.... ลวงใจ .... (บทที่ 27)

บทที่ 27





“แค๊ก..แค็ก..” เสียงไอดังออกมาจากบ้าน


“คุณกิ่งทองไม่สบายอีกแล้ว..” ป้าก้อนรายงาน “คุณมังกรหายไปไหนมา ให้ใครตามก็ไม่พบ”

“ทำธุระมา” มังกรรีบไปที่ห้องกิ่งทอง

“แค๊ก..แค๊ก..อือ..อืออ..” กิ่งทองไอ คราง ทั้งๆ หลับตา กระสับกระส่าย

“ทำไมคนรักของเธอไม่มาดูแลนะ..” จรพึมพำ นึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดที่ขับรถไล่จนน้องชายเกือบตาย

“คุณชัยชนะไม่อยู่แล้ว” ป้าก้อนออกรับแทนเจ้านาย นึกสงสัยว่าหนุ่มจรไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือ

“ป้าก้อน!..จร!..” มังกรปราม

“ตัวร้อนมาก..” ป้าก้อนหันกลับไปที่ร่างหญิงสาว “ป้าให้ยาแล้ว”

“ร้อนมาก..” มังกรวางมือบนหน้าผากกิ่งทอง “พาไปโรงพยาบาลอีกดีไหมป้า”

“วันนี้นายเบิ้มไม่มาทำงาน”

“ผมขับไปเองก็ได้นี่นา”

“มังกรเพิ่งหายป่วยเหมือนกัน” จรรู้ดีว่าแท้จริงแล้วมังกรไม่ได้แข็งแรงอย่างที่ตัวเองคิด ถ้าใช้แรงมากๆ อาจวูบได้ และคงเป็นเขาที่ต้องกลายเป็นคนผิดเพศในสายตาของผู้พบเห็น..เข้ากอดดื้อๆ ถ้ามังกรเป็นอย่างนั้นขึ้นมาปุ๊บป๊บ

“ทำไม?..” มังกรมองจรด้วยหางตา “ชิ!..ตั้งแต่เช้าใครกันที่ร่อนไปทั้งไร่จนทะลุอีกหมู่บ้านหนึ่ง"

“ที่แท้ไปเที่ยวกันมา” ป้าก้อนค้อนไปทั่ว

“ทำงานน่ะป้า” มังกรร้อนตัว

“เรียกรถจากโรงพยาบาลมารับดีกว่า..” ยกมือขึ้น “รู้ครับว่าที่นี่ไม่มีสัญญาณ ผมพบที่ๆ มีสัญญาณ..” พูดจบจรวางมือบนแขนของกิ่งทอง “รอเดี๋ยวนะผมจะไปโทรฯ เรียกรถมารับ”

“ไม่ต้อง!” มังกรเสียงเข้ม

“ไม่รู้อะไรเล๊ย นายคนเก่ง” จรไม่ฟังเสียงออกจากห้องตรงไปที่ TZ-M

“ใครกันแน่ที่ทำเป็นเก่ง” มังกรวิ่งตามออกมา แซงหน้าจร กระโดดขึ้นคร่อม TZ-M

“งั้นไปด้วยกัน” จรขึ้นซ้อนรวดเร็วพอกัน..อกเปลือยกระแทกหลังมังกรอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ทั้งแดงทั้งร้อน..” มังกรเอนเบียด “ยังไม่รู้ตัวอีก จะไม่สบายอีกคนละไม่ว่า”

“สตาร์ทรถสิ!” จรแกล้งกระเถิบออกห่าง “ฮะ..ฮะ..” มังกรไม่ทันตั้งตัวหงายลงบนต้นขาของจร

