บทที่ 4





“อ้าว!..คนกรุงเทพฯ มาช่วยงานด้วยหรือจ๊ะ..” เมียผู้ใหญ่บ้านออกมาต้อนรับ “ขอบใจนะพ่อ”


“เอ่อ..” จรไม่แน่ใจความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น..เขาไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่เมียผู้ใหญ่เข้าใจ

“ครับ..” ลุงยงคิดไกลกว่า “รู้ครับว่า..” หยุดรอให้ใครสักคนช่วยเสริม ไม่รู้ว่างานที่มีคืองานอะไรแน่

“มาจากกรุงเทพฯ เพื่อร่วมงานพ่อผมเชียว” เสียงจากด้านหลังดังขึ้น

“นาย..” จรสะดุ้งหันกลับไปดู “อ้าว!..” ไม่ใช่นายจอมกวนแต่คือหนุ่มที่ขับมอเตอร์ไซค์ไล่มาจากอำเภอ

“นิวลูกชายคนเล็กของฉันเองเรียนอยู่กรุงเทพฯ เหมือนกัน” เมียผู้ใหญ่แนะนำ “แล้วพักที่ไหนล่ะ?”

“เอ่อ..” ลุงยงเป็นฝ่ายเอ๋อบ้าง..อะไรๆ ยังไม่ทันคิด เพิ่งหลบภัยเข้ามา

“สักครู่คงกลับครับ” จรตอบตามความจริง

“แล้วพรุ่งนี้มาเผาหรือ?..” เดินนำไปที่เต้นท์ “เหนื่อยแย่ไปๆ มาๆ”

“ค้างที่นี่ก็ได้..” น้องชายจอมกวนเอ่ยชวน “บ้านผมกว้าง..” พยักหน้าให้จรแล้วเดินไปที่ตัวบ้าน

“ว่าไงลุง?” จรกระซิบ

“ไม่รู้สิครับ..ตามๆ เขาไปก่อน ยังไงเดี๋ยวเราก็ต้องกลับทิ้งบ้านไว้ไม่มีคนเฝ้า”

“แม่!..ขอกุญแจห้องผมหน่อย..” นิวเสียงดังเดินไปหาแม่แล้วกลับไปที่จร “นี่ไงห้องผม กว้างขวางสะอาดน่านอน” นายนิวพูดประหลาด

“ลุง!..” จรรู้สึกทะแม่งกับนายนิวคนนี้..แต่นาทีนี้ลุงยงกลับเฉยไม่ช่วยจัดการอะไร

“เชิญครับ..” กรเปิดประตูออกเผยให้เห็นห้องกว้างอย่างที่พูดไว้ คะเนคร่าวๆ ใหญ่เกินกว่าที่จะอยู่ในบ้านนี้..ยิ่งกว่านั้น..เมื่อเห็นชัดขึ้น

“โอ๊ะ!..” จรไม่สามารถออมเสียงได้..นายจอมกวนนั่งอยู่ในนั้น..ข้างเตียงทีมีหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่ เธอผมยาวใบหน้าสวย..แต่..จอมกวนหันมา..ยิ้มมุมปาก..สาวนั้นยิ้มตาม..แล้ว..ร่างทั้งสองก็ค่อยๆ เลือนหายไป

“ลุง!..” คราวนี้ไม่ใช่ไม่ออมเสียงแต่ร้องดัง..เหลียวหาลุงหาเจ้าของห้อง..ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย

“ลุง!..”

“ลุง!..”

.......

“ครับ..”

.......

“ถึงไหนแล้วครับ” จรมองภูมิประเทศสองข้างทาง..เข้าใจอะไรขึ้น

“ฝันร้ายหรือ..” ลุงยงอมยิ้ม “คุณหลับสนิทตั้งแต่ออกเดินทาง”

“เปล่าครับ..สงสัยเมื่อคืนเล่นกับน้องมากไปหน่อย” จรโมเมสรุปว่าเด็กหญิงคนนั้นคือน้องสาวของเขา

“ว่าแต่..” ลุงยงมองข้างหน้าซ้ายมือ “ถึงปั้มสุดท้ายที่มีร้านสะดวกซื้อแล้วจะหาอะไรกินก่อนไหม?”

“ผมว่า..” จรนึกถึงเหตุการณ์ในความฝัน “เรารีบไปดีกว่า ค่อยหาอะไรกินที่ตลาดหน้าอำเภอ”




“ชะลอรถหน่อยครับ” เมื่อบ้านผู้ใหญ่อยู่ข้างหน้า

“จะเข้าไปทักทายเมียผู้ใหญ่หรือครับ”

“โอ๊ะ!..ไม่..ไม่..”

