Bloggang.com : ดาเรน : .... ลวงใจ .... (บทที่ 20)

.... ลวงใจ .... (บทที่ 20)

บทที่ 20

จรสองจิตสองใจว่าจะไปไร่ว่านหางจระเข้ดีไหม..มังกรทำปืนลั่นใส่แขนตัวเองไม่น่าจะคือสาเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบไป

“ไปเถอะนะ เจนสงสารคุณมังกร” เจนออกความเห็น

“เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว..” นึกเห็นใจเจนเหมือนกัน “อีกอย่าง เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย..แม่เขาก็มี พี่ก็มี..และ..”

“อะไร?” เจนมีความหวัง

“คุณมังกรไม่ได้โทรฯ มาสักหน่อย..ป้าก้อนเป็นคนโทรฯ”

“ถ้าคุณมังกรโทรฯ มาเองล่ะ?”

“ไม่รู้” จรไม่รู้สึกอะไรจริงอย่างที่พูด

“ตอนป้าก้อนโทรฯ มาเขาอาจกำลังบาดเจ็บอยู่ก็ได้..ไม่ได้ถามบ้างหรือ?”

“เปล่า”

“ใจดำ!..ทีเขายังพาจอห์นไปโรงพยาบาล”

“ไปหาเขาเองสิ..ทำได้ไม่ใช่หรือ” ชักนึกหมั่นไส้

“โอ๊ย!..ถ้าทำได้ทำไปแล้ว..ก็รู้นี่นา จอห์นอยู่ที่ไหนเจนอยู่ที่นั่น”

“เบื่อ!..”

“เบื่อใคร!..”

“เบื่อทั้งนั้นแหละ..ทั้งคนทั้งผี” จรแรงส์

“เจนก็เบื่อจอห์นเหมือนกัน!..” เจนเสียงดัง..แล้วหายไป

ดึกแล้ว..จรออกมาขับรถเล่นเรื่อยเปื่อย..เขารู้สึกผิด ความรู้สึกผิดที่มักเกิดขึ้นตามความร้ายกาจ

มิราจดำที่ลุงยงจัดการถอยมาให้ จรเติมเครื่องสปอร์ตแดงเพลิงใส่เหมือนเจตนาเพิ่มพลังร้าย..เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นคนอย่างนี้ ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาจรเปลี่ยนไป จากหนุ่มแก้มแดงมัดจุกขี้ขลาดกลายเป็นก้าวร้าวใจดำ

จรนึกประณามตัวเอง..รู้ตัวอีกทีขับอยู่บนถนนสายเอเชีย ถนนว่าง ภูมิประเทศเวิ้งว้าง

“มาถึงนี่ได้ไงเรา..จะขับไปไหนกัน!..” จรเลี้ยวรถเข้าปั้มที่เงียบเชียบ “กาแฟสักหน่อย..ไม่มีคนเลย”

“ทำไมจะไม่มี..” เจนผู้น่าสงสารเดินตามต้อยๆ แต่ไม่ปรากฏร่าง..เธอไม่เคยโกรธเกลียดจรจริงจังสักครั้งแม้พักหลังๆ จรจะร้ายกับเธอ “รถสีดำคันกะติ๊ด ขับค่ำๆ มืดๆ น่ากลัวจะตาย..นายจอห์นเอ๊ย!..” เจนรำพึงในใจ

ไม่ใช่แค่สีดำคันเล็ก ซ้ำยังป้ายแดงอยู่ ข้อนี้จรรู้สึกได้พร้อมๆ กับเจน..หลังจากจัดการกาแฟและโดนัทสองชิ้น จรออกจากปั้มมองหาทางยูเทิร์น

ขับมาสักพัก สองพัก จนนานผิดปกติจรก็ไม่เห็นทางเลี้ยวรถกลับสักแห่ง..เขาตาลาย หรือความมืด หรือ..

“เจน!..” จรเพิ่งนึกได้

“เจน!..” เงียบ “รู้นะว่าเธอมาด้วย..ทำอะไรอย่างนี้ ออกมาซะดีๆ”

“ก้อ..” เจนนั่งอยู่เบาะหลัง “เจนอยากไปเยี่ยมคุณมังกร”

“จรขับรถไม่แข็ง ต่างจังหวัดไม่เคยไป เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ..ไม่เข้าใจ ไม่กลัวหรือ?”

