หากจะให้เอ่ยถึงผลงาน ว.วินิจฉัยกุล ที่อยู่ในความทรงจำของผู้อ่านทั่วไป ก็ตงจะหนีไม่พ้นนวนิยายเลื่องชื่ออย่าง รัตนโกสินทร์ สองฝั่งคลอง ผ้าทอง นิรมิต หรือ มาลัยสามชาย ซึ่งล้วนเป็นนวนิยายเล่มหนาด้วยกันทั้งสิ้น แต่เมื่อกวาดตาสำรวจผลงานทั้งหมดของเธอก็พบว่ายังมีวรรณกรรมเยาวชนเล่มบางเล่มหนึ่งที่น่าสนใจรวมอยู่ด้วย นั่นคือ ลินลาน่ารัก แม้ว่าวรรณกรรมเรื่องนี้จะได้รับรางวัลประเภทหนังสือสำหรับเด็กก่อนวัยรุ่นจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการประจำปี 2535 แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าผลงานชิ้นนี้กลับไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในหมู่ผู้อ่านหรือได้รับการกล่าวถึงในวงกว้างมากนักเมื่อเทียบกับผลงานเรื่องอื่นๆ

ลินลาน่ารัก เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงกำพร้าวัย 11 ปีที่ต้องย้ายมากรุงเทพฯ อย่างกะทันหันหลังจากที่พ่อของเธอตายด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองตีบ ลินลามาอาศัยอยู่กับ สุมาลิน ญาติเพียงคนเดียวในชีวิตที่หลงเหลืออยู่ ทำให้คนแปลกหน้าทั้งสองต้องเริ่มทำความเข้าใจและปรับตัวเข้าหากันทีละน้อย ในเรื่องดูเหมือนว่าผู้ที่ปรับตัวมากที่สุดและเห็นชัดเจนที่สุดคือน้าสุมาลิน สาวโสดผู้เก็บตัว เข้มงวดและมีระเบียบแบบแผนที่เคร่งครัดในการดำเนินชีวิตให้กลายเป็นน้าสาวใจดีมีเมตตา และเปิดตัวไปติดต่อกับโลกภายนอกบ้านมากขึ้นได้ในเวลาเพียงไม่นาน

ว. วินิจฉัยกุล ใช้ชีวิตของลินลาเป็นเสมือนต้นแบบของการมองโลกในแง่ดี โดยใช้เกม “ดีใจ” ในการพยายามมองหาสิ่งที่ดีที่อยู่ในสิ่งต่างๆให้พบ ดังที่เธอแสดงให้เห็นอยู่ตลอดเวลาว่า เธอสามารถที่จะยืนหยัดและดำรงชีวิตได้อย่างเป็นสุขเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง และมองโลกในแง่ดี แม้ว่าเธอจะเผชิญความทุกข์ที่ถาโถมเข้าใส่หลายครั้งหลายคราก็ตาม การมองโลกในแง่ดีนี้มิได้ใช้ได้เฉพาะกับลินลาเท่านั้นแต่ยังช่วยแก้ปัญหาและคลายปมในใจของตัวละครอื่นๆ ในเรื่องไปพร้อมกันด้วย ไม่ว่าจะเป็น สุมาลี ที่คำพูดเพียงประโยคเดียวของลินลา ทำให้สุมาลีกลับมามองโลกในมุมที่ดี โดยเลิกโทษตัวเองและเลิกหลงผิดที่ฝืนโลกให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ในบ้านของเธอเหมือนอย่างในช่วงสิบปีที่ผ่านมา หรือ เชาวน์ เจ้าของสวนสนทิพย์ อดีตเพื่อนบ้านที่สนิทของสุมาลีที่เคยคิดผิดที่ไม่ชอบให้เด็กๆเข้าไปเอะอะในสวนสนทิพย์ของเขา เพราะกลัวว่าสวนสวยๆ จะเสียหาย แต่ลินลาทำให้เขาเข้าใจว่าทุกคนควรได้สนุกในสวนเท่าๆกัน ไม้ใช่ผู้ใหญ่เพียงไม่กี่คน รวมทั้ง เกสร ช่างทำผมที่ป่วยและหมดอาลัยตายอยากในชีวิต จนได้พบกับลินลาที่ทำให้เธอได้เข้าใจตัวเองว่าที่เธอป่วยนั่นก็เพราะไม่ได้ทำงานที่ตนรัก จึงกลับมาทำงานและมีชีวิตที่เป็นสุขอีกครั้ง ซึ่งจะเห็นได้ว่า เมื่อบุคคลเหล่านี้ปรับเปลี่ยนทัศนคติและมุมมองในชีวิตตามแบบของลินลา ก็ทำให้ชีวิตที่หม่นเศร้าของพวกเขา ได้พบกับหนทางแห่งความสุขในชีวิตอีกครั้ง

