หลบจากเมืองกรุง
มุ่งสู่เชียงใหม่
และเลยออกไป
ลงใต้เข้าไพรพนา

ปลายทางที่ "อมก๋อย"
ตามรอยที่เคยมา
ทำงานกันในป่า
คราวนี้มาเที่ยวสบาย..สบาย



..แฮ่ๆ..แต่งต่อไม่ออกเสียแล้ว..
..ขอเขียนบรรยายตามถนัดดีกว่า..



เราไปถึง "อมก๋อยรีสอร์ท" เกือบห้าโมงเย็น
แต่แดดยังสวยใสอยู่เลย มองไปทางไหนก็พบแต่ความเงียบสงบ
รีสอร์ทนี้ไม่มีล็อบบี้หรือรีเซปชั่นเป็นทางการ
บริเวณที่ต้อนรับ เป็นเคาน์เตอร์เล็กๆ น่ารัก



ที่นั่งเล่น นั่งคุย นั่งกินข้าว ก็เป็นเก้าอี้ไม้แบบปิคนิค
ใต้ร่มเงาต้นขี้เหล็กฝรั่ง ริมแม่น้ำแม่ตื่นที่ไหลเอื่อยๆ
ฟังเสียงน้ำไหลอย่่างรื่นรมย์ใจ ลมเย็นสบาย เช้าๆ ค่ำๆ ยิ่งหนาวจับใจ



ตอนมาทำงาน บ่ายๆ เย็นๆ เราและเพื่อนร่วมงานก็ชอบมานั่งเขียนงาน
สรุปงาน รวมทั้งประชุมกันบริเวณนี้เหมือนกัน
ค่ำๆ ถ้าหนาวๆ ก็มาก่อกองไฟ ปิ้งมัน ทำมันเผากินกัน..อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
สองตูบก็มาผิงไฟแก้หนาวด้วย .. เรียกว่าเป็นพื้นที่สารพัดประโยชน์จริงๆ



ตื่นเช้ามา เจ็ดโมงกว่า เราก็ออกมาเดินเล่นถ่ายรูปกันในทุ่งหญ้าป่าละเมาะรอบๆ รีสอร์ท
ความเป็นธรรมชาติของที่นี่เป็นเสน่ห์ที่ไร้จริตจะก้าน
แต่ถูกจริตกับเราเป็นอันมาก



มัวแต่เดินตระเวน..มาดูบ้านพักกันบ้าง
มาคราวนี้ได้พักบ้าน "กาสะลอง" เป็นครั้งแรก
เป็นบ้านขนาดใหญ่ มีที่นอนสี่ที่ มีทีวี มีระเบียงริมน้ำ
ห้องน้ำก็ชมวิวได้พาโนรามาเสียด้วยนา



ระเบียงบ้านใต้ร่มไม้ใหญ่ แถมยังมีเถาวัลย์ยังกับเมืองในเทพนิยาย
บรรยากาศแสนสบายน่านั่งเล่น อ่านหนังสือ เขียนหนังสือมาก



ได้ฟังเสียงน้ำไหลไปพลาง ลมเย็นๆ พัดมา ชวนให้หลับดีจริงๆ
ระเบียงบ้านกาสะลองเป็นแรงดลใจให้เราหมายมั่นปั้นมือว่า
ถ้าทำบ้านที่ปากช่อง ต้องมีระเบียงไว้นั่งเล่นแบบนี้ละ



ต้นไม้ใหญ่โน้มตัวลงเหนือน้ำ
เหมือนจะซึมซับความชุ่มชื้นจากสายน้ำ
ต้นไม้ที่นี่หลายต้นใหญ่โตมาก เติบโตอย่างอิสระ
ดูก็รู้ว่าเป็นต้นไม้เก่าแก่แต่กาลก่อนที่เจ้าของอนุรักษ์ไว้ไม่โค่นทิ้งทำอย่างอื่น



"บ้านวังธาร" ที่เราเคยมาพักตอนมาคณะใหญ่กับเพื่อนร่วมงาน
มีสามห้องนอน นอนได้แปดคน หลังใหญ่อยู่สบาย
นี่ก็เป็นบ้านที่เราชอบมากๆ จนติดใจจะแอบเอาแบบบ้านไปปลูกบ้าง



ลืมไม่ได้ที่จะพูดถึงเจ้าหน้าที่ดูแลลูกค้าผู้น่ารัก
ใส่ใจทุกข์สุขทุกเวลา ข้ามสะพานไปส่งบ้าน
ข้ามสะพานมารับยามเช้าพาไปเดินเล่น

: : บันทึกหลังเที่ยงคืน : :
..๑๐ มีนาคม ๒๕๕๓.. ๐๐.๐๕ น...


บล็อกนี้เป็นความตั้งใจที่เราจะเขียนถึง "อมก๋อยรีสอร์ท" ตั้งนานแล้ว
นับแต่กลับมาจากอมก๋อย เมื่อปลายเดือนมกราคมที่ผ่านมา
แต่มัววุ่นๆ กับอะไรต่ออะไรจนไม่ได้ทำสักที
ได้แต่เก็บรูปเขียนบล็อกเรื่องดอกไม้ ธรรมชาติและน้องหมา ไปเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์
เราเคยเขียนบล็อก "อมก๋อยรีสอร์ท สบายเหมือนบ้าน" เมื่อปี 2551 ผ่านมานานถึงสองปีกว่าแล้ว

...คลิกที่รูป เพื่อชมบล็อก "อมก๋อยรีสอร์ท..สบายเหมือนบ้าน"...

ในวันนี้ รีสอร์ทนี้ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในแง่ของความสวยงาม ร่มรื่นของต้นไม้ใบหญ้า
เพราะต้นไม้ใหญ่น้อยก็ยังเหมือนเดิม ความเขียวสดชื่นยังไม่หายไปไหน
แต่เราได้ทราบว่า เมื่อหน้าฝนที่ผ่านมาในปี 2552 รีสอร์ทต้องผจญกับน้ำหลากน้ำป่าจากสายน้ำแม่ตื่นที่ดูเงียบๆ น่ารักนี่แหละ
เพราะฝนตกหนัก ทำให้ป่าต้นน้ำซับน้ำฝนไว้ไม่ไหว
น้ำป่าก็เลยซัดตลิ่งพังไปเป็นแถบ ต้นไม้บางต้นถอนรากถอนโคนไปเลย
ระดับน้ำที่สูงขึ้นมาทำให้เรือนไม้ในรีสอร์ทเสียหายหนักหนาเอาการ
ในวันนี้ อมก๋อยรีสอร์ทกลับมาสวยสงบเหมือนเดิมแล้ว
ที่เราเขียนมายืดยาวนี้ไม่ได้ค่าโฆษณา
หรือไม่ได้เป็นญาติโยมกับเจ้าของรีสอร์ทแต่อย่างใด
แต่เขียนไว้เป็นที่ระลึกถึงความทรงจำประทับใจ
ที่เราได้มาทุกครั้งจากการเดินทางไปเมืองเล็กๆ เมืองนี้

Create Date : 10 มีนาคม 2553
Last Update : 10 มีนาคม 2553 0:09:07 น.		21 comments
Counter : 3405 Pageviews.
Share Tweet