Bloggang.com : ดาวกันยา : พรางหัวใจ ตอนที่ 2 part 1/2

พรางหัวใจ ตอนที่ 2 part 1/2

เสียงเพลงจากเครื่องเสียงดังกระหึ่ม ห้องโถงกว้างอัดแน่นด้วยชายหญิงที่มาดื่มกินสังสรรค์ สำหรับพุทธชาดที่ไม่คุ้นเคยแล้วบรรยากาศแบบนี้ช่าง “ไม่สนุก”เอาเสียเลย

“ไม่ต้องกลัว ผับนี้กิจการบ้านเราเอง รับรองไม่มีเรียกตรวจบัตรตรวจฉี่” กณิการ์หนึ่งในกลุ่มเพื่อนป้องปากบอกแข่งกับเสียงเพลง

“เรานึกว่าจะกินข้าวฟังเพลงเสียอีก ลิตา” พุทธชาดแอบกระซิบข้างหูเพื่อน

“เขาเพิ่งเปลี่ยนแผนกัน ไม่เป็นไรหรอกพุด เปิดหูเปิดตาเสียบ้างเพื่อนๆก็มากันออกเยอะแยะ”

เพื่อนสาวร่วมชั้นเรียนรวบรวมกันมาได้สิบกว่าคน มีแต่หญิงล้วนเฉพาะที่สนิทกัน ลลิตาเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยมหญิงสาวมีเพื่อนทั้งที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันและต่างห้อง พุทธชาดรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างแต่ก็คุยกันได้ดี พุทธชาดมีเพื่อนไม่มาก การเลี้ยงดูที่ถูกจำกัดอิสระทำให้เด็กสาวค่อนข้างเก็บตัวไม่กล้าแสดงออก อย่างไรก็ตามการไปโรงเรียนก็ทำให้เธอมีความสุขกว่าการอยู่บ้าน เพื่อนน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีใครเลย

ในตอนแรกหญิงสาวค่อนข้างกังวลเรื่องการแต่งตัว แต่พอมาเห็นเพื่อนแล้วกลับกลายเป็นว่าชุดที่เธอใส่มาดูเหมือนเด็กอนุบาลไปอย่างถนัดใจ เพื่อนสาวแต่ละคนใส่ชุดสั้นแนบเนื้อและรัดรูป แต่งผมแบบอินเทรนด์ ทั้งยังแต่งหน้าเข้มจัดดูราวกับเป็นสาวเต็มตัววัยยี่สิบ ใครจะรู้ว่าเป็นเด็กสาวอายุสิบหกสิบเจ็ดเพิ่งจบมอปลายกันทั้งก๊วน

ลลิตาที่ดูเหมือนแต่งกายเรียบร้อยในตอนแรก แต่พอคล้อยหลังพี่ชายก็ฉุดมือพุทธชาดเข้าห้องน้ำถอดเสื้อแขนยาวที่ใช้คลุมเป็นตัวนอกออก มองเห็นชุดเกาะอกสีเข้มที่ซ้อนทับอยู่ด้านใน ขอบผ้าตรงเนินอกและชายกระโปรงประดับโลหะที่สะท้อนแสงไฟเป็นประกายระยิบระยับ ส่งผลให้เจ้าตัวแปลงโฉมกลายเป็นสาวเปรี้ยวในพริบตาเดียว หญิงสาวเติมลิปสติกและปัดแก้มให้เข้มขึ้นแถมด้วยขนตาปลอมอีกเป็นแผง ลลิตามองรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนอย่างพึงใจ เสนอจะแต่งให้พุทธชาด แต่หญิงสาวรีบส่ายหัวปฏิเสธ

พุทธชาดนั่งตัวลีบอยู่ที่มุมหนึ่งนั่งฟังเพื่อนสาวคุยกันโดยไม่ออกความเห็น เธอมองบรรยากาศที่นึกไม่ชอบใจในตอนแรกอย่างคุ้นเคยขึ้นมาบ้าง แสงไฟสลัวทำให้มองเห็นภาพต่างๆได้ไม่ชัด เพื่อนสาวทุกคนรวมทั้ง ลลิตาสนุกกันสุดเหวี่ยง ถึงแม้จะพูดคุยกันแทบไม่ได้ยินเพราะเสียงดนตรีดังกลบแต่ก็เออออหัวเราะคิกคัก บ้างก็กรี๊ดกร๊าดชวนกันดูชายหญิงที่เข้ามาใหม่

“โต๊ะนู้นผู้ชายทั้งกลุ่มเลย หล่อๆทั้งนั้น” กณิการ์เริ่มจุดประเด็น

“ทางซ้ายติดประตู” หญิงสาวกระพริบตาเป็นสัญญาณ เพื่อนสาวที่นั่งอยู่สี่ห้าคนแสร้งดูนั่นนี่แล้วหันไปมองอย่างแนบเนียน ตอนนี้ที่นั่งเหลือกันอยู่เท่านี้นอกนั้นออกไปวาดลวดลายตามเสียงดนตรีเรียกร้อง บ้างก็พบเจอชายหนุ่มถูกใจจึงพากันออกไปคุยกันที่ระเบียง

พุทธชาดมองตามบ้างหญิงสาวมองดูตรงๆไม่ได้แกล้งมองหาเพื่อนหรือมองหาห้องน้ำ เหมือนคนอื่น

ห่างออกไปไม่ไกลเป็นโต๊ะของชายล้วนกลุ่มใหญ่จริงอย่างที่กณิการ์บอก แสงสลัวของผับทำให้เห็นเพียงแผ่นหลังกว้าง กล้ามเนื้อภายใต้เสื้อดูแข็งแรง ทุกคนมีแก้วเหล้าอยู่ในมือ จานอาหารพวกกับแกล้มและขวดเหล้าวางอยู่เต็มโต๊ะ ชายหนุ่มทั้งกลุ่มพูดคุยกันอย่างออกรส สองสามคนในกลุ่มนั้นเริ่มมองมาที่โต๊ะของเธอ

“ยายพุด อย่าไปจ้องอย่างนั้นสิ เขารู้ตัวแล้วเห็นไหม” ลลิตาหยิกเบาๆที่ต้นขา จนเธอสะดุ้งยิ้มแหย

เพื่อนคนอื่นหัวเราะคิกคักอย่างสนุก นี่ไม่ใช่ยุคสมัยที่ชายหญิงจะต้องมาเหนียมอายกันอีก สาวๆหันไปส่งยิ้มกว้างเมื่อหนุ่มในโต๊ะนั้นยกแก้วในมือชูเป็นสัญญาณทักทาย

“หล่อว่ะ น่าจะทำงานแล้ว สักยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดได้ไหม” กณิการ์ให้ข้อสังเกต

“แก่ไปหรือเปล่า ห่างจากเราตั้งเกือบรอบ” อีกคนเบ้ปาก เพื่อนคนนี้มีแฟนแล้วเป็นหนุ่มมหาลัยปีหนึ่ง

“คนทำงานแบบนี้สิดี ไม่เรื่องมาก ทุ่มไม่อั้นเลยนะแก ท่าทางจะมีเงินทั้งเสื้อผ้าทั้งแอสเซสเซอรี่ของดังๆทั้งนั้น” เพื่อนสาวคนหนึ่งที่ทำทีไปเข้าห้องน้ำเดินเฉียดไปโต๊ะที่หมายตา กลับมาเล่าอย่างตื่นเต้น

“หล่อมากเลยแก หุ่นเท่ยังกะนักกีฬา” เจ้าตัวกรี๊ดกร๊าด

“ทำงานแล้วแน่ๆเลย ฉันได้ยินเขาคุยกันเรื่องหุ้นเรื่องลงทุนอะไรไม่รู้” พุทธชาดฟังเพลิน ขณะจะรอดูว่าเพื่อนสาวจะทำความรู้จักกับหนุ่มๆอย่างไร ลลิตาก็ออกปากชวนเธอไปห้องน้ำเสียก่อน
****************************************

ห้องน้ำของผับซ่อนอยู่ฝั่งหนึ่งซึ่งค่อนข้างห่างจากตัวร้าน ทางเดินค่อนข้างมืดมีเพียงแสงไฟวับแวมเป็นระยะ พุทธชาดจับมือกับลลิตาเดินไปด้วยกัน เกือบจะถึงห้องน้ำอยู่แล้วตอนที่มือๆหนึ่งคว้าแขนเธอแรงจนเกือบเป็นกระชาก

“นังพุด” เสียงหวีดแหลมของอัมพริกาดังแข่งเสียงเพลงจากในร้าน

“พี่อั้ม!”

“แกมาได้ยังไง มาทำอะไรที่นี่” พี่สาวคนรองคาดคั้น เล็บแหลมจิกเข้าไปในเนื้อจนเจ็บแปลบ ดวงตาดุในเงาบอกถึงอารมณ์โกรธแรง

“พุดมากับลิตา” พุทธชาดรีบบอก ใจสั่นเหมือนทุกครั้งที่พี่สาวคนรองมีอารมณ์หงุดหงิด

“พุดมากับลิตาเองค่ะ พี่อั้มมาเที่ยวเหมือนกันหรือคะ” ลลิตาไม่รู้ความนัยเกี่ยวกับชุดที่ถูกทำลาย หล่อนเข้าใจว่าพี่สาวของพุทธชาดคงโกรธที่น้องสาวซึ่งอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ หนีมาเที่ยวสถานบันเทิงลักษณะนี้ จึงออกรับหน้าแทน

“ร้านนี้เป็นของเพื่อนลิตาเองค่ะ มีคนดูให้ รับรองไม่มีตำรวจมาตรวจ นู่นไงคะนั่งกันอยู่มุมโน้น” ลลิตาชี้ไปยังกลุ่มเพื่อน อัมพริกาเหลียวไปดูแวบหนึ่ง หญิงสาวคลายมือที่จับแขนน้องสาวออกและไม่ได้พูดอะไรอีก

“ลิตาขอตัวไปห้องน้ำกันก่อนนะคะ” ลลิตารีบดึงมือพุทธชาดแยกตัวไปโดยเร็ว

อัมพริกาไม่ได้ตามไป แต่กลับหันไปถามเพื่อนผู้ยืนอยู่ในเงามืดด้านซึ่งสองสาวไม่ทันได้สังเกต

“ใช้ได้ไหมแก”

“คนชุดขาวใช่ไหม แจ่มเลย ยังซิงแน่นะ”

“รับประกันพันเปอร์เซ็นต์เด็กในบ้านฉันเอง ร้อยวันพันปีมันไม่เคยได้ออกไปไหน แต่ถ้าแกสนใจก็ต้องรีบหน่อยนะมันเรียนจบแล้วคงเข้ามหาลัย ไกลหูไกลตาแบบนั้นจะไปหาผู้ชายที่ไหนบ้างฉันก็ไม่รู้”

“เสี่ยให้ราคาห้าหมื่นแกเอาไปสิบเปอร์เซ็นต์”

“แกอย่ามาเค็มกับฉันนักเลยไอ้เสี่ยตัณหากลับนั่นน่ะมันจ่ายเป็นแสนหรอกถ้าได้เปิดบริสุทธิ์” อัมพริกาต่อรอง “ฉันขอก่อนสามหมื่น ถ้าลูกค้าแกเพิ่มราคาให้ฉันก็ขออีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์”

“โอ้โหเกินครึ่งเลยนะยะ เขี้ยวจริงอะไรจริง”

เพื่อนหญิงในร่างชายค้อนลมค้อนแล้ง แต่เมื่อคิดคำนวณในใจแล้วก็ยังถือว่าคุ้มอย่างที่อัมพริกาว่าจริงๆ ลูกค้าใหญ่ตกลงจ่ายห้าหมื่นเป็นก้อนแรกแต่ถ้าได้หญิงสาวบริสุทธิ์เอเยนต์อย่างเขาจะได้พิเศษเพิ่มอย่างงามอีกไม่น้อยกว่าเท่าตัว แถมได้รับความไว้วางใจมากขึ้นให้จัดหาสินค้ารายต่อไปส่งให้อีก

สาวแรกรุ่นบริสุทธิ์ผุดผ่องสมัยนี้หายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร แค่ผ่านมามือสองมือยังถือว่าถูกล๊อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง ถ้าได้ชนิดไม่เคยมีแมลงตอมไต่เลยก็ถือว่าเป็นรางวัลที่หนึ่งแบบแจ๊คพ๊อตชุดใหญ่เลยทีเดียว นั่นก็หมายความว่าจะสามารถหาเงินก้อนโตอีกในอนาคต เมื่อมองระยะยาวแล้วจึงคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

“ตกลง แต่ฉันจะเอาไปให้เสี่ยคืนนี้เลยนะ แกจัดการได้ไหม”

“คืนนี้เลยเหรอ” อัมพริกาคิดหนักแต่ข้อเสนอก็น่าสนใจยิ่ง

“ก็ได้จะลองดู แต่ฉันคงต้องใช้ตัวช่วย แกมีติดมาไหม อะไรๆจะได้ง่ายขึ้น”

เพื่อนสาวร่างเตี้ยทำตาปะหลับปะเหลือก เปิดกระเป๋าใบเล็กที่ถืออยู่หยิบขวดแก้วสีน้ำเงินส่งให้

