|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
บันทึกเก่าๆ
ผมหยิบเงินสามบาทวางเป็นค่าโดยสารเรือข้ามฟากแล้วเดินเข้าไปนั่งรอที่โป๊ะมองดูแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งวันนี้ลดระดับลงมาก เผยให้เห็นริมฝั่งที่เต็มไปด้วยซากสวะและหินโสโครก
หินโสโครก- - ใครหนอช่างเป็นผู้ดำริตั้งชื่อหินนี้ได้ลงคอ ถ้าหากผมเป็นหินโสโครก ผมคงน้อยใจวาสนาไม่น้อย เพื่อนๆหินคงไม่มีใครอยากคบค้ากับหินผู้โสโครกเป็นแน่แท้ ....
ผมจำได้ว่าเคยเรียนเรื่องน้ำขึ้นน้ำลง สมัยที่ยังนุ่งกางเกงขาสั้นไปเรียนหนังสือ แต่ตอนนี้ลืมไปเสียแล้วว่ามันเพราะอะไรจึงมีน้ำขึ้นน้ำลง
รู้สึกว่าพระจันทร์จะมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้น้ำขึ้นน้ำลงด้วย.........
เรื่องนี้มีพระจันทร์รู้เห็นเป็นใจกับเจ้าพระยา คิดจะกลั่นแกล้งให้คนชิงชังหินโสโครกเป็นแน่แท้
ผมมักจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างนี้เสมอ คิดถึงโน่นถึงนี่ เกี่ยวกันบ้างไม่เกี่ยวกันบ้างปะปนกันไป มันก็ดีเหมือนกัน ช่วงเวลาสามสี่ปีที่ผ่านมา ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงภารกิจส่วนตัวของตัวเอง เพราะมัวแต่เอาเวลาไปคิดทำโน่นทำนี่เพื่อส่วนรวม เพื่อกิจกรรมเสริมหลักสูตรต่างๆ
ตอนนั้นน่าจะเรียนว่า เรียนเป็นหลักสูตรเสริมกิจกรรมมากกว่า
ผมจบปริญญาตรีมาด้วยเกรดเฉลี่ย ๓ กว่าๆ ชีวิตการเรียนปริญญาตรี ๔ ปี ที่ผ่านมา เคยรับรู้ถึงบรรยากาศทางวิชาการเพียง ๑ เทอม คือเทอมแรกที่เข้าไปเรียน เพราะเห็นรูมเมทอ่านหนังสือสอบจนเช้า เลยเอาบ้าง ผลที่ได้มาหรือครับ ไม่ต่างจากเทอมต่อมาที่ผมไม่ได้อ่านหนังสือสอบยันรุ่งเหมือนเทอมที่แล้วเลย
ตรรกะแบบคนได้เลขเกรด ๑ มันบอกผมว่า มีค่าเท่ากับ x ถึงจะอ่านหรือไม่อ่านมีค่าเท่าเดิม นับแต่นั้นมาผมไม่เคยอ่านหนังสือสอบแบบนั้นอีกเลย
สมัยที่สอบติดมหาวิทยาลัยใหม่ๆผมเคยโม้กับแม่ว่าจะเอาเกียรตินิยมให้ได้ คิดถึงวันนั้น วันนี้ยังอายไม่หาย พอมาเรียนเข้าจริงๆ ผมรู้ได้ด้วยญาณทัศนะทันทีว่า มันเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย เพราะนิสัยของผมนั้นเป็นอุปสรรคต่อเกียรตินิยมด้วยประการทั้งปวง
หลังจากเรียนจบผมรู้สึกยังเสียดายชีวิตอันเกลื่อนสุขคือการได้เรียน- - ซึ่งมีเวลาว่างมากมาย ที่จะใช้ให้หมดสิ้นไปกับการทำกิจกรรมชมรมบ้าง องค์การนักศึกษาบ้าง ดังนั้นมันจึงรู้สึกหวิวใจไม่น้อยที่นับต่อนี้ไปจะไม่มีโอกาสได้สวมชุดนักศึกษาอีกต่อไป ต้องไปเผชิญกับโลกกว้าง อ้างว้างโดดเดียว ไร้เพื่อน พี่น้อง ที่เคยห้อมล้อมกันมาเช่นเคย ผมจึงตั้งใจจะเรียนต่อด้วยเหตุผลหลายประการ แต่ประการหนึ่งที่ชอบคุยให้ใครต่อใครฟังก็คือ
