสองแก้วได้แล้วค่ะ”

เสียงร้องบอกทำให้เฟลอร์รีบหันกลับไปจ่ายเงิน รับแก้วใสบรรจุน้ำหวานสีน้ำตาลใส่น้ำแข็งเกล็ดแล้วเดินกลับโต๊ะอย่างรวดเร็ว

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวผ่านข้ามประตูฮยุนจองก็เดินออกมาท่าทางรีบร้อน เขากำลังคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด มือใหญ่คว้าแขนเฟลอร์ให้เดินไปด้วยกันโดยไม่มีคำพูดสักคำ...

Create Date : 21 มีนาคม 2549

0 comments

Last Update : 21 มีนาคม 2549 6:46:37 น.

Counter : 437 Pageviews.