ป่าอุกกาบาต ตอนที่ 13
ตอนสิบสาม อาจทำให้ ใจแขยง กายอ่อนแรง ขอแกล้งหน่อย อย่านอยหนา หยุดกินก่อน ป๊อปคอนน์ วอนน้องยา เดี๋ยวจะว่า ข้าไม่เตือน เพื่อนคนดี
เริ่มเห็นชัด เป็นสัตว์ใหญ่ กายยืดยาว สูงไม่เบา เท่าสิบล้อ จ่อเข้าใกล้ เมือกเยิ้มทั่ว ตัวเป็นปล้อง ต้องตกใจ เลี้อยเคลื่อนไหว ไส้เดือนดิน ดิ้นไปมา
ขยับกาย คล้ายคลื่น ตัวลื่นไหล น่าคลื่นไส้ ส่ายหาง น่ากังขา เนื้อขยับ ขับเมือก เกลือกกลิ้งมา ไม่มีตา อ้าปากกว้าง หวังกินเรา
ปลวกขยับ ขับแสง เร่งความร้อน ความชื้นจร ไม่น่าเชื่อ เหลือดินเปล่า เคลื่อนตัวได้ เข้าไปต้าน ป้องกันเรา กัดไม่เบา เข้าร่างกาย ไส้เดือนคราง
ปลวกเล็กกว่า กล้าสู้ ดูเริ่มเหนื่อย เคลื่อนไหวเฉื่อย เมื่อยกาย ไม่สิ้นหวัง ยังยื้อยุด ฉุดกัด ฟัดไม่วาง แม้แรงจาง ยังใจกล้า ท้าความตาย
แล้วทันใด โพรงไหวสั่น ฉันเวียนหัว สั่นระรัว ทั่วพื้นหิน ดินสลาย เจ้าไส้เดือน เหมือนโดนลาก จากเราไป ปลวกสงสัย ไล่ตาม หยามศัตรู
มีบางสิ่ง ดึงลากไป มองไม่เห็น ไส้เดือนเหม็น เต้นกลัวตาย ไม่อาจสู้ ปลวกยืนงง ตรงหน้า พากันดู เห็นศัตรู สู่ความตาย เจ้าไส้เดือน
หลังพื้นเรียบ เงียบนิ่ง ปลวกวิ่งกลับ เข้ามาจับ ดับความกลัว ดึงตัวเพื่อน เมื่อหลุดพ้น โคลนร้าย ของไส้เดือน เดินไปเยือน สำรวจ ตรวจเภทภัย
ไส้เดือนโคลน โดนลากไป ลงในรู ก้มลงดู ไม่รู้เห็น เป็นที่ไหน ฉันลองเด็ด เห็ดเรืองแสง แกล้งใส่ไป เห็นเกล็ดใหญ่ ในรูลึก นึกแล้วกลัว
เป็นเกล็ดชื้น ลื่นแวววาว เท่าฝาบ้าน สัตว์ใดกัน ฉันสงสัย อยู่ในหัว มันเคลื่อนไหว ไล่ขึ้นลง ส่งแรงรัว หรือเป็นตัว ปลาอานนท์ คนเล่ามา
ไส้เดือนโคลน คงโดนกิน สิ้นชีพแล้ว ปลาเกล็ดแก้ว กินแล้วหลับ ทับดินหนา จงหลับนอน ก่อนเถิด อย่าเปิดตา พสุธา พาสั่นครืน หากตื่่นตัว
ตัดสินใจ ไปต่อ ไม่รอรี เส้นทางนี้ เริ่มมีเนิน เดินเวียนหัว ไต่ขึ้นไป หลายชั่วโมง โยงยึดตัว ความมืดมัว เริ่มหายไป ใกล้ปากทาง
ถึงจุดหมาย ปลายยอดเขา เราสดชื่น ปิ่นระรื่น ยืนตรง ทุ่งโล่งกว้าง ลมพัดเย็น เห็นวิวไกล ถูกใจนาง ตรงพื้นล่าง ฟางนุ่มเท้า เราสุขใจ
ดอกไม้งาม ตามพื้นหญ้า พายิ้มสรวล ปิ่นเชิญชวน ยวนเย้า เบ้าตาใส เด็ดดอกไม้ ไล่ดอมดม สมฤทัย แต่ทันใด กายของปิ่น ดิ้นล้มลง
*** โปรดติดตามตอนต่อไป ***
| Create Date : 28 พฤศจิกายน 2556 |
| Last Update : 29 พฤศจิกายน 2556 4:51:26 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 561 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [