| All Blog
|
กว่าจะได้มาเรียนป.โทที่เยอรมัน ตอน 9 แง้ อยากกลับบ้าน เห็นชื่อตอน ก็คงเดากันได้นะคะ ว่าคงไม่แฮปปี้เท่าไหร่ อ้าว ลงทะเบียนเสร็จแล้ว แถมยังได้ที่พักแล้วนี่นา จะเศร้าอะไร คำตอบที่ชัดเจน น่าจะไม่มีค่ะ คงเป็นหลาย ๆ อย่างรวม ๆ กัน หลังจากที่กลับจากการไปลงทะเบียนที่มหาลัย ก็นั่ง Flixbus รอบเย็น กลับถึงเมือง Dortmund ประมาณ 2 ทุ่มได้มั้งคะ เพื่อนก็ใจดี มารับที่สถานีรถไฟ แล้วพานั่งรถไฟใต้ดิน 3 สถานีก็ถึงบ้านเพื่อนแล้วค่ะ พอมาถึง ก็มีซุปฟักทองจากอันเนอะ แฟนของเพื่อน  ด้วยความเหนื่อยจากการเดินทาง และฝีมือของอันเนอะ ซุปฟักทองจานนี้ อร่อยมากกกก ยิ่งเอาขนมปังจิ้ม ๆ กิน ยิ่งอร่อย อพาร์ทเมนท์ของเพื่อนแอน ห้องครัวค่อนข้างเล็ก ถ้าเทียบกับว่า มีคนอยู่ 4 คน แต่ตอนนั้นมีแอนกับคนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ เพิ่มอีก 2 คน ยิ่งแออัดเลยค่ะ แต่ว่า แอนกลับชอบบรรยากาศห้องครัวที่นี่มาก เทียบกับห้องใหม่ของแอน ที่มันดูโล่ง ๆ ไร้ชีวิตชีวา อวดบรรยากาศตอนกินซุปหน่อย  กินไป คุยไป ทะเลาะกันไปก็มี 55 มีครบค่ะ สนุกสนาน จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันศุกร์ค่ะ แล้วแอนนัดกับเอเย่นต์ว่าจะย้ายเข้าไปอยู่วันพุธค่ะ ก็เท่ากับว่าแอนมีเวลาอยู่บ้านเพื่อนอีก 4-5 วัน ตอนนั้นอากาศที่ดอร์ทมุนท์อึมครึม ฝนตกบ้าง บางวันก็มีแดดให้ชื่นใจบ้าง ส่วนที่นอนของแอน ก็คือนอนกับเบาะโยคะข้าง ๆ เตียงเพื่อน ซึ่งเพื่อนนอนกับแฟน เท่ากับว่าห้องนี้นอนกัน 3 คนเลยค่ะ เช้าวันเสาร์ แอนตื่นสายเลย เพราะเหนื่อยมาก และยังปวดหลังด้วย แต่ไม่ได้ปวดแค่วันเสาร์ แอนปวดหลัง ปวดท้อง แถมยังไข้ขึ้นทั้งเสาร์ ทั้งอาทิตย์ ตอนกลางวันเพื่อนไปเรียนที่มหาลัย อยู่คนเดียวบ้าง อยู่กับเมทเพื่อนบ้าง แต่แอนป่วยกายมาก แถมด้วยป่วยใจยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากกลับบ้านจังเลย ทำไมอยากกลับบ้านอย่างนี้ บ่นกับเพื่อนกับผู้ชายของแอนทุกวัน ว่าอยากกลับบ้าน บ่นไปร้องไป ร้องไห้เกือบทุกคืน (แต่เพื่อนไม่รู้นะคะ แอบร้อง กลัวเพื่อนไม่สบายใจ) แต่ไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลย ไม่บอกโฮสต์ที่แอนเคยมาอยู่กับเค้าเมื่อ 10 ปีที่แล้วที่เคยมาแลกเปลี่ยน กลัวว่าถ้าได้บอกทั้งพ่อแม่จริง ๆ และพ่อแม่อุปถัมภ์แล้ว จะร้องไห้ไม่หยุด หนาว เป็นไข้ ปวดหลัง ปวดท้องมาก ปวดท้องนี่หนักจริง ๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าปวดอะไร ปวดแบบที่ไม่เคยปวด มันบิด ๆ ตรงท้องน้อยลงไป ยืนแทบไม่ได้เลย ต้องทำตัวงอ ๆ แค่เดินไปซูเปอร์มาร์เก็ตข้าง ๆ ยังต้องรีบไปรีบกลับ ทั้ง ๆ ที่ปกติชอบเดินซุเปอร์มาก ที่จริงเพื่อนก็ดีมากเลยนะคะ บอกว่า ถ้าต้องการอะไร ให้บอกนะ จะไปหาหมอมั้ย จะพาไป จะมานอนบนเตียงมั้ย (ที่จริงอยากนอนบนเตียงมากเลยค่ะ 55 แต่แหม เพื่อนนอนกะแฟน) จริง ๆ เรื่องหนาว ที่ห้องทุกห้อง แม้แต่ห้องน้ำของคนเยอรมันก็มีฮีทเตอร์นะคะ แต่ตอนนั้นเพื่อนไม่ได้เปิด เพราะสำหรับเค้า มันยังไม่หนาว (ตอนนั้นเพิ่งฤดูใบไม้ร่วง) แถมตอนกลางคืนก็เปิดหน้าต่างนอน