Bloggang.com : ดาวกันยา : พรางหัวใจ ตอน 1 part 2/2 จบตอน

พรางหัวใจ ตอน 1 part 2/2 จบตอน

“เจอกันทุ่มนึงนะพุด พี่รณจะไปส่งแล้วรับกลับตอนห้าทุ่ม แต่งตัวสวยๆนะเพื่อน เอาให้พี่ชายตะลึงเลย”
เสียงใสของเพื่อนรักบอกมาตามสายเพื่อย้ำนัดหมายในตอนค่ำ พุทธชาดรับคำไปอย่างสดชื่น จะว่าไปก็ไม่ได้สังสรรค์แบบนี้นานแล้ว เธอแทบจะไม่มีชีวิตวัยรุ่นเหมือนใครเขา ทำงานงกๆจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ถ้าไม่ได้ลลิตาหญิงสาวอาจจะกลายเป็นมนุษย์ถ้ำไปแล้วก็ได้

บิดามารดาของรณชัยและลลิตาจัดเป็นผู้มีฐานะดีคนหนึ่งในย่านนี้ ทั้งยังรู้จักกันดีกับป้าเอมอร นอกจากพุทธชาดและลลิตาจะเรียนอยู่ชั้นเดียวกันแล้ว เอมิกาและอัมพริกาก็ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับรณชัยอีกด้วย

พุทธชาดออกจะอกสั่นขวัญแขวนในเรื่องอารมณ์แปรปรวนของอัมพริกาพี่สาวคนรอง หล่อนเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น กับตัวพุทธชาดเองแม้จะเติบโตมาด้วยกันและพุทธชาดก็อยู่ในสภาพตกเป็นรองหล่อนมาตลอด แทนที่จะได้รับความเมตตาสงสาร หรืออย่างน้อยๆก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวเอามาเป็นอารมณ์อย่างที่เอมิกาทำอยู่ อัมพริกากลับแสดงความเกลียดชังเธอจนออกนอกหน้า

พุทธชาดเคยนึกสงสัยว่าเพราะอะไรอัมพริกาจึงรังเกียจเธอนัก ทั้งที่เธอเองก็ไม่เคยทำอะไรให้ เท่าที่พอจะคิดได้ก็คงเป็นเพราะเธอและพี่สาวคนรองอายุต่างกันเพียงหนึ่งปี อัมพริกายึดเธอเป็นทั้งคู่แข่งและข้าทาสไม่มีวันเสียล่ะที่อัมพริกาจะปล่อยให้เธอมีอะไรดีเกินหน้าเกินตาไปได้

แม้จะพยายามอยู่ห่างพี่สาวคนรองตลอดทั้งวัน เพื่อเลี่ยงการปะทะทำให้ไม่สบอารมณ์ แต่ก็เกิดเรื่องยุ่งๆอย่างที่พี่สาวคนโตทำนายไว้ขึ้นจนได้

“ฉันอยากกินบะหมี่เกี๊ยวปูที่ตลาดแกไปซื้อมาหน่อย” อัมพริกาบอกเอาเมื่อพุทธชาดกำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยว่าขณะนั้นเวลาล่วงเลยไปกว่าหกโมงเย็นแล้ว

“แต่ว่าพุดนัดลิตาไว้ตอนหนึ่งทุ่มค่ะ พุดกลัวไม่ทัน”

“เอ๊ะ นังนี่ ก็นี่มันกี่โมง เวลาออกจะถมถืด”

“พี่อั้มไม่ทานข้าวหรือคะพุดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพี่ก็จะออกไปเหมือนกันไม่ใช่หรือคะ”

“นังพุด กว่าเพื่อนฉันจะมารับก็ตั้งสองทุ่ม แกจะให้ฉันหิ้วท้องรอหรือไง แล้วอีกอย่างนะฉันจะกินอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องมาสาระแนนำเสนอ ไปออกไปซื้อมาเดี๋ยวนี้เลย”

