Bloggang.com : น้ำเคียงดิน : --ความทรงจำสีจาง--

--ความทรงจำสีจาง--

3| | |อีกหนึ่งเพลงรัก......ที่เรามีร่วมกัน เสือดาว 9| | |4

ยังจำได้ไหม...ภาพความทรงจำสีจาง ภาพวันรับน้องของคุณ

~~--**รับขวัญน้อง**--~~

สู่สถานศึกษา
น้องมาจากทั่วแว่นแคว้น
หมายมุ่งมาอยู่แดน
อีสานวิมานลาวัณย์

ด้วยแรงรักศรัทธา
พี่มาคอยเฝ้ารับขวัญ
มอบไมตรีผูกพัน
สุขสันต์ท่วมท้นอุรา

ถิ่นเหลืองเทาเรานี้
ศิษย์ประสานสามัคคีสืบมา
เด่นเป็นศรีสง่า
ดุจแดนนภาสดใส

เร็วรีบมาเถิดขวัญ
ร่วมกันผนึกแรงใจ
ให้เหลืองเทาเกริกไกร
คู่ฟ้าแดนไทยชั่วกัลป์

เคยไหมในชีวิตที่คนคนหนึ่งไม่รู้จักเรา ไม่ใช่ญาติเรา
แต่เค้ากลับทำทุกๆอย่างเพื่อเรา
อาจจะมีคำว่าหน้าที่เข้ามาเกี่ยวข้อง
แต่เค้าก็ยอมเหน็ดเหนื่อยเพื่อเรา
เคยไหมที่รู้สึกว่า*เมิงเป็นใครวะมาด่ากรู*
เคยไหมที่อยากจะลุกขึ้นแย้ง*เมิงดีกว่ากรูสักแค่ไหน*
เคยไหมที่รู้สึกอยากลุกขึ้นแล้วร้องดังๆว่า*พูดเบาๆได้ไหมคะพี่*
เคยไหมที่รู้สึก....ว่าคนเหล่านี้ยิ้มเป็นบ้างไหม
เคยไหมที่วันหนึ่งได้นั่งเด็ดหญ้าที่สนามกับคนนับร้อย
เคยไหมที่รู้สึกจะ*ฝึกให้วิ่งเป็นแถวไปทำไมกันวะ*
เคยไหมที่รู้สึกยิ้มทุกครั้งที่วิ่งชนกันให้วุ่นวาย
เคยไหมที่อยู่ๆวันหนึ่งกลับได้นอนกลิ้งเกลือกบนสนามหญ้าแทนที่นอนนุ่มๆ
เคยไหมที่รู้สึกอยากหยิบลูกอมแก้เจ็บคอในกระเป๋าให้มนุษย์หน้าโหด
เคยไหมที่อยากลุกขึ้นไปถามว่า...*พี่คะเก็บกดมาจากไหน*
เคยไหมที่คุณนึกอยากร้องถามพี่ที่วิ่งข้างหน้าว่า*เมิงจะรีบวิ่งไปตามควายที่ไหนฟะ*
เคยไหมที่วันๆหนึ่งคุณจะได้ยินประโยคนี้บ่อยๆ*พวกคุณมาทำอะไรกัน ร้องเพลงหรือว่าสวดมนต์*
เคยไหมที่อยากยกมือบอก*พี่คะหนูเป็นภูมิแพ้*
เอาเหอะอย่าสำออยฝน ก็แค่ภูมิแพ้....คงไม่อะไรมาก
อย่างมากก็จามไม่หยุดก็เท่านั้น
เคยไหมที่รู้สึกรำคาญไอ้ผู้ชายคนข้างๆที่มันพูดมากกวนประสาท
เคยไหมที่คุณมองไม่เห็นหน้าพี่สักคน*ก็กรูไม่ได้เอาแว่นมาด้วย*
เคยไหมที่อยู่ดีๆมีเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักจูงมือเราวิ่ง
เพราะมันกลัวว่าจะเซ่อแล้วถูกด่า
เคยไหมที่คุณจะได้ยินประโยคนี้บ่อยๆ*วิ่งเร็วๆเข้า*
แล้วในใจคุณจะพูดว่า*เห็นกรูคลานอยู่รึไงฟะ*
เคยไหมที่คุณคิดว่านายกสโมสรนิสิตเป็นภารโรง...*อันนี้ฮามาก*
เคยไหมที่คิดว่าหน้าตาอบรมกลางแต่ละคนไม่เคยทรยดต่อหน้าที่ อิอิ
เคยไหมที่แอบปลื้มใครบางคน...*ตอนรับน้องเนี่ย*
เคยไหมที่ตอนรอดซุ้มโคลนแล้วหน้าโดนร้องเท้าเพื่อนคนข้างหน้า
เคยไหมที่ต้องเต้นท่าแปลกกับคนร่วมร้อย
เคยไหมที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้เห็นสภาพตัวเองทุเรศที่สุด ชนิดหลอนข้ามปี

แล้วคุณรู้สึกยังไงตอนโดนพี่ว่า....แต่สิ่งที่เค้าว่ากลับมีเหตุผลรองรับเสมอ
แล้วคุณรู้สึกยังไงเมื่อตอนมีเพื่อนมาจูงมือแล้วพาวิ่ง
แล้วคุณรู้สึกยังไงเมื่อร้องเพลงของสถาบันและคณะได้
แล้วคุณรู้สึกยังไงกับที่นอนแบบใหม่...*แม่งทั้งคันทังร้อน*
แล้วคุณรู้สึกยังไงเวลาพี่ล้อมเราแล้วบูม
แล้วคุณรู้สึกยังไงกับชีวิตเด็กปี1

จะบอกว่าไอ้ที่กล่าวมาหนะเป็นความรู้สึกลึกๆในใจ
เป็นภาพที่ประทับใจ......แม้มันอาจมีบางเสี้ยวเวลาที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
รู้สึกยังไงหรอเวลาพี่ร้องเพลงรับเรา....อบอุ่นจัง
มันทำให้รู้สึกเหมือนว่าบ้านหลังนี้ใหญ่จัง
มีคนที่ต้องร่วมใช้ชีวิตกับเรามากมาย
แต่เหมือนพี่ทุกๆคนจะพยายามบอกว่า *น้องไม่ต้องกลัวนะ*

ขอขอบคุณ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
สำหรับศูนย์รวมศาสตร์ศรัทธา
ขอขอบคุณ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ที่พยายามเรียงร้อยอะตอมน้อยให้เป็นสาย
ขอขอบคุณพี่ๆ....คณะวิทยาศาสตร์ทุกๆท่านกับความอบอุ่นขอขอบคุณเพื่อนๆที่ร่วมผ่านอะไรต่างๆมาด้วยกัน
ขอขอบคุณน้องๆวิดยาทุกคนที่ทำให้รู้จักคำว่า*พี่*
ขอขอบคุณสโมสรนิสิตคณะศึกษาศาสตร์สำหรับเพลงของสถาบัน....