พรางหัวใจ ตอนที่ 1 part 1/2

ใครบางคนพูดไว้ว่าเรื่องร้ายมักจะไม่มาหาเพียงครั้งเดียว ซึ่งหากมีใครบอกกับเธอแบบนี้พุทธชาดจะไม่มีวันเชื่ออย่างเด็ดขาด เพราะลำพังชีวิตในแต่ละวันกว่าจะผ่านไปได้ก็ลำบากจนเลือดตาแทบกระเด็น มันยังจะมีอะไรร้ายกว่านี้อีกอย่างนั้นหรือ? แต่เรื่องร้ายๆที่ประดังเข้ามาในช่วงไม่กี่วันนี้ทำเอาเธอเสียศูนย์จนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน

พุทธชาดเป็นลูกกำพร้า แม่ตายจากตั้งแต่เธอยังเล็ก หลังจากเสียแม่ไป พ่อผู้รักเธอดั่งแก้วตาดวงใจโหมทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูเธออยู่ได้เพียงไม่กี่ปีก็มีอันป่วยหนักลาโลกไปอีกคน เด็กหญิงวัยเพียงหกขวบถูกส่งต่อให้ญาติสนิทพาไปเลี้ยงดู ซึ่งแต่ละคนก็ไม่สามารถรับภาระนี้ไว้ได้อีกเนื่องจากต่างก็มีครอบครัวของตนต้องดูแล

“พุดอยู่กับป้าอรนะลูก เป็นเด็กดีขยันทำงานแล้วก็ต้องตั้งใจเรียนนะ รู้มั้ย”

พุทธชาดจำไม่ได้แล้วว่าคนที่พูดประโยคนี้กับเธอคือใคร ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งในจำนวนญาติไม่กี่คนของเธอ จำได้เพียงว่าเขาลูบศีรษะอย่างเอ็นดูก่อนจะจูงแขนเธอส่งให้กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

“ธุก่อนลูก ธุป้าก่อน ธุสวยๆ” ชายที่พาเธอมาบอกเบาๆ เด็กหญิงตัวน้อยรีบพนมมือไหว้ตามที่ถูกสอนมาอย่างว่าง่าย ตาใสแจ๋วเงยขึ้นมองอย่างขลาดๆ

ป้าอรหรือเอมอรเป็นญาติห่างๆของพ่อ หญิงวัยกลางคนร่างท้วมหน้าตาเฉยเมยมีแววตาที่เย็นชา แม้พุทธชาดจะยังเด็กมากจนจำรายละเอียดต่างๆในชีวิตได้ไม่มาก แต่สิ่งหนึ่งที่จำได้ไม่ลืมคือแววตาของป้าอรในวันนั้นว่าช่างเป็นแววตาที่เยียบเย็น ไร้ซึ่งชีวิตชีวาเป็นที่สุด

“เด็กกว่าที่คิดไว้นะ ทำไมตัวเล็กแบบนี้ ไหนว่าอายุหกขวบแล้วไม่ใช่หรือ” เสียงป้าอรถาม

“คลอดก่อนกำหนดน่ะเลยตัวเล็ก ย้ายบ้านบ่อยๆด้วยก็ได้กินบ้างไม่ได้กินบ้าง”

“รับไว้ก็ได้แต่ต้องช่วยกันส่งเสียนะ จะเอามาโยนให้เลี้ยงเลยไม่ดูไม่แลไม่ได้หรอก ลูกฉันก็มีอยู่แล้วตั้งสองคน ไอ้ฉันมันก็ตัวคนเดียวเสียด้วย” ป้าอรพูดเหมือนพุทธชาดเป็นหมาแมวหรือสัตว์เลี้ยงอะไรสักอย่างที่ถูกคนนำมาฝากเลี้ยง และเป็นภาระอันหนักหน่วงของหล่อนเสียเหลือเกิน

“เอาเถอะจะช่วยกัน ถือว่าเอาบุญนะเอมอร”

นับตั้งแต่นั้นชีวิตของเธอก็ตกอยู่ในกำมือของป้าซึ่งแทนที่จะสุขตามอัตภาพมันกลับเป็นวิบากกรรมที่เริ่มต้นและวนเวียนอยู่ไม่รู้จบ จนเธอคร้านจะจำ

ป้าเอมอรทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ด้านการเงินอยู่ในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง แม้เงินเดือนจะน้อยนิดแต่ก็ได้สวัสดิการหลายอย่าง ค่าเช่าบ้านเอย ค่ารักษาพยาบาล ค่าเทอมลูก ที่สำคัญคือระบบงานแบบนี้ไม่มีนโยบายปลดคนออก ถ้าไม่ทำอะไรเสียหายร้ายแรงจริงๆก็อยู่ไปได้จนเกษียณ ซึ่งนับว่าเหมาะกับคนอย่างป้าอรดีทีเดียว

