Bloggang.com : กาญจน์ฏี : ตอนที่๖ ครึ่งแรก

ตอนที่๖ ครึ่งแรก

คนที่ใช่คือเธอ
ตอนที่๖
ร้านไอศกรีมขนาดเล็กที่จัดแต่งอย่างเรียบง่ายและสะอาดตาเป็นส่วนหนึ่งของตึกแถวย่านใจกลางเมือง ภายในและภายนอกฉาบทาด้วยโทนสีอ่อน ต้นไม้กระถางสีสดวางตามมุมต่างๆ โต๊ะและเก้าอี้สีเข้มโดดเด่นกว่าผนัง เสียงเพลงจังหวะช้านุ่มหูเปิดคลอเบาๆ แสงสว่างจากหลอดไฟเป็นแบบนวลตา เครื่องปรับอากาศตั้งอุณหภูมิพอเหมาะ มีกลิ่นหอมอ่อนๆของผลส้มอบอวล ราจารีย์นึกถูกใจร้าน My Style แห่งนี้ขณะสายตามองกวาดอย่างสำรวจ เรื่องที่ทำให้เสียอารมณ์สลายสิ้น รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนริมฝีปาก

มาร์คัสเอี้ยวตัวมองหญิงสาวที่เดินตามด้วยความพอใจและโล่งอกที่ความคิดของเขาสามารถเปลี่ยนให้หล่อนคลายความโกรธได้อย่างเป็นผลสำเร็จ เขายิ้มกับตนเอง แล้วรับรู้ถึงการจับตาของใครอื่น

ชายหนุ่มผมทองหันไปส่งยิ้มให้สองสาวและหนึ่งหนุ่มที่ยืนรวมตัว และส่งเสียงกระซิบกระซาบระหว่างกันด้วยความสนอกสนใจกึ่งวิพากษ์วิจารณ์ ก่อนเอ่ยปากกับหญิงสาวสวยผู้มีวัยเดียวกับเขา

"ตกลงจะให้ผมทำยังไงครับคุณเจ้าของร้าน"

"ยินดีต้อนรับค่ะ" หล่อนพูดพลางโบกมือไล่ให้พนักงานที่มีน้อยคนเลิกจับกลุ่มและกลับไปทำหน้าที่

เด็กหนุ่มร่างอรชรก็ถูกเพื่อนๆรุนหลัง

"เชิญฮ่ะ" เขาผายมือประกอบถ้อยคำ

มาร์คัสเป็นฝ่ายเลือกที่นั่งและเลื่อนเก้าอี้ให้ราจารีย์

"ขอบคุณค่ะ" หล่อนบอกด้วยมารยาท

ลูกค้าชายนั่งลง เด็กหนุ่มก็เอ่ยถาม

"รับอะไรดีฮะคุณมาร์ค คุณผู้หญิง" สายตาใคร่รู้จับจ้องเจ้าของร่างบางที่ร่วมโต๊ะกับมาร์คัส

คำเรียกขานแปร่งหูทำให้นิสิตสาวเกือบหลุดเสียงหัวเราะคิก

"อ๊อด ฉันเปลี่ยนใจละ เธอเตรียมทำไอศกรีมดีกว่า" เจ้าของร้านลุกยืน

คนฟังมีสีหน้าปั้นยาก เขาอยากรู้เรื่องของชายหนุ่มผมทองกับหญิงสาวที่ควงคู่ ทว่าผู้มีวัยมากกว่าก็ให้รู้ทัน

"เอ้า! ไปสิจ๊ะ" เจ้าของร้านบอกเสียงเข้ม พนักงานของหล่อนก็จำต้องทำตามคำสั่ง

"มาร์คัส ฉันต้องขอโทษแทนพนักงานที่อยากรู้อยากเห็นด้วยนะ ฉันคงคิดผิด จริงๆฉันควรเป็นคนต้อนรับเธอกับแฟน ช่วงนี้ดีที่ไม่ค่อยมีลูกค้า ไม่งั้นฉันคงอดเม้าท์" หล่อนเอ่ยพร้อมกับหยุดเท้าที่โต๊ะของคนทั้งคู่

ราจารีย์หน้าเปลี่ยนเป็นสีซับเลือดจางๆ มาร์คัสเพียงยิ้มละไม

"ไม่ใช่ค่ะ/ครับ" หนุ่มสาวบอกอย่างพร้อมเพรียง

"ตายละ! ฉันดูผิดเหรอเนี่ย ขอโทษที แต่พวกเธอเหมาะกันมาก"

"จับคู่ให้แต่คนอื่น ตัวเองล่ะ" มาร์คัสถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

"หึ อย่างฉันไม่ขึ้นคานหรอกย่ะ เธอนั่นสิน่าเป็นห่วง ถ้าปีนี้ยังไม่มีแฟน ใครๆอาจคิดว่าเธอเป็นเกย์ ละจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะยะ"

