สรุปแล้ว ที่แอนหายไปพักใหญ่ นิ เพราะได้งานแล้วใช่ก่อ ...

คือแอนบรรยายเรื่องคุยกับเพื่อนยาวมาก แล้วจบลงให้พิศวงน่ะ ...

แต่พี่เดาว่าได้ล่ะนะ บ่นไม่ได้อยู่บ้าน ดูทีวีแล้วนิ ฮ่ะฮ่ะ
เดี๋ยวต้องมานั่งฟังตอนต่อไป ว่างานเสิร์ฟจะสนุกแค่ไหน
พี่เคยมีเพื่อนทำงานแบบนี้ บางวันได้สตังค์เยอะมาก เป็นกอบเป็นกำ
แต่บางวัน ก็บ่นเป็นกระบุง กระสอบเหมือนกัน .. ตอนนี้กลับไปอยู่เมืองไทย
เลยไม่ได้ฟังเรื่องสนุก ๆ เลย :))

แต่ทำงานแบบนี้เขาให้ห่อกับข้าวกลับบ้านได้ด้วยใช่เปล่าแอน
เพื่อนพี่บอก :))

รีบตามมาอย่างว่องเลยน้องแอน

ตอนนี้เพื่อนพี่ปูก็ไปเป็นพ่อครัวที่เมกาเนี่ยแหละ

ชวนพี่ไปทำ แต่ว่า ภาษาพี่ไม่กระดิก

แหะๆ ที่สำคัญฝีมือไม่ถึงขั้น

...
ปูลู...ก๋วยเตี๋ยวปากหม้อที่พี่ปูไปกิน ไม่ไส่เส้นเหมือนที่ก๋วยเตี๋ยวอย่างอื่น
เค้าจะทำคล้ายๆข้าวเกรียบปากหม้อ ทำตรงนั้นเลย เค้าก็จะทำใส่จานให้เราเรื่อยๆ
จนกว่าเราจะบอกว่าพอ เลือกเอาว่าจะเอาหน้าเป็นอะไร น้ำซุปกะเครื่องปรุง
ก็เหมือนก๋วยเตี๋ยวทั่วไป เลือกเอาจะเป็นกระดูกหมูหรือไก่ก็ตามใจคนกิน
แต่ที่ทึ่งคือ แม่ค้าเค้าจำได้หมดว่าใครกินปากหม้อคนละกี่อันๆ คิดเงินเป็นคำๆเลยอ่ะ

ถึงว่าจะไม่ค่อยได้มาเม้นท์หากัน แต่ชาลีก็ระลึกถึงเสมอนะคะ

คุณแอนก็รักษาสุขภาพด้วยค่ะ ชาลีเพิ่งจะหายจากเป็นหวัด

เก็บภาพดอกลีลาวดีลูกศรมาฝากคุณแอนค่ะ ^^

พี่นิดหน่อยตามมาเชียร์จ้ะ น้องแอนสู้ สู้

พี่เห็นด้วยอย่างยิ่งว่า ช่วงหางานนี่ เป็นอะไรที่เครียดและทำให้เราท้อได้มาก ๆ กว่าจะ
ได้สัมภาษณ์ แล้วก็ยังต้องลุ้นอีกว่า เค้าจะรับเข้าทำงานไหม

ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะจ๊ะ พี่เองก็กำลังฝึกงานอยู่ แล้วก็จะเข้าสู่สมรภูมิหางานบ้างเหมือนกัน