“อุ๊ป!..” มังกรเอื้อมมือเกี่ยวเอวจรกันหล่น “อย่าไปเลย ไกลนะกว่าจะถึง ให้ผมขับรถไปดีกว่า..” อีกเหตุผลหนึ่ง..มังกรไม่อยากให้จรรู้อะไรมากเกี่ยวกับบ้านร้างและศพที่อยู่ข้างใน “อุ่นดี” เขยิบเข้ากลางเบาะ..หน้าท้องจร

“คุณมังกร!..” ป้าก้อนชะงักกับภาพที่เห็น

“อะไรป้า?..” มังกรดีดตัวขึ้น ทำไก๋ “ว่ามา!..ผมหมดแรงหงายหลังซะงั้น”

“เอ่อ..” ป้าก้อนหันหลังให้ “จู่ๆ คุณกิ่งทองหายตัวร้อน สงบลง หลับไปแล้ว” เดินเข้าบ้าน “คงไม่ต้องให้ใครพาไปโรงพยาบาล”

“ไม่ต้องให้ใครพาไปโรงพยาบาล..” จรลงยืนบนพื้น “ป้าก้อนพูดชอบกล..คงไม่พอใจ..”

“ไม่พอใจอะไร” มังกรถามทันที

“หน้ามังกรซุกอยู่ที่เป้าผมไง!” จรแรง..เขาเคืองป้าก้อน เคืองมังกร เคืองทุกคนที่ไร่ และเคืองความรู้สึกรับผิดชอบของตัวเอง

“พูดอย่างนี้ไม่นึกว่าผมจะอายจะโกรธบ้างหรือ..ฮะ..ฮะ..” แต่มังกรไม่โกรธ “ผมไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น..มันจะหล่นจากเบาะ และใครล่ะที่ทำให้หงายลงมา”

“ไม่รู้โว้ย!..” จรปึงๆ จะเข้าบ้าน แต่แล้วเลี้ยวกลับ ออกถนนเข้าไร่

“ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ..” มังกรตะโกนตามหลัง..เหวี่ยงกระติกน้ำและถุงขนมปังไปที่จร “หมั่นไส้เหมือนกัน”





วันนี้ทั้งวันจรเดี่ยวกางเกงขาสั้น..ตกบ่ายตัวเริ่มเกรียม

“ก็มันน่าโกรธไหมล่ะ..” จรส่งนมปังไส้กรอกชิ้นสุดท้ายเข้าปาก “คนหมั่นไส้กันเขาทำอย่างนี้หรือ..ฮะ..ฮะ..” ความจริงจรไม่ได้โกรธใคร เพียงแต่นึกน้อยใจ..ที่มังกรแข็งแรงอยู่ทุกวันนี้เพราะใคร และอาจเป็นได้ว่าที่กิ่งทองดีขึ้นรวดเร็วเพราะเขาสัมผัสแขนเธอก่อนออกจากห้อง..แล้วอย่างนี้เขายังถูกมองเหมือนตัวประหลาด แม้จะจากสายตาป้าก้อนที่ไม่ใช่คนสำคัญอะไร แต่เขาไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย

นึกๆ แล้วจรอยากไปจากที่นี่ กลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้ ในสภาพเช่นนี้ ทำได้ จรมั่นใจว่าเขาทำได้..ไม่อยากกลับเข้าบ้านอีกเลย..แต่..เจ้าความรู้สึกรับผิดชอบที่เขานึกโกรธนั่นไง..ถ้าเขาจากไป..ชีวิตของคนๆ หนึ่งจะเป็นอย่างไร

“จะออกตาม มาง้อสักหน่อย ไม่มี..ฮึ!..” จรลุกขึ้นเดินดุ่มไปตามถนน “สุดท้าย..” จรน้ำตาซึม “โดนเขาดูถูก..นึกว่าหมดท่า..ไปไหนไม่รอด..” จรยังคงเดินต่อไป “คืนนี้อยู่กับเจนข้างนอกนี่แหละพรุ่งนี้ค่อยกลับ”

