มงกุฎกุหลาบ นวนิยายเรื่องล่าสุดของ “โรสลาเรน”

“โรสลาเรน” เป็นนามปากการแรกของ คุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์ ในการเขียนนวนิยาย ซึ่งมักจะใช้แต่งผลงานแนวพาฝันหรือจินตนิยาย ซึ่งขณะอายุ19 ปีได้แต่ง ในฝัน เป็นนิยายเรื่องแรกและใช้นามปากกานี้ นอกจากนี้ยังมีเรื่อง โสมส่องแสง รอยอินทร์ รอยอาลัย ทางรัก สายสัมพันธ์ สิ้นสวาท ผลงานเรื่องล่าสุดคือ มงกุฎกุหลาบ คุณหญิงวิมลมีนามปากกาอีก 4 นามปากกา คือ “ลักษณาวดี” ใช้เขียนนิยายรักเรื่องราวของเจ้าหญิงเจ้าชาย “กนกเรขา” ใช้เขียนงานที่เน้นเรื่องตลกเบาสมอง “ทมยันตี” ใช้เขียนเรื่องราวสะท้อนชีวิตและสังคม เรื่องแนวจิตวิญญาณ และ “มายาวดี” ใช้แต่งเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะและเรื่องเล่าจากตำนาน แต่คนส่วนใหญ่มักรู้จักท่านในนามปากกา“ทมยันตี”

คุณหญิงวิมลนำเสนอผลงานทั้งเรื่องสั้นและนวนิยายตั้งแต่อายุ 14 ปี ถึงปัจจุบันเป็นเวลากว่า60 ปีที่รังสรรค์ผลงานนับร้อยเรื่อง แม้จะทำงานในวงวรรณศิลป์มายาวนานและต่อเนื่อง แต่คุณหญิงวิมลไม่เคยได้รางวัลทางวรรณกรรมรางวัลใดๆ ทั้งนี้อาจมี 2 สาเหตุที่สำคัญคือ ท่านไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวดและปฏิเสธการรับรางวัล และจากบทสัมภาษณ์ท่านกล่าวว่า“ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใดๆ อีกเลย” แต่จากคุณค่างานวรรณกรรมที่ท่านสร้างสรรค์ เมื่อวันที่ 9 มกราคม 2556 กระทรวงวัฒนธรรมได้ประการยกย่องเชิดชูเกียรติท่านให้เป็นศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ ประจำปี 2555

ผู้วิจารณ์ขอนำเรื่องมงกุฎกุหลาบ นวนิยายเรื่องล่าสุดที่คุณหญิงวิมลเขียนในนามปากกา “โรสลาเรน”มาวิจารณ์เพื่อแสดงความยินดีกับการได้รับการเชิดชูเกียรติเป็นศิลปินแห่งชาติของผู้แต่ง ในนวนิยายเรื่องนี้มีโครงเรื่องหลักอยู่ 2โครงเรื่องที่สอดประสานไปพร้อมๆ กัน โครงเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องราวของอิษมา ที่โกรธเกลียด วามะบิดาที่เป็นสาเหตุให้แม่เขาตัดสินใจฆ่าตัวตายและทอดทิ้งเขาให้เดียวดายตามลำพัง แต่ต้องรับตำแหน่งสิทธิบดีคนใหม่ของอุตตราปราการ เมื่อสิทธิบดีคนก่อนคือวามะเสียชีวิต ทำให้เขาได้พบ รักและผูกพันกับท่านหญิงวาหนี ผู้หญิงคนเดียวที่บิดารักตราบจนวันตาย และคุณหญิงมาร์วา ธิดาคนเดียวของสิทธิบดีแห่งบูรพาปราการ ซึ่งสตรีทั้งสองผลักดันให้เขากลายเป็นอิษมะนฤบดี สืบทอดอำนาจต่อจากรายา ในฐานะผู้ปกครองครองมัธยมารัฐต่อไป และอีกโครงเรื่องหนึ่งคือ เรื่องราวของวามะ อัศวินแห่งราชวงศ์ ที่มีหน้าที่ต่อแผ่นดิน ซึ่งหน้าที่ดังกล่าวนี้รวมไปถึงการปกปิดความลับของราชวงศ์ อันเกี่ยวพันกับชาติกำเนิดที่แท้จริงของอิษมาด้วย เมื่อเรื่องราวของวามะค่อยๆ เปิดเผยความเกลียดชังและความโกรธของอิษมาที่มีต่อวามะก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป ท้ายที่สุดก็กลายเป็นความรัก เทิดทูน และหยิ่งผยองในการที่จะดำรงความเป็นบุตรของวามะไว้ ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเคยปฏิเสธและผลักไสมาโดยตลอด ขณะเดียวกันก็สอดแทรกด้วยความรักอันพิสุทธิ์และความผูกพันอันหนักแน่นมั่นคงระหว่างวามะกับคุณหญิงวาหนี และความรักที่เริ่มถักทอและนับวันก็ยิ่งรัดรึงเหนียวแน่นขึ้นระหว่างอิษมากับคุณหญิงมาร์วา

มงกุฎกุหลาบ ยังคงความเป็น “โรสลาเรน” ไว้อย่างชัดเจน แม้ว่าจะไม่ได้จบลงด้วยโศกนาฏกรรมด้วยความตายของพระเอกหรือนางเอกในเรื่อง หากแต่เรื่องก็ยังลงเอยที่ความตายของละครเอกตัวอื่นอยู่ดี ซึ่งความตายที่เกิดขึ้นก็ยังคงเชิดชูความรักอันพิสุทธิ์ อันเป็นรักเพื่อรักอย่างแท้จริง และในความรักนี้ก็เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองในการยึดมั่นในความรักที่ว่า “จงภูมิใจในรักสุดท้าย...ที่จะไม่มีวันตาย!” อีกทั้ง ความรักที่เกิดกับตัวละครเอกของ“โรสลาเรน” ต้องถึงพร้อมและยึดมั่นในหน้าที่ เกียรติยศและศักดิ์ศรีอย่างพร้อมมูล ซึ่งยังคงมนตร์ขลังกับผู้อ่านอยู่ไม่เสื่อมคลาย เพราะเรื่องราว ชีวิตและความรักของตัวละครเหล่านี้ยังคงสร้างความตราตรึงในความทรงจำและสลักลึกในความรู้สึกแก่ผู้อ่าน

จุดเด่นอีกประการหนึ่งของการเขียนงานวรรณกรรมของคุณหญิงวิลมคือ การสร้างตัวละครทุกตัวให้มีชีวิต จนผู้อ่านสัมผัสตัวละครเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน แม้ว่าตัวละครบางตัวจะตายตั้งแต่ต้นเรื่องเช่น วามะ แต่เมื่ออ่านเรื่องจบ วามะกลายเป็นตัวละครที่กลับมามีชีวิตจากคำพูด ความนึกคิดที่ตัวละครในเรื่องแต่ละตัวที่ค่อยๆ ช่วยกันทักทอ สร้างสรรค์และเติมเต็มชีวิตให้วามะอีกครั้ง ซึ่งภาพสมบูรณ์ของวามะที่คงอยู่ในใจผู้อ่านคือ อัศวินที่งามสง่า เก่งกล้า และ ทรงศักดิ์ที่เสียสละความสุขส่วนตนเพื่อปกป้องคุ้มกันบัลลังก์ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต แต่ขณะเดียวกันก็มั่นคงในความรักเดียวต่อนางในดวงใจ แม้ว่ารักนี้จะไม่ได้เคียงคู่ แต่ก็ยังคงความรักที่มีไม่เสื่อมคลาย สำหรับเขาความรักไม่เคยห่างกัน เพราะ “รักเพื่อรัก ต่างจารได้ เนื้อในตน”

ภาษานับเป็นจุดเด่นในการสร้างงานของคุณหญิงวิมลในผลงานทุกนามปากกา ซึ่งความละเมียดและความงดงามในการใช้ภาษานี้เองที่สร้างความประทับใจความทรงจำและความตรึงใจผูกพันผู้อ่านกับเรื่องราวที่นำเสนอ ทั้งสร้างความสุข เสียงหัวเราะ เศร้าและน้ำตา โดยเฉพาะในเรื่องนี้เน้นการแทรกคำประพันธ์ร้อยกรองเป็นจำนวนมากและมากกว่าผลงานเรื่องอื่นๆ ซึ่งคำประพันธ์ดังกล่าวเป็นความตั้งใจของผู้เขียน เพราะเห็นว่าคนในปัจจุบันไม่ค่อยได้สัมผัสร้อยกรอง จึงนำมาสอดแทรกไว้ให้นวนิยายของตน และคำประพันธ์ร้อยกรองที่ใช้ในเรื่องมีหลากหลายรูปแบบทั้ง กลอน กาพย์และโคลง ซึ่งคำประพันธ์เหล่านี้มักจะนำเสนอคำคมๆ ความคิดโดนๆ ที่ตรึงใจเกี่ยวกับความรักแทรกอยู่เป็นระยะๆ เป็นจำนวนมาก อีกทั้งร้อยกรองนับเป็นคำประพันธ์ที่ให้ทั้งภาพและเสียง รวมทั้งการที่ใช้คำน้อยแต่อมความไว้มากนี้ มักจะสร้างความประทับใจและจดจำได้ง่ายกว่างานเขียนร้อยแก้ว ซึ่งการแทรกคำประพันธ์ร้อยกรองในเกือบทุกตอนมักสร้างความสะเทือนอารมณ์ให้กับผู้อ่านได้เสมอ

ในเรื่องนี้อบอวลไปด้วยความรักหลากรูปแบบและหลายมิติ ผ่านเรื่องราวและความเชื่อของตัวละครต่างๆ ซึ่งมีทั้งความรักภักดีต่อหน้าที่ต่อราชวงศ์ ที่ใช้หน้าที่และเกียรติศักดิ์รวมทั้งชีวิตและหัวใจตนค้ำจุนบัลลังก์ ความรักที่มั่นคงไม่เสื่อมคลาย รักไม่จางหายแม้จะห่างกันด้วยระยะทางหรือความตายก็มิอาจพรากความรักที่มีต่อกันได้ ความรักอันพิสุทธิ์ซึ่งเป็น “รักเพื่อรัก” อย่างแท้จริง รักอันกว้างใหญ่ที่พร้อมจะเผื่อแผ่ความรักของตนไปยังบุคคลอื่นๆรอบๆ ข้างของคนอันเป็นที่รักได้อย่างไม่มีเงื่อนไข รวมทั้งรักที่หวังครอบครองเพื่อสนองความต้องการตนเท่านั้น หรือแม้แต่ความรักของพ่อ แม่ มีต่อลูกในรูปแบบต่างๆ แต่อย่างไรก็ดี นวนิยายเรื่องนี้ต้องการธำรงและเชิดชู ความรักพิสุทธิ์ในหัวใจใครคนหนึ่งที่สูงค่ามากกว่าอำนาจใดๆทั้งปวง เพราะมงกุฎใดก็มิอาจมีค่าเทียบได้กับ มงกุฎกุหลาบ บนหัวใจ นิจนิรันดร์