กลิ้งมาถึงเมกาแล้วครับ หนาวจังมินนีโซตา

ในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงอเมริกาเรียบร้อยแล้วครับ จุดหมายปลายทางคือเมืองเซนต์พอล รัฐมินนีโซตาครับ ประมาณว่าวันนี้ที่รอคอยจริงๆ ช่วงก่อนมา ผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะมัวแต่เตรียมข้าวของต่างๆ กับเดินสายฉลองกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งจากควันหลงปีใหม่ (ที่ไม่ค่อยได้ฉลองกัน เพราะกลั๊วกลัวบ้านบึม 555) ทั้งฉลองวันกองทัพใหม่ วันกองทัพเก่า ฉลองกันเข้าไป เลยว่างเว้นจากโต๊ะไกลบ้านไปช่วงหนึ่ง

ก่อนจะพล่ามอะไรไปมากมาย ขอขอบคุณกระทู้ดีๆ จากชาวไกลบ้านด้วยนะครับ ตั้งแต่เรื่องการขอวีซ่าของคุณ Susie และพี่ BlackMagicW จนมาถึงเรื่องการจัดกระเป๋า สารพัดสารเพผู้คนที่มีน้ำใจมาแสดงความคิดเห็นกัน ทำให้ผมสามารถเตรียมการต่างๆ ได้เป็นอย่างดี

ก่อนที่ผมจะขึ้นเครื่อง ผมเกิดความรู้สึกต่างๆ มากมาย แต่ส่วนใหญ่จะเป็นความกังวล กลัวต่างๆ นานา เพราะภาษาอังกฤษผมน่ะค่อนข้างวิกฤตทีเดียว แต่ก็เอาวะ (บอกตัวเอง) ตัดสินใจมาแล้วนี่นา จะให้เสียลายชายชาติไทยได้อย่างไร ฮ่าๆๆๆ ทำใจฮึกเหิมกันไป เป็นไงเป็นกัน



ผมบินโดยสายการบินนอร์ธเวสท์ เครื่องที่ผมไปต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ญี่ปุ่น ไอ้ตอนขาไปจากสุวรรณภูมิเนี่ย ก็ยังโอเคดีอยู่ เพราะว่าก็ยังมีแอร์โฮสเตสคนไทย หรือการประกาศอะไรบนเครื่อง ก็ยังมีทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น และภาษาไทย ดังนั้นก็เลยไม่ค่อยกังวลอะไร สบายๆ

พอมาถึงสนามบินนาริตะของญี่ปุ่น ก็เปลี่ยนเครื่องไปอีกลำ เพื่อมุ่งหน้าไปสนามบิน MSP (สนามบินนานาชาติ มินนีอโปลิส-เซนต์พอล) รัฐมินนีโซตา โห! ขอบอกว่า มันพูดอะไรกันว้า ฟังไม่ค่อยจะออกเลย ผมก็กินแต่ที, ออเร้นจู๊ซ, วอเท่อ แค่นั้น อย่างอื่นนี่... ช่างมัน อิอิ



พอจะเสริฟอาหาร ก็จะต้องคอยฟัง ก็ไม่พ้นชิคเก้น, เอ้ก อะไรทำนองนั้น 555 เอาวะ ได้แหลกละกัน ขำๆ ไปเรื่อย แต่สรุปแล้ว เนื่องจากเป็นการเดินทางไปอเมริกาครั้งแรกของผม และเป็นการเดินทางไกล(โคตร)ที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ก็เลยเพลียแสนเพลีย จะบอกว่าเมา ก็คงจะเมาไอ้ออเร้นจู๊ซนั่นแหละ สุดท้ายเลยหาทางออกโดยการนอนดีกว่า

หลังจากผ่านพ้นการเดินทางอันยาวนานเกือบ 18 ชั่วโมงมาได้ (รวมเวลาทรานสิทและดีเลย์) แว่บแรกที่เห็นอเมริกา โอ้โฮ ทำไมมันถึงขาวโพลนเช่นนั้น 555 ไอ้ที่เป็นน้ำ มันไปอยู่ไหนกันนี่ อิอิ ไม่เห็นหรอก เพราะเป็นน้ำแข็งไปหมด โฮ่ๆๆ แต่ถึงแม้มันจะดูแห้งแล้ง แต่ก็ดูสวยไปอีกแบบนะครับ

