นกน้อยในเงารัง รักร้าวราวหนาวเหน็บ ใจเกินเก็บเกินกดไหว มันแน่นก่นแก่นใจ จึงจำจากพรากเรือนรัง นกน้อยต้องคล้อยเดี่ยว ใจแห้งเหี่ยวไร้ความหวัง หลบหลับกับเงารัง หลงละเมอเพ้อเดียวดาย. มีนาคม ๒๕๔๓ "ความรักก็เหมือนที่พักใจพักกาย เวลาเหน็ดเหนื่อย ขอเพียงได้นึกถึงก็พอจะเรียกรอยยิ้มและกำลังกลับมาได้ใหม่ แต่บางครั้งมันก็ทรมานและอึดอัด เมื่อตรงที่เราอยากจะพักนั้น มันไม่มีที่เหลือสำหรับเรา บางทีก็อยากหนีไปไกลๆให้พ้น สุดท้าย ก็มาจบตรงที่เดิม มาแอบอยู่ใต้เงาของมันแม้จะทรมาน แม้จะไม่สามารถเข้าไปอยู่ได้ แค่ขอได้อยู่ใกล้ ได้รู้สึกใกล้ บางครั้งมันก็พอแล้ว มันคงเพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้" กาพย์นี้แต่งไว้เมื่อ 7 ปีที่แล้ว พอกลับมามองปัจจุบัน เหมือนเราไม่ได้โตขึ้นเลย เจ็ดปีก่อนเคยมีมุมมองอย่างไรกับความรัก ตอนนี้ก็ไม่ค่อยแตกต่างกัน ยังพร้อมที่จะหาเรื่องให้ตัวเองงมงาย โดยไม่ยอมหนีไป บางครั้งก็อยากจะฝืน บางครั้งก็อยากจะหนี แต่หนีอย่างไรมันก็กลับมาที่เดิม มันช่างเป็นเรื่องที่หาคำตอบไม่ได้จริงๆ...   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550 5 comments Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2550 16:04:52 น. Counter : 1741 Pageviews. Share Tweet

เคลิ้ม เชียวหล่ะก้องเอ๋ย แต่งดี๊ดี   โดย: มะดัน IP: 61.19.59.152 16 กุมภาพันธ์ 2550 14:58:13 น.

แล้วหนีอะไรหล่ะจ๊ะ?? หนีที่จะได้รัก หรือหนีที่กลัวจะจบแบบไม่สมหวัง เป็นเง็ง!!!!   โดย: สวัสดี IP: 130.88.163.32 16 กุมภาพันธ์ 2550 16:55:51 น.

ถึงคุณสวัสดีครับ คือที่หนีคือ หนีจากความเป็นจริงครับ ความเป็นจริงคือ ที่ตรงนั้นมันไม่มีสำหรับเราแล้ว แต่ใจยังอยากจะรักอยู่ เลยขอแค่อยู่ใต้ร่มเงา แค่อยู่ใกล้ก็พอ งงมากขึ้นไหมเนี่ย   โดย: BobJims IP: 218.186.8.10 16 กุมภาพันธ์ 2550 22:46:47 น.

แวะมาทักทายค่ะ สำหรับเรา ความรักยังคงสวยงามเสมอในความทรงจำของเราค่ะ   โดย: พิกุลแก้วเกศเกล้าเจ้าไม้หอม IP: 203.113.32.8 21 กุมภาพันธ์ 2550 21:39:37 น.

ความเน่ามันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ   โดย: จูจุ๊ IP: 137.132.3.7 12 ตุลาคม 2550 13:15:52 น.