Bloggang.com : annasugars9000 : จะมีแววได้งานมั๊ยเนี่ย

จะมีแววได้งานมั๊ยเนี่ย

เคยคิดมั๊ยคะ ว่าวันหนึ่งสาวบางกอกอย่างเราๆเนี่ย หลังจากแต่งงานแล้วต้องมาเป็นแม่บ้าน แม่บ้านแบบว่าอยู่บ้านทำกับข้าว ดูแลบ้าน เลี้ยงลูก เอาใจใส่สามี ปรนนิบัติพัดวีอะไรประมาณนั้น เคยคิดค่ะว่ามันจะเป็นอย่างไงน้า.....ถ้าเราต้องเป็นแบบนั้นตอนที่ยังไม่มีแววว่าจะได้แต่งงานมีปั๋วเป็นตัวเป็นตนและอายุเริ่มขยับไปเรื่อยๆ ออกแนวกลัวเลยด้วยซ้ำ

พอเริ่มคบกับคุณสามีก็เร่ิมกังวลว่า เอ....แล้วตรูจะมาทำงานอะไรเนี่ยที่อเมริกา ชีวิตก็เคยเป็นอยู่ ๒ อย่าง อย่างแรก พยาบาลเพราะว่าเรียนจบมาแต่ว่าก็ไม่ได้ชอบขอใช้คำว่าเกลียด ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง ถึงขนาดกระเสือกกระสนถีบตัวเองเข้ามาอยู่ในวงการยาได้สำเร็จ แถมเป็นพยาบาลอยู่แค่แป็บเดียว อย่างที่สองก็อย่างที่บอก เป็นดีเทลยาค่ะ อาชีพที่เครียดมาก แต่งตัวสวยเดินเฉิดฉายอยู่ในโรงพยาบาลหาหมอ คุยกับหมอ คุยกับเภสัช หาตัวเลขค่ะ เดือนเดือนหนึ่งก็โขอยู่ ก็ฝ่าฟันมาจนมีสมบัติ์ติดตัวกับเค้าได้บ้างจากอาชีพนี้ แต่ว่าแหม....จะมาเป็นที่นี่เหรอ มันก็เรื่องใหญ่นะ ภาษาอังกฤษไม่ได้เลิศหรูเหมือนคนเรียนเอยูเอนิ ถึงจะสอบโทอิคได้ตั้งเจ็ดร้อยก็เหอะ ไม่มั่นใจค่ะ ก็คิดมาเรื่อยว่าจะทำงานอะไร จนวันที่ได้วีซ่า ซื้อตั๋ว ลาออก เดินทางก็ยังคิดไม่ตก

พอมาอยู่ที่นี่ได้ซักพัก ก็รู้สึกดีค่ะ แหม....ได้พักผ่อน คนมันเคยทำงานทุกวันเนาะ รับโทรศัพท์ตลอดเวลา ตื่นเช้าขึ้นมาหอบ ( ต้องใช้คำว่าหอบค่ะ เพราะว่ามี ๓ เครื่อง ) เอาพวกมัน ( แรงไปมั๊ยคะ ) เข้าห้องนำ้ไปด้วยกัน เผื่อลูกค้าโทรมาแล้วออกมารับไม่ทัน แต่ว่าของมันเคย ทำงานมาตั้งนาน ทำอยู่ทุกวัน มันจะมีความสุขกับการอยู่บ้านได้ซักกี่นานเชียว ว่าแล้วรัศมีความเครียดแผ่ซ่านไปทั้งบ้าน อารมณ์เสียเหมือนคนอยากยา ไม่อยากกิน ไม่อยากนอน ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เซ็งมากๆ

ก็ซวยสามีสิคะ จะทำไงหล่ะ เศรษฐกิจแบบนี้จะสร้างสรรค์งานอะไรให้ภรรเมียสุดที่รักดี พาไปกินอะไรก็ไม่อร่อย พาไปดูหนังก็ไม่สนุก เริ่มหมดมุขไง เลยพยายามหางานที่ไม่ต้องมีความรู้เฉพาะทาง ไม่ต้องพูดภาษาอังกฤษเยอะๆ เดี๋ยวภรรเมียฟังภาษาวัยรุ่นไม่เข้าใจ