พอเครื่องลงจอดเรียบร้อย เราก็ต้องผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมือง หลังจากผ่านการสแตมป์ตรงเค้าเตอร์เรียบร้อยแล้ว กำลังจะเดินไปรับกระเป๋า ผมโดนเรียกให้ไปตรวจเดี่ยวอ่ะ ไม่รู้ว่าหน้าตาผิดระเบียบหรืออย่างไร ไอ้เราก็ใจเต้น ตุ้มๆ ต่อมๆ เอาละซิ จะเป็นยังไงบ้างนะ มันจะทำไรกรูบ้าง โอ้ย! คิดไปต่างๆ นานา

คุณพี่คนที่เรียกผมเข้าไปในห้อง พี่ท่านให้ผมเปิดให้ดูหมดเลย ทั้งเป้ที่แบกมา กับกระเป๋าโน้ตบุ๊ค พี่บอกให้ผมเปิดโน้ตบุ๊คให้พี่ด้วย เข้าวินโดว์ให้ด้วย โฮ่ๆๆ คงคิดว่าผมจะใช้วินโดว์ผีละมั้ง เสียใจ เครื่องผมน่ะ VAIO นะครับ มีโปรดักคีย์เรียบร้อย เชิญพลิกดูด้านหลังเครื่องได้เลย แต่คุณพี่ก็ไม่ได้สนใจอะไร นั่งคลิ้กนู่นคลิ้กนี่ไปเรื่อย พี่ท่านดูแต่รูปแฮะ ไม่รู้จะดูไปทำไม พอดีผมมีรูปช่วงวันคริสต์มาสต์-ปีใหม่-เลี้ยงส่งอยู่ในเครื่อง ก็เลยเพลินพี่ท่านไป เฮ้อ!

กว่าผมจะออกมาได้ ผู้คนแทบจะหายกันไปหมด คุณพี่คนขับรถที่มารอผม ก็ยังรออยู่ โชคดีจัง เพราะไม่งั้นผมก็ไม่รู้จะไปยังไง ขึ้นรถมา คุณคนขับก็ชวนคุยใหญ่ ไอ้ภาษาเราก็ลิตเติ้ลบิทลิตเติ้ลมอร์ซะขนาดนั้น ก็ได้แต่งงๆ กันไป บางทีพูดไป เค้าก็ไม่เข้าใจอีกแน่ะ อย่างมีอยู่อันหนึ่ง ผมถามว่าเดือนไหนหนาวที่สุด Which month is coldest? ปรากฏว่าเค้าฟังคำว่า month ผมไม่ออกน่ะ ผมก็เลยต้องกระแดะกันสุดฤทธิ์ ถึงจะได้เรื่อง เฮ่อ! เหนื่อยจัง จำไว้ ภาษาอังกฤษต้องกระแดะ

พอมาถึงหอพักมหาวิทยาลัย ได้น้องเอ็ม น้องชาวไกลบ้านนี่แหละ มารอรับอยู่ โห! ตอนนั้น ประหนึ่งสวรรค์ ประมาณกำลังจะจมน้ำแล้วได้ไม้ขอนจริงๆ เอ็มก็เทคแคร์ดูแลเต็มที่ พาไปดูห้อง เก็บข้าวของเสร็จแล้ว ก็พาไปกินโกโก้ร้อนอีก ขอบอกว่า ผมไม่เคยกินเลยนะตอนอยู่เมืองไทยเนี่ย แต่พอได้กินแล้ว มันรู้สึกดีจริงๆ คืออุ่นขึ้นทันตาเห็นเลย ก็บอกๆ เอ็มว่า เดี๋ยวพี่เลี้ยงละกัน โกโก้เย็นแก้วเนี้ย เอ็มบอกว่าไม่เอาอ่ะ วันหลังให้พี่เลี้ยงเบียร์แทน 555 ดีจัง ได้เพื่อนกินเบียร์(อีกแล้ว)

จากนั้นเราสองคนก็เดินไปธนาคาร เพื่อเปิดบัญชี วันเสาร์เค้าจะเปิดทำการถึงบ่าย 2 อากาศหนาวมาก ประมาณ -20 องศาเซลเซียสละนะ โฮ่ๆๆ ตอนแรกว่าเสื้อจะเอาอยู่ แต่พอนานๆ เข้า มันชักไม่ได้การ อย่างหมวกนี่ ไอ้หมวกสวมหัวปิดหูน่ะเวิร์กมาก ฮู้ดที่มากับเสื้อกันหนาวก็ต้องดูหน่อย ของที่ผมเอามาไม่เวิร์กเลย ดีที่เอาหมวกปิดหูไปด้วย เลยสบายไป ไม่หนาวหู (แต่หนาวใจ)

