|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
พรางหัวใจ ตอนที่ 4 part 2/3
บ้านของลลิตาอยู่ลึกเข้าไปจนสุดซอย เนื้อที่กว้างขวางและค่อนข้างเงียบ พุทธชาดจอดรถจักรยานแอบไว้ทางหนึ่ง เดินไปเกาะประตูรั้วมองเข้าไปในบ้าน เห็นว่ารถยนต์คันหรูที่พ่อแม่ของลลิตาใช้อยู่ประจำไม่อยู่ในที่จอด คงเหลือแต่รถสปอร์ตของรณชัยเท่านั้นที่จอดอยู่ เด็กสาวกดกริ่งประตูซึ่งตามปกติแล้วจะมีคนรับใช้คนหนึ่งมาเปิดประตูให้ แต่ครั้งนี้ยืนรออยู่นานก็ไม่มีใครออกมา
พุทธชาดตัดสินใจตะโกนเรียกลลิตาออกไปสองสามครั้ง เวลาเย็นแบบนี้บริเวณบ้านค่อนข้างเงียบสงัด เสียงเธอก็ไม่เบานักเดาว่าคนในบ้านน่าจะได้ยิน เวลาผ่านไปอึดใจใหญ่ก็ยังไม่มีใครออกมา เงียบเสียจนเธอเริ่มร้อนรน แต่ขณะจะตะโกนเรียกซ้ำก็มีคนออกมาจากตัวบ้าน
พี่รณคะ พี่รณ ลิตาอยู่ไหมคะ พุดมาหาลิตาค่ะ พุทธชาดระร่ำระลักบอก
รณชัยไม่พูดอะไร เขาเดินอย่างอ้อยอิ่งมาเปิดประตูบ้านเหมือนไม่เต็มใจ พุทธชาดรู้สึกว่าเขาแปลกไปกว่าทุกวัน แต่ความร้อนใจทำให้รีบปัดเรื่องกวนใจทิ้งไปเสีย
ลิตาอยู่ไหมคะพี่รณ พุดอยากคุยด้วย
รณชัยกลับบอกสั้นๆเพียงแค่ เข้ามาก่อนสิ ก่อนเดินนำหล่อนเข้าบ้าน
พุทธชาดเคยมาบ้านลลิตาแต่ก็ไม่บ่อยนัก ส่วนมากมักเจอกันที่โรงเรียน มีบ้างที่นัดทำรายงานที่บ้านของเพื่อนสาว แต่ป้าเอมอรก็สั่งห้ามไม่ให้มา ด้วยเหตุผลว่าบ้านนี้มีลูกชายเธอจึงไม่ควรมาคลุกคลีอยู่ด้วย ในขณะที่อัมพริกานั้นตามติดรณชัยทั้งที่บ้านและที่มหาวิทยาลัย นางเอมอรกลับไม่ว่าอะไร
รณชัยเดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกทำท่าเหมือนไม่อยากคุยด้วย เขาบอกอย่างเสียไม่ได้ว่า
ลิตาออกไปซื้อของกับคุณแม่ มีอะไรหรือเปล่า
พุทธชาดเริ่มรู้สึกแปร่งหู รณชัยมีท่าทีหมางเมินอย่างเห็นได้ชัด และเป็นครั้งแรกที่เขาไม่เรียกชื่อเธอว่า พุด หรือ น้องพุด
ถ้าอย่างนั้นพุดกลับก่อนนะคะ ถ้าลิตากลับมาช่วยบอกด้วยว่าพุดมาหา มีเรื่องร้อนใจอยากให้ลิตาช่วย โทรหาพุดก็ได้ค่ะ เบอร์มือถือที่ลิตาให้ไว้
หลังจบประโยครณชัยกลับตวัดสายตาขึ้นมองอย่างขวางๆ พุทธชาดไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไรผิด ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขาลุกพรวดจากเก้าอี้ก้าวยาวๆเข้ามาคว้าตัวหล่อนกระชากเข้าไปหาอย่างแรง
ยังมีหน้ามาหาลิตาอีกหรือพุด พี่ว่าเธอน่าจะไปห่างๆลิตาได้แล้วนะ หรือว่าจะมาชวนกันไปทำเรื่องสกปรกโสโครก หา!