“เข้าใจ แต่ไม่กลัว..อิ..อิ..” เจนยื่นหน้ามาหน้ารถ “จอห์นแหละต้องกลัว..ถ้าเกิดอะไรขึ้นถึงตาย ก็ไม่มีจอห์นอีก แต่เจนยังอยู่”

“แน่ใจได้ไง..จรตายเจนก็อาจหายไปพร้อมจรก็ได้”

“ดีสิเราจะได้ไปไหนไปกัน..ทั่วโลก..เออ..” เจนนึกอะไรได้ “ไปตามหาพ่อที่แท้จริงของเราด้วยไง”

“อะไรนะ!..” รถเฉลบเข้าข้างทาง “พูดอะไร..จรลืมแล้วไม่อยากนึกถึง..” พารถเข้าเส้นทาง “รู้ได้ไงว่าเราพ่อแม่เดียวกัน”

“ถามจริง..ไม่เคยคิดเหมือนเจนบ้างหรือไง?”

“โครม!..” คราวนี้ไม่แฉลบแต่ชนแผงคอนกรีตริมถนนเข้าเต็มๆ ดีที่รถแล่นมาด้วยความเร็วไม่มาก

“สมมั๊ยละ!..ฮึ..” จรเปิดประตูรถออกไปดู “ชวนคุยเรื่องเหลวไหล แล้วทีนี้ทำไงดี?”

“ไปหาคุณมังกรให้เขาช่วย” เจนได้ที..ความเห็นเดิม

“ไม่ไป!..” เสียงดัง “จรจะกลับกรุงเทพฯ”

“บ้านไร่อยู่ใกล้กว่าบ้านเราตั้งเยอะ”

“ใครบอก..” จรเหลียวดูรอบๆ “จรจะพารถเข้าอู่แล้วขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน..นอน”

“อู่ที่ไหนมี..นี่มันเลยตัวจังหวัดมาตั้งไกล”

“อะไร..จังหวัดอะไร?” เริ่มงงกับเจน

“นครสวรรค์ค่า..นั่งขับตัวแข็ง..ไม่รู้คิดอะไร..ตั้งนานแสนนานยังไม่รู้อีก”

“ฮ้า!..” จรหายงง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “อย่างงั้นเชียวหรือ”

“เจ้าค่ะ!..” เจนนึกขำและหมั่นไส้

ในที่สุดมิราจดำจำต้องค่อยคลานมาที่ๆ ของจร สี่แปลงข้างบ้านผู้ใหญ่บ้าน

“จอห์นนะ!..” เจนยังไม่หายอารมณ์เสียตั้งแต่รู้ว่าจรจะมาที่ของเขา

“เอ๋..เจนนี่พูดไม่รู้เรื่อง..” จรอยากอารมณ์เสียเหมือนกัน แต่ไม่ “ไร่ของมังกรจรไปไม่ถูก”

“อ้าว!..” ชัยชนะยืนอยู่หน้ารั้วบ้านเหมือนจงใจ “คนกรุงเทพฯ มาทำไมมืดๆ”

“นายชัยชนะ!..” ความรู้สึกบางอย่างที่ได้รับทำให้เจนอยากจะหายตัวไปทันที “นายคนนี้”

“ผมทำไมหรือ?..” เดินมาที่รถแทบไม่มองจร “เดี๋ยวไม่พาไปไร่น้องชายผมหรอก”

“หาที่ซ่อมรถให้ผมหน่อยได้ไหม..” จรเริ่มรู้ตัวว่าชัยชนะสนใจเจน แต่เพราะจำเป็นจรจึงอ่อนข้อถามขึ้นก่อน “มันครอกแคลกชอบกล กลัวขับไปไม่ถึงไหน”

“ก็น่าละนะ..” ชัยชนะย่อตัวลงหน้ารถ “ซะขนาดนี้”

“จะสว่างแล้ว..” จรแหงนดูฟ้า

“เอ้ก อี้ เอ้ก เอ้ก..”

