'...อยากกลับมาหา...มาเจอคนที่พร้อมจะเข้าใจ...
ไม่ว่าเลวร้ายสักเพียงไหน....
เมื่อรู้...ว่าฉันได้ผิดพลั้งไป
...ยินยอม...พร้อมให้อภัย...
...ไม่มีใครเข้าใจ...ไม่มีใครต้องการ...ไม่มีใครรักฉัน...เท่าเพื่อนอย่างเธอ...'

ห่างหายจากการอัพบล็อกไปนาน  ด้วยเพราะความวุ่นวายในชีวิตที่ความจริงคนอื่นเขาก็เจอเหมือนๆกัน...แต่ทำไมเขาไม่เห็นยุ่งยากแบบฉันเลยนะ?  อ่านหนังสือเนติฯก็ได้วันละประมาณสิบหน้าถ้วน  โอย...คงจะสอบผ่านละมั้ง!!!  บ่นๆไปก็พยายามปล่อยวางแล้วพูดกับตัวเองอีกเป็นครั้งที่ 159 ของเดือนนี้ว่า '...พรุ่งนี้เอาใหม่วะ!!'  วันนี้อารมณ์ชักจะคงที่ขึ้นมาหน่อย  ขอเข้ามาทำในสิ่งที่สบายใจทุกครั้งที่ได้ลงมือ  อัพบล็อกลงเพลงดีกว่า....!!!

เนื่องจากในช่วงเดือนที่ผ่าน  นอกจากจะวุ่นวายกับชีวิตตัวเองแล้ว  ยังมีภารกิจต้องไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นด้วย  เพราะเพื่อนๆพากันรับปริญญาเยอะมากกกกกกกกกกก  เป็นฤดูกาลแห่งชุดครุย  ดอกไม้  ของขวัญ  วิ่งถ่ายรูปกับเพื่อนคนนั้น  แล้ววิ่งไปถ่ายกับเพื่อนคนนี้  เยอะแยะมากมาย  มันเหนื่อยนะคะ  แต่ก็มีความสุขสนุกสนานดี  ได้เจอเพื่อนๆที่เดี๋ยวนี้นานๆจะได้เจอทีนึง  และที่ฉันว่าฉันดีใจที่สุดก็คือ  ได้เจอเพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉัน  ที่สนิทกันมากเมื่อสมัยมัธยมปลาย  เรียกได้ว่าเป็นคู่หูคู่ฮา  มีฉันที่ไหนมีเธอที่นั่น  แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยที่สอบได้คนละที่กัน  มันก็ห่างกันไปตามสภาพ  แต่ที่แปลกก็คือ  เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในบรรดาเพื่อนสนิทของฉันที่ฉันเจอน้อยที่สุด  จากที่เคยไม่ได้ติดต่อกันนานสุดคือเป็นปี  ทั้งๆที่ก็อยู่ในกรุงเทพฯด้วยกันนี่แหละ  แต่พอมาเจอกันอีกที  ความรู้สึกห่างๆหรือความรู้สึกแปลกๆแทบไม่มีเลย  มันจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้ทันทีที่เราเห็นหน้ากัน  เหมือนเมื่อสมัยมัธยมปลาย  เพื่อนคนนี้ยังเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด  เป็นที่สามารถเล่าให้ฟังได้ทุกเรื่อง  มองตากันยังรู้ใจกันเหมือนเดิม  เหมือนเราไม่เคยห่างกันไปไหน  แปลกจริงๆ  จำได้ว่าวันรับปริญญาเขาชั้นมาสาย  มาไม่ทันก่อนเขาเข้าหอประชุม  แต่ฉันสามารถนั่งรอเขาได้จาก 10 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น  เขาไม่ได้บอกให้รอหรอกคะ  แต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองมาช้าเอง  และก็ไม่ได้เจอเขาตั้งนาน  ถ้าจะกลับไปรอที่บ้านแล้วมาใหม่ก็กลัวว่ารถจะติดอีก  มาไม่ทันอีก  เลยรอมันที่มหาวิทยาลัยนั่นแหละ  และฉันมั่นใจเลยว่าถ้าเป็นเขา  เขาก็คงจะรอฉันเหมือนกัน  เพราะพอฉันบอกเขาว่าเดือนหน้าฉันจะรับปริญญา  แล้ววันซ้อมฉันได้คิวแต่งหน้าตอนตีสอง  ต้องขับรถไปแต่งที่คอนโดของช่างแต่งหน้าที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของฉัน(แต่ไกลบ้านฉันมาก)  จะให้น้องสาวขับไปส่งก็กลัวว่าน้องจะขับกลับไม่ถูกเพราะน้องยังขับรถไม่แข็งและฉันต้องรอไปมหาวิทยาลัยจากตรงนั้นเลย  พ่อกับแม่ก็จะมาเฉพาะวันจริงเพราะธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ สถานที่เล็กมาก  กลัวว่าพ่อกับแม่จะมาลำบากวันซ้อมด้วยเลยให้ท่านมาจากต่างจังหวัดก่อนวันรับจริงทีเดียวเลย   เพื่อนคนนี้มองหน้าฉันแล้วบอกว่าวันนั้นเขาจะมานอนด้วยและขับรถไปส่งเองโดยที่ฉันยังไม่ได้ขอเลย  ขอบใจมากหว่ะ...ไม่งั้นฉันแย่แน่  เพราะแถวนั้นเขาไม่ให้จอดรถนาน