นิสิตสาวเห็นขันกับคำพูดของหญิงสาวลูกครึ่งที่ต่อปากต่อคำกับเจ้านายหนุ่มของหล่อนอย่างสนุกปาก หล่อนก็เพียงอมยิ้ม

"แนะนำสาวน้อยหน่อยมาร์ค หรือเธอลืมธรรมเนียมควรปฏิบัติล่ะนั่น"

"อร นี่ราจารีย์ เธอจะเรียกจ๋าก็ได้ จ๋าเป็นญาติผู้น้องของภรรยานายโจน่า จ๋าครับ พี่อรนิม ลอสเทล"

ราจารีย์ยกมือพนมไหว้อรนิม ฝ่ายหลังก็รับไหว้อย่างเป็นมิตร

"ถ้าน้องกับเพื่อนพี่ไม่ใช่แฟนกันก็น่าเสียดายแย่"

"พูดมากไปหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยขัด

"น่าๆ นานๆจะเห็นเธอควงสาว ขอฉันแซวให้เต็มที่สักทีเหอะ" อรนิมบอกอย่างร่าเริง

"จ๋า พี่นึกว่ามาร์คพาจ๋ามาเปิดตัวเสียอีก" หล่อนหัวเราะ

คนฟังไม่รู้ว่าตนควรยิ้มหรือเฉย

"เธอกำลังทำให้จ๋าอึดอัด"

"แหมๆ ห่วงซะจริงพ่อคุณ" หล่อนจีบปากจีบคอพูด

คราวนี้นิสิตสาวหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ

"ดูท่าทางสนิทกันนะคะ" หล่อนตั้งข้อสังเกต

อรนิมยิ้มหวานปานหยดต่างจากมาร์คัสที่ทำหน้าเหมือนอมบอระเพ็ดเต็มปาก

"ค่ะ สนิทสนม แต่น้องจ๋าคะ พี่กับมาร์คเป็นแค่เพื่อนค่ะ เพื่อนตั้งหลายปีละ น้องจ๋าไม่ต้องซีเรียสนะคะ" คนพูดชายตาไปที่ชายหนุ่มผมทองคล้ายอ่านความรู้สึกนึกคิดของเขาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

"เขาเป็นเพื่อนที่ดีค่ะ ใครวิ่งมาขอความช่วยเหลือ เขาก็ช่วยหมดทุกคน" อรนิมช่วยพูดเพิ่มคะแนนนิยม

ราจารีย์รับฟังอย่างนิ่งเฉยโดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ

"ใครคบกับมาร์คก็ถือว่าโชคดีที่สุดแล้วจ้ะ"

"โอ้! ไอศกรีม มาร์คคงเหมือนเดิม จ๋าล่ะจ๊ะรับอะไรดีเอ่ย" หล่อนเอ่ยต่อ

อรนิมรับรายการไอศกรีมเสร็จก็สั่งพนักงานของหล่อน

"เอาแบบพิเศษให้น้องจ๋า" เป็นคำสั่งที่เสริมขึ้นและตัวหล่อนก็เปิดโอกาสให้คู่หนุ่มสาวพูดคุยตามลำพัง

มาร์คัสสังเกตสีหน้าสีตาของราจารีย์ที่เบือนหน้ามองสภาพภายนอกร้าน เขาคิดว่าหล่อนคงไม่รังเกียจที่จะฟังหรือโต้ตอบ เขาจึงเอ่ยว่า

"อรค่อนข้างคุยเก่ง จ๋าไม่รำคาญใช่ไหม"

"ไม่เลยค่ะ พี่อรนิมคุยสนุก มีชีวิตชีวาดี" หล่อนพูดโดยไม่มองหน้าคนถาม

"จ๋าก็ด้วย" เขายิ้มพราย

คนฟังหันขวับ ดวงตาเริ่มขุ่นกึ่งหวาดระแวง

"ตอนแรกๆที่จ๋าเข้ามาในร้านไง"

"เหรอคะ" เป็นคำพูดแก้เก้อ

"ฮื่อ พี่อยากเห็นจ๋ามีชีวิตชีวา ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำให้พี่รู้สึกสบายใจและมีความสุข" ดวงตาของเขาเป็นประกาย

นิสิตสาวให้รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างประหลาด หล่อนหลบตาเขาด้วยใจที่เต้นผิดจังหวะ และแสร้งเงียบเสียง

"จ๋าชอบร้านของอรหรือเปล่า" ชายหนุ่มรู้ได้ว่าตนเป็นคนทำให้ราจารีย์รู้สึกไม่สบายใจด้วยถ้อยรุกเร้า ก็จำเป็นต้องเสเปลี่ยนเรื่อง

"ชอบค่ะ"

"ถึงเธอดูเป็นคนสนุก แต่ก็เป็นคนโรแมนติค"

ราจารีย์เกิดอยากรับฟังถ้อยคำของเขา ท่าทางของหล่อนเปลี่ยนเป็นสนใจและอารมณ์ก็เย็นลงมาก หากยังสงวนท่าที

อรนิมเป็นผู้ยกไอศกรีมวางให้เพื่อนหนุ่มกับนิสิตสาวเพราะถือเป็นโอกาสพิเศษที่เขาพาผู้หญิงให้มารู้จักทางอ้อมและก็พอดีได้ยินเรื่องที่เขาพูดเกี่ยวกับตัวหล่อน

"มาร์ค เธอเผาฉันเหรอยะ" อรนิมถามเสียงแหลมสูง

"เปล่า"

"โกหก" สายตาของหล่อนฉายแววคาดคั้น

"คุณมาร์คัสไม่ได้โกหกค่ะพี่อร" ราจารีย์แก้ตัวแทน

"จ๋าปกป้องเขาเหรอ" น้ำเสียงมีรอยเย้าแหย่ ดวงตาเปล่งประกายวิบวับ

คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ

"ละทำไมเรียกคุณ ต้องเรียกพี่ต่างหากจ๊ะ" อรนิมทักท้วงแกมซักถาม

"จ๋าฝึกงานกับคุณมาร์คัสค่ะ"

"ถึงงั้นก็เป็นญาติ แต่จ๋าเรียกห่างเหินจัง" หล่อนตำหนิผู้มีอายุน้อยกว่า

"ไอศกรีมละลายหมดแล้วมั้ง" มาร์คัสเอ่ยแทรกทันควัน

"เออเนอะ" อรนิมแสร้งทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้

"ขอเวลาทานนะอร เดี๋ยวละลายละไม่อร่อย"

"ตามสบายย่ะ"

เจ้าของร้านลอบมองคนทั้งคู่ที่สนทนากันบ้างอย่างเอาใจช่วย พอไอศกรีมหมดถ้วยมาร์คัสก็ร้องบอกอรนิมเพื่อคิดเงินเพราะต้องกลับไปทำงานภาคบ่าย

"ถ้ามีเวลาก็พาจ๋ามาบ่อยๆนะ ฉันยินดีต้อนรับเธอกับน้องจ๋าเสมอ"

"ขอบใจมาก" ชายหนุ่มผมทองแอบกะพริบตาข้างเดียวให้เพื่อนสนิทที่ช่วยพูดเรื่องของตัวเขา

"ไอศกรีมอร่อยจริงๆค่ะพี่อร" ราจารีย์บอกจากใจ

"อร่อยก็แวะมาอีกนะจ๊ะ มากับมาร์คนั่นล่ะ"

คนฟังแทบปั้นหน้าไม่ถูกและพยายามเก็บอาการขัดเขินอย่างสุดความสามารถ

"เยอะผิดปรกติ เธอให้แบบพิเศษใช่ไหมนี่"

"เพื่อนอุตส่าห์มากับสาวน้อยทั้งที ฉันก็ต้องบริการให้ดีสิ"

"ถ้าฉันมาบ่อย ระวังจะขาดทุน"

"หนนี้หนเดียวแหละ ถือว่ารับน้องจ๋า"

"ฉันต้องไปแล้วล่ะอร ไว้พบกันคราวหน้า"

อรนิมพยักหน้าแทนการรับรู้ ราจารีย์ยกมือไหว้ผู้มีวัยมากกว่าอีกคำรบ ฝ่ายหลังก็ยิ้มกว้าง

ตลอดช่วงบ่ายมาร์คัสง่วนอยู่กับเอกสารต่างๆที่ต้องอ่านและลงนามอย่างรอบคอบทำให้เขาไม่มีเวลาพบหน้านิสิตสาวเท่าใดนัก หล่อนก็มีงานเอกสารที่ต้องพิมพ์และหน้าที่รับผิดชอบอีกหลากหลายประเภท ทว่าภาพเหตุการณ์บรรยากาศที่ดำเนินไปด้วยดีด้วยการพูดคุยที่ขัดแย้งกันน้อยกว่าเคย และมีความเริงรื่นเพิ่มเติมเข้ามาภายในพาหนะประจำตำแหน่งของมาร์คัสก็ยังหล่อเลี้ยงจิตใจของเขาและหล่อนให้รู้สึกอบอุ่นระคนอ่อนหวานจนถึงบัดนี้

รินวรรณเป็นคนเดียวที่เข้าและออกห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม ถึงเขาและราจารีย์จะมีงานชนิดที่เกือบล้นมือ แต่หล่อนก็เห็นร่องรอยของความสุขสดชื่นที่ปรากฏบนใบหน้าของคนทั้งคู่ นับเป็นสัญญาณที่ดีของความสัมพันธ์ที่ทำท่าว่าจะก้าวหน้าสมใจคนที่เฝ้ารอเวลาแสดงความยินดีในสักวัน

Create Date : 29 เมษายน 2548

Last Update : 29 เมษายน 2548 16:18:22 น.

0 comments

Counter : 444 Pageviews.