ก่อนจะเป็นชัชชมนต์ (3) เรื่องสั้น สมใจเพี้ยน

จากที่เคยเล่าไปแล้วใน ก่อนจะเป็นชัชชมนต์ (2) ว่าฉันเคยเขียนเรื่องสั้นประกวดรางวัลช่อปาริชาต 2 เรื่อง ซึ่งก็เข้ารอบทั้งสองเรื่อง

เรื่องที่ 2 นี้ เข้ารอบ 15 เรื่องสุดท้ายรางวัลช่อปาริชาตปี 2002 ได้ตีพิมพ์ด้วยค่ะ




ลองอ่านดูนะคะ

********************

สมใจเพี้ยน

สมใจเป็นชื่อที่โหลที่สุด ในห้อง ม.1/8 ถึงจะมีคนชื่อสมใจไม่ถึงโหลจริง ๆ ก็เถอะ เพื่อนนักเรียน และอาจารย์จึงต้องเรียกสมใจ 3 คน ด้วยสร้อยต่อท้ายให้รู้ว่าเป็นสมใจไหน สมใจชาย สมใจหญิง หรือสมใจเพี้ยน

สมใจชาย และสมชายหญิงเป็นฉายานามตามเพศ อาจจะเป็นคนดี เรียนหนังสือเก่ง เหลวไหล เกเร หรืออะไรก็ตาม ก็เป็นคนชนิดที่มีอยู่ดาษดื่น ไม่น่าสนใจพอที่จะกล่าวถึง ไหนเลยจะเหมือนสมใจเพี้ยน

สมใจเพี้ยนเป็นผู้หญิง เหมือนกับสมใจหญิง เมื่อก่อน ใครต่อใคร ไม่ได้เรียกสมใจเพี้ยนอย่างนี้ หากเรียกว่า สมใจหญิง 2 แน่นอนว่าต้องเรียกสมใจหญิงว่า สมใจหญิง 1 ด้วยว่าสมใจหญิง 1 ดูดีกว่าสมใจหญิง 2 หน้าตาน่ารักกว่า ใคร ๆ ก็ถูกชะตามากกว่า

สมใจหญิง 2 เป็นคนแปลก ๆ ขวางโลกชอบกล
เด็กผู้หญิงก็ต้องชอบเข้าห้องน้ำกันเป็นหมู่คณะ ก็มันอุ่นใจกว่าไปคนเดียวนี่ แต่อย่าได้ไปชวนสมใจหญิง 2 ไปห้องน้ำเชียว ถ้าเจ้าหล่อนยังไม่มีอารมณ์ หรือมีอาการอยากเข้าห้องน้ำ สมใจหญิง 2 ก็จะไม่ไปห้องน้ำเด็ดขาด

“ฉันยังไม่ปวดฉี่นี่…กระเพาะปัสสาวะไม่ได้ติดกันสักหน่อย”
สมใจหญิง 2 เลยถูกเพื่อน ๆ บอยคอตให้ไปห้องน้ำคนเดียว …นี่เป็นการลงโทษที่โหดร้ายมาก คนที่ไม่มีเพื่อนไปห้องน้ำด้วย เป็นคนที่เพื่อนไม่รัก อาจถูกมองว่าน่ารังเกียจ คนจะดูชา หมาจะดูถูก แต่สมใจหญิง 2 ไม่รู้สึกรู้สา
“ก็ฉันไม่ปวดฉี่นี่”

สมใจหญิง 2 เป็นคนกล้า ที่เพื่อน ๆ เห็นว่าหนักไปทางหน้าด้าน ถ้าอาจารย์ถามคำถาม แล้วเจ้าหล่อนตอบได้ หรือคิดว่าตอบได้ ก็จะยกมือขอตอบเสียทุกครั้ง ตอบผิดก็ไม่รู้จักอาย ตอบถูกไปก็เท่านั้น ไม่เท่นักหรอก ที่จริงแล้วเพื่อน ๆ คนอื่นก็รู้คำตอบเหมือนกัน แค่ไม่อยากตอบคำถามเท่านั้นเอง ไม่ได้โง่ หรือรู้น้อยกว่าสมใจหญิง 2 หรอก

สมใจหญิง 2 ชอบยกมือถามอาจารย์ ถ้าสงสัยอะไรก็จะถาม ไม่อ้ำอึ้ง อมพะนำเหมือนเพื่อน เพื่อน ๆ เห็นสมใจหญิง 2 กล้าออกอย่างนี้ เลยวานให้ถามอาจารย์ให้หน่อย

สมใจหญิง 2 แล้งน้ำใจ บอกเพื่อน ๆ ว่า “ก็ถามเองสิ ฉันไม่สงสัยนี่”
เรื่องที่เจ้าหล่อนไม่สนใจ ไม่อยากรู้ ก็จะไม่ถาม

ในวัยนี้เด็กผู้หญิง ต้องชอบอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น หวานแหวว เด็กผู้ชายก็ต้องชอบอ่านการ์ตูนกีฬา ต่อสู้ แต่สมใจหญิงไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด เธอก็อ่านหนังสือที่มี ‘ตูน’ กับเขาด้วยเหมือนกัน แต่เป็น ต่วย’ตูน พิเศษ ที่มีเรื่องราวในประวัติศาสตร์ เรื่องผี เรื่องลึกลับเต็มไปหมด

แต่นั่นยังไม่ร้ายเท่า สมใจหญิง 2 ชอบอ่านนิตยสารคู่สร้าง คู่สม …ก็บ้านของเธอเป็นร้านทำผมในตลาดนี่ สมใจหญิง 2 ไม่เคยเห็นร้านทำผมที่ไม่มี ‘คู่สร้าง คู่สม’ เพราะเธอไม่เคยเข้าร้านทำผมแถวๆ สยามแสควร์

“ยี้…” เพื่อน ๆ แบะปาก รู้สึกสยองแสยงไปหมด …อ่านเข้าไปได้ …
สมใจหญิง 2 พยายามอธิบายว่านิตยสารเล่มโปรดของตนดีอย่างไร แต่ก็ไม่มีใครฟัง ทั้ง ๆ ที่ ‘คู่สร้าง คู่สม’ ดีจริง ๆ มีทั้งเรื่องแปลก ๆ รอบโลก เรื่องน่ารู้ เรื่องเกี่ยวกับภัยสังคม ถึงสมใจหญิง 2 จะไม่ชอบอ่านคอลัมน์ผัวเมียละเหี่ยใจ กับหนุ่มจีบสาว สาวจีบหนุ่มก็เถอะ

ก็เจ้าหล่อนเป็นเสียแบบนี้ ใครๆ ก็ลงความเห็นว่าเป็นคนแปลก ๆ แล้วทำไมไม่เรียกว่า ‘สมใจแปลก’ ล่ะ

คำว่า ‘แปลก’ มันธรรมดาไป สู้คำว่า ‘เพี้ยน’ไม่ได้ คำว่า ‘เพี้ยน’ ดูลึกซึ้งกว่า เห็นภาพลักษณ์กว่า แล้วก็ไม่แย่เท่าคำว่า ‘บ้า’ ด้วย หรือไง…จะให้เรียกว่า ‘สมใจบ้า’ เหรอ

ด้วยเหตุนี้ สมใจ 2 ก็กลายมาเป็น สมใจเพี้ยน…”สมใจ เธอน่ะมันเพี้ยน”

ครูดวงสมร

ครูดวงสมรเป็นอาจารย์สอนวิชาสังคมศึกษา ระดับ ม.1

ครูดวงสมรบอกว่า “เรียกครูเถอะ อย่าเรียกว่าอาจารย์” เพราะคำว่า ‘ครู’ ดูจริงใจกว่า ไม่เห็นแก่เงิน เห็นแก่อุดมการณ์

นอกจากจะมีหน้าที่สอนวิชาสังคมศึกษาแล้ว ครูดวงสมรยังเป็น อาจารย์ฝ่ายปกครองของโรงเรียนด้วย