เพื่อนคนนี้ทำให้ฉันคิดถึงเพลงๆหนึ่งที่ฉันเคยชอบมากๆสมัยประถมปลายๆถึงมัธยมต้น  ฟังเพลงนี้ทีไรจะรู้สึกรักเพื่อนขึ้นมาอย่างประหลาด  บางครั้งดราม่าจัดน้ำตาไหลเลยก็มี   ห่างหายจากเพลงนี้ไปนานเหมือนกันเพราะมัวไปหลงฝรั่งอยู่  พอได้เจอเพื่อนคนนี้  บรรดาเพลงเกี่ยวกับเพื่อนที่ฉันเคยชอบมากๆก็ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด  มาฟังในตอนที่โตขึ้นมาแล้ว...ความรู้สึกช่างต่างจากช่วงเด็กๆที่อินไปกับเพลงแต่ไม่ได้รู้สึกและเข้าใจมันมากเท่าไหร่  ตอนนั้นแค่รู้ว่ามีเพื่อนรักแต่ความผูกพันมันไม่ได้มากมายเท่าวันนี้  ซึ่งความรู้สึกมันเยอะกว่านั้น  เขาเรียกอะไรอ่ะ?  มันจับใจได้มากกว่าตอนนั้น  อย่างไรก็ดีผลทางกายภาพก็ไม่ต่างกันมากคะ  เพราะบ่อน้ำตาที่ปกติก็มักจะไหลออกมาไม่มีสาเหตุ  พอมาฟังเพลงพวกนี้อีกครั้ง  มันก็เอ่อล้นออกมาเยอะกว่าเก่าอีกแล้ว  พิสูจน์ได้ว่าเพลงดีๆต่อให้นานเท่าไหร่มันก็ยังอินได้เสมอ

เพลงแรกที่นึกได้เลยคือเพลง "กลับมาหาเพื่อน" คะ  ร้องโดย  คุณใหม่ เจริญปุระ, คุณแอม-เสาวลักษณ์ ลีละบุตร และคุณมาช่า วัฒนพานิช  จากอัลบั้มโปรเจคพิเศษของค่าย Grammyที่ใช้ชื่อว่า Seven โดยรวมเอาศิลปินหญิงที่โด่งดังที่สุดของค่ายในช่วงนั้น 7 คนมาออกอัลบั้มร่วมกัน  ได้แก่...คุณใหม่ เจริญปุระ, คุณแอม-เสาวลักษณ์ ลีละบุตร, คุณมาช่า วัฒนพานิช, คุณนิโคล เทริโอ, คุณนัท-มีเรีย เบนเนเดดตี้, คุณตอง-ภัครมัย โปรตระนันท์ และคุณอุ๊-หฤทัย ม่วงบุญศรี  อัลบั้มนี้ออกมาเมื่อเดือนกันยายน พ.ศ.2543  จำได้ว่าเป็นอัลบั้มเพลงไทยอัลบั้มแรกๆเลยที่ฉันเก็บตังค์ซื้อเทปเอง  เพลงในอัลบั้มนี้ฉันร้องได้ทุกเพลง  ชอบมากๆ  แต่เพลง "กลับมาหาเพื่อน" กลับทำให้ฉันชอบและจดจำได้มากที่สุด  ซึ่งเพลงเนื้อหาสวยๆซึ้งๆแบบนี้  คนแต่งจะเป็นใครไปไม่ได้  นอกจาก คุณนิ่ม-สีฟ้า  เธอเป็นนักแต่งเพลงที่อัจฉริยะจริงๆคะ  ไม่รู้จะบรรยายสรรพคุณของคนๆนี้ยังไงให้เหมาะสม  ขอบคุณมากๆที่ทำเพลงดีๆออกมาให้พวกเราได้ซาบซึ้ง