ความต่างของวรรณกรรมเยาวชนเรื่องนี้อยู่ที่ผู้เขียนไม่ได้นำเสนอเฉพาะภาพด้านดี หรือนำเสนอโลกที่มีความสุขเท่านั้น แต่ เลือกเสนอและตีแผ่สภาพความเป็นจริงของมนุษย์ที่ต้องพบสุขและทุกข์คละเคล้ากันไป ซึ่งภาพความเป็นจริงที่นำเสนอนั้น ดูจะเป็นความจริงอันเลวร้ายที่โหมกระหน่ำเข้ามาในชีวิตของลินลาครั้งแล้วครั้งเล่า นับตั้งแต่แม่ตายเมื่อสองปีที่แล้ว มาปีนี้พ่อตายเพราะโรคเส้นโลหิตในสมองตีบตัน ตัวเองต้องกำพร้าและมาอยู่กับญาติที่เปรียบเสมือนคนแปลกหน้าต่อกัน เมื่อปรับตัวได้และชีวิตมีแนวโน้มว่าจะเป็นได้ด้วยดี แต่เธอกลับต้องมาประสบอุบัติเหตุ จนกลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้ ชะตาชีวิตที่แสนรันทดของลินลา อดทำให้ผู้อ่านรู้สึกสงสารเด็กหญิงตัวเล็กๆแสนดีคนนี้ไม่ได้ว่า เธอต้องประสบทั้งความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กคนหนึ่งจะรับไหว แต่เหตุที่ ว. วินิจฉัยกุล ต้องสร้างให้ลินลาประสบชะตากรรมที่เลวร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อเป็นบททดสอบและยืนยันให้ผู้อ่านเห็นอย่างเป็นรูปธรรมว่า การมองโลกในแง่ดีผ่านเกม “ดีใจ” ของเธอ นับเป็นหลักยึดสำคัญที่ทำให้เธอก้าวพ้นความทุกข์ยากที่ประสบครั้งแล้วครั้งเล่าได้เป็นอย่างดี ด้วยเหตุนี้จึงอาจกล่าวโดยสรุปถึงแนวคิดหลักของวรรณกรรมเรื่องนี้ได้ว่า การลดทอนความรุ่มร้อนและความทุกข์ในชีวิตและจิตใจ สามารถกระทำได้ไม่ยากนัก หากเราพยายามเข้าใจและมุ่งมองหาแง่ดีของทุกเหตุการณ์และทุกคนให้พบ นี่คือหนทางที่จะปลอดทุกข์ พบสุขในชีวิตง่ายๆที่เป็นความปรารถนาดีที่ ว.วินิจฉัยกุล ส่งต่อมายังผู้อ่านวรรณกรรมเรื่องนี้ของเธอ

ความน่าสนใจอีกประการของนวนิยายเรื่องนี้คือ การที่ ว. วินิจฉัยกุล จบเรื่องไว้เป็นปลายเปิด ซึ่งเท่ากับเป็นทั้งการเปิดโอกาสและส่งมอบให้ผู้อ่านรับหน้าที่สำคัญเป็นผู้ลิขิตบทสรุปของของชีวิตตัวละครต่างๆ ในเรื่องนี้ด้วยตนเองว่าอยากให้เรื่องดำเนินต่อไปอย่างไร ไม่ว่าจะจะเป็นผลการผ่าตัดของลินลา ชีวิตในอนาคตต่อไปของลินลา รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างคุณน้าสุมาลินกับลุงเชาวน์ ว่าจะยังคงรักษาความสัมพันธ์กันในระดับพี่น้องตลอดไปหรือจะพัฒนาไปเป็นแฟนกันและใช้ชีวิตคู่ร่วมกันในอนาคตข้างหน้า

ไม่ว่าผู้อ่านจะลิขิตให้ตอนจบของวรรณกรรมเรื่องนี้เป็นไปในทิศทางใดก็ตาม แต่ระยะเวลากว่า 20 ปีที่ผ่านมา ได้ยืนยันให้เห็นแล้วว่า แนวคิดหลักที่ ว. วินิจฉัยกุล ส่งผ่าน ลินลา สาวน้อยกำพร้าวัย 11 ปี มิได้จะล้าสมัยไปแต่อย่างใด แต่ยังคงเป็นแนวคิดร่วมสมัยอยู่ เพราะการมองโลกในแง่ดีและความปรารถนาดีที่เธอนำมาสู่ทุกคนอย่างจริงใจ รวมถึงเกม “ดีใจ” ซึ่งเป็นหลักยึดใจในการดำเนินชีวิตที่เธอถือปฏิบัติตลอดมานั้นเหมาะกับสภาพสังคมในยุคปัจจุบันที่คนส่วนใหญ่ต้องเผชิญปัญหาและความบีบรัดในด้านต่างๆเป็นอย่างยิ่ง หากทุกคนลดอคติต่อกัน แล้วมุ่งมองหาแต่ด้านดีๆในชีวิตให้พบ ก็จะช่วยให้โลกเต็มไปด้วยความสุขและลดปัญหาความขัดแย้งต่างๆ ลงได้ไม่ยากนัก