ดังนั้นครูดวงสมรจึงมีภาพลักษณ์แบบนี้…ผมตีโป่ง เรียบสนิททุกวัน…ครูดวงสมรทำยังไงของแกนะ …ช่างทำผมคงทำให้ได้ แล้วครูดวงสมรนอนยังไงนะ…คงต้องเอานอนหนุนขอนไม้แน่ ๆ เลย

ครูดวงสมรสวมแว่นตาหนาเตอะ กรอบสีทอง รูปรี มีสายสร้อยทองชุบคล้องคอ ถ้านักเรียนคนไหนทำผิดระเบียบ หรือแค่หย่อนระเบียบไปหน่อยเดียว ครูดวงสมรก็จะจิกสายตามองลอดแว่นออกมา ใครเห็นครูดวงสมรทำท่านี้ใส่ ก็เป็นอันรู้กันว่า ‘ชะตาขาด’ อีกเดี๋ยวเถอะต้องถูกครูดวงสมรเรียกไปด่า…เอ๊ย…เรียกไปตักเตือนแน่ ๆ

ครูดวงสมรไม่ชอบให้นักเรียนหญิงนุ่งกระโปรงสั้น…

“แล้วนั่นอะไร ไม่ใส่เสื้อทับมาด้วย…เสื้อนักเรียนออกบางแจ๋ว ไม่ใส่เสื้อทับ ก็มองทะลุไปถึงไหน ถึงไหนสิยะ…อยากโชว์เสียจริงนะแม่คุณ …อะไรนะ ไม่รู้จัก ‘เสื้อทับ’ ก็เสื้อบังทรงอย่างไรล่ะ ใส่ยกทรงแล้ว ก็ต้องมีเสื้อคอกระเช้าทับเสียด้วย แต่อย่างแม่คนนั้นน่ะไม่ได้นะ ลูกไม้อะไรลายพร้อยไปทั้งตัว ฉันรู้หรอกย่ะว่าพ่อแม่ของเธอรวย แต่นี่มันผิดระเบียบโรงเรียน…เอาไว้วันหยุดก่อนสิ ค่อยใส่ ฉันไม่ตามไปตรวจระเบียบหรอก…”

ครูดวงสมรหยุดพักหายใจชั่วครู่ นักเรียนที่ก้มตาต่ำอยู่หน้าโรงเรียนให้ครูดวงสมรอบรม จะมีใครสักคนไหม คิดจะหาน้ำให้ครูดวงสมรดื่ม…ใครจะกล้า ครูดวงสมรได้ด่าประลัยว่าแดกดัน

“แล้วนั่นน่ะ แม่คนนั้นน่ะ หยุดเลย…หยุด…ไม่ต้องทำหน้าเหรอหรา ก็เรานั่นแหละ ผมเผ้าทำไมมันกุดแหว่งออกปานนั้น…ฮ้า…ปลวกขึ้นบ้านหรือไง หรือถูกหนูแทะ ทะเลาะกับช่างทำผมหรือไงยะ เขาถึงตัดผมให้เธอแบบนี้ … ต๊าย…อุตส่าห์ทำมาจากสยามแสควร์เชียวเรอะ…แล้วคุ้มไหมล่ะ เสียเงินแพงแล้ว ยังต้องเสียคะแนนความประพฤติอีกนะยะ…ทีนักเรียนหญิงล่ะก็แค่นจะตัดผมสั้น ส่วนไอ้นักเรียนชาย ก็ดั๊นอยากจะไว้ผมยาว โลกมันกลับตาลปัตรอะไรนักหนา ไม่มีเงินตัดผมใช่ไหมพ่อคุณ ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูจัดการให้เอง จะตัดเสียให้เกรียน จะได้ประหยัดไปอีกนานเลยพ่อคุณ เชื่อมือเถอะ…ดวงสมรบาร์เบอร์ ตัดมาแล้วไม่มีผิดหวังสักราย …แต่ถ้าอยากจะผูกคอตาย ฉันไม่รับประกัน”

แต่ถึงครูดวงสมรจะปากร้ายแสนร้าย เข้มงวดจนงวดแล้วงวดอีก ครูดวงสมรก็ยังไม่เคยทำร้ายนักเรียนจนครั้งเดียว สงสัยแกคงกลัวจะถูกนักเรียนฟ้อง ได้ลงข่าวพาดหัว หนังสือพิมพ์หัวสี

