ถึงตอนนี้ ยี่สิบเอ็ด เหตุระทึก
ต้องสู้ศึก นึกตื่นเต้น เห็นแสงสี
มีหนามจิ้ม ทิ่มแขนขา มาหลายที
ดูดีดี ที่แท้ยุง คันจุงเบย
ออกตรวจสอบ รอบลานหิน ปิ่นยังหาย
ตะโกนไป ก็ไร้แวว แก้วตาหนี
หาไม่เจอ เธอจากไป ไม่ปราณี
ใยคนดี ต้องหนีไป ไม่เอ่ยลา
น้ำตาไหล ใจโศกเศร้า เล่าคางคก
ทุกประโยค ไม่ตกคำ ช้ำใจข้า
หรือสัตว์ร้าย ทำให้ปิ่น สิ้นกายา
โชคชะตา ใยมาแกล้ง แย่งเธอไป
หมดทางเลือก หนาวเยือกเย็น เป็นน้ำแข็ง
ต้องฝืนแรง แกล้งแข็งจิต คิดมุ่งหมาย
ขึ้นขี่หลัง คางคกยักษ์ ทิ้งรักไป
กระโดดไกล ให้ถึงที่ วิหารทอง
เลยแดนหิน ถึงถิ่นใหม่ ใบหญ้าสูง
หญ้าคายุ่ง เป็นทุ่งป่า น่าสยอง
พืชมารวม สูงท่วมหัว ทั่วทั้งกอง
ค่อยเดินย่อง จ้องตาลุก อยู่ทุกยาม
สิ่งซ่อนเร้น เห็นตาโต โชว์โผล่ผลุบ
ทำใจยุบ อุปสรรค เป็นขวากหนาม
หนามแข็งเด่น เป็นโลหะ จะคุกคาม
ทำวางก้าม ขึ้นลุกลาม หนามแหลมคม
มันส่ายหนาม ตามจังหวะ จะทำร้าย
เถาเคลื่อนย้าย คล้ายคนเมา เข้ามาข่ม
คางคกยักษ์ กระอักกรด โกรธตาคม
พ่นตามลม หนามจมกรด ปลดชีวา
ควันคละคลุ้ง พุ่งลอยไป ละลายหนาม
เราเดินข้าม ไปตามฝัน ร่วมฟันฝ่า
เดินสะดุด เห็นจุดหมาย ไม่ไกลตา
แต่ทว่า น่ารำคาญ เห็นจานบิน
เราซ่อนตัว กลัวใครเห็น แกล้งเป็นไม้
สังเกตไกล ไม่ส่งเสียง เลี่ยงหลบสิ้น
วิหารทอง มองสวยล้ำ น้้ำตาริน
มีจานบิน บนดินกว้าง ไม่ห่างกัน
วิหารนี้ มีกำแพง แข็งแรงล้อม
บนยอดจอม ย้อมสีทอง มองแล้วสั่น
ที่รอบรั้ว ยักษ์ตัวดำ เดินตามกัน
เห็นแล้วหวั่น นั่นศัตรู ดูติดตา
เจ้ายักษ์ร้าย คล้ายต้องการ ผ่านกำแพง
ใช้เรี่ยงแรง แข่งกันปีน ดิ้นรนฝ่า
วิหารนี้ มีเกราะทอง ป้องกายา
พวกยักษา ฝ่าไม่ได้ โดนไล่ลง
นั่งนิ่งนาน พลันเกิดแสง ร้อนแรงเหลือ
กลายเป็นเหยื่อ เหนือหัวเรา เจ้ายักษ์ร้าย
มันรู้ตัว ชั่วเสียจริง ไม่ทิ้งลาย
โดดทำร้าย กายสองเรา เข้าโรมรัน
พวกมันมาก ยากต่อสู้ รู้ในใจ
เจ็บเจียนตาย มันหมายมุ่ง พุ่งต่อยฉัน
คางคกคาย สายน้ำกรด หยดใส่มัน
แต่ยังหวั่น มันมากมาย กายทนทาน
สองเราเสี่ยง เพลี่ยงพล้ำ จำต้องแพ้
ร่างกายแย่ แผ่หงาย ไม่หักหาญ
ล้มคลุกดิน กินฝุ่นแดง หมดแรงคลาน
ฝืนไม่นาน เหตุการณ์จบ สลบไป
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [