Bloggang.com : น้ำเคียงดิน : ทุกวินาที

ทุกวินาที

หยุด 4 วัน
เป็นเหมือนวิมานน้อยๆของคนทำงานจริงๆ
แต่.....
ทำไมฝนรู้สึกว่า ชีวิตก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ
ออกแนว ไม่ได้หยุดไงไม่รู้

สามวันที่หยุดมานี่
มู๋ฝนต้องเตรียมติวให้น้อง ม.5 ด้วย
5 ชั่วโมง กับเนื้อหา 3 บท แบบว่าพอจบ แทบสลบทั้งฝนทั้งน้อง
ดีหน่อยตรงที่ น้ำลายไม่ฟูมปากแล้วชักแดดิ้นลง

เมื่อวานต้องไปโรงเรียนแต่เช้า
เข้าเวร แล้วทำไมต้องมาเจอกับวันหยุดอะไรแบบนี้ด้วย
เจอเด็กๆที่สอน แพ็คกระเป๋าไปติวจังหวัดข้างๆ
ง่ะ....นี่เด็กสมัยนี้เค้าลำบากเนอะ

เมื่อวานนี้ก็นั่งทำโจทย์กรดเบสแข่งกับเวลา
ตาลายคล้ายอยากตายในหน้าที่ซะให้รู้แล้วรู้รอด
พอจะกลับบ้านรถก็ดันมาติด
มหาสารคามเมืองเล็กๆอันเงียบสงบก็ไม้พ้นเจอสภาพนี้

หยุด4วัน ไอ้จักดั้นด้นมาจากบึงกาฬ เพื่อมารำลึกความหลังกัน
แต่ฝนไม่ว่างที่จะไปเจอมันเลย
ตั้งแต่เรียนจบ มันไปบรรจุโซ่พิสัย
ฝนกับมันก็ไม่ได้เจอกันเลย ปีกว่าแล้วนะ

วันนี้พอจะได้หายใจช่วงเช้าหน่อย เลยนอนตีพุงกลมๆอ่านนิยายที่บ้าน
หลังจากตื่นสายเหตุเพราะเมื่อคืนนอนตี2กว่า
ถ้าสมัยเรียนเป็นเรื่องปกติที่นอนเวลานี้
แต่ตั้งแต่ทำงานมาไม่ค่อยเกินสามทุ่มหรอก

พอช่วงบ่ายก็สอนหลานๆต่อที่บ้านตั้งแต่บ่ายยันทุ่มนึง
โอ้ว!!!!
สอนเสร็จพาแม่ไปกินหมูกะทะ เป็นความอยากของฝนที่สะสมมานาน
แต่ไม่มีเวลาได้ไปกิน
ไม่มีเวลาแม้กระทั่งไปหาหมอเปลี่ยนเหล็กใหม่
ขอทำใจก่อน ถ้าไปรอบนี้พี่หมอคงสวดฝนไปหลายยก

พรุ่งนี้ฝนจะนอนให้เต็มที่ อย่าได้มีอันต้องให้ทำอะไรเลย
ขออยู่สงบๆสักวันนึง

จะคอยเป็นกำลังใจให้เธอหายเหนื่อย
จะเป็นดังสายลมพัดมาห่วงใย
และเธอจะได้รู้ทุกวินาทีหัวใจ....
ว่ายังมีฉันเข้าใจเสมอ

เอิ่ม.....อยากให้ใครสักคนร้องเพลงนี้ให้จัง
คงจะหายเหนื่อยเลยแฮะ