หลังจากแทบลืมความพยายามของสามีครั้งนั้นไปแล้ว วันนี้ค่ะ สามีไปประชุมก็เลยอยู่บ้านกะว่าจะเย็บผ้าค่ะ ได้ของมาแล้วไง เขียนกระดาษออกแบบก็แล้ว ตัดผ้าก็แล้ว แต่ว่ามันมีข่าวดีที่ทำให้ไปที่โต๊ะเย็บผ้าไม่ได้ อิอิ

ก็ได้รับเมลจากสามีค่ะ ว่างานที่เค้าส่งไปสมัครให้เนี่ย เค้าเรียกตัวขอดูวันพรุ่งนี้ เป็นงานโฆษณาเครื่องสำอางค์บำรุงผิวค่ะ แต่เอ....เค้าจะเอาเราไปทำอะไรหล่ะ เห็นสามีและแม่สามีบอกว่าเอเยนซี่นี้เค้ามักจะมีงานของเด็ก หวังว่าคงไม่ใช่บอกว่าไม่ใช้ผลิตภัณฑ์ของเค้าแล้วจะหน้าเห่ยเหี่ยวย่นอย่างเรานะ ฮือฮือ ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อเงินค่ะ เพื่อจะได้ไม่ต้องอยู่บ้านทุกวันค่ะ ยอมค่ะ

ปัญหาก็คือ แล้วจะแต่งตัวไงดีหล่ะงานนี้ เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ว่าจะมีอะไรมากมาย ที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็ใส่อยู่บ้านทั้งนั้น คิดแล้วเครียดเลย รองเท้าก็มีแต่ส้นเตี้ยตามประสาแม่บ้าน ไม่รู้ว่าจะใส่ส้นสูงไปไหน เฮ้อ ปัญหาเยอะจริงเว๊ยเรา หน้าก็ไม่ได้แต่งมานานแล้ว พรุ่งนี้จะทำไงดี ตื่นเต้น ไว้เดี๋ยวมาเล่าให้่ฟังต่อนะคะ ว่าได้งานหรือเปล่า คิดดูว่าจะตื่นเต้นขนาดไหน นี่ขนาดว่าเรียกไปแคสเฉยๆ ฮ่ะฮ่ะ ยังไม่ได้งานซะหน่อย เดี๋ยวถ้าไม่ตื่นเต้นจนเกินไปจะเอาภาพบรรยากาศการแคสงานมาให้ดูค่ะ ว่าสาวๆคู่แข่งสวยกันขนาดไหน

กลับมาแล้วค่ะ แอบไปกินข้าวเย็นมานั่นเอง ได้รับเมลเรื่องเวลาและสถานที่แล้วค่ะ ดีนะเนี่ยที่เวลาที่เค้านัดมันก่อนเวลาคุณสามีเข้าประชุม ไม่งั๊นก็ต้องคลำทางไปเองเลย แต่ว่าหลังจากนั้นก็ต้องอยู่คนเดียวนะ เนื่องจากว่าเค้าก็ต้องรีบไปประชุมต่อ ไว้เดี๋ยวประชุมเสร็จถึงจะกลับมารับ แล้วมันต้องทำอะไรบ้างนะ ไม่รู้ว่าเค้ามีเกณฑ์อะไรเลือกคนสำหรับงานนี้ อยากได้งานหน่ะ แบบว่าอยากมีงานทำ อยากมีตังค์ใช้เป็นของตัวเองเท่านั้นเอง อีกอย่างก็คงสนุกแน่เลยงานนี้ แอบเข้าไปดูในเว็บเค้ามาแล้วว่าถ้าได้งานต้องทำไง แหม....ตื่นเต้นเนอะ

อ้อ ในเมลบอกมาค่ะว่าเค้าต้องการอะไรจากเราบ้างวันพรุ่งนี้ที่จะไปแคส เค้าบอกวันเวลาสถานที่และบอกว่าไม่ให้แต่งหน้า โอ้โห เข้าทางค่ะ เพราะว่าปรกติก็ไม่แต่งหน้าอยู่แล้ว อุตส่าห์เครียดไปล่วงหน้าว่าจะแต่งตัวแต่งหน้าอย่างไง สบายใจขึ้นมาเยอะตอนนั่งอ่านเมลเลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หอบกระเป๋าลูกสาวเอาไปควิลท์ดีกว่าเผื่อต้องรอนาน จะได้มีอะไรทำ เพราะว่ามันน่าจะต้องรอคิว เค้านัดตั้งเป็นสิบๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ดูแล้วว่าสาวๆที่เค้าทำงานแบบนี้ที่อเมริกาเนี่ยเค้าสวยกันขนาดไหน