หากที่จริงแล้ว ครูดวงสมรว่า “พูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ต้องพูดให้รู้เรื่อง ใช้กำลังทุบตีเด็ก มันจะไปช่วยอะไรได้ เด็กมันมีอารมณ์ มีโทสะ ก็ยังพอให้อภัยได้ว่า มันยังเด็กอยู่ แต่อย่างเรานี่นะ อยู่มาจนหัวหงอก จวนเจียนจะเกษียณอยู่แล้ว ดีแต่ใช้อารมณ์ คนเขาจะว่าได้ว่าแก่กระโหลกกระลาน่ะซี้…”

นักเรียนจะรู้หรือไม่ว่า ครูดวงสมรหวังดี แกก็ไม่ใส่ใจ ทำโพลสำรวจคะแนนนิยมหรอก แต่ถ้านักเรียนคนไหนทำผิดระเบียบของโรงเรียน ครูดวงสมรจะตามไป…ด่า…

คูเมืองรอบพระนคร

ครูดวงสมรสอนวิชาสังคมศึกษา ระดับ ม.1 สมใจเพี้ยนก็เป็นนักเรียน ม.1 ด้วยเหตุนี้ วงโคจรของครูดวงสมร กับสมใจเพี้ยน จึงต้องมาทับซ้อนกัน…ให้…ซวย

ใครกันหนอที่ซวย ครูดวงสมร สมใจเพี้ยน หรือทั้งคู่

วันนั้นครูดวงสมรสอนประวัติศาสตร์ของกรุงเทพฯ ทำไมครูดวงสมรไม่สอนดี ๆ อยากจะสอน อยากจะบอกอะไร ก็บอกไปเลยตรง ๆ อ้อมค้อมทำไมกัน อาจารย์ที่ไหน ก็สอนแบบป้อนถึงปากนักเรียนทั้งนั้น เผลอ ๆ จะเคี้ยวให้เสร็จสรรพ เหลือแต่กลืนลงคอด้วยซ้ำไป

“ไม่ได้หรอก สอนอย่างนั้นเด็กมันไม่ได้ใช้สมอง สมองก็ฝ่อหมด เดี๋ยวก็ได้เป็นควายเซ็นเตอร์ อย่างที่เด็กมันว่าไว้น่ะสิ”

ว่าแล้วครูดวงสมรก็ต้อง ‘ลองภูมิ’ นักเรียนเสียก่อน…เอาน่ะ บางครั้งนักเรียนก็มีภูมิ บางครั้งก็ไม่มี ถึงบางครั้งอย่างหลัง จะมากกว่าบางครั้งอย่างแรกก็ตามที…

“ใครรู้บ้างว่าคูเมืองรอบพระนครคือคลองอะไร…”

พระนครอยู่ตรงไหนหนอ ทำไมต้องมีคูเมืองล้อมรอบ กรุงเทพฯมีคลองด้วยเหรอ…คงมีมั้ง ไอ้ที่มีไว้ขังน้ำเน่าน่ะ โอ๊ย…ใครจะไปตอบได้…

คิ้ว 98 ข้าง พร้อมใจกันขมวด เหลือคิ้ว 2 ข้างยังเหยียดตรง ดวงตาใต้คิ้วนั้นส่องประกายสดใส ด้วยว่าไม่สงสัยอย่างใครเขา…แปลกคนจริง…แน่ละ ไม่อย่างนั้นจะใช่สมใจเพี้ยนหรือ

“คลองหลอดค่ะ” สมใจเพี้ยนยกมือ ตอบเสียงดังฟังชัด

คลองหลอดเนี่ยนะ…คลองสายเล็กนิดเดียว ขยะก็ลอยฟุ้ง น้ำหน้าอย่างคลองหลอด เป็นตั้งคูเมืองรอบพระนครเชียวเร้อ…คลองอะไรก็ไม่รู้ คลองกระบอกไม่ดีกว่าเหรอ ใหญ่กว่าคลองหลอด...ว่าแต่คลองหลอดอยู่ที่ไหนล่ะ กรุงเทพฯ มีคลองชื่อนี้ด้วยหรือ ตอบเข้าไปได้ ไม่ตอบก็ไม่เห็นเป็นไร ตอบผิดอายเขาตาย พนันกันได้ยัยสมใจเพี้ยนต้องตอบผิด…

