แว่วๆ ว่าจะทำโปรเจคท์ต่อที่ Rio ที่บราซิล คงชื่อประมาณ Rio, Amo Te (เพราะพูดภาษาโปรตุเกส) ได้แต่หวังว่าจะทำได้ดีกว่า New York, I Love You ปัญหาอยู่ที่เอกภาพที่ไม่ลงตัวของหนังสั้นทั้งหลาย ถึงจะสู้ Paris, Je T'Aime ไม่ได้ แต่แต่โดยรวมก็ถือว่าใช้ได้ จุดร่วมของหนังเน้นที่สังคมหลากหลายพอประมาณ (ไม่มีเรื่องราวของ คู่อัฟริกัน-อเมริกัน หรือคู่เกย์/เลสเบี้ยน) ดูแล้วอาจทำให้เรามองคนรอบข้างแบบที่เราไม่เคยมอง ถ้าพิจารณาจากหลายๆ เรื่องประกอบกันแล้วน่าจะสรุปได้ว่า ผู้กำกับต้องการสื่อประมาณนั้น
My Life in Ruins
ไกด์สาวชาวอเมริกันพานักท่องเที่ยวชมกรีซ หนังไม่สนุกเท่า My Big Fat Greek Wedding แถมเรื่องราวรักๆใคร่ๆ ยังเหมือนถอดแบบมาจากนวนิยายเพ้อฝันหยาบๆ ห้วนๆ
Into The Wild
ผลงานกำกับสุดทรงพลังของ ฌอน เพน ลุ่มลึกกับอารมณ์ใคร่ครวญ จริงจังกับสำนึกขบถอันงดงาม การแสดงที่ไร้ที่ติของนักแสดงทุกคน และประโยคเด็ดสะท้อน irony หลากมิติ "Happiness is real when shared."
ว่างจากงานเขียนที่ Movie and Music / Pattaya Press / Movieseer.com / Cinema in Review ก็รับงานบรรยายกลุ่มเล็กๆสอนวิชา Women and Cinema, Aspects of Cinematic Artistry, Between the Frames: How to Watch and Why, Literature and Cinema, LBGT Cinema, และ Literary Approaches to Film Criticism มีคำถามอะไรก็ M มาคุยกันได้ครับ *** หมายเหตุ : สงวนลิขสิทธิ์ บทความและผลงาน ใน Blog นี้ ***
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
