Bloggang.com : กาญจน์ฏี : ตอนที่๔ ครึ่งหลัง

ตอนที่๔ ครึ่งหลัง

คนที่ใช่คือเธอ
ตอนที่๔ ครึ่งหลัง
รินวรรณไม่รอช้า หล่อนผุดลุกก่อนร้องเรียกอย่างเร่งเร้าเจ้าของร่างบางในชุดนักศึกษาและทำเหมือนกับมีเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง

"จ๋าจ๊ะ เร็วๆจ้ะ"

ราจารีย์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาเลขานุการหน้าห้องของมาร์คัสอย่างว่าง่าย สายตามีคำถามส่งให้อีกฝ่าย

"คุณมาร์ครอพบจ้ะ" ผู้มีวัยมากกว่าเฉลย

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ" หล่อนรู้สึกเป็นกังวล

"คุณมาร์คจะบอกจ๋าเองจ้ะ"

คนฟังให้รู้สึกค้างคาใจ แต่ยอมเข้าพบเจ้านายหนุ่ม

บานประตูผลักเปิด เจ้าของห้องที่นั่งในท่วงท่าสบายอารมณ์ก็ยิ้มอ่อนๆแทนคำทักทายยามเช้า ดวงตาเป็นประกาย ทว่าก็ซ่อนจุดประสงค์บางอย่างไว้ในสีหน้าจนยากจะอ่าน

นิสิตสาวยืนอยู่ต่อหน้าชายหนุ่มผมทองอย่างรักษามารยาทตามหน้าที่ ใบหน้าของหล่อนไม่มีรอยยิ้มตอบ แต่มีความเฉยเมยระคนหวาดระแวงปรากฏชัด

"พี่รินบอกว่าคุณรอพบดิฉัน" คำพูดเป็นเชิงขอคำอธิบาย

"ครับ พี่มีนัดเซ็นสัญญากับบริษัทยูนิค และอยากให้จ๋าไปด้วย คิดว่าจ๋าคงพร้อมสำหรับการออกนอกสถานที่"

"คุณจะให้ดิฉันทำอะไรบ้างคะ" คำถามเป็นการเป็นงาน

เขาก็บอกกล่าวถึงหน้าที่ที่หล่อนต้องกระทำในฐานะเลขานุการของเขาอย่างเต็มตัว ไม่ใช่เพียงนิสิตฝึกงาน และเน้นย้ำเรื่องมารยาททางสังคมกับการแสดงอารมณ์ที่พึงตระหนักว่าจำเป็นต้องสะกดกลั้นกรณีประสบกับเรื่องไม่สบอารมณ์ อย่างถ้อยคำของพวกผู้ชายที่อาจลอยลมกระทบหูตามวิสัย หรือการถือโอกาสเล็กๆน้อยๆ แต่ก็น้อยครั้งที่อาจเจอจำพวกไม่รักษาหน้าตาของตน โดยมากผู้มีตำแหน่งหน้าที่การงานระดับสูงจะไม่แสดงอาการกะลิ้มกะเหลี่ยหรือกรุ้มกริ่มใส่เพศตรงข้ามอย่างเปิดเผย อย่างไรมาร์คัสก็อยากให้ราจารีย์ระมัดระวังตัวและเก็บอาการเพื่อให้ความร่วมมือทางธุรกิจดำเนินอย่างราบรื่น ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นขอให้บอกเขาหรือส่งสัญญาณท่าทางแทนคำพูด

"พี่ไม่อยากให้จ๋าโมโหแล้ววีนแตก"

"พี่รินเคยเจอเหรอคะ" หล่อนถามอย่างใคร่รู้

"เคยครับ" เขาตอบตามตรง

"คุณทำยังไงคะ"

มาร์คัสยิ้มมุมปาก

"แค่พูดปรามอย่างสุภาพเท่านั้นแหละ แต่ไม่มีเรื่องร้ายแรง เขาขอโทษ คุณรินให้อภัย ทุกอย่างก็จบ ธุรกิจไม่ได้รับผลกระทบ"

ความไม่สบายใจก่อตัวและบ่งบอกผ่านทางสีหน้าแววตาของนิสิตสาว

"พี่อยู่ทั้งคน ไม่ให้ใครรังแกจ๋าได้หรอก" เจ้าของห้องให้คำมั่น

ไม่ใช่ถ้อยคำ แต่เป็นน้ำเสียงและสายตาที่ทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด

"เราควรไปให้ถึงสถานที่นัดหมายก่อนเวลา" มาร์คัสบอกหล่อน

คนขับรถที่สวมชุดสุภาพเหยียบคันเร่งในอัตราที่จะไม่ก่อให้เกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน เขาทำหน้าที่หลายปีในฐานะคนขับรถของวิลเลี่ยมส์ ด้วยความที่ไม่นิยมเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ทำให้ได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายเสมอมา นอกจากเงินเดือนและสวัสดิการต่างๆของบริษัท วิลเลี่ยมส์ยังให้โบนัสและของขวัญพิเศษทำให้เขารู้สึกผูกพันกับเจ้านายอย่างมาก หลังจากเจ้านายคนเก่าโอนหุ้นทั้งหมดให้บุตรชายและวางมือจากเรื่องของธุรกิจ มาร์คัสก็กลายเป็นเจ้านายคนใหม่ที่เขาให้ความเคารพรักไม่ต่างกัน