พี่สาวคนรองร้องตวาดเสียงดัง ค้อนลมค้อนแล้ง ในมือเป็นชุดอุปกรณ์ม้วนผมแบบที่ใช้กันทั่วไปเพื่อจับลอนผมให้เป็นเกลียว แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลนัก เนื่องจากเส้นผมของอัมพริกาเส้นใหญ่และหยาบหนา จึงไม่ได้รูปทรงอย่างที่ต้องการเสียที หญิงสาวเม้มปากด้วยความหงุดหงิดกระแทกข้าวของปึงปัง พุทธชาดจึงรีบหยิบเงินและคว้าจักรยานออกมาทันที เพราะขืนต่อปากต่อคำอาจจะถูกอาละวาดเอาได้
****************************************
กว่าจะเสร็จธุระเธอก็กลับมาถึงบ้านเมื่อเหลือเวลาอีกเพียงสิบห้านาทีก็จะถึงเวลานัด พบว่าไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว ป้าเอมอรออกไปธุระตั้งแต่บ่าย เอมิกาเองก็ออกไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ที่น่าแปลกคืออัมพริกาที่ร้องจะกินบะหมี่จนเธอต้องรีบไปหาซื้อให้ก็พลอยหายตัวไปด้วย ทิ้งไว้แต่เพียงกระดาษโน้ตที่มีข้อความสั้นๆ

“เพื่อนฉันมารับแล้ว ของที่ให้ซื้อเก็บเข้าตู้เย็นไว้ให้ด้วย จะกลับมากิน”
ง่ายๆแค่นั้น แล้วที่พุทธชาดรีบแทบตายมันเพื่ออะไรกัน

ความที่รู้ไส้รู้พุงกันดีหญิงสาวเริ่มสังหรณ์ว่าสิ่งที่พี่สาวคนรองทำคงไม่ได้แค่แกล้งให้เธอเสียเวลาจนเตรียมตัวไม่ทันแน่ พุทธชาดรีบวิ่งไปยังห้องนอน ลนลานเปิดตู้เสื้อผ้าเก่าๆสำรวจดูชุดไปงานของเธอแล้วก็ใจหายวูบ

เสื้อสีชมพูตัวสวยยังคงแขวนไว้ที่เดิม แต่ไม่ใช่สภาพเดิม ริมผ้าด้านข้างเป็นฉีกออกเป็นริ้วยาวตั้งแต่ชายกระโปรงขึ้นมาถึงช่วงเอว ผ้าเนื้อดีบอบบางราวกับแพรเพียงออกแรงดึงแค่นิดเดียวก็ขาด ดูแล้วเหมือนถูกฉีกกระชากอย่างแรงให้ขาดแล่งเสียสภาพจนซ่อมไม่ได้ คนทำคงฉีกทึ้งด้วยอารมณ์รุนแรงทีเดียว เห็นสภาพแล้วพุทธชาดก็เข่าอ่อนนั่งแปะอยู่ตรงนั้นเอง

ถามว่าโกรธไหม? ฐานะอย่างพุทธชาดโกรธไม่ได้หรอก อีกอย่างก็โดนกระทำจนชาชินเสียแล้ว เพียงแต่นึกเสียดายโอกาสจะได้เปิดหูเปิดตากับเพื่อนๆที่น้อยครั้งนักจะมี บวกกับเจ็บใจตัวเองที่ไม่ระวังข้าวของให้ดี พี่สาวจึงสบช่องกลั่นแกล้งเอาได้

เมื่อลลิตาโทรมาอีกครั้งจึงได้รับฟังน้ำเสียงปนสะอื้นของเพื่อนสาว
“ลิตา พุดคงไม่ได้ไปแล้วล่ะ เสื้อพุดพังหมดแล้วพุดไม่มีเสื้อใส่ไปงาน” พุทธชาดปาดน้ำตาป้อย

ลลิตานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งค่อยๆคิดแก้ปัญหา
“เรากำลังจะออกจากบ้าน เอาอย่างนี้ พุดไปอาบน้ำแต่งตัวรอนะ ยืมเสื้อเราใส่ไปก่อน รองเท้าของเราพุดก็คงพอใส่ได้ ไปถึงงานช้าไปบ้างไม่เป็นไรหรอก”

ลลิตาตัดสินใจฉับไว หญิงสาวไม่เสียเวลาถามรายละเอียด หล่อนรู้แต่ว่าพุทธชาดจะไม่ไปร่วมงานเพราะไม่มีชุด ลลิตาเป็นพวกไม่ละความพยายาม ไม่ว่ามีปัญหาอะไรจะหาทางแก้ให้ผ่านไปได้เสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน

เธอมาถึงบ้านของพุทธชาดก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว ทันทีที่มาถึงหญิงสาวยื่นถุงกระดาษประทับตราห้างสรรพสินค้าชื่อดังใส่มือให้เพื่อนรัก
“ไปแต่งตัวเลยเจ้าหญิง เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

พุทธชาดกลัวเพื่อนเสียเวลารับถุงได้ก็วิ่งเข้าห้องเปลี่ยนชุดโดยเร็ว ครั้นพอเปิดดูก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ชุดที่ลลิตาหามาให้เป็นชุดแสคสายเดี่ยวสีขาวทำจากเนื้อผ้าราคาแพง เมื่อสวมใส่คงจะทิ้งตัวพลิ้วแนบไปกับเรือนร่างเป็นอย่างดีและน่าจะอวดให้เห็นรูปทรงแห่งวัยสาวอย่างชัดเจน ชายกระโปรงฉลุลวดลายโปร่งบาง ไหนจะรองเท้าสานส้นเตี้ยเข้าชุดกัน ดูใหม่เกินกว่าจะเป็นชุดที่ใช้แล้วของเพื่อนสาว และยิ่งแน่ใจมากขึ้นเมื่อคลี่ออกพบป้ายราคายังติดอยู่ แต่พุทธชาดไม่มีเวลาคิดมาก หญิงสาวรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

“ว้าว ซ่อนรูปเหมือนกันนะเนี่ยพุด” ลลิตาร้องขึ้นเมื่อเธอออกมาจากห้องนอน

“เรากะๆเอานะเนี่ย โชคดีที่ไม่เอาไซส์ใหญ่กว่านี้มา”

พุทธชาดเป็นสาวร่างเล็ก ปกติใส่แต่กางเกงขาสั้นและเสื้อตัวโคร่งมรดกตกทอดจากพี่สาว ซึ่งก็พรางเรือนร่างแท้จริงไว้อย่างมิดชิด แต่ชุดที่ใส่วันนี้ตัดเย็บแบบเข้ารูปประกอบกับทำจากผ้าเนื้อดี จึงอวดทรวดทรงองค์เอวได้อย่างเต็มตา ขายกระโปรงทิ้งลงเหนือเข่ามองเห็นช่วงขาเรียวขาว ด้านหน้าบริเวณอกจับจีบเป็นริ้วประดับด้วยดอกไม้ที่ทำจากผ้าเนื้อนิ่ม เกาะเกี่ยวไว้ด้วยเส้นสายเล็กๆ นอกจากจะดูสวยเก๋แล้วยังช่วยเน้นช่วงอกให้ดูอวบอิ่มมากยิ่งขึ้น

“โป๊เกินไปไหม ลิตา” พุทธชาดดึงชายกระโปรงลงอีก หวังจะให้ยืดลงไปปิดขาสวย

“โอ๊ย ใครเขาก็แต่งกัน อย่าดึงสิพุดเดี๋ยวย้วยเสียรูปหมด” ลลิตาตีมือเพื่อนเบาๆอย่างไม่จริงจังนัก

“เสื้อกับรองเท้ามีสปอนเซอร์จ้ะ ลิตาแวะห้างก่อนมา แล้วก็นี่กระเป๋าถือ” เพื่อนสาวส่งกระเป๋าใบเล็กใหม่เอี่ยมเข้าชุดกับเสื้อผ้าให้

“ของใหม่เลยเหรอลิตา ไม่เอาดีกว่าพุดเกรงใจ”

“กระเป๋าใบนี้เราซื้อให้ ตั้งใจจะให้พุดเป็นของขวัญจบมอปลายอยู่แล้ว ก็เอามาใช้ก่อนไม่เห็นจะเสียหายนี่”

“มีมือถือด้วยลิตาลืมไว้หรือเปล่า” พุทธชาดหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาชู

“อันนี้ของเราเองเรายกให้พุด พี่รณซื้อให้เราใหม่แล้ว” ลลิตาชูโทรศัพท์มือถือราคาแพงรุ่นใหม่ล่าสุดให้ดู ยิ้มร่าอย่างสมใจ

“จะดีหรือ ยังใช้ดีอยู่เลย เดี๋ยวที่บ้านลิตาว่าเอา” พุทธชาดบอกอย่างเกรงใจ

“แหม รุ่นเก๋ากึ๊กแล้วพุดเอาไปใช้เถอะ เผื่อมีคนมาขอเบอร์จะได้มีให้” ลลิตาเย้าพลางชวนคุยขณะลงมือแต่งหน้าให้เพื่อนสนิท