นักเรียนห้อง ม 1/8 วิจารณ์กันเซ็งแซ่ หากเป็นการวิจารณ์อยู่ในใจ กระนั้นแววตาก็ยังแฝงรอยเย้ยถาง

คน 49 คน ต้องกลั้นยิ้ม กลั้นหัวเราะจนแทบจะจุกอกตาย กลัวถูกครูดวงสมรดุก็กลัวอยู่ แต่ขำจนได้ที่แล้ว เสียงหัวเราะคิกคักก็เลยลอดผ่านไรฟัน จนชักจะดังกระหึ่มขึ้น

สมใจเพี้ยนนิ่งงัน… ‘เราจำผิดเหรอ…ไม่นะ เพิ่งอ่านมาจากต่วย’ ตูน พิเศษ เมื่อ สองสามวันนี้เอง…เหอะ…ให้ครูดวงสมรเฉลยก่อน เดี๋ยวก็รู้ว่าใครถูก…’

แต่ครูดวงสมรก็ไม่เฉลย …

“แค่ก…แค่ก” ครูดวงสมรไอจนหน้าแดง
“แค่ก…แค่ก…เฮ้อ….แค่ก…” ครูดวงสมรทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง ยังไอ และหอบจนตัวโยน

โอ้โห …คำตอบงี่เง่าของยัยสมใจเพี้ยน ทำเอาครูดวงสมรสำลักไปเลยแฮะ…

ถึงตอนนี้เสียงหัวเราะคิกคัก ก็เริ่มดังมากขึ้น ประสานกับเสียงไอค่อกแค่กของครูดวงสมร

นักเรียนทั้งห้องไม่มีใครสนใจเลยว่า อาการของครูดวงสมรย่ำแย่แล้ว 49 คนเอาแต่ขำ อีกคนหนึ่งก็ได้แต่จ๋อย
จนครูดวงสมรฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เสียงไอเงียบหาย

“แย่แล้ว ครูเป็นอะไรก็ไม่รู้” ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น แล้วทั้งห้องเรียนก็โกลาหล อลหม่านไปกับปฎิบัติการช่วยชีวิตครูดวงสมร
“สมใจเพี้ยนทำครูดวงสมรน๊อคไปเลยว่ะ”
“ยัยเพี้ยนเธอตอบอะไร ครูแย่แล้ว ครูเป็นอะไรก็ไม่รู้”
คราวนี้เพื่อน ๆ ไม่นินทาอยู่ในใจ ทุกคนโทษว่าเป็นความผิดของสมใจเพี้ยนทั้งนั้น

อาจารย์พยาบาล กับนักเรียนชายตัวโต ๆ หามครูดวงสมรออกไปจากห้องเมื่อไหร่ สมใจเพี้ยนก็ไม่รู้ เจ้าหล่อนได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้างุด นึกไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรผิด
“คลองหลอดเป็นครูเมืองรอบพระนครจริง ๆ นะ…” สมใจเพี้ยนพูดพึมพำอยู่คนเดียว

“ครูดวงสมรตายแล้ว…” นักเรียนทั้งโรงเรียนวิจารณ์กันยกใหญ่
นี่ถ้าครูดวงสมรได้ยิน จะต้องดุว่า “ใช้คำว่า ‘เสีย’ สิ คำว่า ‘ตาย’ ไม่ค่อยสุภาพ”

โธ่เอ๋ย…’เสีย’ น่ะ ‘ซ่อม’ ได้ แล้ว ‘ตาย’ ล่ะ จะทำให้ ‘ตื่น’ ขึ้นมาได้อย่างไร

ครูดวงสมรหอบ หายใจขัด แล้วเลยพาลเลิกหายใจไปเลย ร่างกายของครูดวงสมรยังอยู่ได้ แต่สมองตายสนิท ญาติพี่น้องของครูดวงสมรเลยตัดใจให้คุณหมอถอดเครื่องช่วยหายใจออก