เนื้อเพลงเล่าถึงเพื่อนสามคนที่ต้องห่างจากกันด้วยแต่ละคนไปมีชีวิตของตัวเอง  ไปเจอะเจอเรื่องราวมากมายแตกต่างกัน  ทั้งร้าย-ดี  แต่ที่สุดแล้วในใจลึกๆ  ทุกคนยังคิดถึงกันอยู่  ยังอยากกลับมาเจอกันอีก  อยากกลับมาเจอเพื่อนที่พร้อมจะรับฟังปัญหา  พร้อมจะเข้าใจความผิดพลาด  ยอมรับให้อภัยเราได้  และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ  ซึ่งฉันว่ามันตรงกับชีวิตของคนหลายๆคนรวมทั้งฉันและเพื่อนคนนี้ด้วย  เพื่อน...อาจไม่ต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดหรือตัวติดกันตลอด  เพียงแค่เป็นคนที่เข้าใจเรา  เราก็เข้าใจเขา  และพร้อมช่วยเหลือกันและกันเท่าที่จะทำได้อย่างไม่มีเงื่อนไข  ฉันว่าแค่นี้มันก็เป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่มากแล้ว  เราไม่จำเป็นจะต้องโทรหากันทุกวันแล้วถามประโยคซ้ำๆว่า "วันนี้ทำไรดี?"  หรือแชทบีบีเม้าท์เรื่องนั้นเรื่องนี้ด้วยกันตลอดเวลา  หรือมานั่งกอดคอบอกกันว่า "ชั้นรักแกนะ" ตอนที่เหล้าเข้าปาก  พอสร่างเมาก็แยกกันกลับบ้านเท่านั้นก็ได้  เพื่อนแท้...มันรับรู้ได้ด้วยใจและการกระทำจริงๆ  ถึงจะจากกันไปนาน  แต่พอกลับมาเจอกัน  มันสบายใจ  เท่านั้นก็น่าจะพอแล้ว  สำหรับฉันนะคะ...

MV เพลง "กลับมาหาเพื่อน"
โดย...ใหม่ เจริญปุระ, เสาวลักษณ์ ลีละบุตร และมาช่า วัฒนพานิช

*เพลงนี้เป็นแบบ Auto Play  สามารถกดหยุดเล่นหรือเริ่มใหม่ได้คะ*

เพลง: กลับมาหาเพื่อน
ศิลปิน: ใหม่ เจริญปุระ, เสาวลักษณ์ ลีละบุตร และมาช่า วัฒนพานิช
อัลบั้ม: SEVEN (พ.ศ.2543)
คำร้อง: สีฟ้า
GMM Grammy

ไม่พบไม่เจอกันนาน...คิดถึงจนจะขาดใจ...มีอะไรอยากเล่าให้ฟังมากมาย
เมื่อฉันและเธอจากกัน...และฉันก็ไปอยู่ไกล...โดดเดี่ยวเดียวดายเหลือเกิน
ไม่มีใคร...ให้ฉันได้ปรับทุกข์
ไม่มีใคร...ให้ฉันได้ระบาย

เมื่อฉันเริ่มมีความรัก...ก็ทุ่มก็เทหมดใจ...ทำอะไรเพื่อเขาคนเดียวทุกอย่าง
แต่เขาก็ไปจากฉัน...และทิ้งให้ต้องอ้างว้าง...เจ็บปวดผิดหวังเหลือเกิน
ไม่มีใคร...ซักคนคอยปลอบใจ
ไม่มีใคร...มาคอยเช็ดน้ำตา

*อยากกลับมาหา...มาเจอคนที่พร้อมจะเข้าใจ...ไม่ว่าเลวร้ายซักเพียงไหน
เมื่อรู้ว่าฉันได้ผิดพลั้งไป...ยินยอมพร้อมให้อภัย
ไม่มีใครเข้าใจ...ไม่มีใครต้องการ...ไม่มีใครรักฉันเท่าเพื่อนอย่างเธอ

ส่วนฉันมีคนมากมาย...มอบรักและคอยใส่ใจ...เอาใจห้อมล้อมไปด้วยผู้คน
แต่ลึกลงไปข้างใน...พวกเขาต้องการอะไร...ไม่มีใครจริงใจสักคน
เมื่อเป็นทุกข์...พวกเขาก็หลบหนี
เมื่อฉันแพ้...พวกเขาก็ซ้ำเติม

(*)

(*)

....

Liveเพลง "กลับมาหาเพื่อน"
โดย...ใหม่ เจริญปุระ, เสาวลักษณ์ ลีละบุตร และมาช่า วัฒนพานิช
จากคอนเสิร์ต Seven Live In Bangkok (ปี พ.ศ.2544)

'...อยากกลับมาหา...มาเจอคนที่พร้อมจะเข้าใจ...ไม่ว่าเลวร้ายซักเพียงไหน...'

เจ้าช่อมาลี(PP_Skywalker)

Create Date : 21 กรกฎาคม 2554
Last Update : 21 กรกฎาคม 2554 13:05:22 น.		28 comments
Counter : 5364 Pageviews.
Share Tweet