Group Blog
 
<<
มกราคม 2556
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
7 มกราคม 2556
 
All Blogs
 
.... ลวงใจ .... (บทที่ 23)




บทที่ 23





“คุณมังกรดื้อไม่เข้าเรื่อง..” ป้าก้อนบ่มพึม “ให้นายเบิ้มขับรถมารับคุณจรก็ไม่เชื่อ ดูสิเป็นยังไง”


“ผมไม่เข้าใจนายมังกรเหมือนกัน..” เบิ้มเป็นคนพบสองคนเมื่อตอนเช้ามืด และพามาโรงพยาบาล “นอนคนละทิศละทางเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน ใครขับใครซ้อนไม่รู้”

“มีแต่คนป่วยทั้งไร่..คุณกิ่งทองอีกคน..ฉันจะดูแลใครก่อนหลังดี” ป้าก้อนมองสลับไปมาระหว่างสองเตียง

“ญาติคนเจ็บใช่ไหมครับ..” คุณหมอเข้ามาพอดี “คนไข้ลูกครึ่งคงไม่เป็นอะไรมาก แต่อีกคนได้รับบาดเจ็บที่ก้านสมอง..เคสอย่างนี้..” คุณหมอไม่กล้าพูดออกมาว่าน่าจะเสียชีวิตทันที “คงต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการสักพัก”

ไม่ใช่เพราะความรอบคอบของป้าก้อนแต่เพราะไม่มีห้องว่าง จึงเป็นผลดีกับคนป่วยที่อัตคัดคนดูแล..ป้าก้อนที่พอจะทำอะไรได้บ้างต้องกลับไปดูกิ่งทอง เหลือเด็กคนงานนั่งเฝ้าเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน



จรรู้สึกตัวเมื่อค่ำมากแล้ว..ลืมตาขึ้นเห็นเจนกำลังนั่งมองมังกรด้วยความเป็นห่วง

“เจนเสียใจมากที่ทำให้เกิดเรื่อง..” พูดกับจรแต่มือลูบไล้และกุมมือมังกร “ถ้าคุณมังกรเป็นอะไรไป..ฮือ..ฮือ..”

“เจนระวังกิริยาด้วย..” จรมองท่อนล่างของเจน..ขากางเกงและรองเท้าผ้าใบมอมแมม “คนที่นั่งเฝ้าคนป่วยจะเสียหายนะ”

“เจนอยากดูแลใกล้ชิด” กลับมานั่งบนเตียงจร

“อ๊ะ!..” เด็กคนงานชักมือกลับอย่างงงๆ “เราทำอะไร!..” ตกใจเมื่อเหลียวมาเห็นจรมองอยู่

“เห็นไหม?” จรพูดกับเจน..ยิ้มให้เด็กคนงาน

“ผมป่าวนะ..” อึกอัก “ขอไปห้องน้ำหน่อยครับ”

“แล้วเขาจะกลับมาไหมนี่..เจนนะ..” จรเอนลงนอน

“ไม่มาสิดี เจนจะได้เฝ้าเอง..” ลงไปนั่งเก้าอี้หน้าเตียงมังกร..มือลูบไล้ใบหน้าหนุ่มชาวไร่ที่ยังไม่ได้สติ “อ้าว!..”

“ไงล่ะ..ไม่เหมือนใช่มั้ย?”

“วานจอห์นทำให้ก็ได้” มาที่เตียงจรอีก

“อย่าเพิ่งเลย..อยู่เฉยๆ ก่อน จรยังไม่หายดี..” หลับตา “จรขอร้อง”

“อือ..ก็ได้ จรจะอยู่ที่ไร่อีกนานไม่ใช่หรือ..” เจนยิ้มฝัน “เจนจะได้แนบชิดคุณมังกรอีกนานเช่นกัน”

“โอย..โอย..ฉัน..” จรไม่ได้เจ็บปวดอะไร แค่นึกสยองกับภาพเขาและมังกรอย่างที่เจนว่า





จรและมังกรอยู่โรงพยาบาลต่ออีกสองวัน..ชัยชนะและเจนไม่ได้มาก่อกวนอะไร คงรู้ตัวว่าเกือบทำให้ชีวิตหนึ่งต้องสูญไป

อย่างที่คุณหมอบอก..จรหายเกือบเป็นปกติ แต่มังกรยังเบลอๆ ก่อนออกจากโรงพยาบาลคุณหมออธิบายอาการบาดเจ็บที่มังกรได้รับ

“การบาดเจ็บที่ก้านสมองมีผลกระทบต่อสมองอย่างแน่นอน สมองจะบวมและอักเสบ แล้วแต่ตำแหน่งที่ได้รับบาดเจ็บจะควบคุมการทำงานของร่างกายส่วนใดอยู่..ถ้าบาดเจ็บตำแหน่งที่ควบคุมการทำงานของแขนขาก็จะเกิดภาวะอ่อนแรง ถ้าไปโดนส่วนที่ควบคุมเรื่องของการพูดก็จะทำให้การพูดมีปัญหา..แต่ถ้าเป็นเด็กเล็กๆ ได้รับบาดเจ็บ สมองส่วนอื่นจะพัฒนาเข้ามาทำหน้าที่แทน ทำให้หายเป็นปกติได้ในระยะยาว”

“ผู้ใหญ่ที่ได้รับบาดเจ็บ..ปกติจะมีการเปลี่ยนแปลงของระบบประสาท..การหมดสติในระยะแรกเป็นเรื่องปกติ..แต่ถ้าคนไข้ได้รับบาดเจ็บทางสมองแล้วสลบไปชั่วครู่แล้วตื่นขึ้นมาเป็นปกติดี กรณีเช่นนี้ไม่ใช่จะไม่มีอันตราย..การที่สลบไปแสดงว่าการบาดเจ็บมีความรุนแรงพอสมควร อาจมีเลือดออกในสมองภายใน 24-48 ชั่วโมง”

“คุณมังกรมาโรงพยาบาลในสภาพคอเกือบหัก..หมอแปลกใจที่คุณไม่เป็นอะไรมาก สามวันผ่านมาแล้วไม่มีเลือดออกในสมอง..” คุณหมอยิ้มตาหยีส่ายหน้า “คุณแน่จริงๆ..” ตบหลังมือมังกร “กลับบ้านได้ครับ แต่ต้องมาให้หมอตรวจเป็นระยะๆ อย่าเพิ่งประมาท และอย่าใช้งานร่างกายมากเกินไป”

ก่อนกลับไร่จรแวะร้านขายยาซื้อ tertosterone เกือบหมดสต๊อกในร้าน..ที่โรงพยาบาลคงไม่ยอมจ่ายให้เขาแน่ จรมั่นใจว่าต้องพึ่งเจ้า tertosterone เพื่อความแข็งแกร่งในการทำหน้าที่เป็นผู้นำ..คิดถึงตรงนี้จรแปลกใจตัวเอง..ผู้นำ!





จริงอยู่..คุณหมอเตือนมังกรไม่ให้ใช้งานร่างกายมากเกินไป แต่เขารู้สึกแข็งแรงเป็นปกติดี อาจดีกว่าเมื่อเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ไม่รู้เพราะอะไร

“จะไปไหนแต่เช้า?..”
มังกรแอบมองจรตั้งแต่ตื่นนอนแล้ว “ฮะ..ฮะ..อย่างกับคาวบอย”

“มังกรหละตื่นมาทำไมแต่เช้า คุณต้องพักฟื้นอีกนาน จำไม่ได้หรือที่คุณหมอบอก”

“จำด้ายยย..” มังกรลุกจากเตียง “ใครจะรู้ดีเท่าตัวผมเอง..ว่าแต่จะไปไหน”

“เข้าไร่..” นึกเขินเหมือนกันกับการให้ที่ไม่มีใครร้องขอ “ทำงาน”

“ฮะ..ฮะ..ขอบคุณครับ..” มังกรไม่ได้นึกขำจริงจัง เอ็นดูมากกว่า “ไร่ของผมผมก็ต้องทำเองสิ”

“เออ..ใช่..” จรคนเดิมกลับมา “ผมเจือกจริงๆ” ถอดชุดทำงานออก

“ฮะ..ฮะ..” คราวนี้มังกรขำ นึกเห็นภาพหนุ่มผมทองในร่างหนุ่มแข็งแรงที่กำลังเปลื้องผ้าต่อหน้าเขา “ไม่อายหรือนั่น?”

“อาย!..” เดินโทงๆ ไปหยิบชุดที่ใส่มาจากกรุงเทพฯ “ขโมยเสื้อของคุณใส่น่าอายมากกว่า”

“ทีเมื่อคืนนอนกอดผมไม่เห็นอาย..ฮะ..ฮะ..ฮา..”

“เฮ๊ย!..” จรยิ่งกว่าอาย “เจน!..” จากอายเปลี่ยนเป็นโกรธ “โว้ย!..” ไม่แน่ใจว่าโกรธใคร..ดิ่งไปที่มังกร..ง้างกำปั้นขึ้น

“เอ้ย!..” มังกรตกใจไม่คิดว่าจรจะโกรธ ทั้งที่เมื่อคืนหวานกับเขา

“หวืด!..” หมัดเฉียดคางมังกรที่เอี้ยวตัวหลบ

“ขอโทษ!..ขอโทษ!..” มังกรเข้าตะครุบทั้งกำปั้นทั้งตัว “ผมแค่แหย่จรเล่น”

“แล้วเมื่อคืน..” จรแกะวงแขนมังกร ดิ้นฮึดฮัด

“ไม่มีอะไรสักหน่อย..อำเล่นน่ะ” มังกรโกหก..เขาต้องรู้ให้ได้ว่าที่จริงคืออะไรแน่กับการกระทำของจร

“แล้วไป..” ถึงอย่างไรจรก็ไม่เชื่อมังกร รู้ดีว่าเจนถือโอกาสทำอย่างนั้น แต่อย่างน้อยเขาไม่ต้องอายกับคำพูดของมังกรที่พูดออกมา




“ฮา..ฮา..” มังกรไม่วายแหย่เย้า “ชาวไร่เขาไม่ใส่แว่นดำเบ้อเริ่มอย่างนี้หรอก” ความจริงมังกรยินดีจนออกนอกหน้ามากกว่า..จรยอมใส่เสื้อผ้าของเขา เชิ้ตสีน้ำเงินสดและยีนส์แหว่งเป็นรู

“อีกแล้วครับท่าน!..” จรทำตลกข่มอารมณ์..ถึงอย่างไรเขาก็ตกเป็นเบี้ยล่างหากมังกรรื้อฟื้นเรื่องที่เจนเป็นคนทำ “ชกกันมะ?..” จรฟุตเวิร์คเหยงๆ “มา!..ออกกำลังตอนเช้า”

“รอดตายเพื่อมาทะเลาะกันหรือ?..” ป้าก้อนตะโกนจากประตูบ้าน มือหนึ่งหิ้วกระเป๋าเดินทางใบโต “คนของคุณจรมาเอารถกลับกรุงเทพฯ ฝากสัมภาระไว้ที่อู่ คนที่อู่ไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลอีกที..เมื่อวานเด็กมันขนขึ้นรถมาด้วยแต่ลืมบอกคุณ”

“ลุงยงเป็นคนจัดการแน่..” จรกลับเข้าบ้าน

“เจ้านายแหง่..” มังกรตามเข้ามา

“อะไรแหง่?” จรเปิดกระเป๋า

“เจ้านายแหง่ คล้ายๆ ลูกแหง่ไง” มังกรชะโงกดูบ้าง

“ขำนะ..” จรไม่ติดใจอะไรเพราะกำลังจรดจ่อกับของในกระเป๋า และจดหมายฉบับหนึ่ง

“ลุงส่งเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาให้..ที่เขียนบอกเพราะรู้ว่าที่ไร่ไม่ค่อยมีสัญญาณโทรศัพท์ คิดว่าคุณจรคงอยู่นาน ไม่ต้องห่วงบ้านที่กรุงเทพฯ ลุงและป้าแหม่มจะดูแลให้อย่างดี..อ้อ..ลุงพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งของคุณผกา มันซ่อนอยู่ในกระเป๋าเดินทางใบนี้..”

“อะไรหรือ..” จรพลิกเสื้อผ้าขึ้นจนถึงด้านล่าง..หยิบสมุดบันทึกออกมาแล้วหันกลับ อ่านจดหมายต่อ

“สมุดอะไร..” มังกรนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นที่ห้องเล็กในกรอบกระจก..บ้านของจร

“ลุงไม่ได้ละลาบละล้วงแค่พลิกดูคร่าวๆ มีเรื่องที่คุณจรสงสัยอยู่ในนั้นลองอ่านดู..ลุงไม่มีความเห็นและข้อชี้แนะอะไร มันลี้ลับเกินกว่าจะตีความออก”

“แค่พลิกดูคร่าวๆ นี่นะ..อ่านหมดละไม่ว่า ถึงได้บอกว่าไม่รู้เรื่อง..อ้าว!..อ้าว!..อย่านะ!..อย่าเอาไป!..” จรร้องห้ามเมื่อมังกรยืนขึ้นพร้อมสมุดบันทึกในมือ

เพราะหน้าปกสมุดเขียนไว้ว่า “จอห์นเจนของแม่” มังกรซึ่งอยากรู้อยู่แล้วคิดไปเองว่าเขาและจรไม่น่าจะมีความลับอะไรต่อกันจึงถือวิสาสะหยิบ เดินออกจากบ้าน

“เอามานี่..เอาสมุดบันทึกของแม่ผมมา..เฮ๊ย!..” จรเดินตามด้วยความไม่พอใจ

“ขออ่านหน่อย ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านี้..” มังกรวิ่งหนี “นะ..นะ..”

“เอาคืนมาโว้ย!..” จรตะโกนลั่น


มังกรนึกว่าจะเหมือนรูปภาพเด็กชายจอห์นเจนที่เขาพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา..มังกรคิดผิด..มันสำคัญกว่านั้น และอาจมีผลต่อความสัมพันธ์ที่เริ่มจะดีขึ้นของเขาทั้งสอง





Create Date : 07 มกราคม 2556
Last Update : 7 มกราคม 2556 16:42:37 น. 1 comments
Counter : 826 Pageviews.

 
มาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ
พรุ่งนี้มาอ่านค่ะ
วันนี้มาดึกเกินไม่ไหวๆๆแล้วค่ะ



โดย: lovereason วันที่: 8 มกราคม 2556 เวลา:0:09:52 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ดาเรน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add ดาเรน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.