รอยแยก..ที่ต้องก้าวผ่านให้ได้

คุณ...

เราแอบไปสมัครงานใหม่ ที่ต่างจังหวัดมาหละ..
.. ก็ที่บ้านเราน่ะดิ...
...

เราชั่งน้ำหนักทุกอย่างดีแล้ว..
อย่างแรกที่เราคิดคือ เราอยากไปอยู่ใกล้ ๆ แม่ น่ะ
.. ท่านก็อายุมากแล้ว.. เราเองยังไมได้ตอบแทนอะไรท่านมากมายสักเท่าไหร่.. ได้ดูแลบ้าง ก็เมื่อที่กลับไปเยี่ยมนั่นแหละ..

... อีกอย่าง.. เจ้าผลิตผลที่เราสร้างมาเนี่ย..
กำลังเชี่ยวเลย.. ติดเกมส์อย่างมหาศาล.. ติดเพื่อนอย่างแรง.. เราแปลกใจจริง ๆ ตอนที่เราอายุเท่าอ้ายแสบเนี่ย..
เรายังไม่เฮี้ยวเท่านี้เลยอ่ะ...
... ช่วงเวลาที่เราซ่าส์ นั่นน่ะ.. มันก็สมัยเรียนจบ ม.6 แล้ว.. สมัยเรียนก็เรียนแต่โรงเรียนผู้หญิงล้วน ๆ มันไม่อะไรตื่นเต้นเลย..
.. พอได้เรียน ปวท. เอ๊อออ มันมีเพื่อนเยอะขึ้น..
... ลิ้มรสการโดดเรียน.. สนุกดีเว้ย..
... แอลกอฮอล์.. เออ.. อ๊วกซะไม่มีดี..
... ดิสโก้เทค (555 แค่นี้ก็บอกอายุได้ใช่มั้ยละเนี่ย)...
เป็นงัย.. วุ้ย อิช้าน เที่ยวทุกศุกร์ ไม่มีเว้น..
... .....
........... ข้อดีของตัวเองก็คือ ไม่มีแฟน.. เลยไม่ต้องกังวลเรื่องอันตรายใด ๆ ..

นั่นคือ ที่แก่น ซ่าส์ ที่สุดของตัวเองแล้ว..

แต่เด็กสมัยนี้ดิ.. คุณแม่อยากขอร้อง จริง จิ๊งงงงง
...

คิดอย่างนี้แล้ว.. เราเลยไปสมัครงานไว้..
ไม่รู้ผลจะออกหัว ออกก้อย..
.. แต่เราระบุไปว่า เราพร้อมทำงานวันที่ 1 ตุลาคม 2549
.........

แต่ลึก ๆ เรากำลังสับสนตัวเองว่า..
..
เราหนีอะไรหรือเปล่า...
.. คุณมั่นใจเหอะ คุณไม่ใช่คนที่ทำให้เราอยากหนีหรอก.....

เราคิดเองว่า.. บางที ถ้าเรากลับไปอยู่ต่างจังหวัดซะ
เรา.. คงได้เริ่มชีวิตใหม่..ของเราซะที..
อะไร ๆ ที่มันค้าง ๆ ติด ๆ อยู่ในตอนนี้..
.. มันจะได้พ้น ๆ ไปจากชีวิตเราซะ...

มันหนักหนาเหมือนกันนะคุณ..
.. กับภาวะที่ต้องเผชิญ อยู่คนเดียวอย่างนี้...

เลยคิดว่า.. เรากลับไปดูเจ้าตัวแสบของเรา..
กับดูแลแม่.. น่าจะดีกว่า..
ดีกว่า.. ที่จะต้องมาพะวงกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง..
กับคนบางคนน่ะ.. ...

บางทีมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเข้าใจได้เลย..
.. ผู้ชาย..ที่เจอปัญหาแล้ว..วิ่งกลับบ้าน..ไปอยู่กับพ่อแม่
.. ทิ้งให้คนที่คิดจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย.. อยู่ตามลำพัง..
มันเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจนะคุณ..
.. และเรารับไม่ได้ด้วย..
.... เราต้องเผชิญกับเรื่องนี้ 2 ครั้ง 2 ครา...
.. และครั้งนี้แหละ..
ที่เราตัดสินปัญหาบ้าบอนี้ได้เด็ดขาด...

เราคงไม่เลือกผู้ชายที่วิ่งหนีปัญหา..อย่างนี้มาอยู่ด้วยตลอดชีวิตแน่ ๆ และเรามั่นใจในตัวเราเองว่า..
.. ในชีวิตที่ผ่านมา เราประสบพบเจอปัญหาอะไรบ้าง..
ทุกปัญหา.. เราก้าวผ่านด้วยตัวของเราเอง..
... เราดูแลตัวของเราเอง...
ไม่ได้พึ่งพาใครเลย..

ฉะนั้น.. ชีวิตที่เหลือของเราต่อจากนี้..
..เราควรจะไปดูแล คนสำคัญของเรา 2 คน ไม่ดีกว่าหรือ
เพราะนั่นคือ แม่ และ ผลิตผลของเราเอง..


เราเผอิญไปเจอโน๊ต ที่เขียนไว้ เอามาจากไหนก็ไม่รู้

" มันมีรอยแยกที่จะต้องก้าวผ่านไปให้ได้..
...โดยไม่เสียน้ำตา..."

คุณ.. เราไม่มีน้ำตาหรอกนะ..

ก็อย่างที่คุณบอกเราไง..

ว่าเรามีเลือดนักสู้เต็มตัว...
.. ยังไงเสีย.. เราก็สู้ได้อยู่แล้ว..
ใช่มั้ยล่ะ....



คิ คิ.. ดีใจ ที่คุณตอบเมล์ มา .. ถึงแม้..ในรอบ 8 เดือนนี้
.... คุณตอบมาแค่ 3 ฉบับเอง..
...
แต่เราเชื่อว่า.. คุณรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเรานะ...

Create Date : 30 สิงหาคม 2549		1 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2549 9:48:19 น.
Counter : 615 Pageviews.
Share Tweet