ตอนจบแล้ว แก้วตา ต้องลาไป
ขอขอบใจ ในที่นี้ มีความรัก
คนดูหนัง นั่งคนเดียว เสียวลำบาก
เจ๊งกระอัก อยากบอกว่า ข้าขาดทุน
เสียงบางอย่าง ดังมา ตรงขายักษ์
มันอึกอัก ชะงักงัน สั่นสะท้าน
ทำโก้งโค้ง ก้มลงต่ำ ทำรำคาญ
เกิดเหตุการณ์ พลันดินแตก แยกเป็นโพรง
คางคกยักษ์ จากรูดิน ดิ้นขึ้นมา
พันแข้งขา ยักษาร้าย หลอกให้หลง
ทำมารร้าย ลายตา พางุนงง
เผลอล้มลง ตรงพื้นสั่น เสียงลั่นดัง
เสียจังหวะ ยักษาร้าย คลายฝ่ามือ
คางคกดื้อ ยื้อตัวข้า พาขึ้นหลัง
แล้วโดดไป ไกลยักษ์กร่าง อย่างระวัง
ยักษ์ลุกนั่ง ฝุ่นทั้งตัว ทำงัวเงีย
พื้นแผ่นดิน เริ่มดิ้นแรง แกล้งยักษ์ร้าย
ดินจุดใหญ่ ใกล้ยักษ์ขาว ร้าวแตกเสีย
แล้วเกิดยุบ สูบยักษ์จม ลมโลมเลีย
คางคกเชียร์ เคลียร์เหตุการณ์ ฉันงงงวย
พื้นยุบลง เป็นโพรงใหญ่ น่าใจหาย
แล้วทันใด ไอฝุ่นคลุ้ง พุ่งไม่สวย
บางสิ่งโผล่ ตัวโตใหญ่ ใจระทวย
เป็นปลาสวย ครีบย้วยยุ่ง พุ่งขึ้นมา
ปากมันคาบ ยักษ์สาปเหม็น เป็นเหยื่อสด
แล้วกัดบด กดเข้าไป ไม่ห่วงหา
ยักษ์หกกร ถูกต้อน ป้อนให้ปลา
มรณา ยักษา ทำหน้างอ
คางคกคง ลงใต้ดิน ไม่สิ้นหวัง
แม้พลาดพลั้ง ยังมีเล่ห์ เท่ห์จริงหนอ
ไปแหย่ปลา อานน จนคันคอ
ไม่รีรอ ล่อขึ้นมา พาคลี่คลาย
ปลาเกล็ดแก้ว อิ่มแล้ว ก็แจวหนี
จรลี ปรี่ลงดิน สิ้นเหตุร้าย
ยักษ์ลูกน้อง ต้องยอมแพ้ แย่ทุกราย
ยกหินไฟ ให้พวกเรา เอากลับคืน
หลังโยกย้าย ถ่ายเทหิน สิ้นเรื่องราว
ต้อนยักษ์เน่า เข้าวิหาร มันไม่ฝืน
ผู้รู้ชอบ ตอบธรรมไป ไม่กล้ำกลืน
ยักษ์เริงรื่น คืนเป็นคน น้ำล้นตา
ปิ่นมีแผล แผ่นอน วอนพระช่วย
ท่านรูปสวย รวยธรรม ร่ำคาถา
เสียงดังใกล้ ใจโปร่ง โล่งกายา
ฉันหลับตา คาถาจบ สลบไป
ตื่นขึ้นมา ปราฏว่า หน้าชิดดิน
พบเห็นปิ่น ยินเธอหอบ หมอบอยู่ใกล้
นอนอยู่ข้าง ทางถนน ฉันจนใจ
หันมองไป ไร้วิหาร และจานบิน
รถทหาร วิ่งผ่านมา พาฉันไป
พักฟื้นให้ กายประเทือง เรื่องร้ายสิ้น
ถูกสอบสวน กวนใจช้ำ น้ำตาริน
ถามหาปิ่น ก็สิ้นหวัง ยังไม่เจอ
ตอบตาเชื่อง เรื่องเล่า เขาจดไว้
หัวเราะไป ไม่เชื่อข้า หาว่าเพ้อ
เรื่องจบมั่ว ปล่อยตัวมา ตายังเบลอ
ปิ่นไม่เจอ เธอไปไหน หายไปเลย
เรื่องของป่า อุกกาบาต ประหลาดนัก
ถูกยึกยัก กักเก็บไว้ ไม่เปิดเผย
ฉันเดินไป ไม่มีเพื่อน เหมือนที่เคย
คนหน้าเห่ย ถูกเย้ยหยัน ทุกวันไป
ยังโหยหา ปิ่นงามตา มาควงแขน
ไม่มีแฟน แสนสลด หมดความหมาย
โชคชะตา ฟ้าลิขิต ปิดหัวใจ
กั้นไม่ให้ ได้พบกัน ฉันต้องปลง
หรือว่าปิ่น สิ้นใจ ไปโลกหน้า
เงยมองฟ้า น้ำตาไหล ไม่ได้ส่ง
คิดมากไป ใจเคลื่อนคล้อย ลอยต่ำลง
เดินก็หลง เพราะคงคิด จิตวุ่นวาย
ฉันว่างงาน มานาน รำคาญนัก
มีเสียงทัก จากเวลา ว่าตื่นสาย
วันนี้ฟิต กิจกรรม ลองทำไป
เดินแกว่งไกว ไปก้มหน้า ฆ่าเวลา
ห้องสมุด จุดที่ฉัน อ่านหนังสือ
เห็นสาวซื่อ ถือของเร่ เซถลา
หนังสือหนัก ผลักให้เธอ เผลอล้มมา
ฉันเดินหน้า คว้าประคอง น้องคนดี
เธอหันหน้า มาขอบใจ ฉันใกล้บ้า
สาวงามตา หน้าเหมือนปิ่น เกือบดิ้นหนี
ถามชื่อไป ใช่ทั้งสิ้น ปิ่นคนดี
แต่น้องนี้ มองพี่เหมือน เพื่อนคนนึง
คล้ายความจำ ทำหายไป ไม่เหมือนเดิม
แต่ตาเยิ้ม เริ่มยิ้มให้ พาใจซึ้ง
แม้หลอกนำ ถามล้วง ห้วงคำนึง
เธอยังทึ่ง จึงทำฉัน หวั่นหัวใจ
ฉันเริ่มลุย พูดคุยทัก อยากรู้จัก
ไม่รู้รัก จักเกิดใหม่ ได้หรือไม่
แลกเบอร์กัน ฉันได้หวัง อย่างง่ายดาย
ปิ่นหันไป ใจเอิบอิ่ม ยิ้มหน้าแดง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [