Bloggang.com : กาญจน์ฏี : ตอนที่๔ ครึ่งแรก

ตอนที่๔ ครึ่งแรก

คนที่ใช่คือเธอ
ตอนที่๔ ครึ่งแรก
รินวรรณเสนองานและรับแฟ้มจากเจ้านายหนุ่ม เขาจะคอยถามถึงแต่ราจารีย์ ดูเหมือนเขาค่อนข้างกังวลทีเดียว เลขานุการไม่อยากให้เจ้านายของหล่อนถึงขนาดหายใจเข้าออกเป็นนิสิตสาวซึ่งอาจส่งผลกระทบต่องานที่มีมูลค่าเป็นเลขเกินเจ็ดหลัก หล่อนก็ตอบแกมกระเซ้า

"จ๋าหายโกรธแล้วค่ะ คุณมาร์คสิคะอาการน่าเป็นห่วงกว่า"

คนฟังเลิกคิ้ว เขาไม่ยอมปริปากเอ่ยให้เข้าตัว

"เมื่อไหร่จะทำความเข้าใจกันคะ รินลุ้นจนตัวโก่งละ" รินวรรณหัวเราะเบาๆ

"โจน่ากับคุณซันก็ลุ้นเหมือนคุณ"

"คุณมาร์คคะ หาทางทำความรู้จักแบบใกล้ชิดสิคะ ถ้าน้องจ๋าเรียนรู้ตัวตนของคุณมากกว่านี้ รินเชื่อว่าน้องจ๋าต้องยอมรับค่ะ ถ้าแค่เจอกันในที่ทำงาน สงสัยใช้เวลานานกว่าจะรู้จักกันจริงจัง"

คนพูดที่หยิบแฟ้มงานก็เดินออกจากห้องโดยปล่อยให้เจ้านายได้คิดตริตรอง

มาร์คัสรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มรุ่นที่เพิ่งหัดเกี้ยวสาวทั้งที่อายุอานามก็ไม่น้อย เหตุใดเขาถึงมองข้ามเรื่องบางเรื่อง รินวรรณเสียอีกที่เป็นผู้ชี้แนะสะกิดใจให้เขาฉุกคิด และเขาก็เห็นด้วย แต่เรื่องของเรื่องก็คือ…จะทำอย่างไรเพื่อสร้างโอกาสดังกล่าว ดวงตาคู่สีมรกตของชายหนุ่มผมทองฉายแววใคร่ครวญ มือประสานและเท้าข้อศอกกับโต๊ะ หน้าผากย่นน้อยๆ เขาต้องทำประการใด และเช่นไรจะสามารถชนะใจหล่อน

โทรศัพท์สายในส่งเสียงเรียกสติของมาร์คัส เขาก็ยกหูโทรศัพท์และกรอกเสียงลงไป ปลายสายคือโจนาธานที่ถามเรื่องการเซ็นสัญญากับอีกบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจ ทำให้เขาเพิ่งระลึก

"บริษัทยูนิคนัดเซ็นสัญญาพรุ่งนี้ พี่ต้องออกไปพบพวกเขา เออ ขอบใจนะโจน่า"

"เรื่องอะไรครับ" ปลายสายถามอย่างฉงน

"เรื่องที่นายทวงถามพี่ นายช่วยให้พี่คิดอะไรออก พอดีมีจ๋ามาเกี่ยวข้องด้วย ขอบใจมากน้องชายที่ทำให้พี่มี 'โอกาส'"

"ด้วยความยินดีครับ" เสียงหัวเราะมาตามสายชัดเจนอย่างรู้เท่าทัน

ชายหนุ่มผมทองเริ่มเบาใจกับการดำเนินการขั้นแรกเพื่อสร้างความใกล้ชิดและไว้วางใจให้เกิดแก่ราจารีย์ เขารู้สึกขบขันที่ชีวิตผ่านมาหลายร้อนหนาวก็ยังไม่เคยต้องยุ่งยากลำบากใจกับเรื่องผู้หญิงถึงเพียงนี้ หญิงสาวเป็นคนแรกที่ทำให้เขาวิตกสารพัดและหนักใจอย่างที่สุด หวังแต่ว่าสิ่งที่ได้รับจะสมค่ากับความอุตสาหะ

มาร์คัสกดอินเตอร์คอมเรียกหารินวรรณและสั่งให้ตรวจดูตารางนัดหมายเรื่องเวลากับสถานที่ให้เป็นที่เรียบร้อยอย่างแน่ชัด รวมทั้งนำเอกสารต่างๆให้เขาอ่านทวนอีกครั้ง คำสั่งปิดท้ายคือบอกราจารีย์ให้เตรียมพร้อมสำหรับการออกนอกสถานที่ทุกเมื่อ

เลขานุการหน้าห้องอมยิ้ม สายตาเหลือบแลนิสิตสาวที่ทำท่าชะงักค้างนิ้วมือบนแป้นพิมพ์อักษรคอมพิวเตอร์ สีหน้าสีตาบ่งบอกความหวาดระแวงของผู้อ่อนวัยทำให้รินวรรณต้องลอบยิ้ม หล่อนคิดว่ารู้ความหมายของคำสั่งเป็นอย่างดี ชายหนุ่มผมทองกำลังสร้างโอกาสอย่างที่หล่อนแนะนำ หล่อนตอบรับถ้อยคำของเขาและมองหน้านิสิตสาวตรงๆ

"จ๋าได้ยินใช่ไหมจ๊ะ"

คนถูกถามทำหน้ามุ่ย ความเฉลียวใจทำให้รับรู้ในตอนนี้ว่าอาจต้องไปไหนมาไหนกับมาร์คัส

"ค่ะ" คำตอบติดจะห้วน

"พี่รินคะ จ๋าต้องติดสอยห้อยตามคุณมาร์คัสจริงๆเหรอคะ" เจ้าตัวถามอย่างไม่คลายความกังขา แม้ตระหนักรู้แก่ใจ

"จริงจ้ะ" รินวรรณที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามบอกเสียงเรียบ

"คนเป็นเลขาฯตัวจริงคือพี่ จ๋าแค่ผู้ช่วย" ถ้อยที่เอ่ยคล้ายบ่ายเบี่ยงในที

"คุณมาร์คเจาะจงตัวจ๋า พี่ว่าดีออกจ้ะ จ๋าจะได้เรียนรู้งานมากๆไงจ๊ะ" ประโยคที่ละไว้คือ…สำคัญที่เรียนรู้ตัวเจ้านายของหล่อน

คนฟังทำหน้าเครียดระคนขุ่นใจด้วยหมดหนทางปฏิเสธ

รินวรรณเห็นดวงตาวาวๆของผู้อ่อนวัย หล่อนก็เอ่ยปากปลอบประโลม

"น่า จ๋า ไม่บ่อยหรอกจ้ะที่ต้องไปข้างนอกกับคุณมาร์ค" หากใจนึกแย้ง เจ้านายของหล่อนคงเฝ้าหาโอกาสอื่นจนได้

ราจารีย์มองหน้าคนพูดแน่วนิ่งอย่างค้นหา ผู้มีวัยมากกว่าก็ปั้นหน้าให้สมจริงสมจัง

"จ๋าขอภาวนาให้เป็นอย่างที่พี่รินบอกค่ะ"

เลขานุการหน้าห้องฉีกยิ้มกว้างอย่างเอาใจ

ช่วงเลิกงานโจนาธานเป็นฝ่ายส่งญาติผู้น้องของภรรยาเพราะมาร์คัสต้องการให้ราจารีย์คลายความวิตกจากเหตุการณ์ที่ตัวเขาเป็นผู้กระทำผิดอย่างร้ายกาจ เขาอยากรอให้อีกฝ่ายสบายใจและไว้เนื้อเชื่อใจ ถึงเวลาที่ว่าหล่อนก็จะไม่ต่อต้านเขา

ราจารีย์พูดคุยกับสามีของญาติผู้พี่หลายเรื่อง หล่อนเป็นหญิงสาวที่ร่าเริงแจ่มใส กิริยาแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ ต่างจากตอนที่อยู่กับมาร์คัสอย่างสิ้นเชิง และเป็นเรื่องที่โจนาธานสังเกตเห็น ดูท่ามาร์คัสคงจะทำให้หล่อนเกิดปฏิกิริยาเกลียดเข้าไส้กระมัง ภรรยาของเขาก็คอยเอาใจช่วย ดีที่เป็นกำหนดแห่งโชคชะตา ถ้าเขากับภรรยาต้องลุ้นสุดใจอยู่เรื่อยๆ มีหวังความดันต้องถามหาเป็นแน่

นิสิตสาวรอจังหวะเพื่อปรึกษาสารถีจำเป็นเกี่ยวกับการออกนอกสถานที่กับมาร์คัส หล่อนเห็นเขาอารมณ์ดีและพูดจาเล่นหัวอย่างไม่ถือสาก็ทำให้หล่อนกล้าเอ่ยปาก

"พี่โจน่าคะ คือจ๋าอยากถามพี่นิดนึงค่ะ"

"ถามมากๆพี่ก็ไม่ว่า" โจนาธานบอกอย่างเปิดทาง แต่เขาก็คาดเดาล่วงหน้าว่าราจารีย์อาจต้องการข้อหารือในเรื่องที่ญาติผู้พี่ของเขาวาดแผนการ

"เอ่อ จ๋าต้องไปที่ไหนสักแห่งกับคุณมาร์คัส อันที่จริงต้องเป็นพี่รินที่เป็นเลขาฯ แต่คุณมาร์คัสกลับจะให้จ๋าไปแทน พี่โจน่าคะ มันเป็นเรื่องที่จ๋าสมควรต้องไปตามหน้าที่ที่เจ้านายมอบหมาย และจ๋าก็ไม่อยากใช้อภิสิทธิ์ แต่…แต่จ๋า…" หล่อนพูดค้างคาอย่างกระอึกกระอักเพราะเกรงเป็นการปัดความรับผิดชอบ

"จ๋าไม่อยากไปกับพี่มาร์ค" คนฟังต่อประโยค

"ค่ะ" เจ้าตัวยอมรับเสียงแผ่ว

โจนาธานยิ้มอย่างอ่อนโยน

"จ๋า พี่รู้ว่าจ๋ารู้สึกกับพี่มาร์คแบบไหน แต่พี่มาร์คไม่ใช่คนเลว พี่รับรองได้เลย จ๋าควรจะลองเปิดใจศึกษานิสัยใจคอของเขาก่อนที่จะตัดสินลงไปว่าแท้จริงเขาเป็นคนประเภทไหน พี่ไม่อยากให้จ๋าด่วนสรุปและตัดสินว่าคนนี้เป็นอย่างนี้ เพียงแค่เห็นการแสดงออกบางอย่างที่ขัดความรู้สึกของเรา" คำสอนสั่งชัดเจน

คนฟังหน้าเจื่อนอย่างรู้คิด

"ถ้าจ๋ารู้จักพี่มาร์คอย่างที่พี่รู้จัก ความรู้สึกของจ๋ามีแต่จะเป็นด้านบวก เพราะงั้น ลองดูเขาต่อไป ตกลงไหม"

"ค่ะ พี่โจน่า" นิสิตสาวพยักหน้าประกอบคำพูด

ราจารีย์โยนกระเป๋าสะพายไว้บนเตียงและล้มตัวนอน ใจของหล่อนกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างถ้อยคำของโจนาธานที่มีเหตุผลกับความประพฤติของมาร์คัสที่หล่อนเป็นผู้ประสบเหตุ ทิฐิของหล่อนแรงกล้าไม่เหมือนใคร ต้องให้เจอกับตัวว่ามาร์คัสเป็นดังคำของสามีของญาติผู้พี่ หล่อนอาจปลงใจเชื่อ แต่ปราศจากสิ่งใดให้เป็นที่ประจักษ์ หล่อนจะยังยึดทิฐิอย่างเหนียวแน่นเหมือนเดิม ทว่าความรู้สึกบางอย่างในส่วนลึกของใจที่ถูกก่อกวนให้ไหวหวั่นก็ส่งผลกระทบราวคลื่นใต้น้ำ

เจ้าของร่างบางนิ่วหน้าอย่างขัดใจ คล้ายกับชายหนุ่มผมทองเริ่มส่งอิทธิพลต่อตัวหล่อน ราจารีย์ลุกนั่งพลางคว้ากระเป๋ามารูดซิปเปิดก็พบกล่องกำมะหยี่คุ้นตา ใจยิ่งประหวัดถึงคนมอบของชิ้นนี้ หล่อนยิ่งรู้สึกเคือง หัวคิ้วขมวดเกร็ง สุดท้ายก็เฝ้าเตือนตนว่า 'เขาไม่มีความสำคัญหรือคู่ควรให้หล่อนต้องรำลึก' นิสิตสาวทวนซ้ำอย่างตอกย้ำ พอสงบใจบ้างก็ลุกนั่งก่อนกระทำกิจประจำวันให้หายฟุ้งซ่าน

ชายหนุ่มผมทองแลดูหน้าชื่นเป็นพิเศษขณะร่วมโต๊ะอาหารกับคู่สามีภรรยา โจนาธานขยิบตาให้สณาจิณห์ที่นั่งด้านซ้ายมือของเขา หล่อนหลุดเสียงหัวเราะคิก คนถูกเชื้อเชิญให้เป็นแขกเยือนก็รู้สึกตัวถึงสิ่งผิดแปลก

"อะไรครับคุณซัน"

"จะอะไรล่ะคะ ก็คุณมาร์คยิ้มหน้าบาน รู้สึกจะเก็บอาการไม่อยู่นะคะนั่น"

มาร์คัสเหลียวมองญาติผู้น้องที่นั่งหัวโต๊ะเป็นเชิงถาม

"ออกนอกหน้าสุดๆครับพี่มาร์ค"

"เหรอ แปลกแฮะ พี่รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจยังไงไม่รู้" คนปากแข็งเสพูดออกนอกประเด็น

"แน้ ทำไก๋ คุณมาร์คน่ะรู้อยู่แก่ใจ" สณาจิณห์ยั่วยิ้ม

เขายังตีหน้าซื่อจนหล่อนรู้สึกหมั่นไส้

"คุณมาร์คมีโอกาสแล้ว อย่าให้เสียเรื่องเชียว เดี๋ยวซันกับคุณโจน่าต้องเหนื่อยช่วยคุณอีก"

คนฟังหัวเราะในลำคอหึๆ

"ผมก็กลัวอย่างเดียวกับที่ซันบอกครับ แต่พี่มาร์คไม่น่าพลาด" ญาติผู้น้องพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

"พี่จะคอยระวังไม่ให้ตัวพี่ทำพลาดนะ" มาร์คัสเอ่ย

"ฮั่นแน่ ยอมรับละว่ามีใจ" หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวพูดจาเย้าแหย่

ชายหนุ่มผมทองโคลงศีรษะ แต่รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า

ราจารีย์ลืมตาตื่น หากทำใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ หล่อนอยากลาป่วย ทว่าไม่เห็นเหตุอันควรแต่อย่างใด ร่างบางที่สวม ชุดนอนเนื้อผ้าบางเบาและกางเกงขาสามส่วนค่อยๆยันกายแล้วลุกจากเตียงอย่างเหนื่อยหน่าย หล่อนทอดถอนใจหนักหน่วงและพับผ้าห่มให้เรียบร้อย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด…หล่อนคำนึงอย่างเด็ดขาด

รินวรรณที่นั่งอยู่หลังหน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์กำลังชะเง้อชะแง้แลหานิสิตสาวระหว่างที่เจ้านายหนุ่มรอคอยหญิงสาวคนเดียวกันนี้อย่างใจจดจ่อ การดำเนินการอยู่ในสมองตั้งแต่เมื่อคืนและพร้อมปฏิบัติ ถ้าเกิดข้อผิดพลาดใดๆขึ้น โอกาสที่หาได้ยากยิ่งก็จะหลุดลอยอย่างไม่มีวันหวนกลับ เขาต้องระวังเรื่องอารมณ์เพราะความใจร้อนย่อมทำลายทุกสิ่ง เป็นวันที่เขาควรต้องรอบคอบกับการเซ็นสัญญาทางธุรกิจที่มากมูลค่า เขากลับปริวิตกเรื่องผู้หญิง มาร์คัสอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้และระคนด้วยความรู้สึกขบขัน นี่เขาเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนเดียวกระนั้นหรือ

ภายนอกห้องกดอินเตอร์คอมติดต่อกับชายหนุ่มผมทอง คนที่อยู่ภายในก็รับรู้สัญญาณไฟสว่างของเครื่องที่ติดอยู่กับโต๊ะทำงานซึ่งแปลว่าราจารีย์มาถึงแล้ว

"จ๋ากำลังเดินมาที่โต๊ะค่ะ"

"คุณรินบอกจ๋าให้เข้าพบผมทันทีเลยครับ" คำสั่งเรียบเรื่อย

"ค่ะ คุณมาร์ค"

Create Date : 23 มีนาคม 2548

Last Update : 23 มีนาคม 2548 21:52:28 น.

0 comments

Counter : 352 Pageviews.