ถ้าแผ่นดินจะแยกและสูบเธอไปตอนนี้ พุทธชาดยังคิดว่าเธอจะตกใจน้อยกว่าการได้ยินถ้อยคำเหล่านี้จากรณชัย เธอทั้งสับสนงงงวยจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ขณะจะถอยออกห่างก็ต้องตกใจจนถึงขีดสุด รณชัยกระชากตัวเธอเหวี่ยงไปที่เก้าอี้ยาวที่เขาเพิ่งลุกมา พอเธอขยับจะลุกขึ้นเขาก็กลับขึ้นมาทับไว้ทั้งตัว ริมฝีปากร้อนๆทาบไปตามใบหน้าแต่เธอดิ้นหลบ เขาซุกหน้าเข้าที่ซอกคอพูดจาอะไรฟังไม่ได้ศัพท์ พุทธชาดกรีดร้องขึ้นตามสัณชาติญาณ
พี่รณ ปล่อยพุดนะคะ ปล่อยค่ะ หล่อนทั้งดิ้นทั้งผลักเตะขาเข้าใส่หมายจะให้เขาหลุดออกไปจากตัว
ทำไม ไปมั่วกับผู้ชายอื่นได้ แต่กับฉันทำหวงตัวงั้นหรือ รณชัยตวาดเสียงเข้ม คว้ามือของหล่อนรวบไว้แล้วใช้มือข้างที่ว่างบีบเคล้นไปทั่วร่าง
ไม่นะพี่รณ จะทำอะไร อย่านะพี่รณอย่าทำพุด
ในความตกใจพุทธชาดก็นึกได้ว่าหล่อนนั้นโง่นักที่ลืมสังเกตความผิดปกติบางอย่างในตัวรณชัย หล่อนน่าจะนึกออกแต่แรกว่าเขาแต่งกายด้วยชุดเดิมที่ไปส่งหล่อนเมื่อวานนี้ ที่สำคัญมีกลิ่นประหลาดเจืออยู่ตามเนื้อตัว ซึ่งพุทธชาดเพิ่งนึกออกว่ามันเป็นกลิ่นเหล้า! ขวดเหล้ามากมายวางเกลื่อนบนโต๊ะ รณชัยคงดื่มเข้าไปมากและตอนนี้เขากำลังคลุ้มคลั่ง
ฉันอยากจะรู้นักว่าไอ้ผู้ชายของเธอมันมีดีอะไร เธอถึงได้หนีไปนอนกับมัน ตอบมาสิพุด
ไม่ใช่นะพี่รณ ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดปล่อยพุดไปเถอะ พุทธชาดหวีดร้องตกใจและขวัญเสียจนน้ำตาซึม ได้แต่ดิ้นรนเท่าที่จะทำได้ เรี่ยวแรงหล่อนสู้ผู้ชายตัวโตๆไม่ไหวอยู่แล้วอย่าว่าแต่ยามป่วยไข้แบบนี้เลย
รณชัยใช้กำลังที่เหนือกว่ากดร่างของเธอไว้ มือแข็งแรงบีบรัดข้อมือเล็กของเธอรวบไว้ เขาล้วงเข้าไปในรอยแยกของเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเธอและกระชากออก เสื้อตัวเก่าเนื้อผ้าเริ่มเปื่อยรังดุมที่ไม่แน่นหนาขาดออกอย่างง่ายดาย พุทธชาดกรีดร้องเมื่อเขาดึงรั้งเสื้อชั้นในขึ้นและคว้าเข้าที่หน้าอกของหล่อน รณชัยหรี่ตามองร่องรอยจ้ำแดงบนตัวของเธออย่างหยามเหยียดเขาตะคอกซ้ำ
คงจะชอบแบบรุนแรงสิท่า ได้ฉันจะจัดให้ไม่รังเกียจหรอกนะที่ต้องซ้ำรอยใคร
เขาฉกริมฝีปากวูบลงกัดเนื้ออ่อนที่เนินอก มือบีบเคล้นรุนแรง พุทธชาดเจ็บแปลบนึกรังเกียจสัมผัสอันกักขฬะ หล่อนดิ้นรนและกรีดร้องให้คนช่วย รณชัยปล่อยมือที่จับเธอไว้ออก เพื่อจะได้บีบเคล้นหน้าอกของเธออย่างบ้าคลั่ง
เขาฝังหน้าลงไปขบเม้มไปทั่วหอบหายใจแรงด้วยความต้องการ พุทธชาดพยายามดิ้นรนแต่ไม่สามารถหนีไปไหนได้ กรีดร้องให้คนช่วยก็ไม่มีใครได้ยิน หล่อนป่ายมือเปะปะผลักไสหยิกข่วนไปทั่วเท่าที่จะมีแรง แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดความบ้าของเขาลงได้ เมื่อดิ้นจนกระทั่งอ่อนแรงจึงเหมือนกับเปิดโอกาสให้เขาทำตามใจชอบ
รณชัยคุ้มคลั่งไปแล้วหลังจากที่ล่วงเกินสาวน้อยที่เคยพึงใจด้วยความโกรธ สันชาติญาณดิบของเพศผู้ผนวกกับฤทธิ์ของน้ำเมากระตุ้นให้เขาปลดปล่อยความต้องการส่วนลึกออกมา ไม่ได้สนใจร่างร้อนรุ่มด้วยพิษไข้ของหญิงสาวหรือรอยช้ำที่ปรากฏตามร่างกายและใบหน้า อำนาจฝ่ายต่ำทำให้ชายหนุ่มลืมความผิดชอบชั่วดีไปเสียสิ้น
ยิ่งได้เคล้าเคลียกับร่างที่อวบอัดด้วยวัยสาว ผิวเนื้อเนียนขาวผุดผ่อง เนินอกอิ่มแน่นเต็มไม้เต็มมือ เสมือนอาหารทิพย์ที่เคยคิดอยากลิ้มลองแต่ไม่มีโอกาส และขณะนี้โอกาสเป็นของเขาแล้ว เขาฝังหน้ากับอกอิ่มกรุ่นกลิ่นแป้งหอม มือไขว่คว้าพยายามเปลื้องปลดเอากางเกงขาสั้นที่ปกปิดร่างกายท่อนล่างของหญิงสาวออก
พุทธชาดแทบจะสิ้นสติลงไปเดี๋ยวนั้นหล่อนดิ้นรนจนหอบแรง ตาพร่าไปด้วยน้ำตา
ปล่อยพุดนะพี่รณ อย่าทำอย่างนี้
ว้าย พี่รณ ทำอะไรน่ะ เสียงร้องตะโกนของลลิตาแหวกเข้ามาในความเงียบ รณชัยชะงักหันขวับไปมองที่ประตูอย่างไม่คาดฝัน
ตารณ! มารดาที่ตามเข้ามาเห็นเข้าถึงกับเข่าอ่อนจนเกือบทรุดดีที่น้องสาวเข้าประคองไว้ทัน เขารีบผลุนผลันลุกขึ้นอย่างตกใจ
แม่จะเป็นลม บัดสีบัดเถลิง มาทำอะไรกันกลางบ้านโอ๊ยอกจะแตก
พี่รณทำอย่างนี้ได้อย่างไร ทำกับพุดถึงขนาดนี้มีหัวใจบ้างหรือเปล่า ไม่เห็นหรือว่าเขามีสภาพแย่แค่ไหน ไม่ช่วยแล้วยังไปซ้ำเติมเขาอีก ลลิตาใส่เป็นชุดโกรธพี่ชายจนหน้าแดงก่ำ
พี่ เอ่อ พี่ขาดสติไปหน่อยคุมตัวเองไม่ได้
ไม่หน่อยล่ะค่ะ มากทีเดียวเหล้านี่มันเปลี่ยนนิสัยคนจากหน้ามือเป็นหลัง...มือเชียวนะคะ ลลิตาจงใจกดคำว่าเท้าไว้ด้วยเสียงแผ่วเบา หล่อนรีบเข้าไปบีบนวดแขนมารดาที่นั่งหมดแรงเป็นอย่างแรก
แม่ ผมไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะ
ออกไป ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ มารดาบอกเสียงเหนื่อยอ่อน
ไปสิพี่รณ แม่ไล่แล้วไปให้พ้นหน้าเลย
เพื่อนของแกด้วยยายลิตา ให้เขากลับไปเสียอย่ามาที่นี่อีกแม่รับไม่ได้
แม่คะ พุดเขาไม่ผิดนะแม่ พี่รณเองต่างหากไปรังแกเขาแม่ก็เห็นไม่ใช่หรือ ลลิตากรีดเสียงแหลมสูง
ฉันเห็นด้วยตาสองข้างของฉันว่าเพื่อนของแกเข้าหาพี่ชายแกถึงในบ้าน ให้เขาไปเถอะลิตาแม่ก็อยากจะสงสารเขาหรอกนะ แต่มันทำใจไม่ได้ เขาลือกันไปหัวซอยท้ายซอยว่าหนีไปนอนกับผู้ชายแม่ยังไม่ปักใจเชื่อ แต่มาเจอเข้ากับตัวเองแบบนี้แม่ทนไม่ได้นะ สะอิดสะเอียนเหลือเกิน มารดาบ่นยาวเบือนหน้าหนี
แม่! ลลิตาจนด้วยคำพูด พี่ชายตัวดีก็หนีขึ้นข้างบนไปเสียดื้อๆทิ้งปัญหาไว้ให้พุทธชาด มันน่านัก
เราไปก่อนนะลิตา พุทธชาดที่แต่งตัวอย่างลวกๆบอก เธอได้ยินทุกคำพูดของมารดาเพื่อนรัก
รอเดี๋ยว เราจะไปส่ง ลลิตาเข้ามาจับแขนสำรวจเนื้อตัวดูอย่างเป็นห่วง
ลิตา! ให้เขากลับไปแล้วแกมานี่ มารดาร้องบอกเสียงเขียว แต่ลลิตายังคงดื้อแพ่งคว้าแขนพุทธชาดกึ่งดึงกึ่งลากออกมาจากบ้านโดยไม่ฟังเสียงมารดา
พุดมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมมาบ้านเรา หล่อนยังมีแก่ใจถามไถ่ พุทธชาดนั้นรู้สึกผิดขึ้นมาท่วมท้นใจ ลลิตาเชื่อเธอเสมออย่างไม่มีข้อแม้ ตั้งแต่เกิดเรื่องต่างๆเพื่อนรักไม่เคยคิดว่าเธอโกหกแต่งเรื่องขึ้นแม้สักนิด คำหนึ่งก็ไม่เคยพูดให้เสียใจ เด็กสาวละอายใจนักที่คอยแต่เอาปัญหามาให้เพื่อนจึงตัดสินใจบอกไป
มะ ไม่ ไม่มีอะไรหรอก เราแค่ขี้เกียจฟังป้าบ่นเลยหลบมา ว่าจะมาคุยกับลิตาเสียหน่อย พอดีเจอกับ...พี่รณเข้า
เฮ้อ เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงนะพุด พี่รณเป็นบ้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนที่ออกตามหาพุดกันเขาก็ห่วงพุดมากนะ ลลิตาถอนหายใจ
มาคลั่งหนักตอนที่โทรศัพท์เข้าเครื่องที่ลิตาให้พุดนั่นแหละ พุทธชาดขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
เห็นว่าผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้รับสายก็เลยโกรธจัด น้ำท่าไม่อาบปิดประตูห้องเงียบ ตื่นมาก็กินเหล้าตั้งแต่ตอนสายแล้ว พุทธชาดยกมือทาบอก ลืมไปเสียสนิทเรื่องโทรศัพท์ สายเรียกเข้าที่เธอรับไม่ทันโดนไอ้คนบ้านั่นแย่งชิงไปเสียก่อน โธ่เอ๋ยพี่รณ ก็สมควรอยู่หรอกที่จะโกรธเสียขนาดนั้น
ช่างไอ้พี่รณมันเถอะ ว่าแต่พุดเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เราขอโทษด้วยนะที่พุดต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ซ้ำอีก หน้าตาลลิตาบ่งบอกว่ารู้สึกผิดอย่างจริงใจ พุทธชาดส่ายหน้า
ไม่หรอก เราไม่โกรธ เราเข้าใจแล้ว ต้องขอบใจลิตามากกว่าที่เชื่อใจเราเสมอ
พุดอย่าคิดมากนะ ทำใจให้สบายรอสักพักเรื่องก็คงเงียบไปเอง คนขี้นินทามันก็หาเรื่องใหม่มาพูดต่อได้เรื่อยๆ
คงทำใจยากน่ะลิตา มันหลายเรื่องเหลือเกินจนเราอยากจะหนีไปเสียให้พ้นๆ คราวนี้เป็นพุทธชาดที่ถอนใจบ้าง
เข้มแข็งไว้นะพุด เราก็ไม่รู้จะปลอบใจพุดยังไง เราเสียใจนะที่พาพุดไปเจอเรื่องแย่ๆ
อย่าพูดอย่างนั้นสิ ลิตาหวังดีกับพุดเสมอ ดีกับพุดยิ่งกว่าญาติแท้ๆเสียอีก เธอบอกเสียงขื่น
พุดกลับบ้านก่อนนะลิตา ไปดูคุณแม่เถอะกราบขอโทษท่านเรื่องที่เกิดขึ้นแทนพุดด้วย พุดไม่ได้ตั้งใจ ส่วนเรื่องพี่รณพุดไม่ติดใจอะไร ไปก่อนนะ
พุทธชาดขอตัวกลับ เพื่อนสาวตามมาส่งหน้าบ้าน พุทธชาดหันไปยิ้มให้แต่ก็รู้ตัวว่าเป็นยิ้มที่แห้งแล้งเหลือเกิน เธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายหนักทั้งใจ นับแต่นี้เธอคงต้องหาทางเอาตัวรอดเองเสียแล้ว
****************************************
| Create Date : 22 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 22 ตุลาคม 2554 22:08:44 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 575 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: aodblo22  วันที่: 22 ตุลาคม 2554 เวลา:22:29:53 น. |
|
|
|
| โดย: ดอกฝิ่น IP: 119.63.78.252 วันที่: 17 พฤษภาคม 2555 เวลา:15:52:14 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
buy cheap black friday sale