“ไอ้ไก่บ้า!..” ชัยชนะหันไปตวาดไอ้โต้งบนรั้ว “รู้แล้วน่าว่าเช้า”

“เช้าก็ดีสิครับจะได้สะดวก ไม่มีปัญหา”

“เช้าสิตัวปัญหา..” ชัยชนะมองจร มองเจน และหันกลับมาที่จรอีกครั้ง “ผมเข้าบ้านแปบนะ..เฮ้อ!”

“ผมจะรอครับ..” จรมองฟ้าที่สว่างขึ้นทุกที

“เฮ้อ!..” ชัยชนะร้องอีกทีก่อนจะหายตัวเข้าบ้านไป

“เอ๊ะ!..” จรขยี้ตา “สงสัยตามัวหรือแสงไม่พอมั้ง..ประตูบ้านเปิดปิดตอนไหนหว่า”

“ถ้ามีอะไรไม่เข้าท่า..” เจนพอจะเข้าใจอะไรขึ้นกว่าแต่ก่อน “โทรฯ หาคุณมังกรนะ..” ร่างเจนค่อยเลือนหายไป

ถึงอย่างไรชัยชนะคงออกมาจากบ้านไม่ได้

“อะไรของเค้าวะ..ครึ่งชั่วโมงแล้วนะนี่..” จรขยี้ผมตัวเอง..อยากเข้าไปทุบประตูเรียกแต่เกรงใจคนอื่นที่อยู่ด้วย โดยเฉพาะเมียผู้ใหญ่ “เจนไม่อยู่ก็เลิกสนใจเลย..ฮึ!..” หยิบมือถือออกมากด

“มังกรพูด..” เสียงตอบกลับ

“ผม..” จรไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี..มาเยี่ยม หรือขอความช่วยเหลือ..น่าอาย หรือน่าอายกว่า

“เดี๋ยวนะ..” มังกรรู้ว่าใครโทรฯ มา แต่เขาอ่อนเพลียเกินกว่าจะต่อคำ

“ป้าก้อนเอง..” มังกรให้ป้าก้อนพูดต่อ “คุณมังกรยังไม่ตื่นเลย..เมื่อคืนบอกให้ไปหาหมอก็ไม่เชื่อ เลือดออกมาก..” ป้าก้อนไม่แน่ใจว่าจะพูดต่อดีไหม “บอกว่าจะคอย จะคอย..ไม่รู้คอยอะไร”

“ผมเพิ่งมาถึง..” จรเริ่มพูดไม่จริง “แต่เข้ามาที่ไร่ไม่ถูก..พี่ชายคุณมังกรก็ไม่ยอมบอกทาง”

“พี่ชายคนไหน?” ป้าก้อนสงสัยแต่ไม่ติดใจอะไร “คุณจรอยู่ไหนล่ะป้าจะบอกทางให้..แต่เอ..”

“ผมจะขับไปตั้งต้นที่หน้าอำ..” จรหยุดพูด..สัญญาณขาดหาย..โชคดีที่โทรฯ ติดแต่แรก..จรตัดสินใจไปรอการติดต่อกลับที่ตัวอำเภอ

ไม่มีโทรฯ จากป้าก้อนอีก..จรจอดรถรออย่างกระวนกระวาย การสัญจรของผู้คนเริ่มหนาตา มอเตอร์ไซค์ รถยนต์ ถ้าสายกว่านี้เขาคงต้องหาที่จอดใหม่

“อยู่ไหน!..” มังกรแนบมือถือกับแก้ม โผเผลงจาก TZ-M

“มิราจสีดำ..” จรยังไม่ทันพูดจบ ประตูรถด้านหน้าเปิดออก

“อยู่นี่เอง!..” ร่างของมังกรล้มลงบนเบาะ

“มังกร!..” จรแปลกใจและตกใจระคนกัน..ร่างชายหนุ่มที่เอนนิ่งอยู่ข้างเขาซีดเซียว มีเลือดจางๆ ซึมอยู่ที่ต้นแขน..เขาจะทำอย่างไรดี