“ขวดละพันห้าหักจากเปอร์เซ็นต์แกนะนังอั้ม”

“อย่ามามั่วใช้แค่สิบหยดเท่านั้นคิดเต็มราคาได้ไง ถือว่าแถมก็แล้วกันใช้เสร็จแล้วฉันจะคืนที่เหลือให้”

“เดี๋ยวแกพาออกด้านหลังร้านนะ ประตูบานใหญ่ๆตรงโน้น จะมีคนของเสี่ยรออยู่” เอเยนต์ค้าเนื้อสดนัดแนะ เศรษฐีสูงอายุเป็นลูกค้าประจำที่ให้ความไว้ใจในฝีมือการคัดเลือกเด็ก ได้ติดต่อค้าขายกันมาระยะหนึ่งแล้วจึงรู้ขั้นตอนเป็นอย่างดี

อัมพริกาถามรายละเอียดอีกเล็กน้อยจึงแยกกับเพื่อนสาว หญิงสาวยิ้มน้อยๆอย่างสมใจ กระสุนราคาถูกนัดเดียวได้นกตั้งหลายตัว กำจัดนังเด็กนั่นให้พ้นทางได้แถมยังได้เงินมาใช้ฟรีๆอีกเรือนหมื่น

“เป็นโชคร้ายของแกเองนะนังพุด”
อัมพริกามองขวดยาปลุกอารมณ์ในมืออย่างหมายมาด อีกไม่นานเสี้ยนหนามที่ตำใจจะถูกถอนออก นึกๆก็แค้นใจนัก หลังจากแอบฟังการสนทนาทางโทรศัพท์ของพุทธชาดและลลิตาจากชั้นสองของบ้าน หล่อนก็แทบคลั่งตาย พอพุทธชาดออกจากบ้านไปจึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปฉีกทึ้งชุดสวยที่เธอไม่มีโอกาสได้ใส่

ถ้ามันเปลี่ยนใจไม่ออกมากับเพื่อนก็คงไม่พบจุดจบแบบนี้ ใครใช้ให้มันเสนอหน้า สะเออะคิดแย่งผู้ชายของฉัน อัมพริกานึกไปถึงวูบแรกที่เห็นเด็กสาวแล้วอดโมโหไม่ได้ อันที่จริงเธอเห็นตั้งแต่พุทธชาดและลลิตาลงจากรถคันงามของรณชัยแล้ว ยอมรับว่าความโกรธแล่นเป็นริ้วๆเมื่อเห็นสายตาที่ฝ่ายนั้นมองตามนังเด็กบ้าก่อนจะออกรถไป

“พี่คงไปกับอั้มไม่ได้พี่รับปากกับยายน้องไว้แล้วว่าจะรับส่งเขาไปงานเลี้ยง”
สองวันก่อนรณชัยปฏิเสธเสียงแข็งแทบจะไม่ต้องหยุดคิด เมื่อเธอชวนให้มาเที่ยวด้วยกันในคืนวันนี้ อัมพริกาแทบจะคลั่งเมื่อเห็นสายตาที่มองตามอย่างละห้อยของชายหนุ่มในฝัน ผู้ชายหน้าโง่นั่นก็เหลือเกินนักไม่รู้ว่าไปเห็นดีเห็นงามอะไร นังเด็กนั่นก็ร่านริกๆดูมันแต่งตัวยั่วผู้ชายเข้า สาวไร้เดียงสางั้นเหรอลองมีผัวสักคนก็ต้องติดใจหาใหม่อีก ดูตามันก็รู้อยากได้ผัวจนตัวสั่น

ความอิจฉาริษยาเหมือนเมฆหมอกอันมืดดำเข้าปกคลุมจิตใจ ทำให้ละเลยศีลธรรมที่คนทั่วไปพึงมี หญิงสาวไม่ได้รู้สึกสักนิดว่าสิ่งที่กำลังทำเป็นการทำลายชีวิตคนๆหนึ่งให้เหมือนกับตกนรกทั้งเป็น
****************************************

Create Date : 28 กรกฎาคม 2554

Last Update : 28 กรกฎาคม 2554 21:58:07 น.

1 comments

Counter : 563 Pageviews.

แวะมาอ่านค่ะ แล้วเรื่องเก่าล่ะค่ะ

โดย: PiN.VE IP: 10.192.1.43, 10.192.253.226, 203.155.29.220 วันที่: 29 กรกฎาคม 2554 เวลา:17:20:10 น.