อะไรบ้างอย่างจูงใจให้จรเดินไปทางบ้านร้าง..ธรรมชาติรอบข้างที่เปลี่ยนไปทำให้จรไม่เอะใจว่าเขากำลังเดินไปสู่ที่ๆ รีบหนีออกมาเมื่อเช้า

สองข้างทางร่มรื่น ดอกบานเย็นสีต่างๆ บานสะพรั่ง แซมด้วยต้นดอกรักเป็นระยะ พุทธรักษามีให้เห็นทั่วไป สูงขึ้นไปเป็นต้นชงโคดอกสีม่วง มะขามเทศและสะเดาใบเขียวครึ้ม..อะไรอย่างหนึ่งเขียววาวอยู่บนต้นมะขามเทศ จรเขย่งดู ทีแท้เป็นเจ้าตัวเล็ก แมงทับสีเขียวเหลือบแดงทอง

“บรื้น..บรึ้น..”

“แย่แล้วจอห์น..” เสียงเจนมาก่อนตัว

“จะมืดแล้ว” จรเพิ่งรู้สึก..คืนนี้เขากับเจนจะพักที่ไหน

“ไม่ใช่เรื่องนั้น” เจนดันจรหันดูข้างทาง..เงาลางๆ ของสิงห์มอเตอร์ไซค์อยู่หน้าบ้านร้าง

“ชัยชนะ!..” จรแปลกใจเมื่อภาพนั้นชัดขึ้น

“สองคนมาทำอะไรกันที่นี่?..” ชัยชนะดับเครื่อง..เขารู้อยู่แล้วว่าจรหลงมาที่นี่เมื่อกลางวัน “เข้าบ้านก่อนสิ”

“ในนั้นน่ากลัว..มีโลงศพอยู่ด้วย..” จรนึกขึ้นได้แต่ไม่ปักใจนัก “บ้านร้างไม่ใช่หรือ”

“บ้านใคร?” เจนถาม

“ที่จริงไม่ใช่บ้านหรอก เป็นที่พักชั่วคราวเวลาผมและมังกรออกมาเที่ยวป่า..จำไม่ได้หรือ บ้านผมก็บ้านผู้ใหญ่ไง..ฮะ..ฮะ..”

“ไม่เห็นจะขำ” เจนขวางชัยชนะ

“ขำคุณจรน่ะ เห็นเป็นตุเป็นตะว่ามีโลงศพอยู่ข้างใน..ฮะ..ฮะ..”

“อีกแระ!..” ปากพูดแต่ใจนึกระแวงว่าชัยชนะมาไม้ไหนกันแน่

“ที่จริง..” จรชักแน่ใจว่าเมื่อกลางวันมังกรหลอกเขาให้กลัว “ที่จริงผมไม่ได้เห็นกับตาหรอก มังกรเป็นคนบอก”

“ไอ้น้องชายขี้อิจฉา..ฮะ..ฮะ..”

“อิจฉาอะไร?” เจนเดือดร้อนแทน

“อิจฉาที่ผมมีสาวผมทองคุยด้วย อิจฉาที่ผมมองเห็นคุณ”

“นั่นสิ..ทำไมคุณมองเห็นเจน..” จรรู้สึกแปลก..แต่แวบเดียวความอยากรู้อยากเห็นเข้ามาแทนที่ “ไหนจะให้ผมดูข้างในบ้านไง”

“เจนกลัว..” เจนเบียดชิดจร “จะเข้าไปทำไม?”

“กลัวทำไม..ผมเป็นคนดีนะ..ฮะ..ฮะ..” เสียงหัวเราะเย็นเยือก “ว่าที่ผู้ใหญ่บ้านจะทำร้ายลูกบ้านได้อย่างไร..เชิญครับ”

หอมกลิ่นป่าโชยมาเมื่อประตูเปิดออก..ไม้ฉำฉาสีน้ำตาลอ่อนคือส่วนประกอบหลักของห้อง ลายน้ำตาลเข้มและตาไม้ทำให้ห้องดูไม่จืดตา..ห้องโล่งถูกแบ่งเป็นส่วนใช้งานต่างๆ พักผ่อน ทำงาน ห้องน้ำ ครัวเล็กกะทัดรัด พื้นปูด้วยเสื่อกกทับด้วยพรมลายเสือตรงส่วนพักผ่อน ชุดเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเข้ม

จรไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าบรรยากาศในห้องต่างกันกับตอนที่เขาเข้ามาร้องขอน้ำกินอย่างเทียบไม่ติด..ที่ดูแปลก..ริมห้องด้านในสุดมีโต๊ะไม้น้ำตาลเข้มชุดเดียวกับใช้นั่งพักผ่อน มีผ้าคลุมสีแดง..บนนั้น..มีแจกันดอกไม้..คล้ายธูป..จรมองไม่วางตา

“ดอกก้านธูป..” ชัยชนะหยิบมาให้ดู..ละอองดอกหล่นตามมือ “คล้ายธูปจีนก้านโต..คนกรุงเทพฯ คงไม่รู้จัก..ผมปักไว้ให้ห้องอ่อนโยนขึ้นแต่ไม่หวานเกินไป เหมาะสำหรับบ้านป่าชายโสด”

“จอห์น!..” เจนรั้งจรไปนั่งบนเก้าอี้ยาว “เจนกลัว..” เจนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างแต่ไม่แน่ชัด

“กลัวอะไรอีกแล้ว..” ชัยชนะตามมานั่งใกล้ “ว่าแต่จะไปไหนกันค่ำๆ มืดๆอย่างนี้”

“ผมออกมาหาสัญญาณโทรศัพท์ และเลยเดินเล่นมาถึงที่นี่” ที่จรตอบคือเหตุผลของครั้งแรกที่มาพบบ้านนี้ตอนกลางวัน

“ออกมาไกลนะ..แล้วจะกลับกันอย่างไร..ผมไปส่งให้เอาไหม?”

“ไม่นะจอห์น..”

“คุณเจนรังเกียจผมจริง” ชัยชนะชิดจนเกือบเบียดเจน

“อนุญาตให้ผมพูดนะ..” จรลุกขึ้นนั่งแทรกกลาง “คุณมีคุณกิ่งทองอยู่แล้วยังมาทำรุ่มร่าม..ทำไมถึงไม่ดูแลเธอ ปล่อยให้มังกรรับผิดชอบคนเดียว”

“คุณไม่รู้อะไรอย่ามาพูด..” ชัยชนะดีดตัวขึ้นทันที

“ทำไมจะไม่รู้..คุณคนใจร้าย ใจดำ..” ไหนๆ พูดแล้วพูดให้หมด “พอคนรักไม่สบาย ใช้งานไม่ได้ คุณก็ทอดทิ้งไม่เหลียวแล..มังกรเสียอีกที่เป็นลูกผู้ชายมากกว่าคุณ”

“คุณ!..” ชัยชนะลมออกหู..โกรธที่ถูกว่า แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นความจริง..ความจริงที่เกินจะแก้ไข “ถ้างั้นก็เดินกลับเองแล้วกัน..ผมจะไปเยี่ยมกิ่งทองอย่างที่คุณต้องการ”

“อ้าว!..” แค่กะพริบตาชัยชนะก็หายไป “คงโมโหมากรีบออกไปแทบมองไม่ทัน” จรเดินไปที่ประตูบ้านตะโกนตามหลังมอเตอร์ไซค์ “ผมขอพักที่นี่สักคืนนะครับ”





ไม่ได้โกรธเคืองแต่เพราะอยากดัดนิสัยเจ้าอารมณ์ของจร มังกรจึงไม่ออกตามทันที คิดว่าสักพักจะขับ TZ-M ตระเวนหา

มังกรตั้งใจงีบเอาแรงเพื่อรับการราวีกับจร..ตกใจตื่นเมื่อค่ำ..คนงานกลับบ้านหมดแล้ว..สิ่งแรกคือเดินสำรวจทั่วบ้านเผื่อจะพบจร

“อยู่ไหนนะ..มืดค่ำป่านนี้” มังกรออกรถตามหาทันที..เขาขับไปทั่วไร่ทุกซอกทุกมุม..ใจหนึ่งนึกถึงบ้านร้าง แต่แน่ใจว่าจรไม่ไป

“โหลๆ..” มังกรพูดใส่เบอร์ของจร..ไม่มีเสียงตอบรับ “ไม่แน่..ถึงจะกล้าๆ กลัวๆ แต่จรอาจอยากโทรฯ ไปที่กรุงเทพฯ” คิดได้อย่างนั้นมังกรจึงเร่งเครื่องเต็มที่

“บรื้วว..บวื๊ด!..” เหมือนเสียงรถคันหนึ่งวิ่งสวนไป..มังกรไม่สนใจ แค่สงสัยว่าใครกันมาซิ่งบนถนนแถวนี้

มังกรวนรถไปๆ มาๆ ในรัศมีบ้านร้าง..กดมือถือหาจรหลายหนแต่ไม่ติด คิดจะโทรฯ หาลุงยงเพราะจรอาจกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว หรืออยู่ในระหว่างเดินทาง แต่ถ้าไม่ใช่ กลัวว่าลุงยงจะตกใจกับการหายตัวของจร

“มาถึงแล้วนี่..” มังกรสังหรณ์ใจบางอย่าง เดินไปที่บ้านร้าง “ดูให้แน่ใจว่านายตัวยุ่งไม่ได้พิเรนทร์เข้าไปซ่อนในนี้..มังกรเปิดประตูบ้าน

แสงจากไฟฉายส่องให้เห็นห้องรุงรังด้วยหยากไย่ห้องเดิม..โลงศพตั้งสงบนิ่ง กระถางธูปบนฝาโลงยังเรียบร้อยดี มีผงธูปหล่นประปราย..มังกรเดินเข้าไปที่ตัวโลง เคาะเบาๆ ไม่หวาดกลัวอะไร..ศพที่รอวันเผานี้คือพี่ชายของเขา..ชัยชนะ..มังกรนำมาเมื่อครั้งมาตั้งรกรากที่หมู่บ้านนี้..ที่ยังไม่เผาเพราะมังกรตั้งใจแก้แค้นให้พี่ชาย พ่อแม่ หรืออย่างน้อยรอให้คนร้ายรับผลกรรมที่มันสร้างเสียก่อน ทุกคนที่ตายจะได้ไปผุดเกิดอย่างสงบสุข

อีกอย่าง..เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ชัยชนะชอบที่นี่มาก และกิ่งทองก็นอนป่วยอยู่ที่บ้านเขา ถ้าหากดวงวิญญาณของชัยชนะยังวนเวียนอยู่จะได้ไปเยี่ยมคนรักของตัวเองได้สะดวก

“ผมสัญญาอีกครั้งว่าจะดูแลกิ่งทองให้ดีที่สุด..” มังกรยกมือไหว้..พลันนึกแปลกใจ..ผ้าที่ใช้คลุมโลงหล่นกองอยู่บนพื้น..เขาส่องไฟตามดู..ก้มลงจะหยิบขึ้น แต่เหมือนติดอะไรหนักๆ อยู่


“ใครดึง?” เสียงหนึ่งพึมพำอยู่ในโปง แต่ไม่ดังลอดออกมา


“หนูชุมจัง!” มังกรก้มลงเก็บธูปดอกหนึ่งที่ตกอยู่ข้างกองผ้า

Create Date : 20 มกราคม 2556		2 comments
Last Update : 21 มกราคม 2556 9:13:56 น.
Counter : 906 Pageviews.
Share Tweet