ขี้เกียจทำงาน
ใครฟังแล้วก็มักตามมาด้วยคำอนุโมทนาอันกอปรด้วยมธุรสวาจาว่า
อืม..เจริญเนาะ เกาะพ่อแม่ไปเรื่อย
ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้มรับหรือพยักหน้ารับพรนั้นอย่างบริสุทธิ์ใจ
หลังจากที่นอนเล่น หายใจทิ้งอยู่พักใหญ่หลังจากเรียนจบขณะที่เพื่อนๆร่อนใบสมัครงานกันให้ว่อน วันนี้ผมให้บทสรุปกับอุปนิสัยของผมเอาไว้ว่า
เป็นนักสุขนิยมและผู้ประพฤติความเกียจคร้านเป็นบารมี
ในวัย ๒๕ ปี ใครหลายคนกำลังมุ่งมั่นไฟแรง อยากทำโน่นทำนี่ ฝันไกลไปถึงโลกหน้า สำหรับผมอยากเพียงแค่ขอให้วันนี้มีความสุข ไม่ทำให้ใครต้องทุกข์ใจ และไม่ต้องให้ใครมาทำให้ทุกข์ใจ
การได้นอนดึกแล้วตื่นสาย โดยไม่มีใครมาบังคับกะเกณฑ์หรือมีภารกิจใดๆมายืนรอให้สะสางนับว่าเป็นความสุขขั้นปฐมที่ผมออกจะยินดีอยู่ไม่น้อยสำหรับวันนี้
ผมเรียนจบหลักสูตรมาจากโรงเรียนบรรณารักษศาสตร์ที่ได้ชื่อว่าดีที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศไทย ถ้าผมจะทำงาน อย่างน้อยก็มีงานบรรณารักษ์เป็นวิชาชีพรองรับได้ แต่ผมรู้ตัวดีว่าหากผมจบแล้วทำงานเสีย มันจะขัดกับ การเป็น นักสุขนิยมและผู้ประพฤติความเกียจคร้านเป็นบารมี ด้วยต้องเริ่มงานและเลิกงานเป็นเวลา ชีวิตตนเองต้องเริ่มมีระเบียบขึ้นมาในระดับหนึ่ง ซึ่งผมคงมีความสุขตามอัตภาพไม่ค่อยจะได้เท่าไรนัก
ความเกียจคร้านจึงผลักหลังผมให้มานั่งที่ท่าน้ำในวันนี้เอง
ผมเลือกสอบได้เข้าศึกษาต่อระดับปริญญาโท ที่มหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่าเป็นมหาวิทยาลัยด้านศิลปะ-โบราณคดีที่ดีที่สุดในประเทศไทย
ในวัยเด็กเดียงสายังไม่มาก เมื่อมีคนถามว่าโตขึ้นจะเป็นอะไร ผมมักจะตอบอยู่สองอย่าง คือ อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ และนักโบราณคดี ปานนั้น
จำได้ว่าเคยอ่านหนังสือศิลปวัฒนธรรมแล้วเห็นภาพอักขระโบราณในศิลาจารึกชอบมากจนจำมาเขียนเล่นๆบ้าง
วันนี้ได้มีโอกาสมานั่งเรียนที่นี่ผมรู้สึกว่าเกินความสามารถของนักเรียนผู้ทรยศต่อการเรียนในห้องพอสมควร สำหรับเพื่อนๆหลายคนที่เคยพบเจอกันสมัยยังเรียนมัธยม เขาตะบี้ตะบันเรียนพิเศษ ทำเกรดสามเกรดสี่ นั้นไม่น่าแปลกใจที่วันนี้หลายคนได้ทุน กพ. ทุนเรียนดีเรียนเก่ง ไปต่างด้าวต่างแดน มีอนาคตอันไพโรจน์เรืองรองอยู่ข้างหน้า บ้างคงได้เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ข้าราชการกระทรวงหรูหราเป็นอาทิ แต่สำหรับผมผู้จบมัธยมปลายด้วยเกรดสวยงาม ๒.๒๒ นั้น การได้เผยอหน้ามาเรียนปริญญาโท แล้วนั้น มันเป็นสิ่งที่หลายคนที่เคยปรามาสถึงกับงงไปเหมือนกัน แต่อย่างว่าเมื่อประเมินจากพื้นฐานการเล่าเรียนแล้ว รวมถึงความเกียจคร้านด้วยแล้ว การจะได้มายืน ณ จุดนี้ มันเกินวิสัยไปพอสมควร