“เป็นอะไรของคุณ” รถผ่านรั้วไม้

“ผมคงบ้าไปนิดหน่อย..ฮะ..ฮะ..” จรหัวเราะ..ลุงยงส่ายหัวไม่เข้าใจ



“เอาเข้าจริงๆ..” จรและลุงยงเดินลุยดินดำอยู่ในไร่ หนนี้เตรียมบู้ทยางมาสองคู่ “มันยากเหมือนกันกับการที่จะพลิกพื้นที่ผืนนี้ไห้มีชีวิต” มองเข้าไปในไร่ข้างๆ

“น่าเสียดายดินพวกนี้..ซ้ำมีแหล่งน้ำให้ใช้อีก..” ลุงยงมองไปสุดที่ด้านใต้ “ถ้าผมหนุ่มกว่านี้คงรับอาสาอยู่ที่นี่”

“อ้าวๆ จะทิ้งผมละหรือ..ฮะ..ฮะ..” จรกระเซ้า

“ที่จริงคุณจรโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีชีวิตตามลำพังได้ หาคู่ชีวิตสักคน”

“ลุง!..อีกแล้ว..เอะอะก็จะให้ผมมีเมีย..ฮะ..ฮะ..”

“รถก็มี ขับก็เป็น ไม่ต้องพึ่งผมก็อยู่ได้”

“ไหนๆ..ว่าจะช่วยให้ผมเป็นชาวไร่ไง”

“ฮะ..ฮะ..ช่วยสิครับ..ผมพูดเผื่อไว้ข้างหน้าน่ะ”

“เดินไปเดินมาหิวอีกแล้ว..” จรเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าเก่านะลุง เห็นเหลียวมองรถเราเมื่อเช้า”

“ก็ดีครับเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรบ้างดูออกจะรอบรู้อยู่”




“คุณสองคนนั่นเอง..” แม่ค้าร้องทัก “มีญาติอยู่ที่นี่หรือจ๊ะเห็นคุณสองสามหนแล้ว”

“เส้นเล็กน้ำ..”ลุงมองจรซึ่งพยักหน้ารับ “สองชาม”

“เลือกผู้ใหญ่บ้านคนใหม่หรือยังครับ..” จรแปลกใจตัวเองที่ถามออกไป..ลุงยงมองจรอย่างสงสัยเช่นกัน “ถามดูเฉยๆ ก็จะมาอยู่เป็นลูกบ้านที่นี่ไง” ตอบสายตาของลุง

“หือ..” แม่ค้าอุทานขึ้นเมื่อได้ยินคำถามและคำตอบของจร “ยังเลยจ้ะ คนก่อนยังนอนอยู่เลย..ความจริงการเลือกผู้ใหญ่บ้านเป็นเรื่องของราชการ เมื่อขาดไปก็ต้องตั้งใหม่ทันที..” ยกชามก๋วยเตี๋ยวเสริฟให้สองคน “แต่ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีความรู้สึกเหมือนพี่น้องกันทั้งหมดจึงทำให้ยังอาลัยผู้ใหญ่คนก่อน”

“คงไม่รอถึงให้ผมมาอยู่และเข้ารับเลือกตั้งด้วยคนนะ” น่าจะเป็นเรื่องคะนองปากของจร หรืออาจเพราะมองเห็นหนุ่มที่นั่งอยู่อีกด้าน..เขามองจรเมื่อจบประโยคคะนองนั้น

“คุณจร!..” ลุงยงสังเกตเห็นสายตาหนุ่มคนนั้นเหมือนกันเมื่อเงยขึ้นชูสองนิ้วให้แม่ค้า

“นายนะ..” จรกระซิบ “ลูกชายจอมกวนของผู้ใหญ่บ้านไงลุง..ไม่เป็นไรหรอก”

“เขาชื่อมังกร..” แม่ค้าแก้ความเข้าใจของจรเมื่อยกสองชามเบิ้ลมาให้ “ลูกผู้ใหญ่บ้านคนเล็กน้องชายของชัยชนะ”

“แม่ค้าได้ยินผมกระซิบหรือ?” จรหนาวขึ้นทันที

“ฮิๆ..ได้ยินสิจ้ะกระซิบออกค่อยอย่างนั้น”

“เขาก็ได้ยินเหมือนกันสิลุง”

“ทีหน้าทีหลังจะพูดอะไรก็ระวังหน่อย” ลุงยงมองหนุ่มมังกรที่สตาร์ทมอเตอร์ไซค์ออกไป

“ผมตั้งใจจะพูดให้นายชัยชนะได้ยิน เห็นว่าเคยต่อปากคำกันแล้วก็เลยไม่เกรงใจ”

“ไม่เป็นไรหรอกที่นี่ใจดีทุกคน ยิ่งรู้ว่าจะมาเป็นลูกบ้านเขาจะชอบใจมากกว่า..” แม่ค้ายิ้มให้ “ลูกบ้านน่ารักๆ อย่างนี้”

“ขอบคุณครับ..” จรนึกถึงความฝันเหลวไหลเมื่อเช้า..มีส่วนจริงบางอย่างอยู่ในนั้น..ลูกชายคนเล็กของผู้ใหญ่บ้าน..แต่ไม่ใช่วัยรุ่นเกเร เขาเป็นผู้ใหญ่พอกับพี่ชาย “ความฝัน” จรพึมพำ

“อะไรนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ยังฝันอีกหรือคุณจร..ฮะ..ฮะ..”

จรแทบไม่ได้ยินที่ลุงยงกระเซ้า..เขากำลังสงสัยบางอย่าง


“ชัยชนะ..มังกร..”

.

 

Create Date : 30 ตุลาคม 2555
Last Update : 30 ตุลาคม 2555 13:21:06 น.		0 comments
Counter : 1095 Pageviews.
Share Tweet