“อีกอย่างนะ เดี๋ยวเผื่อพลัดหลงจะได้ติดต่อกันได้ ลิตาซื้อซิมใหม่ใส่ให้แล้วนะมีเบอร์ลิตาคนเดียว พุดพอใช้เป็นใช่ไหม”

“ก็พอเป็นบ้าง รุ่นนี้คล้ายๆที่ป้าอรใช้อยู่” พุทธชาดลองกดดูโทรศัพท์มือถือในมือ อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ หญิงสาวไม่เคยมีโทรศัพท์ใช้ส่วนตัว เนื่องจากป้าเอมอรเห็นว่าไม่จำเป็น นี่จึงนับเป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องแรกที่มีโอกาสเป็นเจ้าของ ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิดที่เป็นของใช้แล้ว หญิงสาวนึกสลดใจในชีวิตของเธอมีโอกาสเป็นเจ้าของก็แต่ของที่เขาใช้แล้วทิ้งเสมอนี่นะ

“ขอบใจลิตามากเลยนะ ให้ของพุดตั้งหลายอย่าง พุดไม่รู้จะตอบแทนยังไง” พุทธชาดบอกเสียเครือ รู้สึกตื้นตันที่เพื่อนสาวซึ่งไม่ได้เกี่ยวพันกัน กลับมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเสียยิ่งกว่าญาติสนิทเสียอีก

“ไม่เป็นไร จะมาตอบทงตอบแทนอะไรล่ะ ที่ช่วยทำรายงานกับให้ลอกการบ้านนั่นก็ช่วยเราเยอะแล้ว” เพื่อนสาวบอกหัวเราะๆ

“เสร็จแล้วจ้า สวยที่สุดเลย” ลลิตาจูงเพื่อนรักไปหน้ากระจกบานยาว

หญิงสาวคนที่อยู่ในนั้นใช่พุทธชาดจริงๆหรือ ร่างเล็กๆมีทรวดทรงองค์เอวพอสมตัว ไม่แห้งแบนเป็นไม้กระดาน ผิวขาวจัดอยู่ใต้แสงไฟดูผุดผ่องเรืองรอง ใบหน้าตบแต่งอย่างอ่อนๆ ริมฝีปากบางเคลือบด้วยสีชมพูรับกับแก้มสีกุหลาบระเรื่อ ขนตางอนหนา ผมเส้นเล็กนิ่มสีน้ำตาลที่มักผูกรวบตลบไว้อย่างลวกๆวันนี้ปล่อยสยายยาว ลลิตาถือวิสาสะใช้เครื่องมือของอัมพริกาที่วางทิ้งไว้ จับม้วนปลายผมตรงให้กลายเป็นลอนใหญ่ดูทันสมัย ล้อมกรอบเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋ม ชุดสีขาวสะอาดส่งให้รูปลักษณ์เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ จนแม้แต่พุทธชาดเองยังไม่เชื่อสายตา

“สวยแล้วรีบไปเถอะพี่รณรออยู่”

พุทธชาดลืมพี่ชายของลลิตาเสียสนิท ชายหนุ่มจอดรถคันงามรออยู่นอกบ้านอย่างมีมารยาท เพราะรู้ดีว่าลลิตาคงต้องจับเพื่อนสาวแต่งตัวกันขนานใหญ่ บ้านของเอมอรใช่ว่าจะใหญ่โตกว้างขวาง หากเขาเข้าไปนั่งอยู่ด้วยคงไม่สะดวกนัก

“ชุดกับรองเท้าพี่รณซื้อให้พุดนะจ้ะ” ลลิตากระซิบบอกเบาๆเมื่อมาถึงรถ
พุทธชาดยกมือทำความเคารพและบอกขอบคุณพี่ชายของลลิตาเบาๆ เมื่อสบสายตาของอีกฝ่ายก็อดรู้สึกเก้อไม่ได้ ชายหนุ่มจับจ้องไม่วางตาแม้เมื่อเธอเข้ามานั่งในตอนหลังของตัวรถแล้ว

“มัวแต่ตะลึงตาค้างอยู่นั่นล่ะ ออกรถได้แล้ว สายแล้ว” ลลิตาตบบ่าพี่ชายไม่เบานัก รณชัยจึงรู้สึกตัวรีบสตาร์ทรถออกไป
****************************************