เตือนตัวเอง

วันนี้..กลับมาอัพบล็อคด้วย พุทธพจน์

ไว้เตือนตัวเองเวลาเผลอ เพราะหมู่นี้เผลอสติบ่อย
ไว้เตือนตัวเองให้เห็นเรื่องความไม่จีรัง ไม่มีอะไรอยู่ได้อย่างคงทน
ไว้เตือนตัวเองเพื่อให้รู้ซึ้งถึงความทุกข์ต่างๆนาๆ ทั้งที่มีโทษและไม่มีโทษ
ไว้เตือนตัวเองจะได้รู้ว่า ทั้งหมดทั้งมวลมีแต่ความว่างเปล่า หาสาระอะไรไม่ได้

หลายครั้งหลายหน เรื่องที่เป็นเรื่องง่ายๆ ผมกลับเอามาคิดได้เป็นวันๆ
ผมไม่ได้คิดในแง่ของความฟุ้งซ่านนะ
ผมเอามันมาเพ่งพินิจ และพิจารณาเรื่องง่ายๆที่ว่านั่น อย่างละเอียดๆ..
ไม่เหม่อลอย ไม่ฟุ้งซ่าน
แต่ไม่รู้จะพูดจะเล่ายังไง ให้ได้ความรู้สึกนี้

หลายๆเรื่อง ที่เคยเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา กลับกลายเป็นของแปลก
แปลกอย่างยากที่จะเล่าให้คนอื่นฟังว่ามันแปลกยังไง
ผมไม่ได้ครึแน่ๆ เพราะผมยังสนุกอยู่ ยังตลกได้อยู่
แต่ในขณะที่ตลก หรือสนุกอยู่นั้น มันกลับรู้สึกแบบที่ไม่รู้จะพูดยังไง
ประมาณว่าบอกกับตัวเองว่า "กูรู้ทันมึงนะเว้ย.." อะไรราวๆนี้
ผมไม่ได้คิดว่าผมบรรลุอะไรเลย เพียงแต่อย่างที่บอกแหล่ะ
"กูรู้ทันมึงนะเว้ย.."

ปัญหาของผมขณะนี้ก็คือ มันรู้สึกแบบนี้แต่ว่าไม่ได้เป็นตลอดเวลา
ผมก็เลยต้องพยายามเตือนตัวเองในบางครั้งด้วย พุทธพจน์
คล้ายๆกับเรากำลังรับฟังคำสอนสั่งจากคนที่เราเคารพที่สุดในชีวิต
ประมาณนั้น...


ผู้มักเห็นว่าสวยงาม ไม่สำรวมอินทรีย์ ไม่รู้ประมาณในการบริโภค เกียจคร้าน มีความเพียรเลว
มารย่อมข่มเหงผู้นั้นแหละ เหมือนลมทำลายต้นไม้ที่ไม่แข็งแรงฉะนั้น

ผู้ไม่มักเห็นว่าสวยงาม สำรวมอินทรีย์ รู้ประมาณในการบริโภค มีศรัทธา ปรารภความเพียร
มารย่อมไม่ข่มเหงผู้นั้น เหมือนลมไม่ทำลายภูเขาอันล้วนด้วยศิลาฉะนั้น

- จากพระไตรปิฎกฉบับประชาชน หน้า ๘๕ ธรรมบท ๒๕/๑๖

ปล. วันนี้เขียนเพื่อบอกตัวเอง ว่า ณ ปัจจุบันนี้ ผมกำลังเป็นอย่างนี้อยู่ แต่ก็อีกน่ะแหล่ะ ของแบบนี้มันก็ไม่เที่ยงแท้ถาวร ก็เลยจะเขียนเพื่อบันทึกให้ตัวเองอ่าน ใครจะเห็นด้วยไม่เห็นด้วย ก็สุดแท้เถิด...

Create Date : 16 เมษายน 2551		3 comments
Last Update : 16 เมษายน 2551 0:03:15 น.
Counter : 544 Pageviews.
Share Tweet