ตอนสิบเจ็ด เด็ดจริง ไม่ติงนัง
นั่งดูหนัง ฟังเรื่องราว เราสุขสม
โค้กกัดคอ รอดูใป ได้อารมณ์
ลืมรักขม ชวนชมกัน วันสุขใจ
เสียงลมพัด ปัดใบอ้อย คล้อยตามแรง
ให้เคลือบแคลง แปลงเสียงดัง ฟังคละเคล้า
รีบเดินหนี ดีกว่า กลัวฟ้าเทา
เริ่มเร่งเร้า จะเป่าลม โหมฝนมา
อีกฟากหนึ่ง ซึ่งปรากฎ มดยักษ์ใหญ่
หนวดขาดไป คล้ายเกเร เซถลา
ทำเงอะงะ จะกินอ้อย ค่อยเดินมา
แล้วเกร็งขา ยื่นหน้าห้อย กัดอ้อยกิน
อ้อยหักโค่น โยนขึ้นไป ในปากมด
เหตุสลด ปรากฎขึ้น มดยืนดิ้น
ใบอ้อยแข็ง แกว่งบาดบด มดที่กิน
ป่นจนสิ้น ชีวินจบ ศพมลาย
ใบอ้อยเปลี่ยน เลียนเหล็กกล้า น่าฉงน
ใบแข็งทน ต้นลื่นดี สีเงินฉาย
คมใบเฉือน เหมือนมีด กรีดมดตาย
แกว่งกวัดไป คล้ายมีชีพ รีบป้องตัว
มดตายไป ยังไม่จบ ลบความตื่น
อ้อยหยิบยื่น คลื่นรบกวน ไปถ้วนทั่ว
ต้นอื่นเลียน เปลี่ยนร่าง อย่างน่ากลัว
เร่งแปลงตัว ไปทั่วไร่ ไล่ศัตรู
ฉันและปิ่น ยินคล้ายเสียง เกรียงกระทบ
หยุดนิ่งหลบ สงบฟัง นั่งเงี่ยหู
ท่าไม่ดี วิ่งดีกว่า พาโฉมตรู
หันหลังดู รับรู้พลัน อันตราย
เสียงใกล้เรา เข้าทุกที หนีไม่พ้น
เราสองคน ทนวิ่งฝ่า น่าใจหาย
วิ่งทุลัก ทุเล เซล้มไป
อ้อยแกว่งไกว หมายปลิด ชีวิตเรา
ฝนเริ่มลง คงร้องไห้ ให้กับฉัน
ถึงทางตัน วันต้องลา พาใจเศร้า
ฝนตกลง ตรงร่างฉัน ตัวสั่นเทา
เปลี่ยนสีเรา สีใบไม้ เหตุใดกัน
ต้นอ้อยหยุด สะดุดนิ่ง ทิ้งความโหด
ฝนทำโทษ อ้อยโฉดชั่ว มัวคิดหั่น
ฝนเขียวกรด รดอ้อยตาย วายชีวัน
แต่ตัวฉัน พลันรอดได้ ไม่เป็นไร
อาจเพราะชุด จุดสำคัญ ช่วยฉันรอด
หน้ากากยอด ช่วยปอดฉัน ไม่หวั่นไหว
ควันฟุ้งทั่ว ทำตัวร้าย ละลายไป
เราคู่ใจ ลุกไปต่อ ไม่รอรี
เดินออกไป ทิ้งไร่อ้อย คอยข้างหลัง
พบพื้นกว้าง ห่างไกล ไร้แสงสี
มีแต่ดิน หินทั่วไป ทรายมากมี
เพราะที่นี่ มีฝนกรด โปรดเข้าใจ
พบบ่อน้ำ สีคล้ำเขียว เลี้ยวไปดู
น่าอดสู รู้เรื่องราว เมื่อเข้าใกล้
โครงกระดูก ถูกกัดกร่อน นอนข้างใน
น่าคลื่นไส้ ไอ้บ่อกรด ปลดชีพวาย
บ่อตื้นเขิน เห็นเนินโคลน ปนบางจุด
มองสะดุด รุดไปดู สู่จุดหมาย
เพ่งมองเห็น เป็นลูกอ๊อด ไม่ปลอดภัย
บางตัวตาย น้ำหายแห้ง แกล้งพวกมัน
สีดำมัว ตัวเท่าหมา ไม่น่าเชื่อ
อยากช่วยเหลือ เกื้อชีวิต คิดสงสาร
ยกหินเล่น เปิดเส้นทาง สร้างลำธาร
น้ำกรดผ่าน ไม่นานเต็ม เกมส์จบพลัน
จิตสดใส ได้ช่วยอ๊อด ปลอดภัยแล้ว
พาน้องแก้ว แจวจากไป สู่ปลายฝัน
เดินต่อไป ในลานกว้าง ยังดึงดัน
แม้ตะวัน คลานต่ำลง ตรงหน้าเรา
เริ่มค่ำมืด ยังอึดไหว ไม่สิ้นแรง
พลันเห็นแสง สีแดงไกล คล้ายไฟเผา
มัวแต่เพ่ง แสงสุกใส ใจมัวเมา
พื้นเปลือยเปล่า ใต้เท้าว่าง ร่างตกรู
*** โปรดติดตามตอนต่อไป ***
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [