เพื่อนสาวเอเยนต์ค้าเนื้อสดเพิ่งจะโทรมาโวยวายตอนเช้านี้เอง หล่อนเองกำลังงัวเงียตื่นจากที่นอนก็ต้องรับฟังจนหูชา

“ไหนแกบอกเด็กแกซิงไง ย้อมแมวกันนี่นา เสี่ยโกรธฉันมากนะนังอั้ม”

“อะไรกันส้ม นังพุดน่ะเหรอผ่านผู้ชายมาแล้ว”

“ก็ใช่น่ะสิ เสี่ยเสียอารมณ์มากนะ ฉันนะอ้อนวอนว่ามีการผิดพลาดขอโอกาสให้ฉันใหม่ นี่ต้องคัดเด็กส่งไปให้ไม่คิดเงินนะ แกต้องรับผิดชอบด้วยนะนังอั้ม”

“เป็นไปไม่ได้หรอก นังพุดมันกลัวแม่ฉันจะตายไม่เคยคลาดสายตาหรอก สาบานได้” หล่อนไม่เชื่อเด็ดขาดว่าพุทธชาดจะหลบรอดสายตาไปมีคนรักอยู่ที่ไหน

“แกเฝ้าไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไงนังอั้ม เด็กนั่นมันอาจจะนัดไปเจอแฟนข้างนอกก็ได้แกจะรู้เหรอ” เพื่อนสาวประเภทสองยังวีนไม่เลิก

“ไม่มีหรอก ถ้าไม่มีคนพาไป มันไปไหนเองไม่เป็น แค่จะนั่งแท๊กซี่ก็ยังเงอะๆงะๆ นี่แกตุกติกฉันหรือเปล่าเนี่ยนังส้ม คิดจะเบี้ยวเงินฉันหรือไง อย่ามาเล่นไม้นี้นะโว้ย” อัมพริกาเองก็พอตัวหล่อนลุยมาแล้วทุกรูปแบบทั้งยังคบเพื่อนมากหน้าหลายตา หลากหลายชนชั้นและไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบได้ง่ายๆ

“แกจะบ้าเหรออั้ม มาโยนขี้กันง่ายๆแบบนี้ ฉันทำงานนี้มานานไม่เคยเสียชื่อเรื่องเบี้ยวค่าตัวย่ะ มีแต่อีหน้างกบางคนนี่แหละอยากได้เงินจนตัวสั่น หลอกแม้กระทั่งเพื่อน”

เพื่อนสาวรัวคำด่ามาตามสายจนอัมพริกาต้องรีบวางหู หล่อนถึงกับตัวสั่งเทิ้มด้วยฤทธิ์โทสะ

“แสบนักนะนังพุด” ความโกรธผิดหวังทั้งหมดทั้งมวลของอัมพริกาจึงพาลไปลงที่เด็กสาว อัมพริกาตรงเข้าสะบัดฝ่ามือใส่อย่างไม่ยั้งถูกจังๆบ้าง พลาดไปบ้างหล่อนไม่ใส่ใจ เอมิการ้องห้ามอย่างไรหล่อนก็ไม่หยุด จนพี่สาวคร้านจะห้ามเสียแล้ว

“หยุดก่อนค่ะ หยุดเถอะ” ร่างหนึ่งถลันเข้ามาขวางกลางระหว่างพุทธชาดและอัมพริกา ซึ่งถ้าช้ากว่านั้นพุทธชาดอาจจะถึงกับสิ้นสติไปแล้ว

“พอเถอะค่ะ จะตบตีอะไรกันนักหนาคะ พุดช้ำไปทั้งตัวแล้ว” ลลิตานั่นเองหล่อนโอบตัวพุทธชาดเอาไว้ถลึงตาใส่อัมพริกาอย่างไม่พอใจ อัมพริกาชะงักไปอย่างน้อยหล่อนก็ไม่อยากเสียภาพพจน์ต่อหน้าน้องสาวของรณชัย

“นี่มันเรื่องอะไรคะ พุดทำอะไรผิดถึงได้ทำกันขนาดนี้” ลลิตาปาดเส้นผมรุ่ยร่ายของเพื่อนรักออก ตกใจที่เห็นคราบเลือดเป็นทางที่มุมปาก ใบหน้าด้านหนึ่งของพุทธชาดบวมปูดและแดงช้ำ ริมฝีปากบวมเจ่อ ตาคู่สวยหรี่ปรือปรอย

“ลิตา”

“พุด เป็นไงบ้าง โธ่เอ๋ย” ลลิตามองสภาพของพุทธชาด

อย่างสลดใจ ความรักและห่วงใยบวกกับความเป็นคนไม่ยอมคนทำให้หันมาไล่เบี้ยเอากับญาติของเพื่อนรัก

“อะไรกันคะ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ตบตีกันอย่างกับทาสนี่คนนะคะไม่ใช่สัตว์จะได้ทุบตีเอาตามใจชอบ

อัมพริกาแบะปากยักไหล่อย่างไม่แยแส เรื่องการตบตีนางพุดเป็นเรื่องปกติของบ้านเธอ อาจจะดูไม่ปกติสำหรับบ้านอื่นบ้างหล่อนก็ไม่สนใจจะแก้ตัว

“ไม่ไหวนะคะทำกันขนาดนี้เกิดตายขึ้นมาจะทำยังไงกัน คงได้เป็นข่าวกันใหญ่โตแน่ๆค่ะ”

นางเอมอรนั้นไม่ได้นึกกลัวคำพูดของเด็กสาว กลับรู้สึกออกจะรำคาญด้วยซ้ำ เกรงอยู่นิดเดียวว่าพ่อแม่ของลลิตานั้นออกจะเป็นที่นับหน้าถือตากันอยู่มาก หากเด็กสาวเอาเรื่องไปบอกพ่อแม่อาจจะทำให้ผู้ใหญ่ต่อผู้ใหญ่ต้องผิดใจกัน ดังนั้นแทนที่จะโกรธเกรี้ยวนางกลับยิ้มนิดๆอย่างไม่ถือสา บอกเรียบๆว่า

“หนูลิตา ฟังป้าก่อน ป้ายอมรับว่าสั่งสอนลูกหลานหนักมือไปบ้าง ป้าไม่อยากทำแต่ก็จำเป็นต้องทำ นังพุดน่ะมันกล้าถึงขนาดไปนอนกับผู้ชายเชียวนะหนู”

เอมอรสรุปความเอาเองตามความเข้าใจของนาง เด็กสาวใจแตกไม่เคยคบผู้ชายพอได้พบเจอเข้าหน่อยก็เตลิดไปกับอารมณ์สาว ขนาดมากอดจูบกันหน้าบ้านก็คงต้องไปนอนด้วยกันมาแล้วแน่ๆ

พุทธชาดถึงกับสะอึกหน้าร้อนผ่าว หากเป็นเวลาปกติหล่อนคงนึกละอายใจ แต่ใครจะคิดว่าเรื่องที่นางเอมอรตีความไปเองนั้นบังเอิญตรงกับความเป็นจริงเสียด้วย

“ไม่จริงค่ะ ลิตาไม่เชื่อ พุดไม่ใช่คนอย่างนั้น คุณป้ามีหลักฐานอะไรคะ” ด้วยความเชื่อใจเพื่อนสาว ลลิตาเถียงแทนทันควันโดยไม่รีรอที่จะถามพุทธชาดด้วยซ้ำ

เอมอรมีท่าทางหงุดหงิดขึ้นมาอีกหล่อนทบทวนคำพูดที่ได้ยินมาจากหญิงข้างบ้านซ้ำอีกครั้ง

“ป้าน่ะนึกเจ็บใจที่มีหลานไม่รักดี ทำตัวเหลวแหลกจนชาวบ้านเขาเอาไปโพทะนากันทั่ว แล้วหนูคิดดูสิป้ามีลูกสาวอีกสองคน ผู้คนเขาก็ต้องเอาไปนินทาว่าร้ายเหมารวมกันหมด เขาถึงได้ว่าปลาตัวเดียวจะพาลเอาเหม็นไปหมดทั้งข้อง” นางเอมอรลอยหน้าลอยตาเยาะ ในที่สุดหล่อนก็มีเหตุผลสมควรที่จะสั่งสอนเด็กในบ้าน

“ก็เมื่อคืนพี่อั้มบอกว่าจะพาพุดกลับบ้านไม่ใช่หรือคะ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้” ลลิตาเปลี่ยนไปไล่เบี้ยเอากับอัมพริกาอย่างคาดคั้น

อัมพริกานั้นรอจังหวะอยู่แล้ว แม้จะไม่เข้าใจเรื่องมากนักแต่หล่อนก็ปะติดปะต่อเรื่องราว ใช้ไหวพริบสร้างสถานการณ์เอาตัวรอดจากความผิดไปได้

“ก็พี่น่ะหวังดีจะพามันกลับบ้าน เห็นมึนๆเมาๆกลัวจะไปเสียท่าใครเข้า สั่งเด็กให้ไปบอกลิตาแล้วก็พานังพุดมันมานั่งพักตรงหน้าห้องน้ำ มันก็ดูรู้เรื่องดีอยู่นี่ พอพี่ออกมามันดันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แถมพอวิ่งออกมาดู นู่นเห็นหลังไวๆขึ้นรถไปกับผู้ชายแล้ว จะตามก็ไม่ทัน” หล่อนจับความจากคำพูดของมารดานำมาแต่งเรื่องเล่าอย่างไม่สะทกสะท้าน ลลิตาได้ฟังถึงกับนิ่งไป หล่อนหันกลับมาที่พุทธชาด จับไหล่บางถามเบาๆ

“พุทธเล่าไปเลยว่าไปไหน บอกความจริงเขาไป”

“พุด...เอ่อ” พุทธชาดจนด้วยคำพูด

“เอ๊ะ ก็ไหนแกบอกว่ากลับกับเพื่อนไม่ใช่หรือ” คราวนี้เอมิกาเป็นฝ่ายถามเอาบ้าง หลังจากนิ่งฟังมาโดยตลอด

“ตอนตีสามกว่าที่แกกลับมา ฉันถามว่าไปไหนมา แกยังบอกเลยว่ากลับกับเพื่อน มันยังไงกันแน่พุด”

พุทธชาดอึกอักกลายเป็นว่าเรื่องราวทุกอย่างชี้มายังเธอเพียงคนเดียว หากบอกความจริงออกไปก็ไม่แน่ว่าจะมีคนเชื่อ หญิงสาวรู้สึกปวดขมับและครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ความเครียดปนกับสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูกทำให้รู้สึกหน้ามืด

“พุด ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ทำจริงๆนะคะ พุดแค่พลัดกับลิตากับพี่อั้ม แล้วก็กลัวโดนดุว่ากลับดึกก็เลยบอกไปแบบนั้น”

“งั้นแกไปไหนมา หา แกหายไปไหนตั้งครึ่งค่อนคืน บอกมาสิไปไหน กับใคร ใครเป็นคนมาส่งแก” อัมพริกาได้ทีคาดคั้น

“พุด พุดไม่รู้” พุทธชาดกลั้นสะอื้นจนใจที่จะบอกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“เห็นมั้ยล่ะ ลิตา น้องโดนนังนี่มันหลอกเอาแล้ว” อัมพริการ้องขัดขึ้นอย่างเป็นต่อ

“แกหายไปตั้งแต่ห้าทุ่มกว่ากลับบ้านมาตอนตีสาม แกไปอยู่ไหนมา บอกมาซิ” อัมพริกาไม่ปล่อยให้พลาดโอกาสทอง ต่อให้ไม่ได้รับผลประโยชน์ที่คิดว่าจะได้ หล่อนก็ยังมีอะไรติดไม้ติดมือมาบ้าง โดยการทำลายภาพเด็กสาวแสนซื่อของพุทธชาดให้ย่อยยับไม่มีชิ้นดี

“ไงล่ะนังคนซื่อ โดนซักเสียจนมุมพูดไม่ออก โกหกอีกสิ ยิ่งพูดคนเขายิ่งรู้ไส้แกกันหมดแล้ว”

ลลิตาไม่ตัดสินใจเชื่อคำพูดของเอมอรและลูกสาวทั้งสอง เธอจับเนื้อตัวของพุทธชาดเพื่อดูร่องรอยถูกทำร้าย ก็พบว่าเพื่อนสาวตัวร้อนรุมคล้ายจับไข้ จึงหันไปบอกนางเอมอร

“ลิตาว่าเก็บเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีไหมคะ พุดตัวร้อนมากคงจะไม่สบาย แถมดูสับสนด้วย ให้เขาพักก่อนค่อยถามทีหลังเถอะค่ะ” ลลิตานั้นรู้จักพุทธชาดดีพอที่จะไม่คล้อยตามคำพูดของสองแม่ลูก เดาเอาว่าพุทธชาดคงมีเหตุจำเป็น

ดูจากสภาพแล้วก็รู้สึกเวทนานัก พอรู้มาบ้างว่าเพื่อนรักไม่เป็นที่ต้องการของคนบ้านนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ พุทธชาดถูกทำร้ายอย่างไร้ความปราณี ร่างกายและหน้าตาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ สติสตังดูเลื่อนลอยซึ่งอาจจะเป็นด้วยพิษไข้ ถ้าเธอไม่เข้ามาพบเข้าอาจจะอาการหนักไปยิ่งกว่านี้ เด็กสาวคิดว่าเมื่อทักท้วงออกไปนางเอมอรอาจจะเกรงใจเธอบ้าง อย่างน้อยคงมีเวลาให้พุทธชาดได้ตั้งตัวและอธิบายเรื่องราวภายหลัง

ลลิตาไม่รู้ตัวเลยว่าเธอรู้จักนางเอมอรและบุตรสาวอย่างผิวเผินเหลือเกิน เพราะประโยคที่ออกจากปากผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นป้าของพุทธชาดคือ

“โอ้ย มันไม่เป็นไรหรอกหัวแข็งจะตายไป หนูลิตามีธุระก็ไปทำเถอะ ป้าจะต้องสอบสวนเอาความกับมันให้ได้วันนี้”
ลลิตาถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินคำตอบ

“สภาพของพุดแย่มากนะคะป้าอร ลิตาอยากจะพาไปหาหมอที่คลินิกด้วยซ้ำ”

“ไม่เป็นไรจริงๆน้องลิตา น้องกลับไปเถอะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้อง นังพุดมันไม่เป็นไรหรอกทิ้งไว้นั่นล่ะ” อัมพริกาเสริม หล่อนยักไหล่อย่างไม่แยแส หันกลับไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟากลางห้อง

“ความจริงแล้วที่พุดเป็นแบบนี้ลิตาก็มีส่วน เอาเถอะค่ะถ้าจะซักกันให้รู้ดำรู้แดงวันนี้ลิตาก็จะอยู่ด้วย เผื่อมีอะไรเสริมได้”

ลลิตาเห็นสีหน้าแสดงความเบื่อหน่ายของอัมพริกาแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดนัก พี่สาวคนรองของพุทธชาดช่างเป็นผู้หญิงร้ายกาจแล้งน้ำใจอย่างไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อน โชคดีเหลือเกินที่พี่ชายของเธอไม่ได้มายุ่งเกี่ยวด้วย

แม้ว่านางเอมอรไม่อยากให้คนนอกรู้เรื่องภายในครอบครัว แต่ก็คร้านจะตื้อให้ลลิตากลับบ้าน อีกอย่างนางมาคิดไตร่ตรองดูแล้วก็เห็นว่าการแฉพุทธชาดให้ลลิตารู้พฤติกรรม ก็ดูจะเป็นผลดีกับหล่อนและลูกสาวคนรองอยู่ไม่น้อยเลยที่เดียว

“นังพุด ไหนแกเล่ามาซิว่าเมื่อคืนแกไปไหนมา บอกมาให้หมดนะอย่าได้คิดโกหกฉันแม่แต่คำเดียว ไม่งั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่”
************************************