หลังจากกลับมาจากการเปิดบัญชีธนาคาร เอ็มก็พาเราเดินทัวร์ไปดูตึกนู้นตึกนี้ แบบว่าไม่กลัวหนาวกันเลย อิอิ น้องไม่หนาว แต่พี่หนาวนะจ๊ะ ไปดูห้องสมุด แหล่งที่เราจะได้ใช้คอมพิวเตอร์และพริ้นเตอร์ฟรี ไปดูร้านขายของต่างๆ ทั้งอาหาร มินิมาร์ท หนังสือ ตามแต่ที่เอ็มจะพาไปจริงๆ

จากนั้นก็กลับมาพักผ่อน ไอ้เราก็พยายามจะเก็บของ จัดของ สุดท้ายก็หลับไปไม่รู้ตัว สัก 5 โมง เอ็มมาเคาะประตู บอกว่าควรจะไปกินข้าวกันได้แล้ว เยๆ โชคดีเหลือร้านชื่อ scooter's เปิดอยู่ ตอนแรกก็ว่าจะกินแฮมเบอร์เกอร์ แต่เอ็มก็บอกว่าให้ลองกินนี่ดีกว่า ไอ้ชิคเก้นแร้ฟอะไรเนี่ย ก็ดี คล้ายๆ กับที่ KFC บ้านเราเลย ปรากฏว่ากินไม่หมด ไม่ใช่อะไรหรอก กินมาเกือบทั้งวันทั้งคืนบนเครื่องน่ะ แถมเพลียและง่วงอีกต่างหาก

ยังไง ต้องขอขอบคุณน้องเอ็มไว้ตรงนี้ด้วยจากใจจริง ก็บอกแล้วว่าชาวไกลบ้านน่ะมีน้ำใจกันจริงๆ ครับ ถ้าไม่ได้น้องเอ็ม พี่ก็คงแย่แน่ๆ เพราะคงจะมืดๆ มัวๆ ดำผุดดำว่ายอยู่นั่นแหละ นอกจากนี้ เอ็มยังได้สร้างชื่อเสียงให้กับประเทศของเรา ในการทำให้เสน่ห์ของสาวประเทศอื่นๆ ดูด้อย ตกต่ำเป็นที่สุด ขนาดอยู่เฉยๆ นะเนี่ย หัวกระไดไม่แห้งเลยจริงๆ ผมขอยืนยันได้ ไม่ใช่พวกมาถุยน้ำลายที่กระไดด้วย การันตีได้ เอาซี่.. ไทยแลนด์ สู้ๆ

พอแยกย้ายกัน ผมก็นอนเลย แบบว่ายังติดลมอยู่ ก็เพลียๆ ตามประสา jet lag นั่นแหละ น้ำก็ไม่อาบ แต่แอบไปดูห้องน้ำแระ ฮ่าๆๆ ห้องอาบน้ำแยกเป็นห้องๆ ก็จริง แต่มันมีกั้นแค่ม่านพลาสติกเท่านั้น เอาวะ เป็นไงเป็นกัน หอพักนี้ มีผมเป็นชายไทยคนเดียว ยังไงก็หน้าตาประเทศวะ อิอิ



นอนไปเรื่อยเปื่อย ตื่นมาตี 3 โห คราวนี้นอนไม่หลับเลย ก็เลยได้ฤกษ์เก็บของ จัดของซะที ขอบอกว่าในห้องเหม็นพวกเครื่องแกง หรือพวกกิมจิอะไรก็ไม่รู้นี่แหละ เดาว่าไอ้คนอยู่ก่อนผมเนี่ยต้องทำเหม็นไว้แน่ๆ ฮึม! เพื่อให้สภาพอากาศในห้องดีขึ้น ผมต้องยอมทนหนาว เปิดหน้าต่างให้อากาศมันถ่ายเทเข้ามา -20 ก็ -20 วะ เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ มาด้วย ก๊าก.. หนาวซะ.. พระเดชพระคุณจริงๆ ครับ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ทำเนอะ

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2550		4 comments
Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2550 12:35:16 น.
Counter : 1733 Pageviews.
Share Tweet