พุทธชาดจำได้ว่าป้าเป็นคนโมโหร้ายเอามากๆแม้จะเกิดไม่บ่อยนัก โดยปกติเธอหงุดหงิดง่าย ปากไว มือไว เธอเป็นคนละเอียดถี่ถ้วนจนถึงขั้นจู้จี้ ความเครียดในหน้าที่การงานแต่ละวันสะสมจนกลายเป็นความขุ่นมัวกลับมาลงกับคนในครอบครัวที่มีลูกสาวสองคนและเด็กกำพร้าในความดูแลอีกหนึ่ง ป้าอรนั้นรักลูกสาวทั้งสองอย่างทูนหัวทูนเกล้า ดังนั้นเวลาที่ต้องการระบายอารมณ์ คนที่จะต้องเป็นที่รองรับก็คือพุทธชาด

“สอนไม่จำ บอกให้ระวัง แค่ล้างถ้วยชามก็ยังให้แตก เลี้ยงเสียข้าวสุก เย็นนี้ไม่ต้องกินข้าวนะนังพุด”

ฝ่ามือหยาบฟาดแรงๆเข้าที่สะโพกหลายครั้ง เด็กหญิงตัวน้อยได้แต่ยืนสะอื้นเงียบๆรู้ดีว่าหากร้องไห้เสียงดังจะโดนตีหนักยิ่งกว่านี้

“ร้องไห้เข้า ร้องเข้าไป เวลาทำไม่ระวัง พอข้าวของเสียหายทำมาบีบน้ำตา” เสียงดังราวกับฟ้าผ่าของป้าเอมอรดังก้อง

“แม่อรก็ เด็กมันตัวนิดเดียวมันจะไปทำอะไรได้ มา มา ฉันทำต่อให้เอง”
ยายศรีคนงานเข้ามารับหน้า นางมีหลานวัยเดียวกับพุทธชาดจึงรู้สึกเอ็นดูเด็กหญิงเป็นพิเศษ นางเอมอรไม่ได้ร่ำรวยถึงขนาดที่ว่าจ้างคนรับใช้อยู่ประจำบ้าน หญิงชราวัยปลายห้าสิบมาทำความสะอาดเป็นครั้งคราวจำพวกปัดกวาดเช็ดถู เก็บผ้าใส่ตะกร้าไปส่งซักที่ร้านหน้าปากซอย แค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น ค่าจ้างค่าออนก็ไม่กี่สิบบาท

“เอาใจกันเหลือเกินนะยายศรี อยากทำก็ตามใจ ฉันไม่เพิ่มให้หรอกนะค่าจ้างน่ะ” นางบอกก่อนจะสะบัดหน้าจากไป

“ใจยักษ์ ใจมาร เด็กตัวนิดเดียวใช้งานงกๆ ข้าวปลาก็ไม่หาให้กิน ทีค่าเลี้ยงดูล่ะเก็บเม้มไว้ใช้เองหมด”

ยายศรีจูงมือเด็กหญิงหลบมาหลังบ้านวักน้ำจากก๊อกน้ำบริเวณอ่างล้างจานลูบเช็ดหน้าเช็ดตาเสียให้หายมอม

“ไม่เป็นไรนะเจ้าพุด ยายอยู่นี่แล้วล้างหน้าล้างตาหยุดร้องไห้เสีย ไปช่วยยายทำงานต่อ”

พุทธชาดยังเด็กไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก เธอเคยได้ยินป้าอรพูดทำนองว่าเธอเป็นตัวภาระอยู่หลายครั้ง ต่อเมื่อโตขึ้นจึงรู้ความจริงว่า ญาติคนอื่นๆนั้นก็ใช่ว่าจะดูดาย แต่ละคนส่งเงินและข้าวของให้พุทธชาดตามอัตภาพ เพราะพ่อของเธอเมื่อยังมีชีวิตอยู่นั้นเป็นคนมีน้ำใจช่วยเหลือพี่น้องไม่ได้ทิ้งขว้าง แถมยังได้ยินว่าเงินประกันชีวิตก้อนโตหลังจากที่พ่อเสีย ป้าเอมอรก็เป็นคนเก็บไว้ด้วย

“ฉันเป็นคนเลี้ยงมัน ก็ต้องให้ฉันนี่ล่ะเก็บ หน้าใหนมันกล้ามีปัญหา”
ป้าอรพูดเสียอย่างนี้ญาติคนอื่นก็ไม่กล้าหือ เงินทองข้าวของเหล่านั้นไม่เคยตกมาถึงเธอเลย ตั้งแต่เด็กจนโตพุทธชาดไม่เคยได้อะไรที่เด็กในวัยเดียวกันควรจะได้ ของเล่น เสื้อผ้า เครื่องใช้ ล้วนแต่เป็นของเหลือมาจากพี่สาวทั้งสองคน ซึ่งกว่าจะตกมาถึงเธอมันก็แทบจะไม่เหลือสภาพให้ใช้ได้ เสื้อผ้านั้นดีหน่อย พี่สาวของเธอโตเร็วในขณะที่พุทธชาดตัวเล็กอย่างไรก็อย่างนั้น พี่สาวใส่แค่ครั้งหรือสองครั้งก็ใส่ไม่ได้อีก เธอจึงพอมีเสื้อผ้าดีๆใส่บ้าง

Create Date : 24 กรกฎาคม 2554		0 comments
Last Update : 27 กรกฎาคม 2554 7:50:01 น.
Counter : 549 Pageviews.
Share Tweet