นานๆ ทีจะได้เข้ามาบอกว่าอารมณ์ดี ... เพราะว่าหลังๆ มีแต่เวอร์ชั่นบ่นกันประจำ แต่ว่าวันนี้ถือเป็นวันและคืนยกเว้น เนื่องจากว่า เป็นวันที่สุขหรรษา .. ความสุขจาการได้ดู ได้ชม และการได้สนุกสนานกับดนตรีอันมีสีสัน .. สีสันที่เชื่อว่าหลายคนก็ต้องรู้สึกเหมือนกันๆ เพราะเคยเขียนเรื่องนี้ไว้แล้ว และเพื่อนๆก็ได้มาแบ่งปันประสบการณ์ ความรู้สึกร่วมกันในบล็อกที่เคยคุยไปแล้วครั้งก่อน ซึ่งดนตรีที่ฉันพูดถึงนั่นก็คือ ... เฉลียง วงแห่งตำนานของใครหลายๆ คน รวมถึงฉันด้วย ... ก่อนอื่น ... ต้องขอขอบคุณคุณแอม This road is mine...มากๆ ค่ะสำหรับความใจดีส่งแผ่นมาให้ เพราะสองแผ่นนี้บอกตรงๆ เลยว่าหามานานค่ะ แต่อาจจะความพยายามไม่ถึง พอดีไปอ่านบล็อกของคุณแอม ที่ไปดูตอนเสิร์ท "เพลงของประภาส" ... และความประทับใจอย่างสุดล้นกับพี่จิก ประภาสและเฉลียง ฉันเองเลยตัดสินใจถามคุณแอมก่อนเลยว่ามีแผ่นไหม คุณแอมบอกว่ามีและถามว่าอยากได้ไม๊จะส่งให้ ฉันก็ด้วยความอยากได้เป็นทุนเลยบอกว่าอยากได้และคุณแอมก็ใจดีจริงๆค่ะส่งมาให้ นั่นเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมีโอกาสได้ดูคอนเสิร์ทของเฉลียง 2 ครั้งสุดท้ายในคืนวันศุกร์ที่แสนสุขค่ะ สำหรับฉันแล้ว เฉลียงก็คือเฉลียง ... แต่ละคนร้องเพลงได้ แต่ถ้าถามตามความรู้สึกของคนไม่ประสาด้านการร้องเพลงอย่างฉัน ฉันก็บอกได้ว่าเฉลียงร้องเพลงเสียงงั้นๆ ล่ะคะ ... แต่ด้วยความที่เป็นอย่างนั้นนั่นล่ะคือเสน่ห์ของเค้าล่ะ เพราะเฉลียงเค้าร้องเพลงที่ให้ความรู้สึกของการรวมตัวของกลุ่มเพื่อนได้ดี ฟังแล้วมันเพลินสุดใจ และยิ่งเนื้อเพลงไม่ต้องพูดถึง ยิ่งกว่าอะไรที่เรียกว่าเป็นความสามารถพิเศษของพี่จิก ประภาส ที่บอกตรงๆ ว่า " ไม่รู้เอาสมองส่วนไหนคิด ทำไมเค้าถึงได้เก่งไปซะหมด " ฉันเองซะอีกมีแต่ความปลื้ม ดูแล้วสนุก เฮฮา แต่ว่าบอกเล่าออกมาไม่ถูกว่าชอบใจประมาณไหน สงสัยว่านี่ล่ะมั้งเป็นความรู้สึกที่บางครั้งคำพูดก็ไม่สามารถจะบรรยายออกมาได้หมด บันทึกการแสดงสด เรื่องราวบนแผ่นไม้ ... เรียกว่าครั้งนี้สร้างความสนุกสนานเฮฮาและประทับใจให้ฉันได้มากมายก่ายกอง แต่เป็นความประทับใจปนเปื้อนกับน้ำตาในช่วงสุดท้ายหลังจากที่ประกาศออกมาว่า "การแสดงครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย" .... น้ำตาที่เข้าใจว่า "ครั้งสุดท้าย และ ไม่เหมือนเดิม " มันรู้สึกอย่างไร ซึ่งถึงแม้ว่าหลังจากคอนเสิร์ทครั้งนี้เฉลียงก็ยังรวมตัวกันอีก แต่ว่า ณ เวลานั้น อะไรหลายๆ อย่างหรือที่เรียกว่าบรรยากาศมันคงทำให้หลายๆ คนรวมถึงฉันเศร้าไปด้วย ... คนอยู่บนเวที ... อาลัยกับบรรยากาศในการอยู่บนเวทีและมองลงมายังคนดู และด้วยคำถามของพี่ดี้ที่บอกประมาณว่า "ถ้าคิดถึงเฉลี่ยงก็สามารถพบเจอกับเฉลียงแต่ละคนได้อยู่เพราะเฉลียงก็ยังทำงานด้านงานเอนเตอร์เทนต่อไป แต่ว่าถ้าเค้าคิดถึงและอยากอยากเจอคนดูล่ะ จะไปตามกันทีไหน " ... นั่นสิ ที่ไหนกัน ??? คนนั่งอยู่ด้านล่างเวที ... ก็อาลัยกับการที่จะไม่ได้ดูวงดนตรีที่อยู๋ในใจและเป็นตำนานของตัวเองเหมือนเดิมอีก บรรยากาศที่คุ้นเคยในการฟังเพลงคุ้นๆ การนั่งฟังพี่ๆ คุยกันเรื่องราวต่างๆ แบบหัวร่อต่อกระซิก ขำขันแบบไม่ปนเปื้อนอะไร แล้วถ้าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายล่ะ เมื่อไหร่จะได้เจอกัน ??? ... สองฝั่ง สองฝ่าย ต่างก็อาลัยเวลาตรงนี้ เลยไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมจู่ๆ หลายๆ คนถึงได้น้ำตาไหล ... และในอารมณ์นั้นเห็นพี่จุ้ย ศุ บุญเลี้ยง เสียงสั่นเครือ ได้เห็นพี่เกี๊ยง น้ำตาหยดแหมะ พี่แต๋งก็แอบปาดน้ำตาหลายครั้ง รวมถึงพี่จิก ประภาสที่ยอมขึ้นเวทีและร่วมร้องเพลงด้วยสารภาพออกมาว่าร้องไห้เหมือนกัน และฉันเองก็ด้วย แอบน้ำตารื้นเหมือนกันกับช่วงสุดท้ายที่ดู และดีใจกับเฉลียงด้วยที่ว่าเค้าทำให้คนดูไม่อยากกลับบ้านกัน เพราะเค้ากลัวว่านี่ล่ะมั้งจะเป็นครั้งสุดท้ายของการได้ชมเฉลียงในดวงใจ ดูคอนเสิร์ทครั้งนี้แล้ว ทำให้ฉันคิดได้หลายอย่าง บางอย่างก็คิดแล้วแต่ว่ามันกลับได้ภาพที่ชัดเจนขึ้นอย่างทันด่วน นั่นก็คือ ... -คนเราเต็มที่กับอะไรสักอย่างแล้ว ก็ต้องมีคำว่า "พอ" เอาไว้บ้าง ... -มี begin - go on - the end เสมอๆ -ความเป็นเพื่อนและการร่วมงานที่ไร้ซึ่งผลประโยชน์ทางการเงินอย่างเฉลียง .. เป็นการทำให้เห็นภาพเห็นด้วยตา มองด้วยใจ และสนุกด้วยกันได้เสมอๆ ว่าไปแล้วก็ได้แต่เป็นคนดูอยู่ห่างๆ ที่อยากบอกเฉลียงว่า "เฉลียงทำให้ใจเราอุ่นและอิ่มเอมกับมิตรภาพดีๆ อันแสนอบอุ่น" อีกอย่างที่สำคัญ ..และทำให้ฉันเรียนรู้ถึงการเป็นแฟนและติดตามอะไรสักอย่างอย่างเฉลียง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแฟนปลายแถว ไม่ได้ติดตามเฉลียงมาตั้งแต่ต้น ก็ยังรู้สึกอาลัยไปกับแฟนตัวจริงที่เค้าติดตามเฉลียงมาตั้งแต่ต้นเหมือนกัน และนี่ล่ะทำให้ฉันเข้าใจว่า ไอ้ที่เมื่อก่อนวัยรุ่นที่แอบคลั่ง j-pop ทั้งหลาย รู้สึกยังไง ยามที่นักร้องคนดังแห่งวงดังเค้าเสียชีวิตและพอมาเห็นข่าวทางทีวี ฉันเห็นเค้าร้องไห้ตามยังสงสัยว่า เฮ้ย .. มันไม่ใช่พ่อใช่แม่มันนา จะร้องไห้ทำไม .... แต่ ... ตอนนี้ฉันไม่ต้องถามแล้ว เพราะฉันเอง ก็รู้สึกเหมือนกัน ยามที่รู้ว่า "การเปลี่ยนแปลง" มาเยือนในสิ่งที่ฉันชอบ ... อยากมีเฉลียงหน้าบ้านจัง ขอบคุณภาพจาก flickr

Create Date : 24 สิงหาคม 2551
Last Update : 28 สิงหาคม 2551 11:54:16 น.		81 comments
Counter : 792 Pageviews.
Share Tweet