"ขึ้นทางด่วนไหมครับคุณมาร์ค ขืนติดแหง็กอยู่บนถนนนี่มีหวังเสียเวลาแน่ๆครับ"

"ทางลัดก็ดีเหมือนกันครับลุง"

ความเคารพตามวัยวุฒิยิ่งทำให้คนขับรถรู้สึกเกรงใจเจ้านายหนุ่มและช่วยให้ความสัมพันธ์เสมือนลูกจ้างกึ่งญาติผู้ใหญ่เป็นไปอย่างยืนนาน

ราจารีย์ที่นั่งคู่กับมาร์คัสทางเบาะด้านหลังอย่างมีช่วงห่างก็นึกชมจิตวิทยาในองค์กรของผู้บริหาร

มาร์คัสเหลือบตาแลหล่อน ระยะห่างเกือบวากระมังที่เจ้าหล่อนจงใจกระเถิบหนี คนร่างสูงลอบยิ้มขำกับการระวังเนื้อระวังตัวของอีกฝ่าย

"ลุงครับ ผมอยากฟังเพลง" คนพูดเจตนาทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจซึ่งคั่นกลางระหว่างเขากับนิสิตสาว

คนรับคำสั่งก็รับปฏิบัติ

เสียงเพลงเป็นภาษาต่างประเทศดูจะเข้ากับชายหนุ่มผมทองมากกว่าใคร คนขับรถฟังไม่ออก ขณะที่ราจารีย์ผ่อนความเคร่งขรึมลงบ้างเพราะเสียงดนตรีก่อให้รู้สึกผ่อนคลาย กระนั้นหล่อนก็ยังคงหันหน้ามองข้างทางโดยไม่สนใจเจ้านายหนุ่มและไม่คิดจะปริปาก

มาร์คัสส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เห็นทีเขาต้องเป็นฝ่ายชวนคุยเหมือนเคย

"จ๋าจำที่พี่บอกได้ใช่ไหมครับ"

ถ้อยคำถามเรียกให้นิสิตสาวหันไปทางคนพูด

"ค่ะ" หล่อนตอบแสนสั้น

"ดีครับ เพราะเราอาจเจอตัวปัญหา" เขาบอกเสียงเรียบเรื่อย

"ตัวปัญหา" หล่อนทวนคำพลางนิ่วหน้า

"พี่ไม่อยากให้จ๋าเกร็งหรือระวังเกินเหตุก็เลยไม่ได้บอกแต่แรกว่าในกลุ่มนั้น มีจำพวกที่เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้"

คนฟังเบิกตากว้าง

"อะไรนะคะ" เสียงดังอย่างตกใจชนิดที่คนขับรถยังอดมองผ่านกระจกหน้าไม่ได้ หล่อนได้ยินทุกคำ แต่นึกไม่ถึงว่าตนต้องเผชิญสถานการณ์ไม่พึงปรารถนา

"ถ้าจ๋าจำที่พี่บอกได้แม่น เราก็จะประคองตัวให้ผ่านไปได้"

"นี่คุณให้ดิฉันไปเจอ…เจอพวกหัวงูหรือไงคะ" หล่อนกล่าวหาอย่างเคืองขุ่น

"เสือผู้หญิงต่างหาก" เขาแก้ความ

"เป็นความโชคดีของดิฉันมังคะ แต่ แหม คุณเลือกดิฉันแทนที่จะเป็นพี่ริน หรือคุณคิดจะฝึกงานให้ดิฉันทุกอย่าง รวมทั้งความอดกลั้นคะ" หล่อนประชด ดวงตาวาวๆจับจ้องชายหนุ่มผมทองแน่วนิ่ง

"สังคมเรามีคนทุกประเภท จ๋าเจอบ้างจะได้รู้วิธีหลบหลีก" ถ้อยยอมรับหน้าตาเฉย

"คนที่ดิฉันควรหลบหลีกเป็นคนแรกก็คือคุณ"

"พี่ไม่ร้ายขนาดนั้น" พูดกลั้วหัวเราะ

"ไม่ขนาดนั้น แค่ร้ายกว่า" หล่อนยอกย้อน

"เห็นพี่เป็นผู้ชายแย่ๆลงคอ" มาร์คัสตีหน้าสลด ทั้งที่เคยตั้งใจว่าจะไม่เย้าแหย่หล่อนให้เกิดเรื่อง แต่ก็ไม่อาจอดใจไหว

"คุณมาร์คเป็นคนดีครับคุณหนู ผมเอาหัวเป็นประกัน เรื่องจีบหญิงทิ้งขว้างเหมือนดอกไม้ริมทางเป็นไม่มี มีแต่เป็นฝ่ายผิดหวัง" คนขับรถที่อยู่ด้านหน้าและรับฟังตั้งแรกก็เอ่ยสอดแทรกอย่างเข้าข้างเจ้านาย

"ลุงรับเงินจากเขาก็ต้องปกป้องเขาสิคะ" ราจารีย์ออกอาการพาลพาโล

"ผมพูดความจริงครับ"

คนฟังหรี่ตามองคนร่างสูง ฝ่ายหลังก็ยิ้มพรายใส่ตาหล่อน ดวงตาพราวสบตอบอย่างเจ้าเล่ห์ เจ้าหล่อนก็ทำตาดุใส่

"ลุงครับ น้องจ๋าไม่เชื่อแน่ะ" ชายหนุ่มผมทองที่เป็นถึงผู้บริหารฟ้องผู้มากวัยราวกับเด็กๆ

"ถามใครๆ เขาก็ต้องพูดเหมือนผม" คนขับรถบอกอย่างหนักแน่น

เจ้าของร่างบางทำหน้าคล้ายรู้สึกคลื่นไส้

"เมารถหรือเปล่า" มาร์คัสถามด้วยรอยยิ้มขำ

หล่อนมองเขาตาเขียวอย่างคาดโทษ

"โอ๊ะ! ขอโทษครับ" เสียงหัวเราะอย่างจะปลอบประโลมคนเสียอารมณ์

ผู้มากวัยรับรู้ถึงภาวะเจ้าแง่แสนงอนของหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังและตัวเจ้านายหนุ่มเองก็บ่งบอกหลายสิ่งหลายอย่างได้ดี เขายิ้มกว้างอย่างมั่นใจความรู้สึกของตน คู่หนุ่มสาวดูเหมาะสมกัน คงถึงคราวที่เจ้านายของเขาจะพบรักแท้เสียที

ราจารีย์คร้านจะต่อปากต่อคำ หล่อนก็เบือนหน้าหนีด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นไม่จางหาย

ชายหนุ่มผมทองรับรู้ความผิดพลาดที่เผลอสะกิดต่อมโทสะของหล่อน เขาเกิดสำนึกและตั้งใจจะเพิ่มการควบคุมความนึกสนุกให้มากกว่าที่เป็นอยู่ มิฉะนั้น…อาจเสียเรื่อง เจ้าหล่อนง้องอนง่ายเมื่อไร ถ้าพลาดก็เป็นเขาที่ต้องลำบากเอง มาร์คัสจึงไม่หาเรื่องใส่ตัว หล่อนเงียบ เขาก็เล่นบทเดียวกัน

ภายในรถยนต์มีเพียงเสียงดนตรีและบางครั้งมาร์คัสก็สนทนากับคนขับรถของเขาโดยไม่รบกวนราจารีย์ให้ต้องขุ่นใจ กว่าทุกคนจะถึงโรงแรมมีระดับใจกลางเมืองกรุง ชายหนุ่มก็ทอดถอนใจแล้วหลายหนเพราะสาวเจ้าอดทนปิดปากสนิทได้นานเหลือเกิน เขานึกภาวนาให้หล่อนอดทนกับกลุ่มคนจากบริษัทยูนิคเหมือนที่ปฏิบัติต่อเขา ทั้งนี้เพื่อผลดีต่อทุกฝ่าย

"จ๋า พี่อยากให้จ๋าระวังอารมณ์ให้มาก" เขาย้ำเตือนขณะเดินนำหล่อนไปที่ห้องอาหารยุโรปซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโรงแรม

"รู้ค่ะ" คนฟังบอกเสียงหนักๆ

เขาเพียงพยักหน้ารับรู้

พนักงานต้อนรับเห็นลูกค้าก็รีบถามไถ่อย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจองไว้หรือเปล่าคะ"

"ครับ ผมนัดกับตัวแทนของบริษัทยูนิคครับ"

"ชั้น 2 เชิญทางนี้ค่ะ" หล่อนผายมือและนำทางขึ้นบันไดอันจัดเป็นห้องวีไอพีเฉพาะส่วน

คู่หนุ่มสาวก้าวเดินตาม พอเลี้ยวขวาและเดินอีกไม่กี่ก้าวก็พบประตูกระจกสีทึบเรียงรายเป็นช่วงๆ พนักงานหยุดที่ประตูบานหนึ่ง หน้าห้องติดป้าย VIP 3

"ห้องนี้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

คล้อยหลังพนักงานต้อนรับ มาร์คัสไม่วายย้ำเตือนนิสิตสาวด้วยถ้อยประโยคเดิมๆและก็เรียกสีหน้าบึ้งตึงที่ติดจะรำคาญของนิสิตสาวได้

"เปิดประตูซะทีสิคะ" เสียงห้วนบอกชัด

Create Date : 31 มีนาคม 2548

Last Update : 31 มีนาคม 2548 17:18:03 น.

0 comments

Counter : 412 Pageviews.