ไม่ต้องห่วงว่าครูดวงสมรนอนตายตาหลับหรือไม่… ครูดวงสมรหลับตาพริ้ม ถึงไม่มีรอยยิ้ม ก็ไม่ได้บูดบึ้งเหมือนยามที่ตรวจระเบียบนักเรียน

คนทั้งโรงเรียนมองสมใจเพี้ยนแปลก ๆ ข่าวการเสียชีวิตของครูดวงสมรดังแค่ไหน สมใจเพี้ยนก็ดังเท่านั้น
“โอ้โห ครูดวงสมรว่าโหดแล้ว เจอยัยคนนี้เข้าไป ถึงตายเลยว่ะ”
“ต้องขอบใจยัยเด็กสมใจเพี้ยน ครูดวงสมรจะนัดกร้อนผมเราอยู่แล้วเชียว เลยเจ๊ากันไป”
“เฮ้อ…ต่อไปนี้ไม่ต้องร้อน ๆ หนาว ๆ ทุกเช้าแล้ว”

ใช่ว่าจะยินดีกับการตายของครูดวงสมร หากขาดอาจารย์ปกครองจอมโหดไปคน คุณภาพชีวิตของนักเรียนก็ดีขึ้นล่ะนะ ผมที่กำลังจะถูกกร้อน คะแนนความประพฤติที่กำลังจะถูกตัด การนัดผู้ปกครองมารับรู้ความผิดของลูกหลาน เป็นอัน ‘ชะลอโครงการ’ ไปจนถึง ‘ถือเป็นโมฆะ’ ไปเสียหมด
สมใจเพี้ยนไปงานศพครูดวงสมร แขกในงานศพมองสมใจเพี้ยนแปลก ๆ คำว่า ‘ตัวซวย’ คงแปะอยู่ที่หน้าผากของสมใจเพี้ยนไปเรียบร้อยแล้ว

“กราบขออโหสิกรรมครูดวงสมรด้วยนะ…” อาจารย์อารี บอกสมใจเพี้ยน
ไหนอาจารย์อารีว่าไม่ใช่ความผิดของสมใจเพี้ยน แล้วทำไมต้องขอโทษด้วย
“อาจารย์ขา…คูเมืองรอบพระนครคือ…”
“มาถามอะไรกันตอนนี้สมใจ กราบเสร็จก็ไปนั่งรอพระสวดไป๊…”
สมใจเพี้ยนแค่อยากรู้เท่านั้นว่า คำตอบของตัวเองไม่ผิด เมื่อตอบไม่ผิด ครูดวงสมรก็ไม่ได้ช็อคตายด้วยคำตอบของเจ้าหล่อน
‘ถามไปก็เท่านั้น อาจารย์อารีสอนคณิตศาสตร์’ สมใจเพี้ยนบอกกับตัวเอง
จะมีใครบ้างไหมหนอ ที่จะช่วยล้างมลทินให้สมใจเพี้ยนได้


สมใจเพี้ยนพยายามถามอาจารย์สังคมศึกษาคนใหม่ว่าคลองหลอดคือคูเมืองรอบพระนครหรือไม่ อาจารย์ก็ไม่เปิดโอกาสให้ถาม เอาแต่จ้ำ…จ้ำ สอนให้จบ

สมใจเพี้ยนพยายามหานิตยสารต่วย’ตูนพิเศษฉบับที่มีเรื่องคูเมืองรอบพระนคร ก็ยังหาไม่พบ

คนทั้งโรงเรียนยังคงมองสมใจเพี้ยนแปลก ๆ ร้ายกว่านั้น พวกผู้ชายห้อง ม.1 / 8 ล้อสมใจเพี้ยนว่า “สมใจเพี้ยน ฆาตกร”

3 เดือนต่อมา สมใจเพี้ยนก็หาหลักฐานพบ
“ทุกคนฟังทางนี้” สมใจเพี้ยนตะโกนลั่นห้อง จนเพื่อนหยุดคุย รอฟังว่าสมใจเพี้ยนจะ ‘เพี้ยน’ อะไรอีก
“ดูนี่…ฉันมีหลักฐาน คลองหลอดคือคูเมืองรอบพระนครจริง ๆ”
สมใจเพี้ยนชูนิตยสารให้เพื่อนดู คราวนี้ละ สมใจเพี้ยนจะได้ล้างมลทินเสียที
“แล้วบอกทำไมล่ะ มีใครถามเหรอ หรือไง…พวกเรามีใครอยากรู้บ้าง…”
“ประสาท…ยัยคนนี้เพี้ยนไม่เลิกเสียที อยู่ดี ๆ ก็มาตะโกนบอกว่า คลองหลอดคือคูเมืองรอบพระนคร”
“สมใจเพี้ยน…สมใจโคตรเพี้ยน สมใจเพี้ยนฆาตกร…”
อนิจจัง อนิจจา…ไม่มีใครจำเรื่องคูเมืองรอบพระนครได้สักคนเดียว

ตำนาน

โรงเรียนได้อาจารย์ปกครองคนใหม่ ดีกรีความโหดน้อยกว่าครูดวงสมรอยู่หน่อยเดียว อาจารย์ปกครองของแท้ต้องโหด
สมใจเพี้ยนย้ายโรงเรียนเมื่อขึ้นชั้นมัธยมปลาย ถึงแม้ว่าจะได้สิทธิเรียนต่อโรงเรียนเดิม

ที่โรงเรียนใหม่ มีสมใจเพียงคนเดียว ไม่มีใครเรียกสมใจเพี้ยนว่าสมใจเพี้ยนอีกแล้ว กระนั้นเจ้าหล่อนก็ยังเปลี่ยนชื่อเป็นสมปรารถนา

สมปรารถนาไม่ยกมือขอตอบคำถามอีกแล้ว รู้แล้วอยู่เงียบ ๆ ก็ได้ จะได้ไม่มีใครเดือดร้อนอีก นอกจากนี้สมปรารถนายังเกลียดคลองหลอดเป็นที่สุด โชคดีที่คลองหลอดเป็นคลองที่ถูกลืม ไม่ค่อยมีใครเอ่ยถึง

เรื่องอาจารย์ฝ่ายปกครองเสียชีวิตด้วยคำตอบงี่เง่าของนักเรียนเพียงคำตอบเดียวยังคงถูกเล่าขานอยู่ในโรงเรียนเดิมของสมปรารถนา และถูกแพร่กระจายไปอีกหลายโรงเรียน หลายปีผ่านไป ไม่มีใครรู้แล้วว่าต้นตำรับของเรื่องนี้เกิดที่โรงเรียนใด

“เคยมีอาจารย์ฝ่ายปกครองคนหนึ่งชื่อครูสมสมร แล้วก็มีนักเรียนชื่อดวงใจ ยัยดวงใจตอบปัญหาได้งี่เง่ามาก ถามว่าอะไรน่ะหรือ…ไม่รู้สิ แต่ยัยดวงใจตอบงี่เง่าก็แล้วกัน ครูสมสมรได้ฟังเข้าก็สำลัก ช็อคมากมั้ง หรือไม่ก็ประชดว่ายัยดวงใจตอบผิด ยังไงไม่รู้… อยู่ดี ๆ ครูสมสมรก็วูบไปเลย…เนี่ยเขาปิดกันให้แซ่ดว่ากลางคืนนะจะเห็นวิญญาณครูสมสมรออกมาสำลัก แล้วบอกว่า…ดวง…จาย… เธอ…ตอบ….ผิด…อึ๊ย…สยอง ระวังเถอะ ดวงใจ เดี๋ยวครูสมสมรเข้าใจผิดว่าเธอคือยัยดวงใจคนนั้นหรอก…ยัยดวงใจคนที่ทำให้ครูสมสมรตายเป็นไงเหรอ…ไม่รู้สิ แหล่งข่าวไม่ได้เอ่ยถึง…”

Create Date : 07 สิงหาคม 2554		0 comments
Last Update : 7 สิงหาคม 2554 23:06:30 น.
Counter : 1231 Pageviews.
Share Tweet