เพราะเพื่อนบอกว่า นอนกัน 3 คน ขออากาศถ่ายเทหน่อย แล้วอย่างนี้ เราจะกล้าพูดได้ไงคะ ว่า "ปิดหน้าต่าง เปิดฮีตเตอร์ได้ม้าย ช้านนหนาววว"  ใคร้จะกล้าพูด แง้ๆที่จริงผ้าห่มก็หนานะคะ แต่ก็ยังหนาว แถมนอนกับเบาะโยคะมาหลายวันแล้ว แล้วแอนเป็นคนขี้เกรงใจ ไปเป็นคนเกินของอพาร์ทเมนท์เค้า ที่ทางอะไรก็ค่อนข้างแคบ ของเยอะมาก เพราะอยู่ในช่วงย้ายเข้าออกกัน ป่วยกาย ป่วยใจ ที่อยู่ไม่อำนวย อากาศก็ไม่อำนวย เลยแย่ไปหมดทุกอย่าง แอนนึกว่าสัก 2-3 วัน น่าจะดีขึ้น แต่ป่าวเลย ยังเป็นทุกอย่างจนถึงวันอังคาร แพลนที่ว่าจะไปเดินดูเมือง ไปกินไอติม คือแอนไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ อยู่แต่ในอพาร์ทเมนต์กับเดินไปซูเปอร์ข้าง ๆ แค่นั้น จริง ๆ มีหลายอย่างช่วยให้ดีขึ้นอยู่บ้างนะคะ แม้อพาร์ทเมนท์จะแคบ แต่แอนชอบไปนั่งในครัว (ที่ก็แคบด้วย) เวลาใครไปมา แอนก็คุยกะเค้าไปเรื่อย มีคืนนึง ทำผัดไทกินกัน สนุกสนานมาก แอนก็ลืมอาการป่วยไปหมด มีรูปผัดไทมาอวด  พอดีโรยถั่วเยอะไปหน่อยค่ะ แฮ่ แต่อร่อยนะคะ แน่นอนว่าเครื่องปรุงโลโบ้ทั้งนั้น 55 พอถึงเย็นวันอังคาร อันเนอะก็ถามว่า พรุ่งนี้ขนของไปไหวเหรอ แอนก็รีบบอกเลยว่า ไหว ๆ  เพราะอยากจะไปนอนบนเตียงตัวเอง มีห้องของตัวเองแล้วค่ะ แต่เดี๋ยวแอนจะขอเอากระเป๋าใบใหญ่ไว้นี่ เสาร์อาทิตย์ค่อยมาเอา เดี๋ยวจะแบกเป้ไปก่อน พอถึงวันพุธ ก็ไปแต่เช้า พร้อมเป้ ซึ่งหนักมาก แต่กำลังใจแรงกล้าค่ะ ช้านน อยาก นอน เตียงงงง !!! พอเดินทางมาถึงเมือง Siegen ก็ต้องแข็งใจแบกเป้และท้องบิด ๆ ไปขึ้นรถเมล์ ต่อรถเมล์อีกสักครึ่งชม. ซึ่งยืนตลอดทางเลยค่ะ ฮือ ๆ ใช้โชคดีเรื่องห้องไปหมดแล้วจริง ๆ พอถึงห้อง เมทก็ช่วยย้ายเตียงมาไว้ที่ห้องแอน คุยกันนิดนึง แอนก็เล่าว่าเหนื่อยมาก ป่วย ปวดท้องมาก บลา ๆ เมทก็เข้าใจ ก็ให้ไปนอนพัก แต่ชวนไปซูเปอร์ตอนเย็น ซึ่งแอนรีบตอบรับเลยค่ะ เพราะที่นี่ไม่มีเซเว่นค่า ไม่ไปซูเปอร์ ก็ไม่มีอะไรแถวนี้ขายให้ไปซื้อกินนะคะ แต่ก่อนไปซูเปอร์ ก็ได้เอนหลังลงเตียงนุ่ม ๆ สมใจ ผ้าปูอะไรก็ยังไม่มีนะคะ นอนไปอย่างนั้นแหละค่ะ ช่างมัน ไม่แคร์แล้ว ณ จุดนี้ ตอนไปซูเปอร์ ก็ซื้อพวกของจำเป็นมา รวมทั้งผ้าปู หมอน ใช่แล้ว ยังขาดผ้าห่ม แต่พอดีเอาผืนบางจากไทยไป คืนนั้นก็ย้ายเตียงมาข้างฮีทเตอร์ นอนหลับแบบหนาว ๆ นิดหน่อยไป แต่มันดีมากเลยค่ะ นับตั้งแต่บินมาจากไทย หลังแอนเพิ่งได้สัมผัสกับเตียงก็วันนี้ พอเช้าวันถัดไป ทุกอย่างที่ป่วย ที่ว่ามาทั้งหมด หายเป็นปลิดทิ้ง แอนคิดเลยค่ะ ต่อไปนี้ จะไม่เอาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว จะยอมเสียตังเปิดรร.นอน กางแขนกางขาให้สบายใจ เสียตังเท่าไหร่ก็เสียไป แต่จะไม่ยอมเสียสุขภาพกายและสุขภาพใจแล้ว *ย้อนกลับไปอ่านตอนเดิม แทนตัวเองว่า "เรา" ส่วนตอนที่ 9 นี้ กลายเป็น "แอน" ซะงั้น สงสัยทิ้งช่วงนานไป >.<
|
LittleEntchen
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] สวัสดีค่ะ ชื่อ แอน นะคะ ตอนนี้เรียนปริญญาโทภาษาเยอรมันที่เมือง Siegen
Link |
|||||||||||||