ผมชอบคำของ อาจารย์จารุวรรณ ธรรมวัตร ที่ว่า ชีวิตท่านได้ดีมาทุกวันนี้ เพราะมีผู้บังคับบัญชาดี และเพื่อนร่วมงานดี เพราะมันคล้ายๆกับผมที่ได้ดีทุกวันนี้เพราะเพื่อนดีและมีครูบาอาจารย์ดี
ขอกราบทุกท่าน ที่เมตตาทั้งผลักและถีบจนผมมาถึงจุดที่ดีทีสุดช่วงหนึ่งของชีวิต
เรือข้ามฟาก ท่าพระปิ่น-ท่าพระจันทร์เข้ามาเทียบท่า ผมเดินแบบไม่รีบเร่ง ด้วยเวลานั้นเหลือเฟือเหลือเกินสำหรับหนึ่งวัน
ชีวิตในบางกอกเกือบสามปีที่ผ่านมา มันแสนจะน่าเบื่อหน่ายที่สุดสำหรับคนที่เคยใช้ชีวิตแบบนิยมความสุขเยี่ยงผม
การต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมในอพาทเมนท์ที่ไม่รู้จักใครเลยสักคนนั้นมันเหมือนการกวักมือเรียก ความเหงา ที่เป็นเพื่อนเก่า ให้กลับมาเยี่ยมเยียนอย่างช่วยไม่ได้
อันที่จริงการได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวนั้นก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนัก บางครั้งมันช่วยให้เราสามารถอยู่กับตัวเองและไตร่ตรองนึกคิดในสิ่งที่ต้องอาศัยความโดดเดี่ยวเงียบเหงาเป็นองค์ประกอบ
| Create Date : 09 กันยายน 2548 |
| Last Update : 9 กันยายน 2548 1:38:27 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 942 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: อิงคยุทธ  วันที่: 9 กันยายน 2548 เวลา:3:04:53 น. |
|
|
|
| โดย: rebel วันที่: 9 กันยายน 2548 เวลา:5:54:22 น. |
|
|
|
| โดย: InDePenDent gr. IP: 58.9.240.9 วันที่: 15 กันยายน 2548 เวลา:1:40:45 น. |
|
|
|
| โดย: นายลีโอ IP: 202.29.22.189 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:14:14 น. |
|
|
|
| โดย: ระนาดแก้ว (ระนาดแก้ว ) วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:9:55:40 น. |
|
|
|
| โดย: PP IP: 161.200.255.162 วันที่: 14 มิถุนายน 2550 เวลา:18:44:37 น. |
|
|
|
| โดย: รตี IP: 125.25.155.7 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:23:00:22 น. |
|
|
|
| โดย: Z. IP: 125.24.13.65 วันที่: 9 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:30:04 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เอาความสุขมาแบ่งปันค่ะ
ราตรีสวัสดิ์นะคะ