ตอนสิบแปด ไฟแผดเผา เราร้อนรุ่ม
ต้องกดปุ่ม รุมเพิ่มแอร์ แผ่ความหนาว
จะได้นั่ง ดูหนังฉัน กันยืดยาว
ตาลุกวาว สาวนั่งข้าง ช่างสุขใจ
พลัดตกปล่อง ช่องมืดมิด จิตสยอง
ตกบนกอง มองไม่เห็น เค้นใจสู้
กองขยับ ปรับยกสูง มุ่งออกรู
ยินเสียงขู่ อยู่ด้านล่าง อย่างน่ากลัว
พาฉันฝืน ขึ้นปากรู ดูมันคึก
ในตอนดึก ศึกรุนแรง แสงสลัว
เจ้ากองนั้น มันคือมด โหดน่ากลัว
ฉันโหนตัว บนหัวมัน หันไปมา
เจ้ามดช้าง ร่างกาย ใหญ่ยิ่งยวด
ฉันคว้าหนวด ขมวดพัน มันถลา
มดน่ากลัว ตัวสองสาม ตามขึ้นมา
ฉันโดดคว้า หามดชั่ว อีกตัวพลัน
หนวดบกพร่อง มองมืดมัว หัวมึนงง
มดเดินหลง ตรงหาเพื่อน เหมือนเป็นฉัน
เข้ากัดคอ ไม่รอคุย ลุยเพื่อนมัน
เสียงดังลั่น ฉันแสนเหนื่อย เมื่อยเหลือทน
เสียงดึงดูด ภูติแสงไฟ ให้เขามา
รอบกายข้า ร้อนหน้าแดง ทุกแห่งหน
มดมาเพิ่ม เติมกำลัง ตั้งหลายตน
ฉันกังวล วนมองปิ่น แทบสิ้นใจ
มดเดินมา ตรงหาปิ่น หมายกินหัว
ฉันไม่กลัว โหนตัวเปล่า เข้าไปใกล้
หยิบหินขว้าง โดนร่างมัน หันหนีไป
ส่วนแสงไฟ ใกล้เข้ามา น้ำตาริน
เจ้าสิ่งนั้น ฉันมองเห็น เป็นหิ่งห้อย
มาเป็นร้อย ปล่อยเปลวไฟ ไหม้มดสิ้น
มันสนใจ ใกล้ปากรู สู่ใต้ดิน
มดแดดิ้น โดนกินไป ด้วยไฟแดง
หลังไฟเผา เจ้าหิ่งห้อย คอยกินซาก
มดสู้ยาก ตายจากไป ไม่กำแหง
มดนอนกลิ้ง หิ่งห้อยร้าย หมายเปลี่ยนแปลง
บินพุ่งแรง มาแกล้งเรา เอาชีวี
ปิ่นและฉัน พลันลุกวิ่ง ชิงไปก่อน
เหงื่อเปียกปอน กรเหนื่อยล้า พาวิ่งหนี
แผ่นดินเต้น เป็นจังหวะ ท่าไม่ดี
แรงสั่นถี่ น้องพี่ล้ม จมพื้นทราย
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [